கண்மணி... என் கண்ணின் மணி-23-2

அத்தியாயம் 23-2:

கிட்டத்தட்ட அரை மணி நேரம் ஆகி இருக்க… அவனை சுய நினைவுக்கு கொண்டு வந்தது அவன் அலைபேசி ஒலியே… லட்சுமி தான்… எடுக்க வில்லை அவன்… அடுத்து ரிதன்யா.. மகிளா என மாறி மாறி வந்து கொண்டிருக்க… அவனிருந்த மனநிலையில் தன்னை பலவீனமாக்கும் தன் உறவுகளோடு பேசப்பிடிக்கவில்லை… பிடிக்கவில்லை என்பதை விட.. இவர்கள் யாராவது ஒருவரோடு பேசினாலும் அவனையும் மீறி உடைந்து விடுவான் என்பதே நிதர்சனம்…

முக்கியமான வேலையில் இருப்பதாகவும் மாலை அவனே அங்கு வருவதாகவும் ரிதன்யாவுக்கு மட்டும் குறுஞ்செய்தி அனுப்பி விட… அதன் பிறகு அலைபேசியும் அவனைத் தொந்தரவு செய்யவில்லை… அவனுக்கு தேவையான அமைதி மீண்டும் கிடைக்க…. கண்ணீரால் கசகசத்த முகத்தை தண்ணீரால் கழுவ நினைத்தவன்… எழுந்து வெளியே வந்தனாக… குழாயைத் திருப்ப… தன்ணீருக்குப் பதில் காற்றுதான் வர… புருவம் நெறித்தபடி வெளியே வந்து கீழே பார்க்க… சுற்று வட்டாரத்தில் ஈ காக்கை கூட காணவில்லை… மெலிதான பாடல் ஒலி மட்டும் கீழ் வீட்டில் இருந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தது…

அப்போதுதான் கண்மணி ஞாபகமே வந்தது இவனுக்கு

இவன் உள்ளே வரும் போது அவள் பெரிய ஏணியைக் கஷ்டப்பட்டு தூக்கிக் கொண்டு போனது இப்போது ஞாபகம் வர…

தன்னைத்தானே தனக்குள் கடிந்து கொண்டான் ரிஷி.

கண்மணி அடிக்கடி இது போல ஏதாவது செய்து கொண்டிருப்பாள்… கண்மணியை அமைதியாக ஓரிடத்தில் இருந்து அவன் பார்த்ததே இல்லை… எப்போது பார்த்தாலும் ஏதாவது செய்து கொண்டே இருப்பது போலத்தான் தோன்றும்… அவனுக்குத் தெரிந்து அன்று ஒரு நாள் தான் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்து அவன் பார்த்தது… அது கூட அன்னையின் நினைவில் என்பதும் தெரிந்து கொண்டானே அன்றே…

வெளி உலகத்தில் கண்மணி என்பவள்... ஆசிரியையாக வேலை பார்க்கின்றாள்… தொலைதூர கல்வி வாயிலாக பி எட் படித்துக் கொண்டிருக்கின்றாள்… இங்கிருக்கும் குழந்தைகளுக்கு வகுப்புகள் எடுக்கின்றாள்... என்ற முகம்....

அதே போல கண்மணி இல்லத்துக்குள்... கண்மணி என்பவள் வீட்டு உரிமையாளர் என்ற முகம் மட்டுமே...

ஏதாவது வேலை பார்த்துக் கொண்டே இருப்பாள்…

தண்ணீர் வரவில்லை என்றால் அதைப் பார்ப்பது… தண்ணீர்த் தொட்டியை மேலே ஏறி சுத்தம் செய்வது… பழுதடைந்த பொருட்களை சீர் படுத்துவது… மேற்பார்வையிடுவது…. அதுமட்டும் அல்லாமல் கண்மணி இல்ல வளாகமே மரங்களால் சூழப்பட்டு பசுமையாகவே காட்சி அளிக்கும்… அந்த மரங்களில் இருந்து விழும் சருகுகளை சுத்தப்படுத்துவது என இப்படித்தான் இவன் கண்களில் கண்மணி படுவாள்…

அதில் ஒரு வேலையான தண்ணீர் டேங்க் சரி பார்ப்பது என்றால் ரிஷி மாடிக்கு வந்துதான் மொட்டை மாடிக்கு போக வேண்டும்,… அந்த மாதிரி சில சமயங்களில் ரிஷி பார்க்க நேர்ந்தால்… அந்த சமயங்களில் இவனும் அவளுக்கு உதவுவான்…

ஆனால் இன்று… ’அவள் கஷ்டப்பட்டு அந்த ஏணியை தூக்கிச் செல்வதைப் பார்த்தும் அவனுக்கிருந்த மனநிலையில் கண்டுகொள்ளாமல் வந்து விட்டோமோ…’ நினைத்தபடியே… அறைக்குள் சென்று… சட்டையை மீண்டும் அணிந்தபடியே…. தடதடவென்று கீழ் இறங்கி வந்தவன்… முதலில் கண்மணியின் வீட்டைப் பார்க்க… அது சின்னதாக பூட்டு போட்டு பூட்டி இருக்க… இப்போது கண்மணி எங்கிருக்கின்றாள் என்று உறுதி செய்து கொண்டான்….

சில நாட்களுக்கு முன்புதான் அந்த வீட்டில் இருந்தவர்கள் காலி செய்திருந்தனர்… நட்ராஜின் மூலமாகத்தான் இதுகூட ரிஷிக்கு தெரியும்… மற்றபடி யார் அங்கிருந்தார்கள் என்பது கூட பெரிதாக நினைவில் இல்லை… அந்த வீட்டின் அருகில் சிறு குழந்தை அதன் தாய் என பார்த்திருக்கின்றான். அவ்வளவுதான் அவனுக்கிருந்த ஞாபகம்… அந்த வீட்டில் தான் ஏதோ வேலை பார்க்கின்றாள் என புரிய… அடுத்த நொடியில் அங்கே போக… அவன் நினைத்தது போல கண்மணி வேலைதான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்…

வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் என்று சொல்வதை விட… சுவருக்கு சுண்ணாம்பு தீட்டிக் கொண்டிருக்க.... இவனைப் பார்த்ததும்… வண்ணம் அடிப்பதை விட்டு விட்டு… கையில் வண்ணம் தீட்டும் தூரிகையோடு கேள்வியாகப் பார்க்க… ரிஷியோ கீழே மேசையில் இருந்த அவளது அலைபேசியில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்த பாடலின் சத்தத்தைக் குறைத்துக் கொண்டிருந்தான்…

பார்த்துக் கொண்டிருந்த வேலையை விட்டு விட்டு…. ஏணியில் இருந்து மெதுவாக இறங்கியவள்… நான்கு படிகள் இருக்கும் போது அடுத்து கால் வைத்து இறங்காமல் அவன் முன் குதித்து நின்றவளை இவனும் நன்றாகவே பார்த்தான் தான்

சுடிதாரின் துப்பட்டவை மார்புக்கு குறுக்காக நடன வகுப்புக்குப் போவது போல கட்டியிருந்தாள் கண்மணி… தலையில் பெயிண்ட் படாமல் வேறொரு துணியில் தலையைச் சுற்று முக்காடு போட்டு என என்னதான் அவளை பாதுக்காத்திருந்தாலும்… அடித்துக் கொண்டிருந்த பெயிண்ட்… அவள் முகத்திலும் அவள் உடையிலும் ஆங்காங்கே சிதறலாக ஓட்டிக்கொண்டிருக்க…. புருவம் உயர்த்தினான் ரிஷி…

கூடவே... ஆள்காட்டி விரலையும் கட்டை விரலையும் மட்டும் இணைத்து வட்டமாக காட்டி.. சூப்பர் என்பது போல சொல்லிக் காட்டியவன்…

“மணி அம்மணி… கொஞ்சம் ஊர்ல இருக்கிற மக்களுக்கு ஏதாவது வேலை கொடுங்க… எல்லா வேலையையும் நீங்களே பார்த்தா என்னாகிறது…. ” என்ற போதே

அவனது கிண்டல் தொணியை எல்லாம் கண்டு கொள்ளாமல்… வழக்கமான தன் தீவிரமான தொணியிலேயே ரிஷிக்கு பதில் சொன்னாள் கண்மணி….

“பழக்காமாயிருச்சு ரிஷி..” … என்றவள் தலையில் கட்டி இருந்த துணியை அவிழ்த்தபடியே…

“சொல்லுங்க… என்ன விசயம்” என்று கேட்டாள்... இது அவளது வழக்கமான பாணி என்றே சொல்ல வேண்டும்… யாராக இருந்தாலும் இப்படித்தான் அவள் கேட்பாள்… ஏனென்றால் இவளுக்கான வேலையில் தேவையில்லாமல் குறுக்கிட்டால்… வந்தவரின் கேள்விக்கு பதில் சொல்லிவிட்டு மீண்டும் தான் பாதியில் விட்ட வேலையைத் தொடங்க வேண்டும் என்ற விதத்தில் அவசரப்படுத்துவது போலத்தான் பேசுவாள்…அது சில சமயம் எதிரில் இருப்பவர்களுக்கு அதிகாரம் செய்வது போலவும் தோன்றும்…

ரிஷிக்கு அவள் குரல்… அந்த அதிகாரம் எல்லாம் அவன் மனதில் எட்டவே இல்லை….

”சும்மாதான்… வரும் போது ஏணி எடுத்துட்டு வந்த… நான் பார்த்தேன் தான்… ஆனால் ஒரு டென்சன்ல… ஹெல்ப் பண்ணாம போய்ட்டேன்… சாரி ” என்ற போதே…

“ப்ச்ச்… இதுக்கெல்லாம் ஃபீல் பண்ணுவாங்களா… நான் ஒண்ணும் நினைக்கலை…. அதுமட்டும் இல்லாமல்… உங்க உதவி தேவைப்பட்டிருந்ததுன்னா நானே கேட்ருப்பேன்” என்றபடி…

“இது சொல்லத்தான் வந்தீங்களா…” என்றவள் அவன் முகத்தைப் பார்த்தபடியேதான் கேட்டாள்…

உள்ளே வரும்போது இருந்த இறுக்கமான பாவம் இல்லை இப்போது… ஆனால் அவன் முகம் வாடி இருந்ததுதான் இப்போதும்…

திருமண விழாவுக்குத்தான் போய்விட்டு வந்திருக்கின்றான் என்பது இவளுக்கும் தெரியும்… ஆனால் அங்கு ஏதோ நடந்திருக்கின்றது என்பது ரிஷி இவளைக் கடந்து போன வேகமே சொல்லியது….

ஏதோ அவன் மனம் வருந்தும்படி நடந்திருக்கும் போல… அப்போதே கண்மணி உணர்ந்து கொண்டாள்தான்… அதற்காக அவன் பின்னாலேயே போய் என்ன காரணம் என்றெல்லாம் கேட்க தோன்றவில்லை… தன் வேலையில் மூழ்கி விட்டாள் கண்மணி…

இதோ இப்போது தன் முன் வந்து நிற்கிறான்… இப்போதும் அதைப் பற்றி விசாரிக்காமல் இவளும் பேசிக் கொண்டிருக்க… அதற்கு மேல் ரிஷிக்கும் அவளிடம் பேச வார்த்தைகள் வராமல் போக… அவளிடமிருந்து விடைபெற நினைத்தவன்… மனதில் திடீரென்று ஓர் எண்ணம் உதயமாகியது…

தனிமையும் வேண்டும்… அதே நேரம்… மனமும் அதை இதை என்று யோசித்து அலைபாயாமல் இருக்க வேண்டும்… கிடைத்த வாய்ப்பை ஏன் விட வேண்டும் என யோசித்தவன்

அடுத்த நொடியே…

”கண்மணி… நான் பெயிண்ட் அடிக்கவா…”

கண்மணியோ புரியாத பார்வை பார்த்து வைக்க…

சட்டென்று… அவள் கையில் இருந்த பெயிண்ட் பிரஷை வாங்கியவன்… உனக்கு இது தவிர ஆயிரம் வேலை இருக்கும்னு தெரியும்… அதைப் போய்ப் பாரு… நான் இந்த வேலையை முடித்து தருகிறேன்…

என்றவன் அடுத்து அவளைப் பேச விடாமல்…

“எந்த ரூம்க்கு… என்ன கலர்… எத்தனை கோட்டிங்… “ என்று வரிசையாக கேள்விகளால அடுக்க…

அவளோ பதில் சொல்லாமல் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருக்க…

‘மேடம்… நோ வொரி… பார்க்கிற வேலைக்கு காசெல்லாம் கேட்க மாட்டேன்… நூறு சதவிகிதம் தள்ளுபடி…” என்றபடியே எங்கிருந்து முதலில் ஆரம்பிப்பது என்று சுவரை நோட்டமிட ஆரம்பித்தவன்…

’நாம் மட்டுமே பேசிக் கொண்டிருக்கின்றோமே… எதிர் புறமிருந்து எந்த இரு ரியாக்ஷனுமே காணவில்லையே' என்று கண்மணியைப் பார்க்க…

அவளோ இடுப்பில் கைவைத்தபடி அவனையே பார்த்து முறைத்துக் கொண்டிருந்தாள்..

விளங்கா கேள்வியோடு இவன் புருவம் உயர்த்த

”ஹலோ… நான் கேட்டேனா… ரிஷி சார்… உங்ககிட்ட வந்து ஏதாவது ஹெல்ப் கேட்டேனா என்ன… நீங்களா வந்தீங்க… நீங்களா என் கையில் இருக்கிற பிரஷ்ஷை பறிச்சீங்க… கடைசியா… கூலிலாம் வேண்டாம்னு வேற பில்டப்பு வேற… ஓவரா இல்லை உங்களுக்கு” என்றவள்….

“இந்த வேலை வேணும்னா… எனக்கு பைசா கொடுங்க” என்று மிரட்ட வேறு செய்ய…

”அம்மா தாயே… தெரியாமல் உன்கிட்ட வாயைக் கொடுத்துட்டேன்…. என்னை மன்னிச்சுடு… எனக்கு இப்போ உன்னோட ஹெல்ப் தேவை... இந்த வேலை வேண்டும்... போதுமா… “ அவள் வழிக்கு அவனாகவே வர…

கண்மணி சிரித்தபடியே…

“அது... அந்த பயம் இருக்கட்டும்” என்றபடி….

“கிச்சன் முடிச்சுட்டேன்… ஹால் மேல முடிச்சுட்டேன்… சுத்தி இருக்கிற சுவர் மட்டும் தான்… அப்புறம்… பெட் ரும்… நீங்க ஹால் எடுத்துக்கங்க… நான் பெட்ரூம்” என்றபடியே பேசிக் கொண்டிருந்தவளை… நிறுத்திய ரிஷி…

“மொத்த வீட்டையும் நானே முடிச்சுத் தருகிறேன்… நீ இடத்தைக் காலி பண்ணு” என்றவனிடம் அது முடியாது என்பது போல தலையை ஆட்டினாள் கண்மணி…

”பெட்ரூம்க்கு பேட்டர்ன் டிசைன் போடனும்… அதை நான் பார்த்துக்கறேன்” என்றவளிடம்… இவனும் விடவில்லை…

“ஏதாவது யூட்யூப் பார்த்த்துதானே போட ப்ளான் பண்ணியிருப்ப… திங்க்ஸ்லாம் வாங்கி வச்சுருக்கதானே…. என்ன டிசைன்ன்னு காட்டு… இந்த ரிஷி எப்படி முடித்துக் காட்டுறேன்னு பாரு” என்று காலரைத் தூக்கிக் காட்ட…

கண்மணிக்கு ஒப்புதல் இல்லைதான்… இருந்தும் வேறு வழி இன்றி….

’இந்த வீட்டுக்கு ஒரு ஸ்பெஷல் இருக்கு ரிஷி… மேக்சிமம் இந்த வீட்டுக்கு புதுசா மேரேஜ் ஆன கப்ப்புள் தான் வருவாங்க…… ஆனா வீடு காலி பண்ணும் போது… கையில குழந்தையோடத்தான் போவாங்க… ரொம்ப செண்டிமெண்ட் உள்ள வீடு” சொன்னவளை… வேற்று கிரக வாசி போல பார்த்தது வேறு யாருமல்ல ரிஷியே தான்…

அவனிருந்த நிலைமையில் அவனுக்கே அவனையுமீறி சிரிப்பு வந்ததுதான்... ஆனால் சிரித்தால் கண்மணியிடம் பாட்டு வாங்குவது யார்... அதனால் கஷ்டபட்டு சிரிப்பை அடக்கியவன்....

“புதுசா கல்யாணமானவங்க… ஹ்ம்ம்ம்” இழுத்தவன்

“போகும் போது குழந்தையோட போவாங்க….. ஹ்ம்ம்”

”பெரிய செண்டிமெண்ட்தான்… ” இன்னும் பெரிதாக இழுத்து நக்கலாக முடிக்க…

கண்மணிக்கும் அவனது நக்கல் புரிந்ததுதான்… ஆனால் பதில் சொல்லவில்லை… அவனுக்கு தெரியுமா என்ன… இந்த வீட்டுக்கு பல பேர் குடி வர மறுத்த காரணம்… காரணம் பவித்ரா…

கண்மணியை பிரசவிக்கும் போது இறந்து போனதால் … அதைக் காரணம் காட்டி எத்தனையோ பேர் கண்மணி இல்ல வளாகத்திற்கே குடி வராமல் தவிர்க்க… எப்படியோ அதை மாற்றிக் காட்டி இருந்தாள் கண்மணி… இப்போதெல்லாம்… புதிதாக திருமணம் ஆன ஜோடிகளுக்கு இந்த வீடு இராசி என்று சொல்கிற அளவுக்கு மாற்றி இருக்க… ரிஷி அது தெரியாமல் கிண்டலடித்துக் கொண்டிருக்க…

கண்மணியோ அமைதி ஆகி விட… ரிஷி இப்போது…

“சாரி சாரி… ” என்றபடி

”வீடியோ காட்டு” என்று கேட்க அவளும் அதை எடுத்துக் காட்ட

வீடியோவைப் பார்த்தவனின் புருவம்… உயர்ந்தபடி

“ஹ்ம்ம் கலக்குற கண்மணி… டபுள் ஹார்ட் பேட்டர்ன் டிசைன்… ஹ்ம்ம்… இப்படி ஒரு வீட்டுக்காரம்மா கிடைக்க”

என்ற போதே.... அவள் கோபப் பார்வையில்

“ஐ மீன்... ஹவுஸ் ஒனர்னு சொல்ல வந்தேன்” என்று ரிஷி சமாளித்தபடியே.... வீடியோவைப் பார்க்க ஆரம்பிக்க… இப்போது

”நான் பண்றேன் ரிஷி… ஃபர்ஸ்ட் டைம் ட்ரை பண்றேன்… சான்ஸ் கொடுங்க” கெஞ்சும் முறை கண்மணியின் முறை ஆகி இருக்க…

இதழைச் சுழித்தவன்….

“சரி… பொழச்சு போ…. பேக்ரவுண்ட் பெயின்ட் அடிச்சுட்டு விடுறேன்… பேட்டர்ன் டிசைன் பேப்பர ப்ளேஸ் பண்ணு… ஆஃப்டர் டாப் ல அடிக்கிற கோட்டிங்குக்கு கூப்பிடு… அப்புறம் ஒரு கண்டிஷன்... இடையில இந்த ஹால் பக்கம் வரக்கூடாது” என்று சொல்ல…

அதன் பின் இருவருமாக வேலையை ஆரம்பித்தனர்…

கூடவே இவளது அலைபேசியில் பாடல்களை ஓட விட்டு விட்டு… இருவரும் ஆளுக்கொருபுறம் வேலையில் மூழ்கி விட…

ரிஷியின் மொபைலோ… அவனது அறையில் தன்னை மீண்டும் உயிர்பிக்க ஆள் இல்லாமல் அநாதையாக கிடந்தது…

----

கிட்டத்தட்ட மாலை 5 மணி அளவில் கண்மணி டிசைன்களை எல்லாம் சுவரில் ஒட்டி முடித்து இருந்தாள்…

ரிஷியும் அந்த கூடம் முழுக்க… பெயிண்ட் அடித்து முடித்து விட்டவன் அவள் இருந்த அறைக்குள் நுழைந்தவன்… இரு இதயங்கள் இணைந்திருந்தார் போல கட் செய்து வைத்திருந்த மாதிரிகளை எல்லாம் சரியான அளவு இடைவெளியில் சுவரில் ஓட்டி வைத்திருக்க…. அதை மேற்பார்வை இட்டபடியே

“சூப்பர்… இனிமேல் நான் பார்த்துகிறேன்… லைட் லேவண்டர் கலர்… ஒக்கே தானே… பிங்க் கார்ட் வித் லைட் லேவெண்டர்.. டன்… அடிச்சுட்டு கூப்பிடுறேன்… ஒரே ஒரு ஹெல்ப்… எனக்கு ஒரே ஒரு காஃபி மட்டும் உன் கையால.. …” என்றவன்

புன்னகை முகமாக… அதே நேரம் குறும்பாக

“வித்தவுட் பாய்சன்… கண்மணி” என்று கண்சிமிட்ட… கண்மணியின் அக்னிப் பார்வையில்

“முறைக்காத… உங்க பாட்டி பயந்து போனது இப்போ வரைக்கும் நிக்குது…. பார்த்த எங்களுக்கும் இருக்கும்ல… ” என்ற போதே…. அவள் முறைப்பின் அளவு மீட்டருக்கும் மேல் எகிற ஆரம்பிக்க

“உண்மைதான் கண்மணி…. நானாவது பரவாயில்லை… விக்கிலாம் பால்பாயாசம்னு பேரைக் கேட்டாலே” என்ற போதே அவளது பார்வை அருகில் இருந்த பெயிண்ட் டப்பாவின் மேல் போக… அதற்கு மேல் பேசுவானா ரிஷி…

“மணி அக்கா… உங்க சொர்ணாக்கா ரூபத்தை பற்றி தெரியும்ங்க… சாரிங்க சாரிங்க… சம்ஹாரம் பண்ணிறாதீங்க… காஃபி மட்டும்ங்க… வித்தவுட் பாய்சங்னுங்க” என்றவனிடம்

அவன் தன்னை ஓட்டுகிறான் என்று சுதாரித்த கண்மணியும் இப்போது

“வித்தவுட் சுகர்தானே… சரி சரி” என்றபடியே போக…

“ரிஷி… ஓசிக் காஃபியை ஒழுங்கா வாங்கிக் குடிக்கத் தெரியாமல்… போடா போ... இப்போ உன்னையே அவ சுகர் பேசண்ட் ஆக்கிட்டு போய்ட்டா போ” என்றபடியே புலம்பியவனாக பெயிண்ட் அடிக்க ஆரம்பிக்க… அவன் கண்களில் அவள் பதித்து வைத்திருந்த ஹார்ட்களின் மேல் பதிய…

இப்போதும் ரிஷி புலம்பினான் தான் ….

“இதுதான் நேரம்ண்ட்றதாடா ரிஷி… உன் வாழ்க்கைல விதி சும்மா சுழண்டு சுழண்டு அடிக்குது… ஹார்ட் ப்ரேக் ஆகி… லவ் பெயிலியர்ல இங்க வந்தா… இவ ஜாயின் ஹார்ட்டைக் காட்டி டென்சன் ஆக்குறா… எல்லாம் நேரம் டா…” என்ற போதே..

”அவளாடா உன்னைக் கூப்பிட்டா… நீதானே நான் தான் பெயிண்ட் அடிப்பேன்னு ஒத்த கால்ல நின்னு… அந்தப் புள்ளைகிட்ட இருக்கிற ப்ரஷையும் பறிச்ச… இப்போ அவ மேல குத்தம் சொல்ற” என்று மனசாட்சி சொல்ல…

ரிஷி இப்போது… கண்மணியை விட்டு விட்டான்… மனசாட்சியை பிடித்துக் கொண்டு விட்டான்

“நீ சரி இல்லையே… மதியம் விட்டத்தை வெறிச்சுப் பார்த்துட்டு ஃபீல் பண்ணப்போலாம் வராத நீ… சம்பந்தமே இல்லாமல் ஆஜராகுறியே… அதுவும் கண்மணினா டான்னு வந்து நிற்குற… அன்னைக்கு அவகிட்ட அறை வாங்கினப்போ கூட அவளுக்கு சப்போர்ட் பண்ணின துரோகிதானே நீ” என்றபடி…அந்த சுவரை வெறித்தவனுக்கு

கண்மணி சொன்ன… அந்த வீட்டின் செண்டிமெண்ட் ஞாபகத்துக்கு வர…. அவனையுமீறி புன்னகை வர…

”எந்த மகராசன் இந்த வீட்டுக்கு வரப் பொகிறானோ… அவன் இந்த வீட்டை விட்டு போகும் போது பிள்ளையோட போகனும்… இல்லை இந்த கண்மணி என்னை ஒரு வழி பண்ணிருவா” என்றபடி பெயிண்ட் அடிக்க ஆரம்பித்தவனுக்கு… சொன்ன வார்த்தைகளில் இருந்த தவறு புரிய…

“புள்ளையோட போய் என்ன பண்ணுவான்…. மாத்தி சொல்லுடா… “ தனக்குள் சொன்னபடி…

“அந்த மகராசன் பொண்டாட்டி புள்ளையோட இந்த வீட்டை விட்டு போகணும்” என்று திருத்திக் கொண்டவனாக…. வேலையில் மூழ்க… கண்மணியும் அவன் கேட்டபடி அவனுக்கு காஃபி வந்து கொடுத்தாள் தான்… அதில் சர்க்கரை போடாமல் எல்லாம் கொண்டு வந்து இவனோடு விளையாடவெல்லாம் இல்லை… அவளுக்கும் தண்ணீர் தொட்டி செல்லும் குழாயில் பராமரிப்பு பணி இருக்க… அந்த வேலையில் மூழ்கி விட்டாள்…

கிட்டத்தட்ட 7 மணி அளவில்… ரிஷியும் பெயிண்ட் அடிக்கும் பணியை முழுமையாக முடித்து விட்டவன்… கண்மணிக்கும் அதைக் காட்ட வேண்டுமென்று உற்சாகத்தோடு

“கண்மணி” என்று தான் இருந்த அந்த வீட்டில் இருந்து சத்தமாக அழைத்து விட்டான்… வேலைக்குச் சென்றிருந்த மற்ற குடித்தனக்காரர்கள் எல்லாம் வந்திருப்பர் என்ற ஞாபகமே இல்லாமல்...

மேல் வீட்டில் இருந்த இரண்டு குடித்தனக் காரப் பெண்களும் இவனை ஒரு மாதிரியாகப் பார்க்க…

அப்போதுதான் அவனுக்கே அவன் தவறு புரிய… தனக்குத்தானே நாக்கை கடித்தபடி… மீண்டும் உள்ளே நுழைய… அவன் அழைத்தது கண்மணிக்கும் கேட்டதால் அவளும் வந்திருந்தாள் …

வந்தவள்…

“வாவ்… சூப்பர் ரிஷி… சூப்பரா இருக்கு…”

“டிசைனை செலெக்ட் பண்ணியது தாங்கள் அம்மணி… அதனால் பெருமை தாங்களையே சேரும் கண்மணி அவர்களே”

“ஹ்ம்ம்… செலெக்‌ஷன் என்னதுதான்… ஆனால் பெர்ஃபெக்டா கொண்டு வந்தது தாங்களே” வண்ணம் தீட்டப்பட்ட சுவரைப் பார்த்தபடியே கண்மணியே உற்சாகமாகப் பேச…

அவளது அந்த உற்சாகத்தில் ரிஷிக்கும் அவன் மறந்திருந்த அவன்குணமான கிண்டல் அவனையும் மீறி… வந்திருந்தது இப்போது…

அதன் விளைவு கண்மணியைப் பார்த்து கண்சிமிட்டியபடியே

“இரண்டாக வாருங்கள்…. மூன்றாகச் செல்லுங்கள்!!! வீட்டுக்கு வெளியே போர்ட் மாட்டிறலாமா கண்மணி…” கிண்டலடிக்க… அவள் கவனம் முழுக்க முழுக்க அந்த சுவரின் மேல் நிலைத்திருந்ததால்… இவனது கிண்டலை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை

இருவருமாக அருகருகே நின்றபடி... ஒருவரை ஒருவர் மாற்றி புகழ்ந்து கொண்டும், வாறிக் கொண்டும் இருந்த… அந்த வேறுபட்ட இதயங்களுக்கு தெரியவில்லை… சுவரில் இணைந்திருந்த அந்த இதயங்களை போல போல இவர்களது இதயங்களும் இணையும் காலம் வெகு தூரம் இல்லை… மிக வெகு அருகில் என்பது.

அதற்கான நேரம் நெருங்கி விட்டது என்பதற்கேற்ப… கண்மணியின் அலைபேசி ஒலி எழுப்பி அவளை திசை திருப்ப… கண்மணி தன் போனை எடுப்பதற்காக ஹாலுக்கு வர… ரிஷி அவள் அங்கிருந்து அகன்றதையே அறியாமல்… சுவரையேப் பார்த்தபடியே

“பெயின்ட் ட்ரை ஆன பின்னாலதான… இந்த ஹார்ட் ஸ்டிக்கர் பேப்பர்லாம் எடுக்க முடியும்” என்று உதட்டைப் பிதுக்கியவனாக….

“ஸ்டிக்கர் எடுத்த பின்னால… மறுபடியும் வந்து பார்க்கனும்… பெர்மிஷன் கொடுப்பீங்களா மேடம்” என்று கண்மணியை நோக்கித் திரும்ப… அவளோ அங்கில்லாமல் போக…

“இங்கதானே இருந்தா… அதுக்குள்ள எங்க போனா” என்று யோசித்தபடியே…. வெளியே போக நினைக்க

கண்மணியும் உள்ளே வர…. கண்மணியால் ரிஷியை நேருக்கு நேராகப் பார்க்க முடியவில்லை… சில நிமிடங்களுக்கு முன் புன்னகையோடு தன்னைப் பார்த்து பேசிக் கொண்டிருந்த முகத்தில் படரப் போகும் துக்க முகத்தை காண ஏனோ அவளால் முடியாது போல் தோன்ற… இருந்தும்…

தன்னைக் கட்டுக்குள் கொண்டு வந்தவளாக…. தன் அலைபேசியை அவனிடம் நீட்டியவள்…

“ரிஷி… உங்க தங்கை ரிதன்யா… உங்க போனுக்கு ட்ரை பண்ணினாங்களாம்… ஆன்ட்டி போன்ல இருந்து ட்ரை பண்ணியிருக்காங்க” என்ற போதே ரிஷி அவளையே வெறித்தபடி…. போனை வாங்கியவன்

“சொல்லு ரிதன்யா” என்று இறுகிய குரலைக் கேட்ட அடுத்த நொடி… ரிதன்யா கேவியபடியே…

”மாமாக்கும் அம்மாக்கும் இங்க பெரிய பிரச்சனை ஆகிருச்சுன்னா…. என் பையன் வாழ்க்கையை நானே பாழாக்கிட்டேன்… அவனுக்கு நானே துரோகம் பண்ணிட்டேன்னு… அவனோட ஒரே ஆசையையும் என்னால நிறைவேற்ற முடியலேன்னு… புலம்பிட்டே இருந்தாங்க… அப்படியே மயங்கிட்டாங்க…. பேசவே மாட்றாங்க… ஹா… ஹாஸ்பிட்டல்ல இருக்காங்க… எனக்கு பயமாருக்கு…

ரிஷி பெரிதாக ஆர்ப்பரிக்கவெல்லாம் இல்லை… ஆனால் அவன் கண்களில் அழுகைக்கு பதிலாக இரத்த நரம்புகள் மெல்ல மெல்ல தன் பதிவை பதிக்க ஆரம்பித்திருக்க… தன்னை ஒருநிலைப்படுத்தத்தான் நினைத்தான்…. ஆனால் அவனால் முடியாமல் போக…… சட்டென்று சுவரில் கை வைத்து அவனை சமனிலைப்படுத்த முயற்சிக்க… அவனால் முடியாமல் போக…. மெதுவாக சரிந்தவனின் நிலை உணர்ந்து கண்மணி அவனை சட்டென்று பிடித்தாள்தான் … ஆனால் பெண்ணாக வலிமையான ஆண்மகனை தாங்க முடியுமா என்ன…

அவன் கைகளைப் பற்றி அவனை விழாமல் பிடிக்க… அவனையுமறியாமல் ரிஷியின் கைகள் கண்மணியின் கைகளைப் இறுகிப் பற்றிக் கொள்ள…. அவள் கைகளைப் பிடித்தபடியே சுவரில் சாய்ந்து அமர…. சுவரில் ஈரம் காயாத வண்ணப் பூச்சில்… இருவரின் கரங்களுமே இணைந்திருந்த அச்சு பதிந்து… தரை வரை கோடாக இறங்கி இருக்க… ரிஷியோ அப்படியே­­­­ அமர்ந்திருந்தான்…

”ரிஷி பேசுங்க… நீங்களே இப்படி இருந்தா ” என்று மீண்டும் ரிதன்யா நம்பருக்கு அழைக்க… ரிதன்யாவின் அழுகையில் ரிஷி நிலைமைய உணர்ந்தவனாக…

“ரிது… அம்மாக்கு ஒண்ணும் ஆகாது… ஆகவும் விடமாட்டேன்… அழாத… நீ அழுதா ரித்தி பயப்படப் போறா… பத்திரமா பார்த்துக்க அவளை…. அவ ரொம்ப சென்சிட்டிவ்… ” என்று தங்கைக்கு படபடவென்று கட்டளைகளை பிறப்பித்தவன்…

லட்சுமி அனுமதிக்கப்படிருந்த மருத்துவமனை விபரங்களையும் வாங்கிக் கொண்டபடி….

”ரிதும்மா… அண்ணா கிளம்பிட்டேண்டா… தைரியமா இருக்கனும் ஓகேவா… அம்மாக்கு ஒண்ணும் ஆகாது” தங்கைக்கும் ஆறுதலாகச் சொன்னவன்… அருகில் இருந்த கண்மணியை எல்லாம் கண்டு கொள்ளவே இல்லை… வேகமாக தன் அறைக்குச் சென்றவன்… தன் அலைபேசியை உயிர்ப்பிக்க… உடனே அழைப்பு…. மகிளாவிடமிருந்து…

எடுக்காமலேயே இவன் இருக்க…. அவளும் விடாமல் அழைக்க… வேறு வழியின்றி எடுக்க… இவனை அவள் பேசவிடவே இல்லை…

“உன்னை லவ் பண்ணினதை தவிர நான் வேறென்ன பாவம் பண்ணினேன் ரிஷி மாமா… நீ வேற நான் வேறன்னு எப்படி முடிவு எடுத்த… அப்பாகிட்ட யாரைக் கேட்டு என்னை விட்டு விலகுறதா சொன்ன” பாதி வார்த்தைகள் தான் ரிஷிக்கு புரிந்தன… ரிஷி இருந்த நிலை அப்படியா.. இல்லை மகிளா அழுதபடியே குமுறியதாலா… அதை எல்லாம் ஆராய்ச்சி செய்யும் நிலையிலா அவன் இருந்தான்…

”இப்போ உனக்கு பதில் சொல்கிற நிலைமையில நான் இல்லை…. உன் அப்பன் பார்த்து வச்சிருக்கிற மாப்பிள்ளைகிட்ட போய் இந்த சீன்லாம் போடு… இப்போ போனை வை” என்று இவனையுமீறி கத்தியவன்…பைக் நிறுத்திய இடத்திற்கும் வந்து சேர… சுற்றம் சூழல் எல்லாம் பார்க்கவில்லை…

”உன் அப்பன் என் அம்மாகிட்ட என்னடி சொன்னான்… என் அம்மாக்கு மட்டும் ஏதாவது ஆச்சு… அப்புறம் இருக்கு அவனுக்கு… நான் யாருன்னு அவனுக்கு புரிய வைப்பேன்…” என்று ஆங்காரமாக ஆர்ப்பரித்தவன்… சாவியைப் போட்டு அதே வேகத்தில் ஸ்டார்ட் செய்ய… அவன் என்ன தன் கட்டுப்பாட்டிலா இருந்தான்… கட்டுப்பாடின்றி மது அருந்தி விட்டெல்லாம் பைக் ஓட்டியிருக்கின்றான்… அப்போதெல்லாம் தடுமாறாதவன் இப்போது உணர்வுகளின் பிடியில் ஆட்கொள்ளப்பட்டு தன்னை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் திணற ஆரம்பிக்க… அதன் விளைவு பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்த வேகத்திலேயே கீழே விழுந்து விட… கண்மணியும் வீட்டைப் பூட்டி விட்டு வெளியே வந்திருந்தாள் இப்போது…

தந்தைக்கும்… வேலன் தினகருக்கும் தகவலைச் சொல்லி இருக்க… அவர்கள் மூவரும் மருத்துவமனைக்கு வந்து விடுவதாகக் கூற… கண்மணியும் மருத்துவ மனைக்கு கிளம்பிச் செல்ல தன் பைக் அருகே வர… ரிஷி தடுமாறி கீழே விழுந்ததைப் பார்த்ததும்… ஓடோடி வர…. அதற்கு முன்னதாகவே ரிஷியும் எழுந்து மீண்டும் பைக்கில் அமர்ந்திருக்க…

வேகமாக அவனருகில் வந்தவள்…

“ரிஷி… இந்த நிலைமைல பைக் ஓட்ட வேண்டாம்… எமோஷனல் ப்ளாக்லருந்து வெளில வாங்க” என்ற போதே….

அவனோ அவள் வார்த்தைகளை எல்லாம் கண்டு கொள்ளாமல்… பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்ய ஆரம்பிக்க…வேகமாக அவனது சாவியை கைப்பற்றியபடி

“நான் ட்ரைவ் பண்றேன்….என்னோட பைக்ல வாங்க…” என்றவளை எரிச்சலாகப் பார்த்தபடியே

“நான் குழந்தை இல்லை… சாவியைக் கொடு… “ என்று சாவியைப் பறித்தபடியே… அவளைக் கொஞ்சம் கூட இலட்சியம் செய்யாமல்… உச்சக்கட்ட வேகத்தில் தன் வாகனத்தை எடுக்க…

கண்மணியால் அவனைத் தடுத்து நிறுத்த முடியாமல் போக...

வேறு வழியின்றி அவனை தொடர்ந்து இவளும் தன் பைக்கில் தொடர… கண்மணி பின்னால் வருகிறாள் என்று கூட அவன் உணரவில்லை… அத்தனை வேகத்தில் போக… கண்மணியால் அவனது வேகத்துக்கு ஈடு கொடுக்க முடியவில்லை என்பதே உண்மை… இருந்தும் அவளும் அவன் பின்னாலேயே வேகமாக போக… ஒரு இடத்தில் சிக்னல் விழ… கண்மணியும் வேறு வழியின்றி நிறுத்த... இப்போது கண்மணிக்குத்தான் தான் வந்த வேகத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் முன்னால் நின்றிருந்த பைக்கின் மேல் மோதி கீழே விழும் நிலைக்கு ஆளாகி இருந்தாள்…. இருந்தும் எப்படியோ சமாளித்து மருத்துவமனையையும் அடைந்திருந்தாள்….

அங்கு இவளுக்கு முன்னதாகவே நட்ராஜ் வேலன் தினகர் வந்துவிட்டனர் போல… நட்ராஜ் மட்டும் மகளுக்காக காத்திருக்க…

“அப்பா… ரிஷி வந்துட்டாங்களா” என்று தான் இருந்த நிலையிலும் அவனைப் பற்றிக் கேட்க…

“இப்போதான் வந்தாரும்மா….. “ என்றவர் மகளின் நிலைக் கண்ணில் பட…

“என்னடா ஆச்சு… ஏன் கை காலெல்லாம் அடி” என்று பதறியபடி கேட்டார்…

“ஹ்ம்ம்... கீழ விழுந்திட்டேன்… ஜஸ்ட் மிஸ்” என்றவளின் குரலில் கீழே விழுந்து அடிபட்டதால் வந்த வலி அப்பட்டமாக தெரிய…

”ரிஷி பின்னாலதான வந்த…. அவன் உன்னைப் பார்க்கலையா” என்று தந்தையின் தவிப்பாக மாறிய குரலில் கேட்டவரிடம்…

”நான் யார் பின்னால போனாலும்… எனக்கு இதுதான் முடிவு… உங்களுக்குத் தெரியாதாப்பா… “ என்றவளுக்கு அவளையும் மீறி வார்த்தைகள் வந்து விட்டதை உணர்ந்தவளாக…

”சாரி” என்று முணுமுணுத்தவளாக

“என்னையுமறியாமல் பேசிட்டேன்… எனக்கு ஒண்ணும் இல்லை… வெறும் சிராய்ப்புதான்… இப்போ ஆன்ட்டிய பார்க்க போவோம்” என்றபடி… தந்தையையும் அழைத்துக் கொண்டு போக…

நீலகண்டன்… கோதை என ஒரு புறம்… ரிஷி ரித்விகா என மறுபுறம் இருக்க வேலனும் தினகரும் ரிஷியின் அருகில் இருக்க… இவர்கள் யார் அருகிலும் நிற்காமல்… நட்ராஜும் கண்மணியும் தனியாக நின்றிருந்தனர்…

இதில் பெரிய கொடுமை என்னவென்றால்….

அந்த சூழ்நிலையிலும் மகிளா ரிஷியின் சட்டையைப் பிடிக்காத குறையாக சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தாள்….

சண்டை போடுகிறாளா… இல்லை அழுகிறாளா என்று தெரியாத படி கத்திக் கொண்டிருந்தாள் என்றே சொல்ல வேண்டும்…

அப்போது

”இலட்சுமியோட அட்டெண்டர் ரிஷி இருக்காங்களா…. டாக்டர் வரச் சொன்னாங்க” என்ற அழைப்பு வர… இவனிடம் சண்டை பாதி கெஞ்சல் பாதி என் மன்றாடிக் கொண்டிருந்த மகிளாவைக் கொஞ்சம் கூட இலட்சியம் செய்யாமல்… ரித்விகாவை மட்டும் கையில் பிடித்துக் கொண்டு எழுந்தவன்… நீலகண்டனின் அருகில் வந்து…

“உன் பொண்ணைக் கூட்டிட்டுப் போ… என் முன்னால் எக்காரணத்தைக் கொண்டும் வந்திராத…. உன்னை உயிரோட விட்டுட்டு போறேன்னா… இவங்க மட்டும் தான் காரணம்… “ என்று தன் அத்தையைக் காட்டியவன்… அடுத்து வேறு ஒரு வார்த்தை கூடப் பேசாமல்… மருத்துவரின் அறையை நோக்கி போக…

”ரிஷி மாமா… நான் உனக்கு வேண்டாமா… எனக்கு நீ மட்டும் போது மாமா… எனக்கு அப்பா அம்மா இவங்க யாரும் வேண்டாம் ”என்று கதறியவளை திரும்பிக் கூடப் பார்க்காமல் ரிஷி போய் விட… மகிளாவின் கதறல்கள் எல்லாம் காற்றில் மட்டுமே கரைந்து போய் நிற்க… நீலகண்டன் மகளைப் பிடித்து இழுத்தபடி வெளியேற… அவர் இழுத்த இழுப்புக்கு போக பிடிவாதம் பிடித்தபடியும்… அதே நேரம் தடுக்க முடியாமலும்…. கதறி அழுதபடியே வெளியேறிப் போன மகிளாவைப் பரிதாபமாக பார்த்தபடியே நின்றிருந்த கண்மணிக்கு சற்று முன் பாவமாகத் தோன்றிய ரிஷியின் மேல் கோபமும் வந்திருந்தது இப்போது….

எல்லாவற்றையும் உனக்காக விட்டுவிட்டு வருகிறேன் என அவன் காலடியில் விழுந்து தவிக்கும் இதயத்தை… கொஞ்சம் கூட கண்டுகொள்ளாமல் அலட்சியப்படுத்தி விட்டு போகின்றான்… அவனுக்கு அவன் குடும்பம் முக்கியமாக இருக்கலாம்… இன்று அவன் அம்மா இருக்கும் நிலைமையில் காதல் பெரிதாக தெரியாமல் இருக்கலாம்… ஆனால் ஒரே அடியாக வேண்டாம் என்று சொல்வது எவ்வளவு பெரிய அபத்தம்… இதுதான் இவன் காதலா… ரிஷியின் மேல் கோபம் , கடுப்பு, என ஒரு புறம் அதே நேரம்… அவன் அம்மாவுக்கு என்ன ஆனதோ… மருத்துவர்கள் வேறு அவசரமாக அழைத்திருக்கின்றார்களே… என்ற பரிதவிப்பும் வேறும் என பல்வேறு வகையான உணர்வுக் கலவைகளோடு நின்றவளுக்கு அர்ஜூனின் ஞாபகமும் வந்தது…

உனக்காக எல்லாவற்றையும் விட்டு விட்டு வருகிறேன்… நீ மட்டும் போதும் என்று சொன்ன மகிளாவின் ரிஷியின் மேல் கொண்ட காதல் அர்ஜூன் மேல் அவள் கொண்ட நேசத்தையும் ஒப்பிட்டு அளவிட ஆரம்பிக்க வைத்திருந்தது…

”எனக்கு மட்டும் ஏன் அந்த மாதிரி தோன்ற வில்லை…”

மகிளாவை எதற்கு எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்… அர்ஜூன் சொல்வது போல… தன் அன்னை பவித்ரா… எல்லாவற்றையும் உதறித் தள்ளிவிட்டு… தன் தந்தையைத் தேடி வரவில்லையா…

மகிளா போல… தன் அன்னையைப் போல எல்லாம் காதல் மட்டுமே முக்கியம் என்றெல்லாம் என்னால் ஏன் இருக்க முடியவில்லை… அதை விட… அதாவது தன் தந்தையை உதறித் தள்ளிவிட்டு அர்ஜூனோடு போக முடியாது என்பதை விட அவனை இழந்து விடுவோமோ என்ற தவிப்பு ஏன் எனக்கு வரவில்லை… அதுதான் அவளுக்கு புதிராக இருந்தது…

உண்மையான நேசம் கொண்ட துணை எந்த சூழ்நிலையிலும் தன் துணையை நீங்க முடியாமல் தவிக்கும் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கின்றாள்… தன் தந்தையின் வேதனைகளை நேரடியாக பார்த்தும் இருக்கின்றாள்… இதற்கு பெயர்தான் காதலா… அப்படி என்றால் எனக்கு அர்ஜூனிடம் இருக்கும் உணர்வுக்கு பெயர் என்ன…

அவளை உருகி உருகி காதலிக்கும் அர்ஜூன் மேல் இருக்கும் உணர்வுக்கே அர்த்தம் புரியாமல் குழப்பிக் கொண்டிருந்த கண்மணிக்கு காதல் என்றால் என்ன காலமும் கற்றுக் கொடுக்க முயற்சித்ததுதான்… கற்றுக் கொண்டாளா…

காதல் என்றால் என்ன புரியாமல் தவித்த இதயமும்… அந்த உணர்வை முழுமையாக அனுபவித்தும் தன் குடும்பம் மட்டுமே முக்கியம் என அலட்சியப்படுத்தி தள்ளி வைத்திருந்த இதயமும் சேர்ந்தால் … என்னாகும்….

இனி வரும் அத்தியாயங்களில்…

-----