கண்மணி... என் கண்ணின் மணி-40-2

அத்தியாயம் 40-2:

/*காஞ்சி பட்டு ஒண்ணு நான் கொடுப்பேனே

காலமெல்லாம் உன்னை நான் சுமப்பேனே

மாமன் உன்னை கண்டு ஏங்கும் அள்ளி தண்டு

தோளில் என்னை அள்ளி கொண்டு

தூங்க வைப்பாய் அன்பே என்று

என் கண்ணில் நீ தானம்மா */

சபையில் நடுநாயகமாக அமர்ந்திருந்த ரித்விகாவின் அருகில் பிரேம்- மகிளா ஒருபுறம் நிற்க… ரிஷி கண்மணியோ மறுபுறம் நின்றிருந்தனர்…

“தாய் மாமாவைக் கூப்பிடுங்க… அவர் செய்ய வேண்டியதெல்லாம் செய்யச் சொல்லுங்க” புரோகிதர் அழைக்க அதன் பிறகே நட்ராஜ் சபை முன்வந்து நின்றார்…

அதன் பின் இலட்சுமியின் சகோதரனாக… நட்ராஜ் அத்தனை சடங்குகளையும் செய்ய… மகிளா அவரோடு சேர்ந்து அனைத்தையும் நிறைவு செய்தாள்… இறுதியாக ரிஷியும் கண்மணியும் மாமன் வீட்டுச் சீரை தம்பதி சகிதமாக வாங்கிக் கொள்ள… ஒரு வழியாக சபை சடங்கெல்லாம் நல்லவிதமாக நடந்தும் முடிந்தது…

பிரேம்தான் எல்லாவற்றையும்… அதாவது தன் குடும்பத்தை மட்டுமல்ல… வந்தவர் போனவர் அத்தனைப் பேரையும் சாதுரியமாகச் சமாளித்தான்... ஆரம்பித்து வைத்தவன் அவனாயிற்றே... நல்லபடியாக விழா முடிய வேண்டுமென்று உண்மையாகவே மெனக்கெட்டான்.

ஆக யாருக்கு சந்தோசமோ… இல்லையோ மகிளாவைத்தான் கையில் பிடிக்க முடியவில்லை… ரிஷி தன்னை கைவிட்டுவிட்டதை நினைத்து அவன் வருந்த வேண்டும் என்றுதான் முதலில் நினைத்திருந்தாள் மகிளா… ஆனால் அவள் கணவன் பிரேமின் செயல்களில்… அவனது குணத்தில்… அவள் மனதில் ஒரு ஓரமாக எங்கோ ரிஷி என்று அவ்வப்போது ஒலித்த பெயர் கூட இப்போது சுத்தமாக அழிந்து போயிருந்தது… முதல் இரவில் தன மாமன் மகன் ரிஷியைத்தான் தனக்குப் பிடிக்கும் என்று அகங்காரங்கமாகச் சொல்லி பிரேமை அதிர்வடையச் செய்தாள்தான் இந்த மகிளா… ஆனால் பிரேம் மனம் வருந்தாமல்… மெல்ல மெல்ல அவளின் பிடிவாதத்தை… அவள் மனதை என அனைத்தையும் பொறுமையான தன் இனிய குணத்தால் மாற்றி இருந்தவன்… இன்று மொத்தமாக அவள் உலகத்தை அவனாக மாற்றி இருக்க ரிஷி என்பவன் மகிளாவின் வாழ்க்கையில் திரும்பிப் படிக்க முடியாத பக்கங்களாக மாறி இருந்தான்…

விழா சிறப்பாகவே நடந்து கொண்டிருந்தது…

ரிஷி அருகில் நின்றிருந்த கண்மணியை யார் என்று அங்கு பல பேருக்குத் தெரியவில்லை…. தெரியாதவர்கள் அனைவருமே… ரிஷியின் அருகே நிற்பது யார் என்று தெரிந்த மற்றவர்களிடம் கேட்டுத்தான் அவளைக் கண்டு கொண்டனர்…

கண்மணி!!! அவள் தோற்றத்திலும் சரி… அவள் பேசிய விதத்திலும்… ரிஷியின் உறவினர்களுக்கு அங்கு பெரிய ஆச்சரியத்தைத் தரவில்லை…

ஆக அதே பேச்சுக்கள் இங்கும் தொடர்ந்தன…

“நம்ம ரிஷிக்கா… இந்தப் பொண்ணு”

“நம்ம வீட்டுப் பொண்ணுங்க கால் தூசிக்கு கூட வரமாட்டா… ரிதன்யா மகிளா அழகுக்கெல்லாம் ஏணி வச்சா கூட எட்ட மாட்டா இந்தப் பொண்ணு… நம்ம இனக் களையே இல்லை “

கண்மணி காதில்… ஏன் நட்ராஜ் காதில் கூட சில வார்த்தைகள் விழ… தந்தை மகள் இருவருமே அதை எல்லாம் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை…

அதே போல… கண்மணிக்குள் எண்ணங்கள் பல ஓடிக் கொண்டிருந்தது… அங்கிருந்த இரண்டு தாய்மார்கள் தங்களுக்குள் பேசிய பல வார்த்தைகளில் ஒன்றைப் பிடித்துக் கொண்டு ஊசலாடிக் கொண்டிருந்தது

”உன் பொண்ணுக்கு சடங்கெல்லாம் அவ கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி நாள் பண்ணிட்டதான… நான் உன் பொண்ணு மேரேஜுக்கு வரலை… அதுதான் கேட்டேன்”

“அது எப்படி பண்ணாமல் இருக்க முடியும்… தீட்டக் கழிச்சால் தானே கல்யாணமே பண்ண முடியும்… மாங்கல்ய பாக்கியம் இருக்கே” என்று சொல்ல… கண்மணிக்குள் புயல்…

நேராக போய் நின்றது நட்ராஜிடம் தான்

“அப்பா” என்று அழைக்க…

“என்னடாம்மா…”

“இதெல்லாம்... இந்த சடங்கெல்லாம் பண்ணாமல் மேரேஜ் பண்ணக் கூடாதா…” மகள் தயங்கிக் கேட்ட தோரணையில் புன்னகைத்தவர்…

“யாருடா சொன்னது இப்படி எல்லாம்… அப்படிலாம் ஒண்ணுமில்லடா... அதெல்லாம் மூடநம்பிக்கை… இதெல்லாம் நம்புற ஆளா என்ன நீ... ” என்று மகள் கேட்ட கேள்விக்கு ஆறுதலாகச் சொன்னவர்...

“ஏண்டா தீடீர்னு... என்னாச்சுடாம்மா… இங்க வா” மகளின் முகவாட்டம் தாங்காமல் தன் அருகே அழைக்க… கண்மணியோ அவரை நெருங்கவில்லை மாறாக

“ப்ச்ச்… எனக்கு ஒரு மாதிரி இருக்குப்பா… மாங்கல்ய பாக்கியம் அது இதுலாம் சொல்றாங்கப்பா… ஏன்ப்பா இப்படில்லாம் பேசறாங்க… இப்டிலாம் கனெக்ட் பண்ணுவாங்களா என்ன” சந்தேகத்தோடு கேட்டவளின் கவலை இப்போது புரிய… மகளைப் பார்க்க… குழம்பிய பாவம் அவளிடம்

குழம்பி நின்ற மகளைப் பார்க்கத் தாளாமல் அவளாகத் தன்னருகே வர வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்காமல்… அவள் கையைப் பிடித்து தன் அருகே அமர்த்திக் கொண்டவர்…

“குட்டிம்மாக்கு என்னடா ஆச்சு… நம்ம மனசுதாண்டா எல்லாத்துக்கும் காரணம்… நாம எதையாவது நினைத்து பயந்தோம்னா… அது நம்ம சந்தோசத்தைத்தான் கெடுக்கும்… இதை உனக்கு நான் சொல்லனுமா… “ என்ற போதே…

பதில் ஏதும் சொல்லாமல் சில நிமிடங்கள் அமைதியாக குனிந்து அமர்ந்திருந்தவள்…

“ப்பா” தழுதழுப்பான குரல் தான் வந்தது கண்மணியிடமிருந்து… நிமிரவில்லை…

”சொல்லுடாம்மா” நட்ராஜிடமிருந்து வந்தது வழக்கமான அழைப்பே…

கண்மணிக்குத்தான் இப்போது தாங்கமுடியவில்லை… அழத் தோன்றியதுதான் ஆனால் அழுகை வரவில்லை… சட்டென்று நிமிர்ந்தவள்

“சாரிப்பா…” சொன்னவள் சாதாரணமாகச் சொல்லவில்லை… அவர் கண்களைப் பார்த்து மனபூர்வமாகச் சொல்ல… மகளை அணைத்துக் கொள்ள அவரது கைகள் பரபரத்தன தான்… ஏனோ நட்ராஜாலும் முடியவில்லை… அமைதியாகி விட்டார்... தந்தை மகள் இருவருமே உணர்வுகளின் பிடியில் இருக்க...

கண்மணி சுலபமாக தன்னை மீட்டெடுத்து.... நட்ராஜின் கைகளை தன் கைக்குள் வைத்துக் கொண்டவளாக

“ஏன் அப்படி நடந்தேன்னு… இப்போ ஃபீல் பண்றேன்பா… ரிஷி இதெல்லாம் என்னோட உரிமைன்னு கோபப்பட்டபோது… எனக்கு உங்க ஞாபகம் தான்ப்பா வந்துச்சு… என்னால இனி எதையும் மாத்த முடியாது ஆனால்..ரொம்ப ரொம்ப சாரிப்பா… ” என்ற போதே மகளின் உதட்டில் விரல் வைத்து அவளை மேற்கொண்டு பேச விடாமல் நிறுத்தியவர்

“அப்போ நான்லாம் எவ்வளவு மன்னிப்பும்மா கேட்கிறது… என் ஆயுளுக்கு மன்னிப்பு கேட்டுட்டே இருக்கனும்மா… நீ பிறந்ததுலருந்து நான் பண்ணின காரியங்களுக்கெல்லாம்… இவ்வளவு ஏன்… கண்மணின்ற பேர் கூட நான் வச்சதில்ல… அந்த அளவு கேவலமான அயோக்கியன்கிட்ட போய் நீ மன்னிப்பு கேட்டுட்டு இருக்க…” நட்ராஜ் தன்னையே திட்டிக் கொண்டு மகளிடம் பேச ஆரம்பிக்க…

கண்மணி திகைத்தாள்…

“இது அவளது அம்மா அவளுக்கு வைக்க வேண்டுமென்று ஆசைப்பட்ட பெயர் தானே…” பவித்ராவின் தோழி கிருத்திகா சொல்லக் கேள்விப்பட்டிருக்க… தந்தையே இந்தப் பெயர் வைக்கவில்லை என்றால் வேறு யார் வைத்திருப்பார்கள்… வேறு யாரோ வைத்திருந்தால் அதுவும் பவித்ரா நினைத்த பெயரையே… அவர்களால் எப்படி வைக்க முடியும்…

மனதில் தோன்றிய சந்தேகத்தை தந்தையிடமும் சட்டென்று கேட்க… கேட்ட மகளுக்கு நட்ராஜோ பதில் சொல்லவில்லை… பதிலாக மனதில் அர்ஜூன் மட்டுமே வந்து போனான்… பவித்ராவின் ஆசைகளை நிறைவேற்றாத குற்ற உணர்வு மீண்டும் வந்தாலும்… ‘கண்மணி’ நாமகரணமே சொல்லாமல் சொன்னது பவித்ரா ஆசைப்பட்ட நியாயமான ஆசைகள் எல்லாமே தானாகவே நடக்கும் என்பதை… இப்போது மீண்டும் தன்னைத் தானே சரிப்படுத்திக் கொண்டார்…

”நான் வைக்கல… எங்கம்மா தான் வச்சாங்க” என்று முடிக்க…

“அம்மா அவங்ககிட்ட சொல்லி இருந்தாங்களா” என்று கதை கேட்கும் அவளது வழக்கம் முதன் முதலாக தந்தையிடம் ஆரம்பித்திருக்க…

சரியாக… அதே நேரம்… ‘அம்பகம்’ பள்ளியில் இருந்து ஆசிரியர் கூட்டமும்… ரித்விகாவின் நண்பர்களும் அவர்களைச் சூழ… தந்தையிடம் அமர்ந்து தொடுத்த கேள்விகள் தொடுத்துக் கொண்டிருந்தவள்… நிமிடத்தில் மாறி வந்திருந்தவர்களை கவனிக்க ஆரம்பித்து விட்டாள்… அவர்களை அழைத்துக் கொண்டு பேசியபடி உள்ளே போன மகளைப் பார்த்தபடியே மட்டுமே நிற்க முடிந்தது நட்ராஜால்…

“கண்மணி அவளுக்காக எதையும் வந்து அவரிடம் வந்து கேட்டதில்லை… இன்று அதை எல்லாம் மறந்து அவரோடு இயல்பாக பேசிய விதம்…” நட்ராஜை ஆணி அடித்தார்ற்போல அந்த இடத்திலேயே நிற்க வைத்திருந்தது…

தன் கடந்த கால நிகழ்வுகளை எக்காரணம் கொண்டும் அவள் நினைவில் இருந்து வெளிக் கொணர நினைக்காதவள்… இன்று பேச ஆரம்பித்திருக்கின்றாள்… அதை நினைத்து வருந்துகிறாள் என்றால் அதை நினைக்கும் போதே சந்தோஷமாகவும் இருந்தது… அதே நேரம் பயமாகவும் இருந்தது….

அதோடு… மகளையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர் மனதில் தன் மனைவி பவித்ராவை பற்றிய ஞாபகங்களும்…

தாயைப் போலப் பிள்ளை நூலைப் போலச் சேலை என்று சும்மாவா சொன்னார்கள்… குணம் அறிவு அழகு என பவித்ராவை அப்படியே நகல் எடுத்து வந்திருந்தாள் கண்மணி…

பவித்ரா நட்ராஜை எந்த ஒரு இடத்திலும் யாருக்காகவும் ஏன் அவளது பெற்றோருக்காகக் கூட விட்டுக் கொடுத்ததில்லை… அவளின் எண்ணம்… சிந்தை… எல்லாமே அவளது ராஜ் தான்… மகளும் அதே போல…

யாருக்காகவும் எதற்காகவும் கவலைப்படாத தன் மகள் இன்று தன் கணவன் என்று வரும் போது தவிக்கிறாளே… மனைவியோடு மகளை ஒப்பிட ஆரம்பித்த மனதுக்குள் மீண்டும் படபடப்பு… ஆனால் இப்போது கண்மூடி மனதை கட்டுக்குள் கொண்டு வந்தவர்… மகளுக்காகவும்… அவள் வாழ்க்கைக்காகவும் மனதுக்குள் பிரார்த்திக்க ஆரம்பித்திருந்தார்… அவளை எந்த ஒரு துன்மார்க்கமும் சூழக்கூடாது என்று…

அவருக்கு நம்பிக்கை இருந்தது…

பூமியில் தான் ஜனித்த நொடியில் இருந்து எத்தனையோ தடைகள் தாண்டி தன் மகள் இந்த நிலைக்கு வந்திருக்கின்றாள் எனும் போது… இன்னும் இன்னும் எத்தனை துன்பங்கள் வந்தாலும் அவர் மகள் தைரியலட்சுமியாக நின்று சமாளிப்பாள் என்று நம்பியது அந்த தந்தையின் உள்ளம்…

---

பள்ளியில் இருந்து வந்திருந்த ஆசிரியர்கள் மற்றும் ரித்விகாவின் நண்பர்கள் என அவர்களை கவனிப்பதில் கண்மணியும் மும்முரமாகி விட்டாள்… அதன் அவர்கள் அனைவர்களையும் சாப்பிட அனுப்பி விட்டு… கண்மணி தனியே நின்று கொண்டிருந்த போது… சற்று தள்ளி போனில் பேசிக் கொண்டிருந்த ரிஷி அவள் கண்களில் பட்டான்…

முகத்தை தீவிரமாக வைத்தபடி யாருடனோ பேசிக் கொண்டிருந்தவனை பார்த்தபடி இருந்தவள்… பேசி முடித்து விட்டு அவன் போனை வைப்பதைப் பார்த்து அவனருகில் போக… போன போதே மீண்டும் அவனது அலைபேசி இசைக்கத் தொடங்கியது… இவள் பெயர் தொடங்கும் பாடலின் புல்லாங்குழலின் ரீங்காரத்துடன்

ஆனால் வந்த அழைப்பை ரிஷி இப்போது எடுக்கவில்லை… மாறாக தொடர்பைத் துண்டித்து விட்டான்… கண்மணி வந்து விட்டதால் வந்த அழைப்புக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்க பிடிக்கவில்லையோ என்னவோ… ஆனால் வந்தவளிடம் பேசவும் இல்லை ரிஷி....

ஆம் தன் அருகில் வந்து நின்ற கண்மணியோடும் பேசாமல் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டவன்… மீண்டும் மொபைலை எடுத்து அதில் ஏதோ டைப் செய்ய ஆரம்பித்து விட்டான்…

அவன் முகம் இருந்த வாட்டத்தில் அவனை சாப்பிட அழைக்கத்தான் வந்தாள் கண்மணி…

“யப்பா… என்னாச்சு இவருக்கு… மழை வெயில்னு வானிலை மாறுகிற மாதிரி… இங்கயும் மாறுதே… கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னால வரை நல்லாதானே இருந்தார்” என்று நினைத்தவளுக்கு ஒன்று தோன்றியது. இன்னும் தன் மேல் கோபமாகத்தான் இருக்கின்றான் போல என்று தானாக நினைத்துக் கொண்டவளாக

“ரிஷி… நான் சமாதானப்படுத்த ரெடி… நீங்கதான் அப்ஸ்காண்ட் ஆகுறீங்க” அப்பாவியாக அவனைப் பார்த்து சொன்னவளைப் புரியாமல் பார்த்தவனுக்கு.. பின் புரிந்து விட... ரிஷியின் முகத்தில் இன்னும் அதிகமாக உம்மென்ற பாவம் வந்திருந்தது இப்போது…

கண்மணிக்கோ ஒய்ந்த பாவம் …

“ஏன் ரிஷி… இவ்ளோ கோபம் என் மேல… நான் என்ன பண்ணினால் உங்க கோபம் போகும்” என்று உண்மையாகவே கவலை தோய்ந்த முகத்தோடு ரிஷியைப் பார்க்க… ரிஷிக்கோ மனதுக்குள் குதூகலம்

உண்மையிலேயே அவனுக்கு கண்மணி மேல் சிறிது கூட கோபம் இல்லை… அலைபேசியில் வந்த ஒரு முக்கியமான தகவலைப் பற்றி அவன் யோசித்துக் கொண்டிருந்தததைப் பார்த்து கண்மணி, என்னவோஅவள் மீதுதான் கோபம் கொண்டிருக்கின்றான் என்று நினைத்ததை எண்ணி சிரிப்புதான் வந்தது அவன் இருந்த குழப்பமான நிலையிலும்… இருந்தாலும் கண்மணி ஏதோ சமாதானப்படுத்துவது என்றெல்லாம் சொல்கிறாளே… அப்படி என்னதான் செய்வாள்… அதையும் தான் பார்ப்போம்… அதையும்ம் ஏன் விடுவானேன் என்று குறும்பாக யோசித்தவன்… தன் உம்மென்ற முகத்தை வேண்டுமென்றே அப்படியே நீட்டித்தவன்…

“ஹ்……ம்ம்ம்ம்ம்ம்… என்ன பண்ணினால் கோபம் போகும்” கேட்டபடியே யோசித்தவனின் பார்வை அவன் வேண்டாமென்று நினைத்தாலும்... தடுத்தாலும் அவனையும் மீறி… கண்மணியின் அதரங்களில் நிலைக்க…

கணவன் மனைவியாக அவர்கள் வாழ ஆரம்பிக்காத போதும்… சில நாட்களாக அவர்களுக்கு இடையே நிலவிய ஊடல்… கணவன் என்ற உரிமையில் அவளிடம் அதிகமாக ஏனோ எதிர்பார்க்கத்தான் செய்கிறதோ???…

அதிலும் இன்று அதிகாலையில் அவளை அணைத்த போது… கண்மணியின் உடல் அதிர்ந்த விதம் என… அவனை அவள் புறம் கணவனாக அவனைத் தடம்புரள வைக்க ஆரம்பித்த போதே… அவன் மனசாட்சி சாட்டையைச் சுழற்ற ஆரம்பிக்க... அடுத்த நொடி கண்மணியின் இதழ்கலின் இருந்து தானாகப் பார்வையை மீட்டெடுத்தான் ரிஷி… அவளிடமிருந்து மீட்டெடுத்த பார்வையை சுற்றுப்புறத்தை நோக்கி சுழற்ற… அங்கு அவன் கண்டதோ

குழந்தைகளுக்கென சிறப்பு உணவு பண்டங்கள்… சாக்லெட்டில் இருந்து தொடங்கி … ஐஸ்கிரீம்… என பஞ்சு மிட்டாய் வரை… அந்த மண்டபத்தில் அமோகமாக விற்றுக் கொண்டிருக்க.

யோசனையோடு மேல் உதட்டை கடித்தவாறே…. மீசையை முறுக்கியவனாக… கண்மணியைப் பார்த்தவன்….

”சோ… நான் என்ன சொன்னாலும் கேட்ப அப்படித்தானே”

வேகமாகக் கண்மணி தலையாட்ட…

“டீச்சர் மேடம் தலையை இவ்ளோ வேகமா ஆட்டறீங்க… ஆனால் நான் கேட்டதை செய்யல அவ்வளவுதான்…”

நக்கல் புன்னகையை தனக்குள் வைத்தபடி… கொஞ்சம் விறைப்பான குரலில் சொன்னவன்

“அதோ அங்க பஞ்சு மிட்டாய் விற்கிறாங்கள்ள... அது எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும்… வாங்கிட்டு வந்து சமாதானப்படுத்து… சமாதானமாகிறேன்” என்றவன் சொன்ன வேகத்தில் அங்கிருந்தும் சென்றும் விட்டான்… நின்றால் இவனின் கள்ளத்தனம் வெளிப்பட்டு விடும் என்று நினைத்ததால் வந்த வேகம் அது…

---

”மகி… ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு மகி…” மகிளாவின் கைகளைப் பிடித்து நெகிழ்ந்தவளாக ரிதன்யா சொல்ல…

“எனக்கும் சந்தோஷம் ரிது… உங்க எல்லாரையும் விட்டு நான் வெகுதூரம் போன மாதிரி போன ஃபீல்… எனக்கு என்ன ஃபீல் பண்றேன்னே தெரியலை ரிது…. ஆனா இப்போ மனசுக்கு நிம்மதியா இருக்கு… பிரேம் எனக்கு கொடுத்த இந்த நிம்மதிய அவருக்கு வாழ்க்கை முழுவதும் கொடுக்கனும்னு மனசு தவிக்குது” என்று எங்கோ பார்த்துச் சொன்னவள்…

“பிரேம் மட்டும் இல்லைனா… என்னை எந்த நிலைமையில பார்த்துருப்பீங்களான்னு எனக்கே தெரியலை ரிது… “ என்ற தோழியின் கைகளை ஆறுதலாக தனக்குள் வைத்துக்கொண்ட ரிதன்யா…

”ப்ச்ச்… விடு… இப்போ சந்தோசமாத்தானே இருக்க… ஏன் இவ்ளோ குழப்பம்… ஆனால் ஒண்ணு மட்டும் நிச்சயம் மகி, கடவுள் நல்லவங்களுக்கு எது நல்லதோ… தேவையானதோ அதை கண்டிப்பா தேவையான நேரத்தில சரியா கொடுப்பார் மகி… நாம அதை புரிஞ்சு நடந்துகிட்டா போதும்… வாழ்க்கை நம்ம கைல தான் இருக்கும்… ” தோழியிடம் வாழ்க்கைப் பாடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள் ரிஷியின் தங்கை ரிதன்யா

மகிளா இப்போது… தன் தோழியையே பார்த்தபடி நின்றவள்

“அப்போ ஏன் ரிதன்யா உனக்கு கண்மணிய பிடிக்கலை… அவளை ஏத்துக்க முடியலை… “ முதன் முதலாக உருப்படியான கேள்வியை மகிளா கேட்க

கண்கள் கலங்கி இருந்தன ரிதன்யாவுக்கு…

“கண்மணி இந்த இடத்தில பிறந்தது அவளோட தப்பா” மகிளா ரிதன்யாவிடம் கேட்க..

“அதுனால மட்டும்தான் கண்மணிய எனக்குப் பிடிக்கலைனு நினைக்கறியா… அவ தாத்தா பாட்டி… அதாவது அவளோட அம்மாவோட அப்பா அம்மா வசதிக்கு முன்னால நாமலாம் ஒண்ணுமே கிடையாது… அது எல்லாத்துக்குமே கண்மணிதான் ஒரே வாரிசு… அது உனக்குத் தெரியுமா… ஸ்டேட்டஸ் பார்க்கிறேன்னா… அவளோட உண்மையான ஸ்டேட்டஸ் தெரிந்த பின்னால எனக்கு எனக்கு அவளப் பிடிச்சிருக்கனுமே… ” என்று இகழ்ச்சியாக இதழ் வளைத்தவள்…

“ப்ச்ச் அதை விடு” என்ற படி அமைதியாக நின்றவள்… பின் என்ன நினைத்தாளோ அவளே தொடர்ந்தாள்…

“அவ நடிக்கிறா மகி… அது ஏன் உங்க யாருக்குமே தெரியலை… புரியலை “ கோபத்தில் ரிதன்யாவையும் அறியாமலேயே அவள் குரல் உயர்ந்திருந்தது

மகிளாவின் கேள்விக் குறியான பார்வையில்

“இந்த உலகம் பார்க்கிற கண்மணி… என் அண்ணாகிட்ட இருக்கிற கண்மணி ரெண்டும் வேற வேற … இதை ஏன் யாராலும் ஃபீல் பண்ண முடியலேன்னு தெரியலை… எனக்கு மட்டும் ஏன் அப்படி தெரியுதுன்னும் தெரியலை… அந்த முகமூடிதான் எனக்குப் பிடிக்கலை… அவளை என்னோட ஒட்ட வைக்கல…”

“கண்மணி போட்ருக்கிற முகமூடில்ல எது அவளோட உண்மையான முகம்… அது எனக்குத் தெரிய வரும் போது மட்டுமே அவகிட்ட என்னால பேச முடியும்… அவளை ஏத்துக்கவும் முடியும்” ரிதன்யா உணர்ச்சி வசப்பட்டு பேசிக் கொண்டிருக்க… மகிளாவோ குழம்பிய பாவனையில்

மகிளாவின் குழம்பிய முகத்தைப் பார்த்தபடியே… தன் குரலை, அதன் தொணியை மாற்றிய ரிதன்யா

“ஒருத்தவங்களால பார்க்கிற அத்தனை பேர்கிட்டயும் நடிக்க முடியாது… அது கஷ்டம்… ஆனால் குறிப்பிட்ட அதுவும் ஒருத்தவங்ககிட்ட மட்டும் நடிக்கிறது ஈஸிதானே… அதுதான் கண்மணி பண்றா மகி… எல்லார்கிட்டயும் ரூல்ஸ் பேசுவா… நியாயம் சொல்வா… கேட்டா கேட்ட கேள்விக்கு பதில்… தராசுல அளக்கிறது மாதிரி நாலே வார்த்தை… நீதி தேவதை… ஆனால் இதுவுமே என் அண்ணாகிட்ட காண்பிக்கிறது இல்லையே… அப்போ அவ என் அண்ணாகிட்ட நடிக்கிறானுதானே அர்த்தம் மகிளா… என் அண்ணாகிட்ட அவ என்ன பேசினாலும் எப்படி நடந்துகிட்டாலும் அவ இயல்பு மாறி பேசற மாதிரி.. என்னவோ செயற்கையா இருக்கிற மாதிரி இருக்கு” வெறித்த பார்வையில் சொன்னவள்…

“அண்ணா அவங்களுக்கு பிடிச்சு இந்தப் பொண்ண மேரேஜ் பண்ணிருக்காங்கன்னு நீ நினைக்கிறியா… எங்க அண்ணா அதோட சொந்த வாழ்க்கையையே குழி தோண்டி புதைச்சதுக்கு அடையாளமாத்தான்… இந்தக் கண்மணியோட அவங்க கல்யாணம்… மேலோட்டமா பார்த்தால் ரெண்டு பேரும் பெருசா புரிதலோட அந்நியோன்யமா வாழ்றாங்கன்னு நீங்க எல்லோரும் நினைக்கலாம்… ஆனால் நீங்க எல்லாரும் என்ன நினைக்கிறீங்களோ அதெல்லாம் ஒரு பெர்செண்ட் கூட அவங்க ரெண்டு பேருக்கும் இடையில இல்லை…” என்றவள்…

“உன்கிட்ட கூட சொல்லல நான் இது நாள் வரை” முதலில் தயங்கி… எப்படியோ ரிஷியின் மாடியறை வாசம் வரை பற்றி சொல்லி ரிதன்யா முடிக்க… அதிர்ச்சியுடன் அவளை பார்த்தபடி உறைந்து நின்றவள் மகிளாதான்…

இருந்தும் சுதாரித்தவளாக

“அத்தைக்கும் இது எல்லாம் தெரியும் தானே ரிதன்யா … “

“ம்ஹ்ம்ம்… அதெல்லாம் தெரியும்… நான் இன்னைக்கு உன்கிட்ட சொல்லிட்டேன்…. அம்மாக்கோ சொல்ல முடியாத சூழ்நிலை… அதுமட்டும் இல்லை ரெண்டு பேரும் சாதரணமா இருந்தால் கூடப் பரவாயில்ல மகி… ஆனால் அந்நியோன்ய கணவன் மனைவி மாதிரி நடிக்கிறதத்தான் என்னால தாங்கிக்க முடியலை… அதுலயும் அந்தக் கண்மணி நடிக்கிற நடிப்பு இருக்கே… அடேங்கப்பா… என்னமோ அவதான் என் அண்ணனைத் தாங்குறவ மாதிரி… நீயே சொல்லு மகி… ரெண்டு பெருக்கு இடையில ஒரு மண்ணும் இல்லை… அப்போ அண்டர்ஸ்டேண்டிங்க் மட்டும் இருக்குமா… எனக்குப் புரியவே இல்லை… என்னை விடு… உனக்குத்தான் மேரேஜ் ஆகிருச்சே… நீ சொல்லு… இது எப்படி சாத்தியம்…”

“ஆரம்பத்தில கொஞ்சம் பிடிக்கலைதான்… என்னதான் பணக்கார அம்மாக்கு பொறந்திருந்தாலும்… அவ வளர்ந்தது இந்த இடம் தானே… அந்த சூழலோட பழக்கம் தானே இருக்கும்… அப்புறம் அண்ணாகிட்ட அவ நடிக்கிற நடிப்புன்னு எல்லாம் சேர்ந்து எனக்கு கண்மணிய சுத்தமா பிடிக்கலை… ”

“என்னமோ… ஒட்டாத மாதிரி ஃபீல்… கடைசி வரை இவங்க எங்க வீட்டு மருமகளா இருப்பாள்னு எனக்குத் தோணல… இடையிலேயே வந்தது இடையிலேயே போயிரும்னு சொல்வாங்கள்ள இதுதான் கண்மணியப் பற்றி எனக்குள்ள ஓடிட்டு இருக்கிற எண்ணம்…” என்றவள் தன் முன் பேயறைந்தார்ப் போல நின்ற மகிளாவைப் பார்த்தவளாக

“ஹலோ… இப்போ ஏன் இந்த லுக்… இதுனாலதான் நான் யார்கிட்டயும் என் மனசுல இருக்கிறத சொன்னதில்லை… சரி விடு… பார்ப்போம்… அவர் வாழ்க்கைல கடவுள் என்ன வச்சிருக்கார்னு… அண்ணா லைஃப்ல கொஞ்சம் கொஞ்சமா அவர் நினைக்கிற மாதிரி நடந்துட்டு வருது… இந்தக் கண்மணி விசயத்துலயும் என்ன நடக்குதுனு பார்க்கலாம்… உனக்கு முன்ன சொன்னதுதான்…. நல்லது நடக்க ஆரம்பித்தால் தேவையில்லாததும் அதுவாகவே விலகிரும்… அண்ணாக்கு கண்மணி தேவையில்லாத ஒரு விசயம் தான்… சோ அவ அண்னா வாழ்க்கைல இருந்து விலகுவா… இது கண்டிப்பா நடக்கும்… நடக்கத்தான் போகுது… அது நடக்கும் போது அதைப் பார்த்து என்னை விட சந்தோசப் படுறவங்க வேற யாரும் இருக்க மாட்டாங்க” என்று ஆணித்தரமாக கூறி தன் தோழியைப் பார்த்தாள் ரிதன்யா

---

/* நெஞ்சுக்குள்ளே இன்னாருன்னு

சொன்னால் புரியுமா

அது கொஞ்சி கொஞ்சி

பேசுறது கண்ணில் தெரியுமா

உலகே அழிஞ்சாலும்

உன் உருவம் அழியாதே

உயிரே பிரிஞ்சாலும்

உறவேதும் பிரியாதே*/