அத்தியாயம் 47 -1:
/*காற்றின் அலைவரிசை கேட்கின்றதா கேட்கும் பாட்டில் ஒரு உயிர் விடும் கண்ணீர் வழிகின்றதா நெஞ்சு நனைகின்றதா இதயம் கருகும் ஒரு வாசம் வருகிறதா*/
இடம் டெல்லி….
“ராகவ்… எனக்கு பயமா இருக்குடா… ஃபர்ஸ்ட் ஹாஸ்பிட்டல் போயிறலாம்டா” வாகனத்தை ஓட்டி வந்த வெங்கட்… குரல் நடுங்க பின் சீட்டில் படுக்கவைக்கப்பட்டிருந்த ராகவ்விடம் திரும்பிக் கேட்டான்…
தோள்ப்பட்டையில் தோட்டா துளைத்த இடத்தில் இரத்தம் தொடர்ந்து வழிந்து கொண்டே இருக்க… ராகவ் அணிந்திருந்த மேல்ச்சட்டையைக் கழட்டி இழுத்து கட்டியிருந்தான்தான்…. ஆனாலும் இரத்தம் நின்றபாடில்லை… நண்பனை முன் சீட்டில் தன்னருகே அமர வைக்கவும் வெங்கட்டால் முடியவில்லை…. யாராவது பார்த்துவிட்டால் அது இன்னும் பிரச்சனையைத்தான் உருவாக்கும்… மக்கள் நெருக்கம் மிகுந்த சாலைகளில் வராமல்… ஆள் நடமாட்டம் அதிகம் இல்லாத சாலையைத் தேர்ந்தெடுத்துதான் வெங்கட்டும் ஓட்டி வந்தான்… சிவா வீட்டிற்கு வேறு எப்படி செல்வது என்று தெரியவில்லை…
நிரஞ்சனா சற்று முன் அனுப்பியிருந்த தகவலில் இன்னும் குழப்பமே… ”சிவா வீட்டிற்கு செல்வதாக” அவள் கூறியிருந்தாள்
ராகவ் கோர்ட் வளாகத்துக்கு வெங்கட்டுடன் வந்தது நிரஞ்சனா , சிவா என யாருக்குமே தெரியாது…
இன்றைய தின முடிவில் சந்தியாவை அழைத்துக் கொண்டு நிரஞ்சனா அவளது வீட்டுக்குச் செல்ல வேண்டும் என்பதே சிவாவின் நேற்றைய கட்டளை… ஆனால் காலையில் நடந்தது என்னவோ வேறு…
நிரஞ்சனாவை தனியே அழைத்தவன்…
சந்தியாவைக் கோர்ட்டுக்குச் அழைத்துச் செல்ல வில்லை… என்று சொல்லி சந்தியாவை அவளோடு அனுப்பி அவள் வீட்டுக்கு செல்லச் சொல்லி விட்டான்
காரணம் அதீனாவின் உயிருக்கு ஆபத்து என்ற தகவல் கிடைத்ததுதான்.. சிவாவின் முடிவுக்கு காரணம்… சிவா சந்தியாவின் உயிரோடு விளையாட இனியும் தயாரில்லை… ராகவ்வுக்கு அவன் மனைவியியைத் திருப்பித்தருவதாக சொன்ன வாக்கை எங்கே காப்பாற்ற முடியாமல் போய்விடுமோ… என்ற பயம் வேறு வந்திருந்தது…
ராகவ் கேட்டது போல… ”நீங்கள் என்ன கடவுளா… எல்லாவற்றையும் உங்கள் விருப்பபடி நடக்க வைக்க..”
அவன் சொன்னது போல கடவுள் இல்லைதான் சிவா… அதனால் தான் சிவா போட்ட திட்டங்கள் எல்லாம் வேறு வேறு கோணத்தில் போய்க்கொண்டிருக்க… அவனும் தன் கைமீறி நடந்தவற்றை எல்லாம் தடுக்க முடியாதவனாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன்… கடைசியாக சந்தியா உயிர் மட்டுமே முக்கியம் என்று முடிவெடுத்து சந்தியாவை வைத்து தான் நடத்திய அத்தனை திட்டங்களையும் முடிவுக்கு கொண்டு வந்திருந்தான்…
அதீனா என்ன சொன்னாலும் பரவாயில்லை… அவளையே கோர்ட் வளாகத்திற்கு அழைத்துச் செல்ல முடிவு செய்தான்… அவன் போட்ட அத்தனை திட்டங்களும் விழலுக்கு இறைத்த நீராக மாறிவிட்டது என நினைத்தாலும்… அப்படி வீணாக போனாலும் பரவாயில்லை சந்தியா உயிர்தான் இப்போது முக்கியம் என்று தன்னைத் தேற்றிக் கொண்டான்… ஆனால் சிவாவுக்குத் தெரியாமல் அதீனா… சந்தியா தங்களுக்குள் மாறியது அவன் பிரச்சனையை இன்னும் அதிகரித்திருந்தது… இதில் சிவா அறியாத இன்னொன்று ராகவ் குண்டடி பட்டது..
சிவா எப்போதுமே ராகவ்வை வேறொரு மொபைலில் உள்ள எண்ணிலிருந்தே தொடர்பு கொள்வான்… தனக்கிருந்த பதட்டத்தில் ராகவ், நிரஞ்சனாவுக்கு போன் செய்யவே நினைக்கவில்லை… அவர்கள் செய்த போதும் எடுக்க முடியவில்லை..
வெங்கட் ராகவ்விடம் சொன்னான்.. “ஒருவேளை அந்தப் பொண்ணுக்கு குண்டடி பட்டிருக்குமோ… அந்த பரபரப்பில் சிவா சார் எடுக்காமல் இருக்கலாம்டா” என்றவன்
“ஆனால் நிரஞ்சனா ஏன் சந்தியாவைக் கூட்டிட்டு அவங்க வீட்டுக்கு போகலை… சிவா சார் வீட்டுக்கு போறாங்க… நிரஞ்சனா வீட்டுக்குத்தானே சிவா சார் உன்னைப் போகச் சொன்னாரு…” என்ற அடுத்தடுத்து அவன் கேட்ட போதே அவன் கேள்விக்கு ராகவ்வால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை…
உயிர் போகும் வலி என்று கேள்விப்பட்டிருக்கின்றான்…. இன்றுதான் ராகவ் அதை உடலளவில் அனுபவித்தான் என்று சொல்ல வேண்டும்
தன்னிடம் பேசிக் கொண்டு வந்த ராகவ்விடம் திடிரென்று பதில் வராமல் போக… காரை ஓட்டி வந்த வெங்கட் பதட்டமாக அவனை திரும்பிப் பார்க்க… வலியில் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டிருந்தான் ராகவ்….
இன்னும் ராகவ் முற்றிலுமாக சுயநினைவை இழக்காமல் இருந்ததே வெங்கட்டுக்கு இப்போதைய ஆறுதல்… அதே நேரம் தனக்குத் தெரிந்த மருத்துவர்களின் உதவியுடன் ராகவ்வுக்கு சிகிச்சை அளிக்க முடியுமென்றாலும்… ராகவ் விடாப்பிடியாக பிடிவாதம் பிடித்தான்…. சந்தியாவைப் பார்த்தபின் தான் எந்த மருத்துவமனைக்கும் வருவேன் என்று…
வெங்கட்டுக்கு பதட்டம் அதிகமாகவே வந்திருந்தது இப்போது… ராகவ்வின் பிடிவாதம் அவன் உயிருக்கே ஆபத்தாக முடிந்து விடுமோ என்று… அவன் என்ன சொன்னாலும் பரவாயில்லை… ஏதாவது மருத்துவமனைக்கு போய்விடுவோம் என்று நினைக்க…
நண்பன் நினைப்பது ராகவ்வுக்கு புரிந்து விட்டது போல..
மருத்துவமனைக்கு போகலாம் தான்… ஆனால் சந்தியா இனி அவ்வளவு சாதரணமாக வெளியில் தலைகாட்ட முடியாது… அதிலும் இன்று நடந்த துப்பாக்கி சூடு சம்பவத்திற்கு பிறகு…. அதீனா வழக்கு இன்னும் அதிதீவிரமாக மீடியாக்களில் ஃப்ளாஷ் நியூஸாக ஓடிக்கொண்டிருக்கும் என்று நன்றாகவே தெரியும் இருவருக்கும்…
“இவன் தன்னை ஏதாவது மருத்துவமனைக்கு கொண்டு சென்று விட்டால்… சந்தியாவால் அங்கெல்லாம் வர முடியாமல் போனால்… சந்தியாவைப் பார்க்க முடியாது” என நினைத்தான் ராகவ்….
”சந்தியாவைப் பார்க்க வேண்டும்…” அது மட்டுமே இப்போதைக்கு ராகவ்வின் ஒரே எண்ணமாக இருந்தது…
போனிலாவது பேசலாம் என்று வெங்கட் சொல்ல… அதற்கும் மறுத்து விட்டான்… இந்த நிலைமையில் போனில் பேசினால்… சந்தியா பயந்து விடுவாள்… அதிர்ச்சியில் அவளுக்கு என்ன ஆகும் என்று கூட தெரியாது… சந்தியாவுக்கு மட்டுமல்ல… தன் வீட்டில் இருந்தோ… சந்தியா வீட்டில் இருந்தோ எந்த அழைப்புகள் வந்தாலும் எடுக்க வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டான்
நேரில் சந்தியாவைப் பார்த்தால் எல்லாப் பிரச்சனையும் முடிந்து விடும் ராகவ் நிச்சயமாக நம்பினான்… அந்த நம்பிக்கையில்
”சந்தியாவைப் பார்க்கத்தான் இந்த உயிரைக் கைல பிடிச்சு வச்சுருக்கேண்டா… என்னைக் ஹாஸ்பிட்டல் கூட்டிட்டு போறேன்னு ஏதாவது முட்டாள் தனம் பண்ணி வச்சுறாதாட… அவளப் பார்த்தால் எனக்கு பலமே வரும்… ப்ளீஸ்… எனக்கு அவள பார்க்கனும்டா…” என்று பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு வலியின் வேதனையோடு புலம்பியபடி வந்தவனின் வார்த்தைகளை நிராகரிக்கவும் முடியவில்லை வெங்கட்டால்…
வேறு வழியின்றி… சிவாவின் இல்லத்தை நோக்கி… தன் வாகனத்தை விரட்டுவதைத் தவிர வேறு வழி வெங்கட்டுக்குமே தெரியவில்லை…
---
சிவா வீட்டில் நிரஞ்சனாவோ… சந்தியாவைத்தான் கூட்டிப்போகிறோம் என்ற காரணத்தினால் தான், தன் வீட்டிற்கு செல்வது என முடிவு செய்திருந்தாள்… ஆனால் தன்னோடு இருப்பது…. அதீனா என்று எப்போது தெரிந்ததோ அதன் பிறகு தன் வீட்டிற்கு செல்லாமல் நேரடியாக சிவாவின் வீட்டை அடைந்திருந்தாள் அதீனாவோடு… ஆனால் ராகவ் அங்கு இல்லாமல் போக… குழப்பத்தில் இருந்தாள் நிரஞ்சனா… சிவா வேறு போனை எடுக்கவில்லை… ராகவ் வேறு எங்கு போனான் என்று தெரியவில்லை.. அவனும் போனை எடுக்கவில்லை… என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் புரியாமல் தொலைக்காட்சியை உயிர்ப்பிக்க…
இந்தியா தேசத்தின் அனைத்து தொலைக்காட்சி அலைவரிசைகளிலும்… சற்று முன் கோர்ட்வளாகத்தில் நடைபெற்ற துப்பாக்கிச் சூட்டைப் பற்றிய செய்திகள்…ஃப்ளாஷ் நியூஸாக ஒடிகொண்டிருக்க… புகைப்படத்தில் அதீனாவையும் வீடியோவிலோ பரபரப்பாக அதீனா ஆம்புலன்சில் தூக்கிச் செல்லப்படும் காட்சியும் நொடிக்கொரு தரம் மாற்றி மாற்றி காட்டப்பட்டுக் கொண்டிருக்க… … சில நிமிடங்களில் தேசமெங்கும் பார்க்கப்படும் முகமாக…. பேசப்படும் விசயமாக அதீனா மாறியிருந்தாள்…
நிரஞ்சனா அலைவரிசை அலைவரிசையாக தொலைக்காட்சியை மாற்றி மாற்றி பார்த்தாள்…
கோர்ட் வளாகத்தில்.. சந்தியாவை நோக்கி வந்த குண்டு்களும்.. அவளை ஆம்புலன்ஸில் ஏற்றுவதுமான காட்சிகள் மட்டுமே பரபரப்பாகக் காண்பிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்க… சந்தியாவுக்கு குண்டடிபட்டதா சரியாகத் தெரியாத காட்சிகள் தான்… அங்கிருந்த அதீனாவோ வெறித்தபடி அந்த நிகழ்வுகளை எல்லாம் பார்த்தபடி இருக்க…
நிரஞ்சனா உலகத்தின் அத்தனை கடவுளையும் வேண்டிக் கொண்டிருந்தாள் சந்தியாவுக்கு எதுவும் ஆகக்கூடாதென்று… நல்லபடியாக அவள் வீடு திரும்பி அவள் கணவனுடன் சேர வேண்டுமென்று…
யார் யாருக்கோ தொடர்பு கொண்டாலும் சரியான தகவல் கிடைக்கவில்லை… ஒரு வித பதபதைப்புடன் அவ்வப்போது அதீனாவை வேறு கண்களில் நோட்டமிட்டுக் கொண்டும் இருந்தாள்…
இடம் சென்னை:
வழக்கமான காலை வேளையின் பரபரப்பில் சந்தியாவின் இல்லம் இருந்தது…. இப்போது அதை சந்தியாவின் இல்லம் என்று சொல்வதை விட சந்தோஷ் மிருணாளினி இல்லம் என்றே சொல்ல வேண்டும்…
மிருணாளினி… இங்கு வந்த இந்த சில நாட்களிலேயே அவளுக்கு அந்த இல்லத்தின் அனைத்து பழக்க வழக்கங்களும்… அத்துபடியாகி விட்டிருக்க… இந்த சமையல் மட்டுமே அவளுக்கு விளையாட்டுக் காட்டிக் கொண்டிருந்தது… இதோ இன்றும் தோசை வார்ப்பதில் தோசைக் கல்லோடும், தோசைக்கரண்டியோடும் போராடிக் கொண்டிருக்க… தன் அருகே நின்ற தன் அத்தையிடம்
“அத்தை… உங்களுக்கு மட்டும் ரவுண்டா… எடுக்கும் போதும் அதே ஷேப்ல வருது… நான் தோசை வார்க்கும் போதும் ரவுண்ட் ஷேப் வரல… எடுக்கும் போது… தோசையே வரலை” தோசைக்கல்லைப் பார்த்தபடியே ஆதங்கத்துடன் கேட்க… வசந்தி சிரித்தபடி…
“நீ எப்படி ஊத்தினாலும்… சாப்பிடறதுக்கு ஆள் இருக்கு மிருணா” என்ற போதே சந்தோஷும் அங்கு வர..
“ம்மா… இன்னைக்காவது… முழு தோசை சாப்பிடற பாக்கியம் கிடைக்குமா எனக்கு” தன் தாயிடம் பேசினாலும்.. பார்வை மிருணாளினியிடம் இருக்க…
மிருணா உதட்டைப் பிதுக்க…
“என்ன பிரச்சனை அந்த தோசைக்கல்லுக்கும் உனக்கும்… தள்ளிக்க ஒரு கை பார்க்கலாம் “ என்றபடி சந்தோஷ் மிருணாளியின் அருகில் போக… வசந்தி சிரித்தபடியே அங்கிருந்து வெளியே செல்ல நினைக்க…. அப்போது
”வசந்தி….”
என்ற கணேசனின் கர்ஜனைக் குரல் அந்த வீடு முழுக்க எதிரொலிக்க…. அந்தக் கர்ஜனை குரலில் நடுக்கமும் இருந்தது…
அவரின் குரல் மாறி ஒலித்த தொணியில்…. வசந்தி, சந்தோஷ், மிருணாளினி மூவரும் பதறியடித்துக் கொண்டு ஹாலுக்கு வர…
“என் பொண்ணைப் பாருடி…. உன்னால என் பொண்ணு இன்னைக்கு எந்த நிலைமைல வந்து நிற்குறா பாரு” என்ற போதுதான் மூவரும் தொலைக்காட்சித் திரையில் கண் வைக்க….
வசந்தி…. அப்படியே ஸ்தம்பித்து அமர்ந்துவிட்டார் வார்த்தைகளின்றி… மிருணாளினிக்கும் சந்தோஷுக்கும் முதலில் ஒன்றுமே புரியவில்லை…. ஆனால் திரையில் தோன்றிய உருவத்தை நன்றாக உற்று பார்க்க… அந்த தோற்றத்தை ஓரளவு சந்தியாவின் தோற்றத்தோடு பொருத்திப் பார்க்க முடிய… மிருணாளினியும் சந்தோஷும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து திகைத்தவர்களாக நின்று கொண்டிருக்க…
“இப்போ உனக்கு சந்தோசமாடி… உன் புள்ளைங்க நல்லா இருக்கனும்னுதானே என் பொண்ணை நடு வீதில நிற்க வச்ச… எங்கெங்கோ தேடி அலைந்தேனே… இப்போ என் பொண்ணு தீவிரவாதியா நிற்கிறாளே… ஐய்யோ என் பொண்ணை இப்படி அள்ளிட்டு போறானுங்களே” என்றவரின் புலம்பலான வார்த்தைகள்… சந்தோஷுக்கு இப்போதும் கோபத்தையே வரவழைத்தது…. அவர் மீதோ தொலைக்காட்சியில் காட்டிய அந்தப் பெண்ணின் மீதோ ஏனோ பரிதாபத்தை வரவழைக்கவில்லை… அதே நேரம் சந்தியா போல் அந்தப் பெண்ணின் தோற்றம் இருக்க… அதில் ஆச்சரியம் வேறு வந்திருந்தது சந்தோஷுக்கு….
மிருணாளினி… வேகமாக தன் அத்தையின் அருகில் அமர்ந்தவள்… அவரின் தோளைப்பற்றி அவரைத் தன்னோடு சேர்த்துக் கொண்டவளாக… தொலைக்காட்சியையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த வசந்தியிடம்… நடுக்கமான குரலில்…..
“அத்தை… சிந்தியாவா அத்தை” என்று கேட்ட நொடியிலேயே…. வசந்தி பெருங்குரலெடுத்து அழ ஆரம்பிக்க…
“நான் தப்பு பண்ணிட்டேன் மிருணா… இந்த பாவிக்கு எந்த ஜென்மத்திலயும் விமோச்சனம் கிடைக்காது மிருணா” தலையில் அடித்துக் கொண்டி வசந்தி அழ… சந்தோஷுக்கு கொஞ்சம் புரிந்தும்… புரியாமலும் மனைவியைப் பார்க்க… அவளோ அவன் அன்னையைத் தேற்றிக் கொண்டிருக்க… கணேசனோ… திரையின் முன் அமர்ந்து தன் மகளையே… கண்களில் நீரோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்...
திடீரென என்ன நினைத்தாரோ தெரியவில்லை….
தன் மகனிடம் வந்தவர்…
“எனக்கு என் பொண்ணப் பார்க்கனும்டா… அவகிட்ட பேசனும் சந்தோஷ்…. என்னை அவகிட்ட கூட்டிட்டுப் போ….“ என்று மகனின் முன் கதறி அழ ஆரம்பிக்க… சந்தோஷ் குழம்பிய பாவத்துடன் நிற்க…
வசந்தியும் மிருணாளினியிடம்
“எங்கள டெல்லிக்கு கூட்டிட்டு போ மிருணா… நான் செஞ்ச பாவத்துக்கெல்லாம் சிந்தியாவை எப்படியாவது பார்த்து… அந்த பொண்ணுகிட்ட மன்னிப்பு கேட்கனும்… “ அழும் குரலில் கெஞ்ச…
முதலில் சந்தோஷ் சம்மதிக்கவில்லை… மறுக்கத்தான் செய்தான்… அவனைப் பொறுத்தவரை இது முடிந்து போன கதை… அதை மீண்டும் தொடர விரும்பவில்லை… ஆனால் மிருணாளினிக்கு சிந்தியாவைப் பற்றி எப்படி தெரியும்.. யோசித்த போது… தன் அன்னைக்கும் மிருணாளினிக்கு இந்த சில நாட்களாக இருந்த இணக்கம் புரிய… தன் அன்னை அன்று அவர் வாழ்க்கையைப் பற்றித்தான் மிருணாளினியிடம் பேசி இருக்கிறார் என்று புரிந்தது இப்போது…
கணேசனுக்காகப் பார்த்தாளோ… இல்லையோ… மிருணாளினி தன் அத்தைக்காக டெல்லி செல்ல முடிவெடுக்க… சந்தோஷிடம் பேசி அவர்களை டெல்லிக்கு அழைத்துப் போக எப்படியோ சம்மதிக்கவும் வைத்துவிட்டாள்…
இதற்கிடையில் வசந்தி டெல்லியில் இருக்கும் சந்தியாவுக்கு தொடர்ந்து முயற்சித்துக் கொண்டே இருக்க… அதே போல மிருணாளினியும் சந்தோஷும் ராகவ்வுக்கு முயற்சித்துக் கொண்டே இருக்க… இருவருமே எடுக்காமல் போக… அவர்கள் இருவரையும் டெல்லி போன பின் தொடர்பு கொண்டு கொள்ளலாம் என முடிவு செய்தவர்களாக…. அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் டெல்லி விமானத்தில் ஏறி இருந்தனர்..
…..
இடம் டெல்லி….
வெங்கட் எப்படியோ வழியைக் கண்டுபடித்து சிவா வீட்டை அடைந்திருந்தான்…. டெல்லியின் புறநகர் பகுதியில் சிவா வீடு இருக்க… மெயின் ரோடு வழியாக வராமல்… எங்கெங்கோ சுற்றி… இதோ சிவாவின் வீட்டிற்கும் வர….
நிரஞ்சனா இவர்களுக்கு முன்னமே வந்திருந்தாள் போல. வாசலில் நின்று கொண்டிருந்தாள்
ராகவ் சிவா இருவரையும் தொடர்பு கொள்ள முடியவில்லை… தன்னுடன் இருக்கும் அதீனாவை வேறு என்ன செய்வது என்று புரியவில்லை தலையைப் பிடித்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள் நிரஞ்சனா…
அதீனா தப்பிக்க முயற்சிக்க வில்லை… அது ஒன்று தான் இப்போதைய பெரும் ஆறுதலாக இருக்க… புதிய தலைவலியாக வந்திருந்தது சந்தியாவின் அலைபேசிக்கு வந்த வசந்தியின் அழைப்புகள்… இப்போதைக்கு வசந்தியின் போனை எடுக்காமல் இருப்பதுதான் நல்லது என்று முடிவு செய்தவளாக… அவரின் அழைப்புகளை தவிர்த்தபடியே இருந்தாள் நிரஞ்சனா…
இப்படியாக யோசித்தபடி… நிரஞ்சனா வாயிலில் காத்துக் கொண்டிருக்க… வெங்கட்டின் கார் சிவாவின் வீட்டை அடைந்திருக்க… அங்கு வந்த புதிய காரைப் பார்த்த நிரஞ்சனா கொஞ்சம் எச்சரிக்கையாக ஆரம்பித்து அங்கிருந்த காவலர்கள் இருவரையும் முடுக்கி விட….
அவர்களும் வேகமாக காரை நிறுத்தி… யாரென்று விசாரிக்க துப்பாக்கியோடு ஆயத்தமாகி அருகில் போக…
வெங்கட் நிரஞ்சனாவை கத்தி அழைத்தான்…
”நிரஞ்சனா… ராகவ்வுக்கு குண்டடி பட்ருச்சு… ஹெல்ப் மீ” என்று சொல்ல… நிரஞ்சனாவுக்கும் ஒரு நிமிடம் புரியவில்லை….
‘ராகவ்வுக்கு குண்டடியா… எங்கு எப்படி’ என யோசித்தவள்… அதே நேரம்… காரின் பின்சீட்டில் இருந்து ராகவ்வை வெங்கட் கஷ்டப்பட்டு தூக்க… நிரஞ்சனா வேகமாக ராகவ்விடம் ஒடினாள்… பதறியபடி…
அருகில் போனவளுக்கு ராகவ்வைப் பார்த்தவுடன் அவன் நிலை புரிய… அதிலும் குருதி வழிந்தோடிய அவன் நிலையைப் பார்த்தவளுக்கு அவளையுமறியாமல் கண்ணீர் வந்து விட… அவனோடு இருந்த வெங்கட்டைப் பார்த்து இன்னும் அதிர்ந்தாள்
“இவன் இவன் லாஸ்ட் வீக் அதீனா கேஸை இன்வெஸ்டிகேட் பண்ண வந்த டீம்ல இருந்தவன் ஆயிற்றே…” என்று மனதில் எண்ணியபடியே
”நான் ராகவ்வோட ஃப்ரெண்ட்…” என்று மட்டும் சொன்னவன்… வேறு எதையும் சொல்லாதீங்க… அவனுக்கு தெரியாது… நான் சொல்லலை… நீங்களும் இன்வெஸ்டிகேஷன் மேட்டர் சொல்லலைதானே…” என்று அவளுக்கு மட்டும் கேட்குமாறு பேசியபடி அவளிடம் கேட்க…
நிரஞ்சனாவும் கண்ணீரோடு ’ஆம்’ என்று தலையாட்டியவள்… அதே வேகத்தில் ராகவ்வைப் பார்த்தபடி
“என்னாச்சு… சார் … ரகுவுக்கு எப்படி இப்படி ஆச்சு… எங்க போனார்… நீங்க எங்க பார்த்தீங்க“ கேள்வி மழையாக பொழிந்தபடி… ராகவ்வின் தோள் பற்ற அவனோ அவன் துவண்டு விழ… இதயமே நின்று விட்டது நிரஞ்சனாவுக்கு…. தனக்கே இப்படி என்றால் சந்தியா எப்படி தாங்குவாள்… ஆனால் அவளுக்கு என்ன ஆனது என்றும் தெரியவில்லையே… உலகமே தட்டாமலை சுற்றியது நிரஞ்சனாவுக்கு…
காரை விட்டு வெளியறி இருந்தான் ராகவ் இப்போது… வெங்கட்டின் தோள்களைப் பற்றியபடியே தன்னை நிலைப்படுத்திக் கொள்ள முயற்சி செய்தபடியே… பதட்டத்தோடு தன்னைப் பார்த்த நிரஞ்சனாவைப் பார்த்து புன்னகைத்தான் ராகவ் அந்த நிலையிலும்
“ரஞ்சி… சந்தியா பார்க்கனும்… அவ எங்க” என்று வலியில் தீனமான குரலில் கேட்டவனிடம்… இப்போது நிரஞ்சனா திரு திருவென்று விழிக்க…
“உள்ள போகலாம் டா…. சந்தியா இங்கதான் இருக்கப் போறாங்க” என்ற வெங்கட்…
“இவனுக்கு ப்ளட் ரொம்ப லாசாகிருக்கு நிரஞ்சனா… உடனடியா ஹாஸ்பிட்டல் போகனும்… சந்தியாவை பார்த்தால் தான் வருவேன்னு பிடிவாதம்… அதுதான் இங்க வந்தோம்…. இப்போ உடனடியா இவனுக்கு ட்ரிட்மெண்ட் பண்ணனும்… இந்த நிலைமைல யார் இவனுக்கு பார்ப்பாங்க… சிவா பேசினாரா” என்ற போதே
நிரஞ்சனா வேகமாக…
“இப்போ இருக்கிற கலவரத்தில் ஹாஸ்பிட்டல் போக முடியாது சார்… நமக்குத் தெரிந்த டாக்டரை… ப்ரைவேட்டாத்தான் இங்க கூட்டிட்டு வரணும்… சிவா சார்கிட்ட பேசலாம்… ” என்ற போதே…
வெங்கட்டுக்கும்…
கண்டிப்பாக இத்தனை திட்டங்களைப் போட்ட சிவா…. அவனது குழுவில் மருத்துவரையும் வைத்திருப்பான் என்று தோன்றியது… அதனால் சிவா சொல்லும் மருத்துவரைப் பார்ப்பதே இப்போதிருக்கும் சூழ்னிலைக்கு சரியாக இருக்கும் என நினைத்தவன்… ஆனால் நேரம் கடத்தக் கூடாது என்றே தோன்றியது… சந்தியாவைப் பார்த்ட பின் வேகமாகச் செயல்பட வேண்டும் என்று நினைத்தபடியே வீட்டினுள் ராகவ்வுடன்
ராகவ்வை… அந்த வீட்டில் காவலுக்கு இருந்த காவலர்கள் துணையுடன் வீட்டுக்குள் அழைத்தும் வந்திருந்தான் வெங்கட்…
வரவேற்பறையில் அதீனா அமர்ந்திருந்தாள்…. அதே வெறித்த பார்வையில் இன்னுமே…
இவர்களை பார்த்தபடியேதான் இருந்தாள்… இவர்கள் மூவரையும் பார்த்தபோது அதிலும் ராகவ்வைப் பார்த்தும் பெரிய பரபரப்போ… அதிர்ச்சியோ அவள் விழிகளில் இல்லை… சலனமற்ற பார்வையில்தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்
வெங்கட் அவளைப் பார்த்து… கவலையோடு புன்னகைத்தான்…. சந்தியா என்று நினைத்தவாறே…
ஆனால் வெங்கட்டைப் பார்த்து பெரிதாக சந்தியா அதிராமல் இருந்ததே வெங்கட்டுக்குள் இப்போது சந்தேதம் வந்திருக்க… அதே பார்வையோடு ராகவ்வைப் பார்த்தான்… தனக்கு வந்த சந்தேகம் ராகவ்வுக்கு வந்திருக்கின்றதா என்று
தன்னைப் பார்த்தும் தன்னை நோக்கி ஓடி வராமல் சோபாவில் அமர்ந்திருந்த தன் மனைவியைத் தான் ராகவ்வும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்… ஆனால் வெங்கட் போல சந்தேகம் எல்லாம் வரவில்லை…
தன் ஜெர்க்கினை இன்றும் அணிந்திருந்த மனைவியை பார்த்தவனுக்கு… அதிலும் அதை இறுக்கிப் பிடித்தபடி… வெறித்தபடி அவனையே பார்த்தபடி… அவள் அமர்ந்திருந்த பாவனையில், வேதனையிலும்… ராகவ்வுக்கு இலேசான புன்னகையில் இதழ் வளைந்ததுதான்…
இதையெல்லாம் கவனித்தபடியே இருந்த நிரஞ்சனாவுக்கோ உள்ளம் படபடத்தது….
அடுத்து என்ன நடக்குமோ… இது சந்தியா இல்லை அதீனா என்று ராகவ்வுக்கு தெரிந்தால் என்ன ஆகுமோ…. தலைக்குள் பிரளயமே வெடிக்க ஆரம்பிக்க…
ராகவ்வோ… அமர்ந்திருப்பது அதீனா என்று அறியாமல்… தன் ஒரு கரத்தை அவளை நோக்கி நீட்டினான்… ’அவன் சகி’ என்று நினைத்து
/*காற்றில் கண்ணீரை ஏற்றி கவிதை செந்தேனை ஊற்றி கண்ணே உன் வாசல் சேர்ப்பேன் ஓயும் ஜீவன் ஓயும் முன்னே ஓடோடி வா
பூங்காற்றிலே உன் சுவாசத்தை தனியாக தேடி பார்த்தேன்
கடல் மேலொரு துளி வீழ்ந்ததே அதை தேடித்தேடி பார்த்தேன்
உயிரின் துளி காயும் முன்னே என் விழி உன்னை காணும் கண்ணே
என் ஜீவன் ஓயும் முன்னே ஓடோடி வா*/
Comentarios