அத்தியாயம் 31:
/*மஞ்சள் முகமே மங்கல விளக்கே வருக வருக வா
மஞ்சள் முகமே மங்கல விளக்கே வருக வருக வா
தூறல் சிந்திடும் காலைத் தென்றலே வா வா வா
கண்களுக்குள்ளே தொலைந்த உருவம்
கண்ணீரின் வழியே வரைந்த கடிதம்
தெறித்த துளியால் வரிகள் மறைய
உப்புக் கரிசல் உறையிலே
உணர்ந்து கொள்வோம் உதட்டிலே*/
சந்தோஷ்-மிருணாளினி மற்றும் ராகவ்- சந்தியா திருமண நாள்… இரு குடும்பங்களின் பரபரப்பும் உச்சக்கட்டத்துக்கு வந்திருக்க… அங்கு மங்கல வாத்தியங்களும்… பட்டுபுடவைகளின் அணி வகுப்பும்… இளவட்டங்களின் செல்ஃபிகளும் என கலகலப்பாக அரங்கேற்றம் ஆகிக் கொண்டிருக்க… மிருணாளினி சந்தோஷ் இருவருக்குமான திருமண முகூர்த்த நேரம்….
சுகுமாரும் - யசோதா கணேசன்- வசந்தி இரு தம்பதியரும் தாரை வார்த்துக் கொடுத்துக் சடங்கில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருக்க…
மிருணாளினி பாந்தமாய் அமர்ந்து… புரோகிதர் சொல்லச் சொன்ன மந்திரங்களை கருமமே கண்ணாகச் சொல்லிக் கொண்டிருக்க…. அவளின் தீவிர பாவமே… எந்த அளவுக்கு சந்தோஷை விரும்புகிறாள் என்று விளக்க… மகளின் மனமகிழ்ச்சியே அவர்களுக்கு பெரும் நிம்மதியைத் தர …
மிருணாளினியின் முகத்தில் இருந்த புன்னகை இவர்களுக்கு பரமதிருப்தியைத் தந்தாலும்… மகளைப் பெற்ற பெற்றோராக…. சுகுமார் யசோதாவிற்கு கண்கள் கலங்க… இவர்களைப் பார்த்த ராகவ்வையும் அந்தக் காட்சி கண் கலங்க வைக்க… தன் தாயின் கைகளை ஆறுதலாகப் பற்றிக் கொண்டவன்..
“அம்மா… ஏன்மா… மிருணா பார்த்துட்டு அழப் போறா… கண்ணைத் துடைங்க…” என… மகனின் வார்த்தைகளைக் கேட்டவராக… தன் கண்களைத் துடைக்க…
அதே நேரம்…
வசந்தி…. தன் மகள் தயாராகி விட்டாளா என்று பார்க்க அவளது அறைக்கு வந்திருந்தார்…
மணமகள் அலங்காரத்தில் சந்தியா ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருக்க..
அவரது ஆசை மகளைக் காண அவருக்கே கண் கோடி போதாது போலிருக்க… தன் மகளைச் சுற்றி போட்டவராக…. சந்தோஷமாக பார்த்தவரிடம்….
”அம்மா சந்தோஷ் மேரேஜ பார்க்க முடியுமா “ என்று கெஞ்சலாகக் கூறியவளிடம்… இன்னும் தெளிவில்லை தான்…
“நீ இல்லாமலா…. உன்னைக் கூட்டிட்டு போகத்தான் வந்தேண்டா…. ” என்று வாஞ்சையுடன் கூறியவள்…. அவளுக்கு அலங்காரம் செய்து கொண்டிருந்த பெண்களிடம்…
“சந்தியாக்கு இன்னும் ஒரு மணி நேரம் கழித்துதுதான் முகூர்த்தம்…. சிம்பிளா மேக்கப் பண்ணினால் போதும்… அவதான் நாத்தனார் சடங்கெல்லாம் செய்ய வேண்டும்…
என்ற போதே …
அந்த பெண்களும்
“அனுப்பிடறோம் ஆன்ட்டி…” என்றபடி மிதமான அலங்காரத்தில் சந்தியாவை அனுப்பி வைக்க… தன் தாயுடன் மேடையில் ஏறினாள்…
மேடையில் நின்றிருந்த ராகவ்வோ… சந்தியாவை தன் வாழ்க்கையில் அப்போதுதான் முதன் முதலாக பார்ப்பது போல… தன் விழிகளை அவள் மீது பதித்தவன் தான்… பார்வையை அகற்றவில்லை… மேடையேறி… தன் அருகில் வந்து நிற்கும் வரை…
இத்தனை நாளாக … இதுவரை தோன்றாத உணர்வுகளெல்லாம் அவனுக்குள்… இன்னும் ஒரு மணி நேரம் என்பதைக் கடத்தவே அவனுக்கு பெரும்பாடாக இருக்க… இருக்கும் இடம் உணர்ந்து தன்னை அடக்கியவன்…
விட்ட பெருமூச்சின் அனலின் அளவை அளவீடு செய்ய இதுவரை எந்தக் கருவியும் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை…
இதையெல்லாம்.. அவன் எண்ணத்தின் நாயகி உணரவும் இல்லை…. உணர்ந்து கொள்ள முயற்சிக்கவும் இல்லை…
தான் நாயகனின் நாயகி… என்ற நினைவு இருந்தால் தானே … இப்போதைக்கு… சந்தோஷின் தங்கை… அது மட்டுமே நினைவில் இருக்க….
ராகவ் சந்தோஷின் அருகில் நிற்க…. மிருணாளினியின் பின்னால் நின்று கொண்டாள் சந்தியா… தன் உரிமையான நாத்தனார் முடிச்சை போடும் பேராவலில்….
சந்தியா மனதில் பெரும் சோகம் எல்லாம் இல்லை…. ராகவ்வை மட்டுமே நினைத்து பயம்… அதிலும்… நாள் நெருங்க… நெருங்க பயம் அதிகரித்தது என்ற நிலை மாறி… இப்போது நேரம் நெருங்க… நெருங்க… பயத்தின் அளவு எகிறியது என்றே சொல்லலாம்… ஆனாலும்…இவள் வாய் திறந்தால் மட்டுமே அங்கு போர்க்களம் என்ற நிலை… தன் தவிப்பை எல்லாம் மனதில் வைத்து புழுங்க மட்டுமே முடிந்தது….. அதிலும் முதல் நாள் இரவில் இருந்தே அவளின் மனதின் அழுத்தத்தோடு உடலும் ஒத்துழைக்காமல் போக… இப்போது தனக்கு முடியவில்லை என்று சொன்னால் யார் என்ன நினைப்பார்களோ… அந்த பயமும் வேறு… எதையும் யாரிடமும் சொல்ல முடியாத காட்ட முடியாத தவிப்பு… என எல்லாம் சேர்ந்து தனக்குள்ளேயே மனம் குமைந்து கொண்டிருந்தாள்…
நேற்று நிரஞ்சனா நிலைமைக்கே ஆளாளுக்கு பேச ஆரம்பித்திருந்தார்கள்…
“இது என்ன திடிரென அபசகுனமாக… அது இது என்று”
அதிலும்… இதற்கெல்லாம் முத்தாய்ப்பாக…
சந்தியா உறவில்… அப்படிக் கூட சொல்ல முடியாது… சுகுமார் - கணேசன் இருவருக்குமே பொதுவான உறவுதான்… அந்த மூதாட்டி…
”பொண்ணு கொடுத்து பொண்ணை எடுக்கிறதுலாம் சரி… ஒரே நாளில்.. ஒரே மேடைல வைக்கனுமா… நம்ம பழக்கத்தில இப்படி பண்ணவே மாட்டோம்… இதுல ஒரு ஜோடி மட்டும் தான் நல்லாருக்கும்… நாம சொல்றதை யார் கேட்கிறாங்க” என்று நீட்டி முழங்கி அங்கலாய்க்க…
கேட்ட சந்தியாவுக்கு அது இன்னும் வயிற்றில் புளியைக் கரைக்க ஆரம்பித்திருந்தது அவளிருந்த சூழ்நிலையில்…
நிரஞ்சனா என்று யோசித்தவளுக்கு… இன்னொரு கவலையும் இப்போது சந்தியாவுக்குள் …
நேற்றிரவு….நடந்தது இது….
தள்ளாட்டத்துடன் குளியலறைக் கதவைத் திறந்து கொண்டு வெளியே வந்தவளுக்கு.. கண்களை இருட்டிக் கொண்டு வர… நடக்கவே முடியாதது போல் தோன்ற…. நிரஞ்சனாவின் உதவி கட்டாயம் தேவை என்றே தோன்றியது… வேறு வழி இன்றி
“ரஞ்சி…” என்று வார்த்தைகளைக் கூட உச்சரிக்க முடியாமல் அழைக்க… நிரஞ்சனாவிடமிருந்து எந்த ஒரு பதிலும் வராமல் போக…
தன் பலத்தை எல்லாம் திரட்டி…
“நிரஞ்சனா” என்று சத்தமாக அழைக்க… பதிலே இல்லை..
நிரஞ்சனாவிடம் இருந்து மறு வார்த்தை எதுவும் வராமல் போக… வேறு வழியின்றி தட்டுத் தடுமாறி… சுவற்றை பிடித்தபடி அறைக்குள் வந்தவள்… அப்படியே அதிர்ந்து நின்றாள்… நிரஞ்சனா… மயக்க நிலையில் கீழே விழுந்து கிடந்ததைப் பார்த்து….
இவளே கிட்டத்தட்ட அந்த நிலைமையில் தான் இருக்க… நிரஞ்சனாவும் இப்போது இப்படி கிடக்கின்றாளே… என நினைக்கும் போதே… தான் குடித்துவிட்டு மீதம் வைத்துப் போன குளிர்பானம் நினைவுக்கு வர… சந்தியாவின் பார்வை அனிச்சையாகவே அங்கு செல்ல… அதில் இவள் குடித்தது போக மீதம் அப்படியே இருக்க… நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டவளுக்கு… பெண்ணாக எச்சரிக்கை உணர்வு வர…
தாங்கள் இருந்த அறையை நோட்டமிட்டாள்… வேறு யாராவது தங்களைத் தவிர அந்நியர்கள் இருக்கிறார்களா என்று… யாரும் இல்லை என்பதை உறுதி செய்தவளாக… முதலில் தன்னைப் பெரும்பாடுபட்டு… நிலைப்படுத்திக் கொண்டவள்…
நிரஞ்சனாவின் அலைபேசி சற்றுத் தள்ளி தரையில் கிடக்க… அசிரத்தையாக குனிந்து அதை எடுத்தவள்… அதை ஆராய்ச்சி செய்ய… இவளது பார்வையிலோ… கைகளிலோ நிதானம் இல்லாமல் போக… அதை இயக்க முடியவில்லை…
போனைத் தள்ளி வைத்தவள்… நிரஞ்சனா அருகில் உட்கார்ந்து… நிரஞ்சனாவை எழுப்ப முயற்சிக்க… அவளோ கண்களையே திறக்க வில்லை… உள்ளம் பதறிய போதும்… கைகள் நடுங்க அவள் சுவாசத்தை சரி பார்த்தவளுக்கு பேராறுதல் கிடைக்க…
என்ன செய்ய… இவள் மயக்கம் தெளிய … யோசனை யோசனை மட்டுமே… தண்ணீர் தெளிக்கலாம் என்று எழ முயற்சி செய்தவள்... எழ முடியாமல் தடுமாறி… நிரஞ்சனா மேலேயே விழ.. இனியும் தாமதிக்க கூடாது… தனக்கும் ஏதோ நடக்கிறது… தன் தோழிக்கும் ஏதோ நடந்திருக்கிறது…
முதன்முதலாக பயம் வர… தாங்கள் மட்டுமே அந்த அறையில் தனியே இருப்பதை உணர்ந்தவள்… தான் இருந்த நிலையையும் மீறி வேகமாக செயலாற்றினாள்… அவசர அவசரமாக தனது போனை எடுக்க… அவளால் அதை இயக்கக் கூட முடியவில்லை… இருந்தும்… தட்டுத்தடுமாறி எண்களைப் போடப் போக… அதில் ஏதோ ஒன்று டெலிட் அப்ரூவல் கேட்க… இவள் என்ன என்று பார்ப்பதற்குள்… கை ஓகே பட்டனில் பட்டு விட… சந்தியா அறியாமலேயே நிரஞ்சனாவின் வாய்ஸ் ரெக்கார்டிங் அழிந்து போயிருக்க….. சந்தியா இருந்த அவசரத்தில் அதை எல்லாம் கண்டு கொள்ளாமல்… வேகவேகமாக பதட்டத்துடன் திவாகருக்கு கால் செய்ய
அடுத்த சில நிமிடங்களில்… நிரஞ்சனாவைச் சுற்றி ராகவ், திவாகர், சந்தோஷ் மட்டுமல்லாது இரு குடும்பங்களின் முக்கியமான பெரியவர்களும் சூழ்ந்திருக்க…
கண்களைத் திறந்த நிரஞ்சனா சந்தியாவைத் தான் முதலில் பார்த்தவள்… ஓவென்று தன் தோழியைக் கட்டிக் கொண்டு அழ….
அனைவரும் என்னவென்று விசாரிக்க…
“சந்தியா…. அம்மாக்கு ஹார்ட் அட்டாக் சந்தியா... எனக்கு உடனே போகனும்… அவங்க மட்டும் தான் எனக்கு இருந்தாங்க… இப்போ…. அவங்களையும் இழந்துடுவோம்னு பயமா இருக்கு.. ஐசியூ ல வச்சுருக்காங்கலாம்… ” என்றவளுக்கு அதற்கு மேல் பேசமுடியாமல் பெருங்குரலெடுத்து அழ…
சந்தியாவுக்கு என்ன சொல்வதென்றே புரியவில்லை.. புரியவில்லை என்பதை விட.. அவளால் பேச முடியவில்லை நிதர்சனமான உண்மை… மலங்க மலங்க விழித்தபடி… தோழியைப் பார்த்தபடி அவளருகில் அமர்ந்திருந்தவளுக்கு… அடுத்து தான் எப்போது மயங்குவோம் என்று தெரியாத நிலை… நிரஞ்சனாவுக்கு கூட அதிர்ச்சியில் மயங்கி விழுந்திருக்கின்றாள்… தனக்கு ஏன் இப்படி இருக்கின்றது… இது வேறு மண்டைக்குள் குடைய… நிரஞ்சனா பதட்டத்தில் தன்னைப் பற்றி யாரிடமும் சொல்லத் தோணவும் இல்லை… அதற்கு வாய் வரவும் இல்லை…
அத்தனை பேரின் பார்வைகளும் நிரஞ்சனாவிடம் இருக்க… சந்தியாவின் நிலை அங்கு யாருக்குமே வித்தியாசமாகவே படாமல் போய்விட…
“நா நான் அம்மாகிட்ட போகனும் சந்தியா… இது அவங்களுக்கு ரெண்டாவது அட்டாக்… எனக்கு என் அம்மா வேண்டும்” சொன்ன வார்த்தைகளையே திரும்பத் திரும்ப சொல்லிக் கொண்டிருந்தவளை… பரிதாபமாகப் பார்த்தனர்… சந்தியா ராகவ் குடும்பத்தினர்
இவளை எப்படி தனியே அனுப்பி வைப்பது இப்போது… அதுவும் இந்த நிலையில் டெல்லிக்கு அனுப்பி வைப்பது என்று குழம்பிக் கொண்டிருக்க…ராகவ்வின் தோழன் சந்துருதான் சூழ்நிலையைக் கடக்க…. இப்போது உதவினான்…
“ராகவ்… இந்த சிச்சுவேஷன்ல இந்த பொண்ணை தனியா அனுப்ப முடியாது… உங்க ஃபேமிலில இருந்தும் யாரும் இப்போ இவங்க கூட போக முடியாது… நான் கூட்டிட்டு போகிறேன்… நம்ம வெங்கட் கிட்ட நான் பேசிக்கொள்கிறேன்… அவன் அங்க எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணுவான்” என்ற போது…
ராகவ்வுக்கு சம்மதம் தான் இருந்தாலும்… பெரியவர்கள் என்ன சொல்வார்களோ என்று தன் தந்தையைப் பார்க்க…. சந்துருவைப் பற்றி நன்றாக அறிந்த சுகுமாருக்கு… அதுதான் தீர்வாகப் பட…
”தேங்க்ஸ்ப்பா… “ என்று சந்துருவிடம் சுகுமார் தழுதழுக்க… நிரஞ்சனாவோ சுயநினைவுக்கே இன்னும் வராமல் புலம்பியபடியே இருக்க… ஏர்போர்ட் வரை நிரஞ்சனாவை மோகனா திவாகரோடு அனுப்ப ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு அனைவரும் ஒருவழியாக அங்கிருந்து கிளம்ப…
சந்தியாவால் அவர்களோடு பின்னால் அறையை விட்டுக்கூட செல்ல முடியவில்லை… அதற்கு மேல் சந்தியாவுக்கும் தாக்குப்பிடிக்க முடியாமல் போக…
அப்படியே கட்டிலில் சாய்ந்தாள்… தனக்கு என்ன நடக்கிறதென்று உணர முடியாமலேயே…
மீண்டும் காலையில் எழுப்பப்பட்ட போதுதான் அவளுக்கே உணர்வுகள் வந்திருந்தன… இருந்தும் தெளிவில்லாத நிலை…. நேற்றைய மயக்கம் இன்னுமே இருந்தது என்றுதான் சொல்லலாம்…
குளித்து முடித்து நலுங்கு, சடங்கு என அதே நிலையில் அன்றைய பரபரப்புகளில்… அரக்க பரக்க அவள் ஈடுபட்டதாலோ… இல்லை… ஈடுபடுத்தபட்டதாலோ… எப்படியோ தயாராகியிருந்தாள்….
நேற்றிரவு என்னாயிற்று எனக்கு… விடை தெரியா கேள்வி வேறு அவளைக் குழப்ப…. இதில் தன் தோழியின் நிலை வேறு… இன்னும் தொடர்பு கொள்ள முடியவில்லை… அவள் அன்னைக்கு என்ன ஆனதோ என்ற பதட்டம் வேறு…
இத்தனை பிரச்சனைகளையும் பின்னுக்குத் தள்ளிவிட்டு மிருணாளினி பின் நின்றபடி புன்னகைத்து நின்றவளை…. ராகவ் பார்த்தபடியே தான் நின்று கொண்டிருந்தான்… அவன் பார்ப்பது தெரிந்தும்…. இவள் அவன் புறம் திரும்பவே இல்லையே…
தன்னை அவன் பார்க்கும் பார்வையில் என்ன காதலா இருக்கும்… தெரிந்த ராமாயணம் தானே… அவன் தன்னை கொலை வெறியோடுத்தான் பார்த்துக் கொண்டிருப்பான்…. இப்போது இருக்கும் சூழ்நிலையில் அவனை வேறு பார்த்து இன்னும் எரிகின்ற தீயில் எண்ணெய் விட்டுப் பார்க்க தயாராயில்லை…
அவனைத் தவிர்த்தபடி… அவன் பார்வையைத் தவிர்த்தபடி நின்றவளின் மிக அருகில்… நெருங்கியது இன்னொரு உருவம்… திடிரென்று மூச்சு முட்ட… திரும்பிப் பார்க்க. ஆம் ராகவே அவளை உரசியபடி நின்றவன்… தன் கரங்களை சும்மாவும் வைத்திருக்கவில்லை… யாரையும் லட்சியமும் செய்யவும் வில்லை… என்னமோ அவ்வளவு பெரிய இடத்தில் அவனும் அவளும் மட்டுமே இருப்பது போல… உரிமையாக… அலட்சியமாக… தன் கைகல்ளினால்… அவள் இடையைச் சுற்றி வளைக்க…
சந்தியாதான் மொத்தமாக திடுக்கிட்டாள்… ஆனாலும் அவளால் உடனடியாக அவனைத் தள்ளவும் முடியவில்லை…. அவள் தவிப்பை அணு அணுவாக ரசித்தவன்… புருவம் உயர்த்தி… குறும்புக் கண்ணனாக புன்னகைத்து வைக்க…
“யாராவது பார்க்கிறார்களோ… கடவுளே… யாராவது என்ன…. ” வீடியோ அங்கே ரோல் ஆகிக் கொண்டிருக்க…
உள்ளுக்குள் தான் பதற முடிந்தது இவளால்… பொது வெளியில் … தன் முறைப்பைக் கூட அவனிடம் முழுமையாக காட்ட முடியாத…. அவஸ்தை…
“கையை எடு ரகு… இது என்ன விளையாட்டு… அதிலயும் ஸ்டேஜ்ல…” என்று குனிந்தபடி அவனுக்கும் மட்டும் கேட்கும் படி சொல்ல…
அவளின் கிசுகிசுப்பான வார்த்தைகளே இவனுக்கு கிளுகிளுப்பை ஏற்படுத்த ..
“ஹஸ்கி வாய்ஸ்ல பேசிக் கொல்றாளே” என்றுதான் இவனுக்கு தோன்றிது..
அதில் இவனது குறும்பும் அதிகமாகியது….
“யோசிச்சுக்கோ… இப்பவும் இன்னும் 1 ஹவர் டைம் இருக்கு… என்கிட்ட இருந்து எஸ்கேப் ஆகிறதுக்கு” யாரும் அறியாமல் அவள் காதோரத்தில் முணுமுணுத்தவனிடம்….
வேதனையாகப் பார்த்தாள்… அவன் வார்த்தைகள் அவளுக்குள் வேதனையை ஏற்படுத்தினாலும்… தன் காதோரத்தில் ரகசியம் பேசிய அவன் உதடுகளின் ஸ்பரிசம் இவளை வேறொரு உலகத்தில் வீழ்த்தியது நிராயுதபாணியாக..
இருந்தும்…. தன்னைச் சுதாரித்தவளாக
”எனக்கு 1 ஹவர் இல்லை ரகு… வாழ்நாள் முழுக்க டைம் இருக்கு… “ என்று தைரியமாக அவனை நோக்கியவளை இவன் இப்போது புரியாமல் பார்த்து வைக்க…
“உன்கிட்ட இருந்து எஸ்கேப் ஆக இல்லை… உன்னை ஜெயிக்கிறதுக்கு… அதைப் பார்க்கத்தானே போற…” என்று உத்வேகத்துடன் சொன்னவளுக்கோ…
“இவன் வேற… நம்ம நிலைமை புரியாமல்… நிற்கவே முடியாம திணறிட்டு இருக்கேன்…. என்னை வீர வசனம்லாம் பேச வைக்கிறானே” … பொறுமிக் கொண்டிருந்தாள் மனதினுள்…
தன்னிடம் சபதம் போல பேசியவளை… நக்கல் சிரிப்புடன் புருவம் உயர்த்தி சவாலாகப் பார்த்த ராகவ்…
“பேசு… பேசு…. தனியா மாட்டும் போது இருக்கு…. Let see how you succeed me… நைட் நான் கவனிக்கிற கவனிப்புல… உனக்கு உங்க அம்மாதானே பிடிக்கும்… அவங்களையே மறக்க வைக்கிறேன்” என்று மின்னாமல் முழங்காமல் இடியை இறக்கியவனை அதிர்ச்சியோடு பார்க்க… அதே நேரம் கெட்டிமேள சத்தமும் முழங்க….. சந்தோஷ் மிருணாளினியின் கழுத்தில் மங்கள நாணைப் பூட்டியிருந்தான்……..
அடுத்த 1 மணி நேர இடை வேளையில் சந்தியா ராகவ் திருமணமும் அத்தனை பேரின் ஆசிர்வாதத்துடன் நடந்து முடிந்திருக்க….
சந்தோஷ் மிருணாளினி முகங்களில் சந்தோசம் பூரண திருப்தி வெட்கம்… நிம்மதி என வானில் வெடிக்கும் ஆயிரம் ஆயிரம் மத்தாப்புகளாக உணர்வுகள் …
மாறாக சந்தியாவின் முகம்…. அப்படியே பேயறைந்தார்ப் போலிருக்க… ராகவ் வேறு வழியின்றி…
“ஹேய்…. ஏண்டீ இப்படி இருக்க…. எல்லாரும் வித்தியாசமா பார்க்கிறாங்க பாரு….” என்று சொல்லும் வரை தன் நிலை மறந்து இருந்தவள் … மீண்டும் தன் உணர்வு பெற்று செயற்கையாக புன்னகைக்க அதாவது நடிக்க ஆரம்பித்தாள்….
ஒரு நல்ல நேரத்தில் இரு மணமகள்களும் அவரவர் மனையாளனோடு தத்ததமது புகுந்த வீட்டிற்க்குள் அடியெடுத்து வைத்திருந்தனர்….
சந்தியாவோடு திவாகரும் அவனது மனைவி மோகனவும் வந்திருக்க… வீட்டில் வந்து ராகவோடு பூஜை அறையில் விளக்கேற்றி வைத்து விட்டு… பூஜை அறையை விட்டு வெளியேறிவளுக்கு….
அதுவரை தன் உடலோடு போராடிய போராட்டமெல்லாம் முடிவுக்கு வந்திருக்க… திடிரென நடையில் தள்ளாட்டம் ஏற்பட…. அப்படியே அமர்ந்து விட்டாள் சந்தியா….
மோகனாவும் யசோதாவும் தான் முதலில் கவனித்தது…. அவளோடு வந்து கொண்டிருந்த ராகவ் கூட கவனிக்க வில்லை…. கவனித்த யசோதாவும் மோகனாவும் பதறியபடி வர…. அதன் பிறகுதான் ராகவ் அவளைப் பார்த்தான்…. அதற்குள்ளாக மோகனா…. அவளைத் தொட்டு தூக்க…. நெருப்பாக உடல் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது…
“பெரியம்மா…. உடம்பெல்லாம் கொதிக்குது….. காலையில கூட நல்லாத்தான் இருந்தா….” என்றபடி பதற…
“அக்கா …. எனக்கு வாமிட் வருது “ என்று சைகையால் சொல்லிக் காட்டி மோகனாவை இன்னும் பதற வைத்தாள்…. நம் நாயகி….
இதை எல்லாம் கைகளைக் கட்டியபடி சாவகாசமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனோ அவள் நாயகன் ரகுராகவராமே… சந்தியா நாடகமாடுகிறாளோ… இப்படித்தான் நினைக்கத் தோன்றியது… அவளின் சிறுவயது குறும்புத்தனம் அறிந்தவனுக்கு…. உண்மையாகவே சந்தியா… துன்புறுகிறாள் என்று நினைக்கவே தோன்றவில்லை…
காய்ச்சல் வந்ததை வைத்து … அதை வைத்தே நாடகமாடுகிறாளோ…. நினைத்தவனுக்குள்… கோபக் கனல் பரவ ஆரம்பிக்க…
யசோதாவுக்கும் சுகுமாருக்கும் மருமகளின் நிலை கண்டு மிகவும் வருத்தமாகப் போயிற்று…
“ராகவ்…. வெண்ணிலாவ வரச் சொல்லுடா… அவ பார்த்துட்டு சொல்லட்டும்…. ரொம்ப முடியலேன்னா ஹாஸ்பிட்டல் போகலாம்” என்றவாறு…
சந்தியாவை அவன் அருகில் அமர வைக்க… இப்போது அவளது காய்ச்சல் ராகவ் உணரும் அளவுக்கு அனலைப் பரப்பிக்கொண்டிருக்க இவனது கோபக் கனலின் அனல் அதில் மட்டுப்பட…. கை தானாக அலை பேசியை அழுத்தியது யசோதா சொன்ன வெண்ணிலா என்ற மருத்துவரின் எண்ணுக்கு
…..
சந்தியாவின் அருகில் அமர்ந்திருந்தார் வசந்தி….. ஊசி மற்றும் உட்கொண்ட ஆண்டிபயாட்டிக் மருந்து மாத்திரைகளின் வீரியம் என ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்த சந்தியாவைப் பார்த்தவருக்கு கண்களில் இருந்து கண்ணீர் மட்டுமே…
இரவு மணி 7.30 ஆகி இருக்க…. மறு வீட்டுக்கு தன் மகளை அழைக்க வந்தவருக்கு….
இப்படி படுக்கையில் படுத்திருந்த… மகளின் கோலம் கொல்லாமல் கொன்றது…
கணேசனோ… தன் மனைவியை நெற்றிக் கண்ணைத் திறக்காமல் எரித்துக் கொண்டிருந்தார்…. பார்வையாலும் வார்த்தைகளாலும்… என்னவோ… நடந்தது… நடந்து கொண்டிருந்தது எல்லாவற்றிர்க்கும் காரணம் வசந்தியெ என்று தோன்றும்படி…
சுகுமார் தான் கணேசனை அங்கிருந்து அழைத்து வந்து….
“கணேசா…. சந்தியா இருக்கிற நிலைமைல சந்தியாவும் ராகவ்வும் இனி அங்க வருவது சாத்தியம் இல்லை…. இன்னொரு நாள் வரட்டும் மிருணா சந்தோஷை மட்டும் வீட்டுக்கு அழைச்சுட்டு போங்க “ என்று சொல்லி விட அவரது பேச்சுக்கு கணேசனும் மறுப்பு தெரிவிக்க வில்லை….
வசந்திக்குத்தான் இருப்புக் கொள்ளவே இல்லை…. மகளைத் தனியே விட்டுச் செல்லவும் மனமில்லால்…. தன் வீட்டுக்கு வாழ வந்த மருமகளைத் தனியே அனுப்பவும் மனமில்லாமல்… இருதலை கொள்ளியாக தவித்துக் கொண்டிருந்தார்…
“யசோதா…. சந்தியாவப் பார்த்துக்க… பாவி… நான்தான் அவளை ஒழுங்காவே கவனிக்கலை…. காலையிலேயே சாப்பிட முடியலைனு சொன்னா”என்று அழுதவர்….
”பசி தாங்க மாட்டா யசோ அவ…. எழுந்த உடனே ஒரு வாய் ஊட்டி விட்டுட்டு போகலாம்னு பார்த்த அங்க வேலை ஆயிரம் இருக்கு ” என்ற யசோதாவிடம் கவலைப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதே சந்தியா எழுந்து விட்டாள் என மோகனா சொல்ல…. மகளை ஓடிப் போய் கட்டிக் கொண்டார் வசந்தி…
தாயும் மகளும் பேசட்டும் என மற்றவர்கள்… அவர்களுக்குத் தனிமையளித்துப் போக… ராகவ்வுக்கு அன்னை மகள் பாசப்பிணைப்பு… இன்னும் கடுப்பாகவே தான் இருந்தது…
வசந்தி வரும் வரை மோகனாவை பிடித்து வைத்துக்கொண்டிருந்தாள் சந்தியா… ராகவ் அவளைத் தனியே நெருங்கவே சந்தியா அனுமதிக்கவில்லை என்பது நன்றாகவேத் தெரிந்தது ராகவ்வுக்கு…
அதிலும் இப்போது… சந்தியாவை நெருங்க… வசந்தியைத் தாண்டித்தான் போக வேண்டுமென்ற இந்த உணர்வு அவனுக்கு பிடிக்கவேயில்லை… அதே நேரம் சந்தியாவை தான் பார்த்துக் கொள்வதாகக் கூறி… இவனுக்கும் உரிமை எடுத்து அவளோடு இருக்கவும் முடியவில்லை… இன்று ஒருநாள் மட்டுமே… நாளை முதல் சந்தியாவின் மீது உரிமை கொண்டாடும் முதல் நபர் தான் மட்டுமே இருப்போம்… இருக்க வேண்டுமென்று முடிவு செய்ய… அதில் ஓரளவு சமாதானமாக…
அன்னையைப் பார்த்தவுடன் முகமெங்கும் பிரகாசமாக மலர்ந்த சந்தியாவைப் பார்த்து உள்ளுக்குள் குமுறத்தான் முடிந்தது இவனால்…
வேறு வழியின்றி… சந்தியாவை அவள் அன்னையோடு பேசவிட்டு விட்டு.. மற்றவர்களோடு மற்றவர்களாக இவனும் வெளியே வந்தான்…
ராகவ்வின் உணர்வுகள் எல்லாம் அறியாமல்… அன்னையைப் பார்த்ததும்… இதுநாள்வரை தான் அடக்கி வைத்திருந்த தன் உணர்வுகளை எல்லாம் கொட்டிக் கொண்டிருந்தாள் சந்தியா… வசந்தியிடம்
“வசந்தி என்னை உன் கூட கூட்டிட்டு போயிரு … ப்ளீஸ்” என்று சிறு குழந்தை போல பேசிய மகளின் வார்த்தைகளில் கல்லாக சமைந்து போனது சாட்சாத் வசந்திதான்..
அதிர்ந்த தன் தாயின் நிலைமை அறிந்தும்…. இவள் தான் பேசுவதை நிறுத்த வில்லை
“அம்மா…. எனக்கு பயமா இருக்கும்மா…. அவனைப் பார்த்து… சத்தியமா என்னால அவன் கூட தனியா… வாழ்நாள் …. என்று ஆரம்பித்தவள்….
“வாழ்நாள் என்ன .. ஒருநாள் நைட் கூட இருக்க முடியாதும்மா” என்று கேவி கேவி அழுதவளைப் பார்த்து… அவளுக்கு காய்ச்சல்…. ஏன் வந்தது என்று புரிய…
சந்தியா ஒன்றும்… எதுவும் அறியாத சின்னப் பிள்ளை அல்ல… என்பது வசந்திக்கும் தெரியும்… ஆனாலும் மகள் இவ்வளவு பதட்டமடைகிறாள்.. பயப்படுகிறாள்.. என்றால் காரணம் இல்லாமல் இருக்காது என்று உணர… அதில் மனம் திடுக்கிட்டாலும்…
தானும் இப்போது படபடத்தால்…. நிலைமை இன்னும் மோசமாகவே மாறும் என்று தாயாக உணர்ந்தவள்….
“ச்சை என்னடா இது…. இவ்வளவு பயம் எதுக்குடா…. ரகு தம்பி, நீ… இல்ல… நான் நினைத்த அளவுக்கெல்லாம் மோசமானவரா இருக்க மாட்டாரும்மா…” என்று மகளுக்காக வாய் சொன்னாலும்… மனம் ராகவை ஏதேதோ நினைக்க வைக்க….. ஆனாலும் அதை எல்லாம் வெளியே சொல்லாமல்… மகளுக்கு ஆறுதல் வார்த்தைகளைச் சொல்ல….
“இல்லம்மா.. அவன் என்னை மிரட்றான்மா… மிரட்டினான்மா… அவன் எதையுமே மறக்கல … நீ சொல்வியே உன்னை கட்டிக்கொடுக்கிற வரை வயித்துல நெருப்பைக் கட்டிட்டு இருப்பேன்னு… அது இனிமேலத்தான் நடக்கப் போகுது…. நான் உன்கிட்ட சொல்லல…” என்று அன்று நடந்தவற்றை பட்டும்படாமலும் சொன்னவள்…
“நீ கஷ்டப்படுவேன்னு உன்கிட்ட மறச்சுட்டேன்மா… இப்போ பரவாயில்லை நீ என்ன நினைத்தாலும்… கஷ்டப்பட்டாலும்… அது மட்டும் இல்லை… சந்தோஷ் மேரேஜும் முடிஞ்சுடுச்சு… அதைப்பற்றியும் கவலை இல்லை.. எனக்கு உடம்பு சரியில்லைனு காரணம் சொல்லி இங்கயிருந்து கூட்டிட்டு போய்டும்மா” குழந்தையா இல்லை இவள் குமரியா என்று யோசிக்க வைக்கும் அளவுக்கு சந்தியா புலம்பிக் கொண்டிருந்தாள் … தன் தாயிடம்….
“அவனுக்கு என்னைப் பிடிக்கலைமா…. இந்த மேரேஜ நிறுத்த அவன் என்னென்ன பிளான் பண்ணான்னு எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும்… என்னால் இன்னொரு வசந்திலாம் ஆக முடியாதும்மா…. உன் அளவுக்கு என்னால இறங்கிப் போக முடியாதும்மா…. மூச்சு முட்டி செத்துருவேன் போல…. என்னை உன் கூடவே கூட்டிட்டு போயிரும்மா… இல்லை நைட்டோட நைட்டா நான் கிளம்பி வந்துருவேன்.. அதுதான் நடக்கும்” என்று சிறு குழந்தை போல கதறியவளுக்கு என்ன ஆறுதல் சொல்வது என்று தெரியாமல் தவித்தார்… வசந்தி….
”தன் மகள் அழுகிறாள்…” என்று கூட்டிப் போக முடியுமா இப்போது…. இல்லை மற்றவர்கள்தான் விட்டு விடுவார்களா… தலை சுற்றியது வசந்திக்கு… கூடவே இப்போது ராகவ்வை நினைத்து வேறு கோபம் வந்திருக்க… அதை எல்லாம் அடக்கிக் கொண்ட வசந்தி…
”தியாம்மா….நீ ரொம்ப பயந்திருக்க…. அதுக்கு நானும் காரணமாக் இருந்திருக்கலாம்… ராகவைப் பற்றி நானும் சொல்லி உன்னை பயமுறுத்தி இருக்கேன்…. பயப்படறதுக்கு ஒண்ணுமில்லடா…. சுகுமார் அண்ணா…. யசோதா இவங்கள மீறி ஒண்ணும் நடக்காது…” என்ற மீண்டும் மீண்டும் ஆறுதல் வார்த்தைகளைச் சொல்ல…
“ப்ச்ச் அம்மா… இவ்ளோ சொல்கிறேன்… நீ புரிஞ்சுக்க மாட்டியா “ என்று யோசனையோடும் எரிச்சலோடும் சலித்தவள்…
இப்போது
”சொல்லலாமா வேண்டாமா” என்று தயக்கத்தோடு தாயைப்பார்க்க… அது அவளது தாய்க்கும் புரிந்து…
“என்னடாம்மா”
அன்னையின் ஆதுரமான வார்த்தைகளில்… வார்த்தைகளை…. மென்று முழுங்கி ….தயக்கத்தோடு பேசினாள்…
“அம்மா அன்னைக்கு சும்மா மட்டும் என்னை மிரட்டலை… என்னை… என்கிட்ட வரம்பு மீறி நடக்க டிரை பண்ணினான்மா…. எனக்கு எனக்கு…. நைட்… பயமா இருக்கும்மா” என்று தட்டுத் தடுமாறிச் சொன்னவளைப் பார்த்தார் நம்ப முடியாத அதிர்ந்த பார்வையோடு…
இப்போது அந்தப் பார்வை தன் மகளையும் தாண்டி…. முன்னேற…. தாயின் பார்வையைத் தொடர்ந்த… சந்தியாவுக்கு வந்திருந்தது… தாயின் அதிர்ந்த பார்வை
ராகவரகுராம்…
ஆம் அவனே தான்… கதவோரத்தில் சாய்ந்து நின்று கைகளைக் கட்டியபடி … இறுக்கமான பாவத்தோடு இவர்கள் பேசுவதைக் கேட்டுக்கொண்டிருக்க…
“இவன் எப்போது வந்தான்… எதை எதை கேட்டானோ… இனி என்னென்ன பூகம்பம் வெடிக்கப் போகிறதோ.” சந்தியாவுக்கு அடுத்த கவலை ஆரம்பமாகியது…
ராகவ்வுக்கோ…. இருவரும் இப்போதாவது தன்னைப் பார்த்தார்களே என்று… இருந்தது…
எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல்…. வசந்தியிடம்
“உங்கள அம்மா கூப்பிட்டாங்க” என்றான்..
கவனமாக அத்தை என்ற வார்த்தையைத் தவிர்த்தபடி…
சொன்னபடியே… உள்ளே வர…. வேறு வழியின்றி வசந்தியும் வெளியேற….
வசந்தி போகும் வரை… நிதானித்தவன்… கதவை அடைத்துவிட்டு… அவளருகே வர…
அவனைப் பார்த்ததால் வந்த பதட்டத்தை மறைத்தவளால் அவளது வெளிறிய முகத்தை மறைக்க முடியவில்லை…
ராகவ்வோ கொஞ்சம் கூட தயக்கம் இன்றி… சாதரணமாக அவள் அருகே அமர… சந்தியாவோ சற்று தள்ளி அமர்ந்தாள்.. அவள் வேண்டுமென்றே செய்ய வில்லை தான்… ஆனாலும் அனிச்சையாக வந்து விட…
அவளின் விலகலை உணர்ந்தான்தான்… கோபமும் கொண்டான்தான்… ஆனாலும் அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல்…
“என்ன பேபி…. மாம்ஸ் மேல இவ்ளோ பயமா என்ன…. வாய்ச்சவடால் தான் போல…” என்றபடியே அவளின் நெற்றியில் கை வைத்துப்பார்க்க….
சில்லென்று இருந்தது இப்போது… வாமிட் மயக்கம் என ஓய்ந்து போய்ந்திருக்க…. அதில் வெளிறியிருந்த முகத்தைப் பார்த்து… பாவமாகத்தான் இருந்தது…
“பேபின்னு சொல்லாத… எனக்கு அந்த வேர்டே பிடிக்காது” என்று அந்த நேரத்திலும் இவள் முறுக்கிக் கொள்ள… அதில் இன்னும் அவளோடு குறும்போடு விளையாட ஆரம்பித்தான்
“இன்னைக்கு நீ பண்ணின ஆக்டிங்க்கு…. டைமிங் செட்டாகல பேபி.. நைட் மாமா பண்ற வேலைக்கு அப்புறம் இதெல்லாம் பண்ணியிருந்தா….. கரெக்டா இருந்திருக்கும் பேபி” என்று எந்த வார்த்தையைச் சொல்லக்கூடாது என்று சொன்னாலோ… அதைச் சொல்லியே வெறுப்பேற்றியபடி… அவள் அருகில் இன்னும் நெருங்கி அமர….
”ச்சேய்“ என்று அருவெருப்பில் முகம் சுளித்து திரும்பினாள் சந்தியா…
அவள் காட்டிய அருவெருப்பான முகச்சுழிப்பு… அவனை கணவனாக தன்மானத்தைச் சுட…. திரும்பியவளை ஆக்ரோசமாகத் தன் புறம் திருப்பியவன்… வார்த்தைகளைக் கடித்துத் துப்பினான்
“என்னடி சொன்ன…. உன் கூடவே கூட்டிட்டு போய்டும்மா…. இதக் கட்றதுக்கு முன்னாடி சொல்லியிருக்கனும்” என்று அவள் கழுத்தில் இவன் கட்டியிருந்த தாலியைத் தொட்டு… வெளியே எடுத்துக் காட்டியவனின்… நெருக்கத்தில் அவன் உரிமையில் ஸ்தம்பித்தாள் சந்தியா….
அதற்கு மேல் ஒன்றும் சொல்லாமல் இயலாமை பாவத்துடன் எழுந்தவன்…
“சாப்பிட வா” என்று அவளை அழைக்க… இவளோ விடாப்பிடியாக வெறித்தபடி அமர்ந்திருக்க…
“சந்தியா நீ காலையில இருந்து ஒழுங்கா சாப்பிடலை” என்று அவளருகே குனிய…. இவளோ பதறி படுக்கையில் ஒன்ற…. சத்தமாக சிரித்து வைத்தான்…. அவளது பதட்டமான விலகலில்
“ஷ்ஷ்… ஹப்பா…. வரே வா…. இவ்ளோ பயமா… அப்போ என்ன தைரியத்தில கல்யாணம் பண்ண சம்மதிச்ச…. இந்த லட்சணத்துல அன்னைக்கு கிஸ் வேற….. ” என்று நிறுத்த…
அப்படியே உள்ளுக்குள் புதைந்து விடக் கூடாதா என்றிருந்தது சந்தியாவுக்கு….அவமானத்தில் முகம் சிவக்க….அவள் உடல் மட்டுமின்றி… உதடுகள் கூட துடிக்க ஆரம்பிக்க…
நடுங்கிய இதழிரண்டையும் அழுந்த பற்களுக்கிடையே வைத்தவளிடம்…. குனிந்தவன்…. மீண்டும் அவள் விலகும் முன் தன் பிடிக்குள் கொண்டு வந்திருந்தான்…
“ஓவர்டைம் பார்க்கனும் பேபி…. இப்பவே இதுக்கு வேலை கொடுத்தேனா எப்படி…. ” என்று இதழ்களை தன் விரல்களால் பிரித்து விட்டவன்… ‘
’இவள் தேடிய காதலன்
இதழ் மேல் ஒரு பாடகன்
சரசம் புது சரசம் கொண்டு உரசும் தலைவன் ’
என்று வேறு பாடியபடி அவள் இதழ்களை தன் விரல்களால் நீவியபடியே எழச் செய்ய…. பொம்மை போல எழுந்தாள் சந்தியா…
----
மிருணாளினியிடம் ஆயிரம் பத்திரமும்…. ஆயிரம் அறிவுரைகளையும் அள்ளி வைத்துக் கொண்டிருந்தனர்…. சுகுமாரும் யசோதாவும்…கிடைத்த தனிமையில்…. அருகில் ராகவும் அமர்ந்திருந்தான்….
”யம்மா….யப்பா” என்றாள் தலையில் கை வைக்காத குறையாக அவர்களின் செல்ல மகள்…
மிருணாளினியைப் பார்த்த ராகவ் சிரித்தப்படி…
“என்னடா…. சந்தோஷ விட்டுட்டு இவங்க பக்கம் வந்தா…. இவ்ளோ ரம்பமா….. காதுல ரத்தம் வருதாடா குட்டிம்மா” என்று மிருணாளினிக்கு சப்போர்ட் செய்வது போல வாரிய ராகவனைப் பார்த்து மிருணாளினி முறைக்க….
மூவரும் சிரித்து வைத்தனர்….
மிருணாளினி… இவர்கள் வீட்டு இளவரசி…. இளவரசியாகத்தான் வளர்க்கப்பட்டாள்…. அவள் வைத்ததுதான் சட்டம் எனும் படி … அது சரியே எனும்படி அவர்களால் எண்ணப்பட்டது… அந்த அளவுக்கு அவள் திறமையானவள்…. தெளிவானவள்….
இவர்களின் கிரானைட் பேக்டரியையே அவள் தனியாளாக நிர்வாகம் செய்யும் அவளின் நிர்வாகத்திறமையே அவளின் அறிவினைப் பறைசாற்றும்….. சந்தோஷுடனான அவளது வாழ்விலும் பிரச்சனைகள் வராது… என்பதில் மூவருக்குமே ஆணித்தரமான நம்பிக்கை…
மிருணாளினி என்றுமே பணத்திற்கு மதிப்புக் கொடுத்ததும் இல்லை…. அதைப் பெரிய விசயமாக நினைத்ததும் இல்லை… அவளைப் பொறுத்தவரை நேர்மை.. உண்மை …. நியாயம் இவற்றிர்க்குத்தான் முக்கியத்துவம் கொடுப்பவள்….
அப்படிப்பட்டவளுக்கே திருமணமானால் கொடுக்கப்படும் அறிவுரைகள் தப்பாமல் கொடுக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது
தன்னைச் சீண்டிக் கொண்டிருந்த தன் சகோதரன் ராகவ்வை பார்த்தவளின் கண்கள்…. முதன் முறையாக நீர்க் கோர்த்தது…
“ஹேய் என்னடா…. என்னாச்சு” என்ற போதே…
“லவ் யூணா… எனக்காகத்தானே…. நீ உனக்கு பிடிக்கலேனா கூட” என்று விசும்ப…. ராகவ் வேகமாக சுற்றுமுற்றும் பார்த்தவன்…
“அது என் கவலைங்க மேடம்….அத நாங்க பார்த்துக்கிறோம்….. “ என்றவன்
“அடிப்பாவி…போறோம்.. போறோம்னு… என் பொண்டாட்டிக்கிட்ட… தர்ம அடி வாங்கிக் கொடுத்துட்டுத்தான் போவ போல… சந்தியா அமர்ந்திருந்த ஹாலை பார்த்தபடி… பயந்தது போல நடித்தவன்… அடுத்த நொடியே…
தன் தந்தையைப் பார்த்தபடியே பேச ஆரம்பித்தான்…. சற்று முன் நக்கலுடன் பேசியவனா என்று நினைக்கும் அளவிற்கு
“சந்தோஷ் கூட சந்தோஷமா வாழற வழியப் பாரு…. முடிந்தால் அவனையும் நம்ம கம்பெனில இன்வால்வ் ஆக ட்ரெயின் பண்ணு…. பட் டோண்ட் ஃபோர்ஸ் ஹிம்…. அப்புறம்…. உனக்கு பெரிய அட்வைஸ்லாம் பண்ணத் தேவையில்லை…வி நோ யூ நெயில்ட் எனி சிச்சுவேஷன்… ஆனால்… மேரேஜ்… அதில் வருகிற புது உறவுகள்…. இதெல்லாம் உனக்குப் புதுசு… அஃப்கோர்ஸ்,…. உனக்குப் பிடித்த பையன் தான்…. ஆனால் இது ஒன் டூ ஒன் ரிலேஷன்ஷிப் மட்டும் கிடையாது குட்டிம்மா… சந்தோஷ் மட்டும் இல்லை அவங்க ஃபேமிலியையும் ஹேண்டில் பண்ணனும்…. மிஸ் அண்டர்ஸ்டேண்டிங் வரும், போகும்… ஒருவருக்கொருவர் விட்டுக்கொடுத்து வாழனும்” என்ற போது…
சுகுமாரும் யசோதாவுமே மலைத்துப் போய்விட்டனர்…
தன் மகனுக்கும் சந்தியாவுக்குமான வாழ்க்கையைப் பற்றி இனி கவலைப் படத் தேவையில்லை…. தன் மகன் பார்த்துக் கொள்வான் என்ற நம்பிக்கை இருவருக்குள்ளும் வர…. கொஞ்சம் நஞ்சம் இருந்த சிறு சஞ்சலமும்…. போக திருப்தியுடன் நிம்மதியாக புன்னகைத்துக் கொண்டனர் இருவருமாக…
சுகுமார் கூட தன் மகனிடம் சந்தியா பற்றி பேச வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தார்…. அது கூட இப்போது தேவையில்லாததாகப் போய்விட…. சந்தோஷ முகத்துடன் ராகவ்வுடன் பேச ஆரம்பிக்க…
தந்தையின் திருப்தியான முகத்தைப் பார்த்தவன்….விட்டு விடுவானா என்ன…
“உங்களுக்கு என் கூட பேச ஒரு அப்டேடட் ப்ராக்சி வேண்டும்…. அம்மா விட பெட்டரா…. வித் அவுட் ரெஸ்ட்ரிக்ட் எனிதிங் …. வந்துட்டாள்ள…. இதுக்கும் மேல என்கிட்ட பேச வேண்டாம்…. ” என்று எங்கோ வெறித்தபடி கூறியவனிடம்… மிருணாளினிக்கே அச்சம் தோன்ற…
“அண்ணா… ப்ளீஸ் … ஏற்கனவே சொன்னதுதான்…. உனக்கான வாழ்க்கையை வாழப் பாருனு…. இப்போ நீ இப்படி பேசுனேனா…. இது எல்லோருக்கும் கஷ்டம்ணா…. சில விசயங்கள் ஆரம்பத்திலேயே நமக்குத் தோணும்… வளர விடக் கூடாதுன்னு…. அதை வெட்டிரனும்… இப்போ அதைத் தாண்டிட்ட…. “ என்ற போதே…
எழுந்துவிட்டான் ராகவ்
”உனக்கு…உன்னோட வாழ்க்கைக்கு எந்த பாதகமும் வராம… என் வாழ்க்கைய பார்க்க எனக்குத் தெரியும்…. மிருணா…. இது உனக்கு மட்டுமில்லை…. மத்தவங்களுக்கும் தான் “ என்றபடி வெளியேறிவனைப் பார்த்து… அவன் முதுகை மட்டுமே வெறிக்கத முடிந்தது மூவராலும்….
யசோதாவுக்கு இப்போது மிருணாளினியைப் பற்றிய கவலை போய் ராகவைப் பற்றிய கவலை அரிக்கத் தொடங்க… அதை இரட்டிப்பாக்கும் விதமாக ஆனது… வசந்தி வந்து சொன்னது…
----
“என்ன வசந்தி… சொல்ற…. இப்போ வேண்டாம்னா…. அதது நடக்க வேண்டிய நேரத்தில நடக்கனும் தானே நல்ல நேரம் கிழமைனு குறிச்சுட்டு வருவது….. இது என்ன அபசகுனமா…. அது மட்டும் இல்லை….. அவங்க நம்ம காலம் கிடையாது…. அதெல்லாம் அவங்களுக்குள்ள பார்த்துக்குவாங்க” என்ற சொன்னவளுக்கு ராகவை நினைத்து பயமும் இருக்க…. அவருக்கே இருக்கும் போது
வசந்திக்கோ கேட்கவே வேண்டாம்….
அதிலும் தன் மகள் அழுததைப் பார்த்த போது… அந்தக் காலமாவது இந்தக் காலமாவது என்றே தோன்றியது….யசோதாவும் இப்படி சொல்லிவிட…. என்ன செய்வது என்று ஒன்றுமே தோன்றவில்லை..
இதில் மகள் வேறு… கிளம்பி வந்து விடுவேன் என்று பயமுறுத்தல் வேறு… அவருக்குள் பிரளயத்தை ஏற்படுத்த… இருந்தும் வேறு வழி தெரியாமல்.
“யசோ… மாப்பிள்ளைக்க்கும் தெரியும்ல அவளுக்கு உடம்பு சரியில்லைனு…. அவர் பார்த்துப்பார்… ” என்ற போதே வசந்தியின் கண்களில் அவளையுமறியாமல் கண்ணீர் வர… யசோதாவுக்கு மிகவும் கடுப்பாகவே போய்விட்டது… அதுவும்
“என்னமோ இவங்க பொண்ண … ராட்சசனுக்கு கொடுக்கிற மாதிரி….இந்த பில்டப் கொடுக்கிறாங்க’” என்ற எண்ணம்… வர… இருந்தும் பொறுமையை இழுத்துப்பிடித்தவராக
“அவனுக்கும் ஒரு தங்கச்சி இருக்கா…. கண்டிப்பா… அவனும் புரிஞ்சுப்பான்…. வசந்தி…. இதை இதோட விட்ருங்களேன்…. “ என்றவர்… முகத்தில் அடித்தார்போல சொல்லாவிட்டாலும்…. அப்படியும் எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்றே தோன்றியது… வசந்திக்கு….
---
ஹாலிலோ இளைய தலைமுறையினர்…
”டேக் கேர் ஆஃப் ஹெர் சந்தோஷ்....” இப்படி சொல்ல ஆசைதான் சந்தோஷ்…. ஆனா ஹெர் ரிமூவ் பண்ணிட்டுத்தான் சொல்லனும்…. நீ உன்னைப் பார்த்துக்கடா… மச்சான்… அதுதான் என் கவலை” என்று ராகவ் சொல்லும் போதே மிருணாளினி… ராகவ் கையை கிள்ள…
சந்தோஷ் சிரித்தபடி…. “கரெக்ட்ரா மச்சான்…. ஆனால் அது எனக்கு 2 வருசத்திலேயே தெரிஞ்சுருச்சு… நானே என்னை கேர் பன்ணக் கத்துக்கிட்டேன்…. “ என்ற போதே…. அங்கு சந்தியா என்றொரு கதாபாத்திரம் அதன் முகவரியைத் தொலைத்தவாறு அமர்ந்து கொண்டிருந்தது…. இவர்களின் கிண்டல் கேலிகளில் எல்லாம் கலந்து கொள்ளாமல் வேடிக்கை மட்டும் பார்த்தபடி…
“தியாக்கு மட்டும் ஃபீவர் இல்லைன்னா…. இந்த இடம் வேறு மாறி இருந்திருக்கும்…. டேக் கேர் ஆஃப் ஹெர் மச்சான்…. எனக்கும் சொல்ல ஆசைதான்…. நானாச்சும் 2 வருசம் ட்ரைனிங்…. உனக்கு அது கூட இல்லை” என்று சந்தோஷ் தன் பக்க கிண்டலை எடுத்து விடும் போதே…
“செப்பி பற்றி அதெல்லாம் பல வருசத்துக்கு முன்னாடியே அவ புருசனுக்கு அத்துபடிதான் “ என்று திவாகர் ராகவ்வைப் பார்த்து கண்ணடிக்க
“செப்பி.. ஹ்ம்ம்ம்… அது என்ன திவாகர் அண்ணா…. உங்களுக்கு மட்டும் செப்பி…” என்ற போதே…. அவன் குரலில் நக்கல் தூக்கலாக இருந்ததா இல்லை பொறாமை தூக்கலாக இருந்ததா எனும் அளவுக்கு அவன் குரல் மாறுபட்டு ஒலிக்க…
“அத உன் பொண்டாட்டிக்கிட்ட கேளு” என்று சந்தியாவை மாட்டி விட…
மோகனாவோ…
“ராகவ் நான் கூட இவர் செல்லமில்லை… இவ இவருக்கு இன்னும் பாப்பாதான்… ஹப்பா…. “ என்று கணவனை முறைத்தபடி மோகனா சொல்ல…
”பார்த்தேன் பார்த்தேன்… உன் கல்யாணத்தில” என்று சந்தியாவையே பார்த்தபடி சொன்னவனின் வார்த்தைகளில் இருந்த அழுத்தம் சந்தியாவை அவனை நிமிர்ந்து பார்க்கச் செய்ய…. வார்த்தைகளில் இருந்த அழுத்தம் கண்களில் கூர்மையக் கொண்டு வந்திருந்தனவோ எனும் படி அவளால் அவனை ஒரு நொடிகூட பார்க்க முடியவில்லை…
இன்னும் பேசாமல் இருந்தால் நன்றாக இருக்காது என்று சந்தியாவுக்குத் தோன்ற…. சந்தோஷிடம்,…..
“சந்தோஷ்…. அம்மாவைப் பார்த்துக்கோ… அவங்களுக்கு நாம தான் உலகம்… நான் அவங்கள விட்டுட்டு வந்துட்டேன்…. நீ பார்த்துக்குவதானே….” என்றவள்… மிருணாளினியிடம் திரும்பி…
“மிருணாளினி… எல்லாரும்… மாமியார்க்கிட்டதான் வாழ வருகிற பொண்ணப் பார்த்துக்கனு சொல்வாங்க… ஆனால் நான் அப்படிச் சொல்ல மாட்டேன்… என் அம்மாவை பார்த்துக்கோ மிருணா… அவங்க சின்னக் குழந்தை மாதிரி…. “ என்ற போதே அவள் குரல் தழுதழுக்க… மிருணாளினிக்கே ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது…. இருந்தும்
“சந்தியா…. உனக்குள்ள இப்படி ஒரு செண்டிமெண்டல் டைமென்ஷனா…. “ என்றவள்…
“சந்தோஷ் எல்லாம் சொல்லிருக்கான்… என் மாமனார் பற்றி கூட “ என்று சந்தியாவைப் பார்த்து கண்ணடிக்க…
முதன் முதலாக சந்தியா முகம் பிரகாசமாக…. “அப்போ நீ சந்தியா பார்டரா ….” என்றபடி தன் நிலை மறந்து துள்ளி எழுந்தவள் ராகவ்வின் ஆராய்ச்சிப் பார்வையில்… மீண்டும் அமைதி ஆகி அப்படியே அமர்ந்து விட்டாள் என்றே சொல்லலாம்….
கிட்டத்தட்ட சந்தோஷ் - மிருணாளினி கிளம்பும்நேரம் நெருங்கிக் கொண்டிருக்க…
சந்தோஷ் மற்றும் ராகவ் மட்டுமே தனியே அமர்ந்திருந்தனர்…. சந்தோஷ்…
தன் குடும்பத்தினைப் பற்றி சுருக்கமாகச் சொன்னவன்
“சந்தியாக்கு என் அம்மா மட்டும் தான் உலகம் ராகவ்… எங்க அப்பா அம்மா வாழ்க்கை அவளைப் பொறுத்தவரை…. ஒரு தோல்வியான வாழ்க்கை… சிறு வயதிலேயே அம்மாவோட தற்கொலை முயற்சியைப் பார்த்தவ அவ…. இன்னும் கூட அம்மாவை விட்டு எங்கயும் போக பயம்… அந்த அளவுக்கு அடிமனசில் பதிந்த விசயம் அது…. எனக்கும் கூட…. நான் ஒரு வயசுல தெளிஞ்சுட்டேன்…. அம்மா அப்பாக்கு இப்போ எந்த பிரச்சனையும் இல்லைதான்… ஆனால் அவளுக்கு… இன்னும் தெளிவு வரலை … அந்த தெளிவு வர்றதுகுள்ள அவளோட மேரேஜ்… அவள பத்திரமா பார்த்துக்கோ ராகவ்…. ’இனி’ மாதிரி எங்க வீட்ல அவ இளவரசியா வளரல… ஆனால் எங்க எல்லாருக்கும் அவ தேவதை…. என் அம்மாவுக்கே தாய் அவ” என்றவனின் குரல்… முற்றிலும் உடைந்திருக்க…
ராகவ் உணர்ச்சியற்ற குரலில்…
“நீ எங்க வீட்டு இளவரசியப் பார்த்துக்கோ… அது போதும்… சந்தியாக்கு இங்க எந்தப் பிரச்சனையும் இருக்காது போதுமா” என்ற போது…. சந்தோஷுக்கும் வித்தியாசமாகப்படவில்லை…
அதன்பிறகு.. மிருணாளினி- சந்தோஷ்… . கிளம்ப… மோகனா மட்டுமே சந்தியாவோடு இருந்தாள்… தான் அத்தனை சொல்லியும் தன்னை அழைத்துப் போகாத வசந்தியின் மேல் கோபத்தைக் கூட சந்தியாவால் காட்ட முடியவில்லை…
கிட்டத்தட்ட 9.30 மணிக்கு….
சந்தியாவை தயாராக்கிக் கொண்டிருந்தாள் மோகனா அன்றைய இரவுக்கு… சந்தியாவோ மிகவும் அசட்டையாகவே இருக்க
“என்ன சந்தியா இப்படி இருக்க…. “
“ப்ச்ச்… ஃபீவர்க்கா… என்ன பண்ண நான்….” என்று சமாளித்தவளை… மேலும் கீழும் இறங்கப் பார்த்தாள்…
”என்ன பண்ணவா…. ஏண்டி என் தம்பி பாவம் டி…. நீ இருக்கிறதப் பார்த்தால் ” என்றவள் அவளைக் கிண்டலடிக்கும் பாவனையில் சீண்டலாக…
“உன்னை வாமிட் எடுக்க வைக்கிற வேலைய பார்க்க விட மாட்ட போல … வாமிட் கீமிட் பண்ணி அத அள்ற வேலயப் பார்க்க விட்ருவ போல…” என்று ரகசியம் பேச…. அதில் முகம் சிவக்க வேண்டியவளோ
“அறுக்காத அக்கா… இருக்கிற கடுப்பில… நீ வேற” என்று பல்லைக் கடித்தவள்…. தன் புடவையை சரி செய்தபடி….
“வேற என்ன அந்த நாட்டமை சொம்பு இருக்கனுமே…. அதில ஃபுல்லா பால் இருக்கனுமே,,, அதை எடுத்துட்டு வா….” என்றவள்… மனதுக்குள்
”அப்படியே ஏதாவது தூக்க மாத்திரை…. இல்லை ஏதாவது பேதி மாத்திரையும் எடுத்துட்டு வரச் சொல்வோமா…. என்னையவா கவனிக்கிற நீ… ச்சேய்… சுதாரிச்சுருக்கனும் சந்தியா சுதாரிச்சுருக்கனும் …. பராவாயில்லை இன்னைக்கு ஒரு நாள் சமாளி…. என்னதான் பண்றான்னு பார்ப்போம்… அப்புறம் மாத்திரை டெக்னிக் ஸ்டார்ட் பண்ணிறலாம்…” என்று தனக்குள்ளாக இருக்கும் தன் இன்னொரு முகத்துடன் பேசியபடி இருக்க…
அங்கு யசோதாவோ மகனிடம் வாங்கிக் கட்டிக்கொண்டிருந்தார்…
“என்னை எல்லாரும் என்னை காட்டான்னு நெனச்சுட்டு இருக்கீங்களா… பார்க்கிற எல்லாரும் அவளுக்கு காய்ச்சல்…. தலைவலி…,. வாமிட்னு…. நானும் அவ கூட தானே இருக்கேன்… எனக்கும் தெரியும்தானே… அப்புறம் என்ன மெயில் அனுப்பும் போது ஹைலைட் போட்டு அனுப்புற மாதிரி…. ஃபீவர் பார்த்துக்கோடான்னா… என்ன பண்ண… வாட் யூ கைஸ் ஆர் மீண்ட்…. அதையும் சொல்லிருங்க” எரிந்து விழுந்தவனிடம் அதற்கு மேல் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் யசோதாவும்
”எனக்கென்னப்பா வந்துச்சு,… நீயாச்சு… உன் பொண்டாட்டியாச்சு” என்று நொடித்தபடி அவர் வெளியேறிவிட….
சந்தியா உலகில் இருக்கும் அத்தனை தெய்வத்திடமும் வேண்டுதல் வைத்தபடி…..
”கடவுளே இன்னைக்கு ஒரு நாள் மட்டும் எல்லாத்தையும் எந்த பிரச்சனையுமில்லாம முடித்துக் கொடுத்து விடு,…. எல்லா கோயிலுக்கும் என் புள்ளையோட வந்து ரகுவுக்கு மட்டும் மொட்டை போடுறேன்…. ” என்று அந்த ரணகளத்திலும் சந்தடி சாக்கில் தனக்கான அனைத்தையும் வேண்டிகொண்டவள்…
மெதுவாக அவன் அறைக் கதவைத் தட்ட… பதிலேதும் வரவில்லை…
திறந்துதான் இருக்கிறது என்று அவளுக்கும் தெரியும்… சரி ஒரு நாகரிகத்துக்காக…. தட்டி வைப்போம் என்றுதான் கதவைத் தட்டினாள்…
ஆனால் தனக்கு தாலி கட்டிய ஜந்துவுக்கு அதெல்லாம் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்ற உறுதி செய்தவளாக…. அறைக் கதவைத் திறக்க முடிவு செய்தவள்… அவளுக்கும் அவனுக்குமான அடுத்த கட்டத்துக்கு தன்னைத் தேற்றிக் கொண்டிருந்தாள்…
அவன் எந்த வழியில் அவளைத் தாக்க திட்டம் வைத்திருந்தாலும் அதே வழியில் தானும் சென்று,… தவிடு பொடியாக்க அவளும் தைரியமாகவே வந்திருந்தாள்….
இதுதான் வாழ்க்கை என்றாகி விட்டது…. அவன் என்னைத் தோற்கடிப்பானோ இல்லை அவனிடம் நான் தோற்றோ இல்லை அவனை ஜெயிக்க வைத்தோ தங்கள் வாழ்க்கையை ஜெயிக்க வைக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்தவளாக… கதவைத் திறந்தவளின் பார்வையில்…
அங்கிருந்த மேஜையில் வைக்கப்பட்டிருந்த மது பாட்டிலும்…. அந்த மது நிரம்பிய இரண்டு கண்ணாடி குவளைகளும் மட்டுமே கண்களை நிரப்ப… அவளையுமறியாமல்… அவள் கண்களில் நீர் குளம் கட்ட… அப்படியே திரும்பிப் போக நினைத்தாள் தான்… ஆனால் அவள் கால்கள் வேலை நிறுத்தம் செய்து ஸ்தம்பித்து நிற்க…
இவனோ அங்கிருந்தபடியே வரவேற்றான் அவளை….
“என்ன பேபி…. கரெக்டான அட்ரெஸ்தான் பேபி…. ஆனால் கையிலதான் தப்பான பொருள் இருக்கு…. ஓ நீ பேபி இல்லைல…. அது உனக்குப் பிடிக்காதே…” என்றவன்… அவளின் நெற்றிக் கண் முறைப்பில்…
”சாரி சாரி…. உனக்கு செப்பினு கொஞ்சினால் தானே பிடிக்கும் செப்பி… தானே உன் செல்லப் பெயர்… பேபியோ செப்பியோ… இனி நோ மோர் மில்க்…. ஓகே…. ஒன்லி இதுதான் “என்று தன் முன்னால் இருந்த பாட்டிலைக் காட்டி தான் அமர்ந்திருந்த இடத்தில் இருந்தே அலட்சியமாகச் சொல்ல….
அமைதியாக திரும்பி… கதவைத் தாழிட்டாள் சந்தியா….
புருவம் உயர்த்தி அவள் தைரியத்தை மெச்சுதலாக பார்த்தபடி ராகவ் கட்டிலில் அமர்ந்திருக்க…. அவன் முன் போய் நின்றாள்…
“பேபி இல்லைதான்…“ நக்கலாகப் சொன்னவன்… இப்போது கிளாசைக் கையில் எடுத்து…. ஒரு சிப் அடித்தவன்…
”யூ வாண்ட் மீ அஸ் யுவர் கம்பானியன்… கிவ் மீ அ கம்பெனி” கையில் இருந்த க்ளாசை அவளிடம் நீட்ட…
கோபம் தலைக்கேறியது சந்தியாவுக்கு…. துக்கம் ஒருபுறம் தொண்டையை அடைக்க,.,,, பல்லைக் கடித்தாள் …. ஆனாலும்
“கண்டிப்பா… ஆனா இதை என்ன பண்ண” கையில் இருந்த பால் சொம்பை காண்பித்துக் கேட்டபடி…
“ஊத்திரலாமா” என்றபடி அவனை நோக்க…
“அஸ் யுவர் விஷ்” என்று முடிக்கும் போதுதான் அவளின் நோக்கம் அவள் சொன்ன வார்த்தைகளில் அவன் மூளைக்குப் புரிய… அவன் சுதாரிக்கும் முன் பாலாபிஷேகம் முடிந்திருந்தது அவள் தர்மபத்தினியின் கைகளால்
“சகி.. “ என்று அலறியவனின் வாயில் அவன் முகத்தில் ஊற்றிய பாலும் சேர்ந்து உள்ளே போய் புரை ஏற….“யூ டாமிட்…. என்று எழுந்தவன்…. அவள் கையில் இருந்த செம்பைப் பறித்தவன அதே வேகத்தில் அவள் மேல் ஊற்றப் போக… நிதானித்தான்…
இவனுக்கு மாற்றுடை இருக்கிறது…. அவளிடம் …
இவனுக்கு பால் வாடையே பிடிக்காது… ராகவ் சுதாரித்தபடி… நிதானமாக சொம்பைக் கீழே வைத்தபடி… பாலாபிஷேகம் செய்யப்பட்ட தன் சட்டையைக் குனிந்து பார்த்தவன்….
”மாமா சட்டையைக் கழட்டவைக்க இவ்ளோ கஷ்டப்படனுமா என்ன” என்றபடி…. சட்டையைக் கழட்டி … வெற்று மார்பினன் ஆக….
சட்டென்று முகத்தை திருப்பி நின்றாள்… சந்தியா…. இப்போதா அப்போதா என்றபடி அழுகை வரக் காத்திருக்க….
“கதவைத் திறந்து வெளியே போய்ருவாளோ… ராகவ் ஓவரா பண்ணி வச்சுருக்க…” சந்தேகமாக தன்னவளைப் பார்க்க…
அவளோ அப்படியே நின்று கொண்டிருக்க… எப்படியும் அதிர்ச்சி வைத்தியம் தெளிய 10 நிமிடமாவது ஆகும்… அதுக்குள்ள வந்துவிடலாம்…” அவளைப் பார்த்தபடியே குளியலறைக்குள் நுழைந்தான் ராகவ்..
குளியலறைக் கதவைத் திறக்கும் சத்தம் கேட்க…. அப்படியே கட்டிலில் விழுந்தாள்…. வேரோடு வீழ்ந்த மரம் போல… ஆத்திரமாக ஆத்திரமாக வந்தது….
அந்த ஆத்திரம் எதிரில் அவளைப்பார்த்து சிரித்தபடி இருந்த மதுப்பாட்டிலின் மீது மொத்தமுமாக விழ…. ராகவ்வின் மீதான கோபத்தைக் காட்டினாள் சந்தியா…. அந்த பாட்டிலின் மீது.
டமால்…தூக்கிப் போட்டு உடைத்த பாட்டிலின் சத்தம்
குளியலறையில் சந்தியா ஊற்றிய பாலின் வாசத்திலிருந்து தப்ப நினைத்தவனுக்கு…. சட்டென்று கேட்ட பாட்டிலின் சத்தத்தில்…
“லூசு என்ன பண்றா “ என்று வேக வேக மாக வெளியே வர…
கையில் உடைந்த பாட்டிலின் ஒரு முனையோடு நின்ற பதி விரதையின் பத்திரகாளி அவதாரம் தான் அவனுக்கு காட்சியாகக் கிடைத்தது
”உனக்கென்னடி பைத்தியமா பிடிச்சுருக்கு…. கீழ போடுடி…. “ என்றவனுக்கு பயத்தில் முகம் வெளுத்தது….அவனை நினைத்து அல்ல…. அவளை ஏதாவது செய்து கொள்வாளோ என்றிருக்க…. அதில் நிதானம் இழந்தான்…
தன் குறும்புத்தனமான விளையாட்டுக்களை எல்லாம் விட்டு விட்டு
“சகிம்மா… நான் சொல்றதைக் கேளு” என்று கெஞ்சியபடி முன்னே போக…
“நீ பக்கத்தில வந்தா நான் குத்திட்டு சாகப்போறேனு மிரட்டுவேனு நெனச்சியா……” என்றபடி
“அதுக்கு வேற ஆளப் பாரு என்று ஆவேசமாக சொன்னவள்.. அவனை நோக்கி அந்த பாட்டிலை மீண்டும் எறிந்து விட்டு….
”உன்னைக் குத்திட்டு ஜெயிலுக்கு போனாலும் போவேன்…” என்றபடி…அப்படியே மண்டியிட்டு முகத்தை மூடியபடி அழ ஆரம்பித்தவளின் எண்ணங்களில் அவனின் சகி என்ற சொல்லோ…. சகிம்மா என்று கெஞ்சிய வார்த்தைகளோ சிறிதளவு கூட எட்ட வில்லை…
இதற்கு மேல் அவள் தாங்க மாட்டாள் என்பதை உணர்ந்தவனாக… அது மட்டும் இன்றி…. அவர்களைச் சுற்றி சிதறிக் கிடந்த கண்ணாடித் துண்டுகள் வேறு…
கவனமாக கால் வைத்து அவள் அருகில் வந்து அவள் கையை பிடித்து தூக்க முயற்சி செய்தபடியே
“எழுந்திரு சந்தியா…. கண்ணாடி பீஸ் லாம் கீழ கிடக்கு….” என்றவனிடம்…
“போடா…பரவாயில்லை…. நீ என்னைச் சுக்கு நூறா கிழிக்கிறதை விட… இதெல்லாம் பெரிய வலி இல்லை” என்று பிடிவாதமாக கூறியபடி அமர்ந்திருக்க…
”சொல்றதைக் கேளு சந்தியா” என்று கெஞ்ச….
“நீ சொன்னா நா கேட்க மாட்டேன் போ… நீ சொல்றதை மட்டும் கேட்க மாட்டேன் போடா” என்று வீராப்பாக அடம் பிடித்தவளிடம் கெஞ்சி பயனில்லை
என்று முடிவு செய்தவனாக….
தன் வலிய கரங்களால் அவளைத் தூக்கி நிறுத்த…. வலியில் முகம் சுருக்கினாள்… சந்தியா… கண்களில் வலிந்த கண்ணீரோடு…. அவள் முகம் சுருக்கிய விதம் இவனுக்குள் சுருக்கென்றிருந்தது
“என்ன சொன்ன… இன்னொரு தடவை சொல்லு” முகத்திற்கு நேராக கேட்டவனிடம் பதில்பேசாமல் முகத்தை திருப்பினாள் சந்தியா…
இனி என்ன பேசினாலும் பயன் இல்லை இவனிடம் என்று முடிவு செய்து விட்டதால் அமைதியாகி விட்டாள்…
அது மட்டுமின்றி… காலையில் இருந்து சாப்பிடாமல்…இருந்தது வாமிட் வேறு மயக்கமே வரும் போல் இருக்க… பேசாமல் அவன் கைகளில் அடங்கினாள்… அவளுக்கு போராட தெம்பில்லை என்றுதான் தோன்றியது
இப்படியே அவனோடு புதைந்து போய்விடுவோமா என்றுதான் ஆசைப்பட்டாள்… ஆனால் அவள் எதிர்பார்த்த அவனின் ஆதுரம் அவளுக்கு கிடைக்கவே கிடைக்காது எனும் போது கர கரவென்று கண்களில் நீர் வர….
அவன் கரம் அதைக்கூட அவள் விருப்பமில்லாமல் தடை செய்தது….. இப்படித்தான் அவள் மனம் நினைக்க….
”எப்படி எப்படி…. இப்படித்தானே ஐ லவ் யூ சொல்லனும்… உன்கிட்ட கத்துகிட்டதுதான் என்று எள்ளி நகை ஆடியபடி அவளை சுவரோடு தள்ளி…. அவள் மேல் படர……
அவன் இன்னும் எதையும் மறக்கவில்லை… பழி வாங்கும் எண்ணம் தான் அவனிடம் இருக்கிறது… மனம் தெளிவாக உணர்ந்த போது…. அதை உணர்த்தும் வண்ணம் ஆமோதிப்பாக அவள் கண் கண்ணீரை தானாக பொழிய……. ராகவ் மனதுக்குள் சிரித்தான்
”அடிப்பாவி…. கண்ணைத் தொறந்து என்னைப் பார்க்கிறாளா…. ” என்றிருக்க…
மணியைப் பார்த்தான்…. 10.30 ஆகி இருக்க..
”இப்படி நீ அழுதிட்டே அத்தியாயம் 31:
/*மஞ்சள் முகமே மங்கல விளக்கே வருக வருக வா
மஞ்சள் முகமே மங்கல விளக்கே வருக வருக வா
தூறல் சிந்திடும் காலைத் தென்றலே வா வா வா
கண்களுக்குள்ளே தொலைந்த உருவம்
கண்ணீரின் வழியே வரைந்த கடிதம்
தெறித்த துளியால் வரிகள் மறைய
உப்புக் கரிசல் உறையிலே
உணர்ந்து கொள்வோம் உதட்டிலே*/
சந்தோஷ்-மிருணாளினி மற்றும் ராகவ்- சந்தியா திருமண நாள்… இரு குடும்பங்களின் பரபரப்பும் உச்சக்கட்டத்துக்கு வந்திருக்க… அங்கு மங்கல வாத்தியங்களும்… பட்டுபுடவைகளின் அணி வகுப்பும்… இளவட்டங்களின் செல்ஃபிகளும் என கலகலப்பாக அரங்கேற்றம் ஆகிக் கொண்டிருக்க… மிருணாளினி சந்தோஷ் இருவருக்குமான திருமண முகூர்த்த நேரம்….
சுகுமாரும் - யசோதா கணேசன்- வசந்தி இரு தம்பதியரும் தாரை வார்த்துக் கொடுத்துக் சடங்கில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருக்க…
மிருணாளினி பாந்தமாய் அமர்ந்து… புரோகிதர் சொல்லச் சொன்ன மந்திரங்களை கருமமே கண்ணாகச் சொல்லிக் கொண்டிருக்க…. அவளின் தீவிர பாவமே… எந்த அளவுக்கு சந்தோஷை விரும்புகிறாள் என்று விளக்க… மகளின் மனமகிழ்ச்சியே அவர்களுக்கு பெரும் நிம்மதியைத் தர …
மிருணாளினியின் முகத்தில் இருந்த புன்னகை இவர்களுக்கு பரமதிருப்தியைத் தந்தாலும்… மகளைப் பெற்ற பெற்றோராக…. சுகுமார் யசோதாவிற்கு கண்கள் கலங்க… இவர்களைப் பார்த்த ராகவ்வையும் அந்தக் காட்சி கண் கலங்க வைக்க… தன் தாயின் கைகளை ஆறுதலாகப் பற்றிக் கொண்டவன்..
“அம்மா… ஏன்மா… மிருணா பார்த்துட்டு அழப் போறா… கண்ணைத் துடைங்க…” என… மகனின் வார்த்தைகளைக் கேட்டவராக… தன் கண்களைத் துடைக்க…
அதே நேரம்…
வசந்தி…. தன் மகள் தயாராகி விட்டாளா என்று பார்க்க அவளது அறைக்கு வந்திருந்தார்…
மணமகள் அலங்காரத்தில் சந்தியா ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருக்க..
அவரது ஆசை மகளைக் காண அவருக்கே கண் கோடி போதாது போலிருக்க… தன் மகளைச் சுற்றி போட்டவராக…. சந்தோஷமாக பார்த்தவரிடம்….
”அம்மா சந்தோஷ் மேரேஜ பார்க்க முடியுமா “ என்று கெஞ்சலாகக் கூறியவளிடம்… இன்னும் தெளிவில்லை தான்…
“நீ இல்லாமலா…. உன்னைக் கூட்டிட்டு போகத்தான் வந்தேண்டா…. ” என்று வாஞ்சையுடன் கூறியவள்…. அவளுக்கு அலங்காரம் செய்து கொண்டிருந்த பெண்களிடம்…
“சந்தியாக்கு இன்னும் ஒரு மணி நேரம் கழித்துதுதான் முகூர்த்தம்…. சிம்பிளா மேக்கப் பண்ணினால் போதும்… அவதான் நாத்தனார் சடங்கெல்லாம் செய்ய வேண்டும்…
என்ற போதே …
அந்த பெண்களும்
“அனுப்பிடறோம் ஆன்ட்டி…” என்றபடி மிதமான அலங்காரத்தில் சந்தியாவை அனுப்பி வைக்க… தன் தாயுடன் மேடையில் ஏறினாள்…
மேடையில் நின்றிருந்த ராகவ்வோ… சந்தியாவை தன் வாழ்க்கையில் அப்போதுதான் முதன் முதலாக பார்ப்பது போல… தன் விழிகளை அவள் மீது பதித்தவன் தான்… பார்வையை அகற்றவில்லை… மேடையேறி… தன் அருகில் வந்து நிற்கும் வரை…
இத்தனை நாளாக … இதுவரை தோன்றாத உணர்வுகளெல்லாம் அவனுக்குள்… இன்னும் ஒரு மணி நேரம் என்பதைக் கடத்தவே அவனுக்கு பெரும்பாடாக இருக்க… இருக்கும் இடம் உணர்ந்து தன்னை அடக்கியவன்…
விட்ட பெருமூச்சின் அனலின் அளவை அளவீடு செய்ய இதுவரை எந்தக் கருவியும் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை…
இதையெல்லாம்.. அவன் எண்ணத்தின் நாயகி உணரவும் இல்லை…. உணர்ந்து கொள்ள முயற்சிக்கவும் இல்லை…
தான் நாயகனின் நாயகி… என்ற நினைவு இருந்தால் தானே … இப்போதைக்கு… சந்தோஷின் தங்கை… அது மட்டுமே நினைவில் இருக்க….
ராகவ் சந்தோஷின் அருகில் நிற்க…. மிருணாளினியின் பின்னால் நின்று கொண்டாள் சந்தியா… தன் உரிமையான நாத்தனார் முடிச்சை போடும் பேராவலில்….
சந்தியா மனதில் பெரும் சோகம் எல்லாம் இல்லை…. ராகவ்வை மட்டுமே நினைத்து பயம்… அதிலும்… நாள் நெருங்க… நெருங்க பயம் அதிகரித்தது என்ற நிலை மாறி… இப்போது நேரம் நெருங்க… நெருங்க… பயத்தின் அளவு எகிறியது என்றே சொல்லலாம்… ஆனாலும்…இவள் வாய் திறந்தால் மட்டுமே அங்கு போர்க்களம் என்ற நிலை… தன் தவிப்பை எல்லாம் மனதில் வைத்து புழுங்க மட்டுமே முடிந்தது….. அதிலும் முதல் நாள் இரவில் இருந்தே அவளின் மனதின் அழுத்தத்தோடு உடலும் ஒத்துழைக்காமல் போக… இப்போது தனக்கு முடியவில்லை என்று சொன்னால் யார் என்ன நினைப்பார்களோ… அந்த பயமும் வேறு… எதையும் யாரிடமும் சொல்ல முடியாத காட்ட முடியாத தவிப்பு… என எல்லாம் சேர்ந்து தனக்குள்ளேயே மனம் குமைந்து கொண்டிருந்தாள்…
நேற்று நிரஞ்சனா நிலைமைக்கே ஆளாளுக்கு பேச ஆரம்பித்திருந்தார்கள்…
“இது என்ன திடிரென அபசகுனமாக… அது இது என்று”
அதிலும்… இதற்கெல்லாம் முத்தாய்ப்பாக…
சந்தியா உறவில்… அப்படிக் கூட சொல்ல முடியாது… சுகுமார் - கணேசன் இருவருக்குமே பொதுவான உறவுதான்… அந்த மூதாட்டி…
”பொண்ணு கொடுத்து பொண்ணை எடுக்கிறதுலாம் சரி… ஒரே நாளில்.. ஒரே மேடைல வைக்கனுமா… நம்ம பழக்கத்தில இப்படி பண்ணவே மாட்டோம்… இதுல ஒரு ஜோடி மட்டும் தான் நல்லாருக்கும்… நாம சொல்றதை யார் கேட்கிறாங்க” என்று நீட்டி முழங்கி அங்கலாய்க்க…
கேட்ட சந்தியாவுக்கு அது இன்னும் வயிற்றில் புளியைக் கரைக்க ஆரம்பித்திருந்தது அவளிருந்த சூழ்நிலையில்…
நிரஞ்சனா என்று யோசித்தவளுக்கு… இன்னொரு கவலையும் இப்போது சந்தியாவுக்குள் …
நேற்றிரவு….நடந்தது இது….
தள்ளாட்டத்துடன் குளியலறைக் கதவைத் திறந்து கொண்டு வெளியே வந்தவளுக்கு.. கண்களை இருட்டிக் கொண்டு வர… நடக்கவே முடியாதது போல் தோன்ற…. நிரஞ்சனாவின் உதவி கட்டாயம் தேவை என்றே தோன்றியது… வேறு வழி இன்றி
“ரஞ்சி…” என்று வார்த்தைகளைக் கூட உச்சரிக்க முடியாமல் அழைக்க… நிரஞ்சனாவிடமிருந்து எந்த ஒரு பதிலும் வராமல் போக…
தன் பலத்தை எல்லாம் திரட்டி…
“நிரஞ்சனா” என்று சத்தமாக அழைக்க… பதிலே இல்லை..
நிரஞ்சனாவிடம் இருந்து மறு வார்த்தை எதுவும் வராமல் போக… வேறு வழியின்றி தட்டுத் தடுமாறி… சுவற்றை பிடித்தபடி அறைக்குள் வந்தவள்… அப்படியே அதிர்ந்து நின்றாள்… நிரஞ்சனா… மயக்க நிலையில் கீழே விழுந்து கிடந்ததைப் பார்த்து….
இவளே கிட்டத்தட்ட அந்த நிலைமையில் தான் இருக்க… நிரஞ்சனாவும் இப்போது இப்படி கிடக்கின்றாளே… என நினைக்கும் போதே… தான் குடித்துவிட்டு மீதம் வைத்துப் போன குளிர்பானம் நினைவுக்கு வர… சந்தியாவின் பார்வை அனிச்சையாகவே அங்கு செல்ல… அதில் இவள் குடித்தது போக மீதம் அப்படியே இருக்க… நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டவளுக்கு… பெண்ணாக எச்சரிக்கை உணர்வு வர…
தாங்கள் இருந்த அறையை நோட்டமிட்டாள்… வேறு யாராவது தங்களைத் தவிர அந்நியர்கள் இருக்கிறார்களா என்று… யாரும் இல்லை என்பதை உறுதி செய்தவளாக… முதலில் தன்னைப் பெரும்பாடுபட்டு… நிலைப்படுத்திக் கொண்டவள்…
நிரஞ்சனாவின் அலைபேசி சற்றுத் தள்ளி தரையில் கிடக்க… அசிரத்தையாக குனிந்து அதை எடுத்தவள்… அதை ஆராய்ச்சி செய்ய… இவளது பார்வையிலோ… கைகளிலோ நிதானம் இல்லாமல் போக… அதை இயக்க முடியவில்லை…
போனைத் தள்ளி வைத்தவள்… நிரஞ்சனா அருகில் உட்கார்ந்து… நிரஞ்சனாவை எழுப்ப முயற்சிக்க… அவளோ கண்களையே திறக்க வில்லை… உள்ளம் பதறிய போதும்… கைகள் நடுங்க அவள் சுவாசத்தை சரி பார்த்தவளுக்கு பேராறுதல் கிடைக்க…
என்ன செய்ய… இவள் மயக்கம் தெளிய … யோசனை யோசனை மட்டுமே… தண்ணீர் தெளிக்கலாம் என்று எழ முயற்சி செய்தவள்... எழ முடியாமல் தடுமாறி… நிரஞ்சனா மேலேயே விழ.. இனியும் தாமதிக்க கூடாது… தனக்கும் ஏதோ நடக்கிறது… தன் தோழிக்கும் ஏதோ நடந்திருக்கிறது…
முதன்முதலாக பயம் வர… தாங்கள் மட்டுமே அந்த அறையில் தனியே இருப்பதை உணர்ந்தவள்… தான் இருந்த நிலையையும் மீறி வேகமாக செயலாற்றினாள்… அவசர அவசரமாக தனது போனை எடுக்க… அவளால் அதை இயக்கக் கூட முடியவில்லை… இருந்தும்… தட்டுத்தடுமாறி எண்களைப் போடப் போக… அதில் ஏதோ ஒன்று டெலிட் அப்ரூவல் கேட்க… இவள் என்ன என்று பார்ப்பதற்குள்… கை ஓகே பட்டனில் பட்டு விட… சந்தியா அறியாமலேயே நிரஞ்சனாவின் வாய்ஸ் ரெக்கார்டிங் அழிந்து போயிருக்க….. சந்தியா இருந்த அவசரத்தில் அதை எல்லாம் கண்டு கொள்ளாமல்… வேகவேகமாக பதட்டத்துடன் திவாகருக்கு கால் செய்ய
அடுத்த சில நிமிடங்களில்… நிரஞ்சனாவைச் சுற்றி ராகவ், திவாகர், சந்தோஷ் மட்டுமல்லாது இரு குடும்பங்களின் முக்கியமான பெரியவர்களும் சூழ்ந்திருக்க…
கண்களைத் திறந்த நிரஞ்சனா சந்தியாவைத் தான் முதலில் பார்த்தவள்… ஓவென்று தன் தோழியைக் கட்டிக் கொண்டு அழ….
அனைவரும் என்னவென்று விசாரிக்க…
“சந்தியா…. அம்மாக்கு ஹார்ட் அட்டாக் சந்தியா... எனக்கு உடனே போகனும்… அவங்க மட்டும் தான் எனக்கு இருந்தாங்க… இப்போ…. அவங்களையும் இழந்துடுவோம்னு பயமா இருக்கு.. ஐசியூ ல வச்சுருக்காங்கலாம்… ” என்றவளுக்கு அதற்கு மேல் பேசமுடியாமல் பெருங்குரலெடுத்து அழ…
சந்தியாவுக்கு என்ன சொல்வதென்றே புரியவில்லை.. புரியவில்லை என்பதை விட.. அவளால் பேச முடியவில்லை நிதர்சனமான உண்மை… மலங்க மலங்க விழித்தபடி… தோழியைப் பார்த்தபடி அவளருகில் அமர்ந்திருந்தவளுக்கு… அடுத்து தான் எப்போது மயங்குவோம் என்று தெரியாத நிலை… நிரஞ்சனாவுக்கு கூட அதிர்ச்சியில் மயங்கி விழுந்திருக்கின்றாள்… தனக்கு ஏன் இப்படி இருக்கின்றது… இது வேறு மண்டைக்குள் குடைய… நிரஞ்சனா பதட்டத்தில் தன்னைப் பற்றி யாரிடமும் சொல்லத் தோணவும் இல்லை… அதற்கு வாய் வரவும் இல்லை…
அத்தனை பேரின் பார்வைகளும் நிரஞ்சனாவிடம் இருக்க… சந்தியாவின் நிலை அங்கு யாருக்குமே வித்தியாசமாகவே படாமல் போய்விட…
“நா நான் அம்மாகிட்ட போகனும் சந்தியா… இது அவங்களுக்கு ரெண்டாவது அட்டாக்… எனக்கு என் அம்மா வேண்டும்” சொன்ன வார்த்தைகளையே திரும்பத் திரும்ப சொல்லிக் கொண்டிருந்தவளை… பரிதாபமாகப் பார்த்தனர்… சந்தியா ராகவ் குடும்பத்தினர்
இவளை எப்படி தனியே அனுப்பி வைப்பது இப்போது… அதுவும் இந்த நிலையில் டெல்லிக்கு அனுப்பி வைப்பது என்று குழம்பிக் கொண்டிருக்க…ராகவ்வின் தோழன் சந்துருதான் சூழ்நிலையைக் கடக்க…. இப்போது உதவினான்…
“ராகவ்… இந்த சிச்சுவேஷன்ல இந்த பொண்ணை தனியா அனுப்ப முடியாது… உங்க ஃபேமிலில இருந்தும் யாரும் இப்போ இவங்க கூட போக முடியாது… நான் கூட்டிட்டு போகிறேன்… நம்ம வெங்கட் கிட்ட நான் பேசிக்கொள்கிறேன்… அவன் அங்க எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணுவான்” என்ற போது…
ராகவ்வுக்கு சம்மதம் தான் இருந்தாலும்… பெரியவர்கள் என்ன சொல்வார்களோ என்று தன் தந்தையைப் பார்க்க…. சந்துருவைப் பற்றி நன்றாக அறிந்த சுகுமாருக்கு… அதுதான் தீர்வாகப் பட…
”தேங்க்ஸ்ப்பா… “ என்று சந்துருவிடம் சுகுமார் தழுதழுக்க… நிரஞ்சனாவோ சுயநினைவுக்கே இன்னும் வராமல் புலம்பியபடியே இருக்க… ஏர்போர்ட் வரை நிரஞ்சனாவை மோகனா திவாகரோடு அனுப்ப ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு அனைவரும் ஒருவழியாக அங்கிருந்து கிளம்ப…
சந்தியாவால் அவர்களோடு பின்னால் அறையை விட்டுக்கூட செல்ல முடியவில்லை… அதற்கு மேல் சந்தியாவுக்கும் தாக்குப்பிடிக்க முடியாமல் போக…
அப்படியே கட்டிலில் சாய்ந்தாள்… தனக்கு என்ன நடக்கிறதென்று உணர முடியாமலேயே…
மீண்டும் காலையில் எழுப்பப்பட்ட போதுதான் அவளுக்கே உணர்வுகள் வந்திருந்தன… இருந்தும் தெளிவில்லாத நிலை…. நேற்றைய மயக்கம் இன்னுமே இருந்தது என்றுதான் சொல்லலாம்…
குளித்து முடித்து நலுங்கு, சடங்கு என அதே நிலையில் அன்றைய பரபரப்புகளில்… அரக்க பரக்க அவள் ஈடுபட்டதாலோ… இல்லை… ஈடுபடுத்தபட்டதாலோ… எப்படியோ தயாராகியிருந்தாள்….
நேற்றிரவு என்னாயிற்று எனக்கு… விடை தெரியா கேள்வி வேறு அவளைக் குழப்ப…. இதில் தன் தோழியின் நிலை வேறு… இன்னும் தொடர்பு கொள்ள முடியவில்லை… அவள் அன்னைக்கு என்ன ஆனதோ என்ற பதட்டம் வேறு…
இத்தனை பிரச்சனைகளையும் பின்னுக்குத் தள்ளிவிட்டு மிருணாளினி பின் நின்றபடி புன்னகைத்து நின்றவளை…. ராகவ் பார்த்தபடியே தான் நின்று கொண்டிருந்தான்… அவன் பார்ப்பது தெரிந்தும்…. இவள் அவன் புறம் திரும்பவே இல்லையே…
தன்னை அவன் பார்க்கும் பார்வையில் என்ன காதலா இருக்கும்… தெரிந்த ராமாயணம் தானே… அவன் தன்னை கொலை வெறியோடுத்தான் பார்த்துக் கொண்டிருப்பான்…. இப்போது இருக்கும் சூழ்நிலையில் அவனை வேறு பார்த்து இன்னும் எரிகின்ற தீயில் எண்ணெய் விட்டுப் பார்க்க தயாராயில்லை…
அவனைத் தவிர்த்தபடி… அவன் பார்வையைத் தவிர்த்தபடி நின்றவளின் மிக அருகில்… நெருங்கியது இன்னொரு உருவம்… திடிரென்று மூச்சு முட்ட… திரும்பிப் பார்க்க. ஆம் ராகவே அவளை உரசியபடி நின்றவன்… தன் கரங்களை சும்மாவும் வைத்திருக்கவில்லை… யாரையும் லட்சியமும் செய்யவும் வில்லை… என்னமோ அவ்வளவு பெரிய இடத்தில் அவனும் அவளும் மட்டுமே இருப்பது போல… உரிமையாக… அலட்சியமாக… தன் கைகல்ளினால்… அவள் இடையைச் சுற்றி வளைக்க…
சந்தியாதான் மொத்தமாக திடுக்கிட்டாள்… ஆனாலும் அவளால் உடனடியாக அவனைத் தள்ளவும் முடியவில்லை…. அவள் தவிப்பை அணு அணுவாக ரசித்தவன்… புருவம் உயர்த்தி… குறும்புக் கண்ணனாக புன்னகைத்து வைக்க…
“யாராவது பார்க்கிறார்களோ… கடவுளே… யாராவது என்ன…. ” வீடியோ அங்கே ரோல் ஆகிக் கொண்டிருக்க…
உள்ளுக்குள் தான் பதற முடிந்தது இவளால்… பொது வெளியில் … தன் முறைப்பைக் கூட அவனிடம் முழுமையாக காட்ட முடியாத…. அவஸ்தை…
“கையை எடு ரகு… இது என்ன விளையாட்டு… அதிலயும் ஸ்டேஜ்ல…” என்று குனிந்தபடி அவனுக்கும் மட்டும் கேட்கும் படி சொல்ல…
அவளின் கிசுகிசுப்பான வார்த்தைகளே இவனுக்கு கிளுகிளுப்பை ஏற்படுத்த ..
“ஹஸ்கி வாய்ஸ்ல பேசிக் கொல்றாளே” என்றுதான் இவனுக்கு தோன்றிது..
அதில் இவனது குறும்பும் அதிகமாகியது….
“யோசிச்சுக்கோ… இப்பவும் இன்னும் 1 ஹவர் டைம் இருக்கு… என்கிட்ட இருந்து எஸ்கேப் ஆகிறதுக்கு” யாரும் அறியாமல் அவள் காதோரத்தில் முணுமுணுத்தவனிடம்….
வேதனையாகப் பார்த்தாள்… அவன் வார்த்தைகள் அவளுக்குள் வேதனையை ஏற்படுத்தினாலும்… தன் காதோரத்தில் ரகசியம் பேசிய அவன் உதடுகளின் ஸ்பரிசம் இவளை வேறொரு உலகத்தில் வீழ்த்தியது நிராயுதபாணியாக..
இருந்தும்…. தன்னைச் சுதாரித்தவளாக
”எனக்கு 1 ஹவர் இல்லை ரகு… வாழ்நாள் முழுக்க டைம் இருக்கு… “ என்று தைரியமாக அவனை நோக்கியவளை இவன் இப்போது புரியாமல் பார்த்து வைக்க…
“உன்கிட்ட இருந்து எஸ்கேப் ஆக இல்லை… உன்னை ஜெயிக்கிறதுக்கு… அதைப் பார்க்கத்தானே போற…” என்று உத்வேகத்துடன் சொன்னவளுக்கோ…
“இவன் வேற… நம்ம நிலைமை புரியாமல்… நிற்கவே முடியாம திணறிட்டு இருக்கேன்…. என்னை வீர வசனம்லாம் பேச வைக்கிறானே” … பொறுமிக் கொண்டிருந்தாள் மனதினுள்…
தன்னிடம் சபதம் போல பேசியவளை… நக்கல் சிரிப்புடன் புருவம் உயர்த்தி சவாலாகப் பார்த்த ராகவ்…
“பேசு… பேசு…. தனியா மாட்டும் போது இருக்கு…. Let see how you succeed me… நைட் நான் கவனிக்கிற கவனிப்புல… உனக்கு உங்க அம்மாதானே பிடிக்கும்… அவங்களையே மறக்க வைக்கிறேன்” என்று மின்னாமல் முழங்காமல் இடியை இறக்கியவனை அதிர்ச்சியோடு பார்க்க… அதே நேரம் கெட்டிமேள சத்தமும் முழங்க….. சந்தோஷ் மிருணாளினியின் கழுத்தில் மங்கள நாணைப் பூட்டியிருந்தான்……..
அடுத்த 1 மணி நேர இடை வேளையில் சந்தியா ராகவ் திருமணமும் அத்தனை பேரின் ஆசிர்வாதத்துடன் நடந்து முடிந்திருக்க….
சந்தோஷ் மிருணாளினி முகங்களில் சந்தோசம் பூரண திருப்தி வெட்கம்… நிம்மதி என வானில் வெடிக்கும் ஆயிரம் ஆயிரம் மத்தாப்புகளாக உணர்வுகள் …
மாறாக சந்தியாவின் முகம்…. அப்படியே பேயறைந்தார்ப் போலிருக்க… ராகவ் வேறு வழியின்றி…
“ஹேய்…. ஏண்டீ இப்படி இருக்க…. எல்லாரும் வித்தியாசமா பார்க்கிறாங்க பாரு….” என்று சொல்லும் வரை தன் நிலை மறந்து இருந்தவள் … மீண்டும் தன் உணர்வு பெற்று செயற்கையாக புன்னகைக்க அதாவது நடிக்க ஆரம்பித்தாள்….
ஒரு நல்ல நேரத்தில் இரு மணமகள்களும் அவரவர் மனையாளனோடு தத்ததமது புகுந்த வீட்டிற்க்குள் அடியெடுத்து வைத்திருந்தனர்….
சந்தியாவோடு திவாகரும் அவனது மனைவி மோகனவும் வந்திருக்க… வீட்டில் வந்து ராகவோடு பூஜை அறையில் விளக்கேற்றி வைத்து விட்டு… பூஜை அறையை விட்டு வெளியேறிவளுக்கு….
அதுவரை தன் உடலோடு போராடிய போராட்டமெல்லாம் முடிவுக்கு வந்திருக்க… திடிரென நடையில் தள்ளாட்டம் ஏற்பட…. அப்படியே அமர்ந்து விட்டாள் சந்தியா….
மோகனாவும் யசோதாவும் தான் முதலில் கவனித்தது…. அவளோடு வந்து கொண்டிருந்த ராகவ் கூட கவனிக்க வில்லை…. கவனித்த யசோதாவும் மோகனாவும் பதறியபடி வர…. அதன் பிறகுதான் ராகவ் அவளைப் பார்த்தான்…. அதற்குள்ளாக மோகனா…. அவளைத் தொட்டு தூக்க…. நெருப்பாக உடல் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது…
“பெரியம்மா…. உடம்பெல்லாம் கொதிக்குது….. காலையில கூட நல்லாத்தான் இருந்தா….” என்றபடி பதற…
“அக்கா …. எனக்கு வாமிட் வருது “ என்று சைகையால் சொல்லிக் காட்டி மோகனாவை இன்னும் பதற வைத்தாள்…. நம் நாயகி….
இதை எல்லாம் கைகளைக் கட்டியபடி சாவகாசமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனோ அவள் நாயகன் ரகுராகவராமே… சந்தியா நாடகமாடுகிறாளோ… இப்படித்தான் நினைக்கத் தோன்றியது… அவளின் சிறுவயது குறும்புத்தனம் அறிந்தவனுக்கு…. உண்மையாகவே சந்தியா… துன்புறுகிறாள் என்று நினைக்கவே தோன்றவில்லை…
காய்ச்சல் வந்ததை வைத்து … அதை வைத்தே நாடகமாடுகிறாளோ…. நினைத்தவனுக்குள்… கோபக் கனல் பரவ ஆரம்பிக்க…
யசோதாவுக்கும் சுகுமாருக்கும் மருமகளின் நிலை கண்டு மிகவும் வருத்தமாகப் போயிற்று…
“ராகவ்…. வெண்ணிலாவ வரச் சொல்லுடா… அவ பார்த்துட்டு சொல்லட்டும்…. ரொம்ப முடியலேன்னா ஹாஸ்பிட்டல் போகலாம்” என்றவாறு…
சந்தியாவை அவன் அருகில் அமர வைக்க… இப்போது அவளது காய்ச்சல் ராகவ் உணரும் அளவுக்கு அனலைப் பரப்பிக்கொண்டிருக்க இவனது கோபக் கனலின் அனல் அதில் மட்டுப்பட…. கை தானாக அலை பேசியை அழுத்தியது யசோதா சொன்ன வெண்ணிலா என்ற மருத்துவரின் எண்ணுக்கு
…..
சந்தியாவின் அருகில் அமர்ந்திருந்தார் வசந்தி….. ஊசி மற்றும் உட்கொண்ட ஆண்டிபயாட்டிக் மருந்து மாத்திரைகளின் வீரியம் என ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்த சந்தியாவைப் பார்த்தவருக்கு கண்களில் இருந்து கண்ணீர் மட்டுமே…
இரவு மணி 7.30 ஆகி இருக்க…. மறு வீட்டுக்கு தன் மகளை அழைக்க வந்தவருக்கு….
இப்படி படுக்கையில் படுத்திருந்த… மகளின் கோலம் கொல்லாமல் கொன்றது…
கணேசனோ… தன் மனைவியை நெற்றிக் கண்ணைத் திறக்காமல் எரித்துக் கொண்டிருந்தார்…. பார்வையாலும் வார்த்தைகளாலும்… என்னவோ… நடந்தது… நடந்து கொண்டிருந்தது எல்லாவற்றிர்க்கும் காரணம் வசந்தியெ என்று தோன்றும்படி…
சுகுமார் தான் கணேசனை அங்கிருந்து அழைத்து வந்து….
“கணேசா…. சந்தியா இருக்கிற நிலைமைல சந்தியாவும் ராகவ்வும் இனி அங்க வருவது சாத்தியம் இல்லை…. இன்னொரு நாள் வரட்டும் மிருணா சந்தோஷை மட்டும் வீட்டுக்கு அழைச்சுட்டு போங்க “ என்று சொல்லி விட அவரது பேச்சுக்கு கணேசனும் மறுப்பு தெரிவிக்க வில்லை….
வசந்திக்குத்தான் இருப்புக் கொள்ளவே இல்லை…. மகளைத் தனியே விட்டுச் செல்லவும் மனமில்லால்…. தன் வீட்டுக்கு வாழ வந்த மருமகளைத் தனியே அனுப்பவும் மனமில்லாமல்… இருதலை கொள்ளியாக தவித்துக் கொண்டிருந்தார்…
“யசோதா…. சந்தியாவப் பார்த்துக்க… பாவி… நான்தான் அவளை ஒழுங்காவே கவனிக்கலை…. காலையிலேயே சாப்பிட முடியலைனு சொன்னா”என்று அழுதவர்….
”பசி தாங்க மாட்டா யசோ அவ…. எழுந்த உடனே ஒரு வாய் ஊட்டி விட்டுட்டு போகலாம்னு பார்த்த அங்க வேலை ஆயிரம் இருக்கு ” என்ற யசோதாவிடம் கவலைப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதே சந்தியா எழுந்து விட்டாள் என மோகனா சொல்ல…. மகளை ஓடிப் போய் கட்டிக் கொண்டார் வசந்தி…
தாயும் மகளும் பேசட்டும் என மற்றவர்கள்… அவர்களுக்குத் தனிமையளித்துப் போக… ராகவ்வுக்கு அன்னை மகள் பாசப்பிணைப்பு… இன்னும் கடுப்பாகவே தான் இருந்தது…
வசந்தி வரும் வரை மோகனாவை பிடித்து வைத்துக்கொண்டிருந்தாள் சந்தியா… ராகவ் அவளைத் தனியே நெருங்கவே சந்தியா அனுமதிக்கவில்லை என்பது நன்றாகவேத் தெரிந்தது ராகவ்வுக்கு…
அதிலும் இப்போது… சந்தியாவை நெருங்க… வசந்தியைத் தாண்டித்தான் போக வேண்டுமென்ற இந்த உணர்வு அவனுக்கு பிடிக்கவேயில்லை… அதே நேரம் சந்தியாவை தான் பார்த்துக் கொள்வதாகக் கூறி… இவனுக்கும் உரிமை எடுத்து அவளோடு இருக்கவும் முடியவில்லை… இன்று ஒருநாள் மட்டுமே… நாளை முதல் சந்தியாவின் மீது உரிமை கொண்டாடும் முதல் நபர் தான் மட்டுமே இருப்போம்… இருக்க வேண்டுமென்று முடிவு செய்ய… அதில் ஓரளவு சமாதானமாக…
அன்னையைப் பார்த்தவுடன் முகமெங்கும் பிரகாசமாக மலர்ந்த சந்தியாவைப் பார்த்து உள்ளுக்குள் குமுறத்தான் முடிந்தது இவனால்…
வேறு வழியின்றி… சந்தியாவை அவள் அன்னையோடு பேசவிட்டு விட்டு.. மற்றவர்களோடு மற்றவர்களாக இவனும் வெளியே வந்தான்…
ராகவ்வின் உணர்வுகள் எல்லாம் அறியாமல்… அன்னையைப் பார்த்ததும்… இதுநாள்வரை தான் அடக்கி வைத்திருந்த தன் உணர்வுகளை எல்லாம் கொட்டிக் கொண்டிருந்தாள் சந்தியா… வசந்தியிடம்
“வசந்தி என்னை உன் கூட கூட்டிட்டு போயிரு … ப்ளீஸ்” என்று சிறு குழந்தை போல பேசிய மகளின் வார்த்தைகளில் கல்லாக சமைந்து போனது சாட்சாத் வசந்திதான்..
அதிர்ந்த தன் தாயின் நிலைமை அறிந்தும்…. இவள் தான் பேசுவதை நிறுத்த வில்லை
“அம்மா…. எனக்கு பயமா இருக்கும்மா…. அவனைப் பார்த்து… சத்தியமா என்னால அவன் கூட தனியா… வாழ்நாள் …. என்று ஆரம்பித்தவள்….
“வாழ்நாள் என்ன .. ஒருநாள் நைட் கூட இருக்க முடியாதும்மா” என்று கேவி கேவி அழுதவளைப் பார்த்து… அவளுக்கு காய்ச்சல்…. ஏன் வந்தது என்று புரிய…
சந்தியா ஒன்றும்… எதுவும் அறியாத சின்னப் பிள்ளை அல்ல… என்பது வசந்திக்கும் தெரியும்… ஆனாலும் மகள் இவ்வளவு பதட்டமடைகிறாள்.. பயப்படுகிறாள்.. என்றால் காரணம் இல்லாமல் இருக்காது என்று உணர… அதில் மனம் திடுக்கிட்டாலும்…
தானும் இப்போது படபடத்தால்…. நிலைமை இன்னும் மோசமாகவே மாறும் என்று தாயாக உணர்ந்தவள்….
“ச்சை என்னடா இது…. இவ்வளவு பயம் எதுக்குடா…. ரகு தம்பி, நீ… இல்ல… நான் நினைத்த அளவுக்கெல்லாம் மோசமானவரா இருக்க மாட்டாரும்மா…” என்று மகளுக்காக வாய் சொன்னாலும்… மனம் ராகவை ஏதேதோ நினைக்க வைக்க….. ஆனாலும் அதை எல்லாம் வெளியே சொல்லாமல்… மகளுக்கு ஆறுதல் வார்த்தைகளைச் சொல்ல….
“இல்லம்மா.. அவன் என்னை மிரட்றான்மா… மிரட்டினான்மா… அவன் எதையுமே மறக்கல … நீ சொல்வியே உன்னை கட்டிக்கொடுக்கிற வரை வயித்துல நெருப்பைக் கட்டிட்டு இருப்பேன்னு… அது இனிமேலத்தான் நடக்கப் போகுது…. நான் உன்கிட்ட சொல்லல…” என்று அன்று நடந்தவற்றை பட்டும்படாமலும் சொன்னவள்…
“நீ கஷ்டப்படுவேன்னு உன்கிட்ட மறச்சுட்டேன்மா… இப்போ பரவாயில்லை நீ என்ன நினைத்தாலும்… கஷ்டப்பட்டாலும்… அது மட்டும் இல்லை… சந்தோஷ் மேரேஜும் முடிஞ்சுடுச்சு… அதைப்பற்றியும் கவலை இல்லை.. எனக்கு உடம்பு சரியில்லைனு காரணம் சொல்லி இங்கயிருந்து கூட்டிட்டு போய்டும்மா” குழந்தையா இல்லை இவள் குமரியா என்று யோசிக்க வைக்கும் அளவுக்கு சந்தியா புலம்பிக் கொண்டிருந்தாள் … தன் தாயிடம்….
“அவனுக்கு என்னைப் பிடிக்கலைமா…. இந்த மேரேஜ நிறுத்த அவன் என்னென்ன பிளான் பண்ணான்னு எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும்… என்னால் இன்னொரு வசந்திலாம் ஆக முடியாதும்மா…. உன் அளவுக்கு என்னால இறங்கிப் போக முடியாதும்மா…. மூச்சு முட்டி செத்துருவேன் போல…. என்னை உன் கூடவே கூட்டிட்டு போயிரும்மா… இல்லை நைட்டோட நைட்டா நான் கிளம்பி வந்துருவேன்.. அதுதான் நடக்கும்” என்று சிறு குழந்தை போல கதறியவளுக்கு என்ன ஆறுதல் சொல்வது என்று தெரியாமல் தவித்தார்… வசந்தி….
”தன் மகள் அழுகிறாள்…” என்று கூட்டிப் போக முடியுமா இப்போது…. இல்லை மற்றவர்கள்தான் விட்டு விடுவார்களா… தலை சுற்றியது வசந்திக்கு… கூடவே இப்போது ராகவ்வை நினைத்து வேறு கோபம் வந்திருக்க… அதை எல்லாம் அடக்கிக் கொண்ட வசந்தி…
”தியாம்மா….நீ ரொம்ப பயந்திருக்க…. அதுக்கு நானும் காரணமாக் இருந்திருக்கலாம்… ராகவைப் பற்றி நானும் சொல்லி உன்னை பயமுறுத்தி இருக்கேன்…. பயப்படறதுக்கு ஒண்ணுமில்லடா…. சுகுமார் அண்ணா…. யசோதா இவங்கள மீறி ஒண்ணும் நடக்காது…” என்ற மீண்டும் மீண்டும் ஆறுதல் வார்த்தைகளைச் சொல்ல…
“ப்ச்ச் அம்மா… இவ்ளோ சொல்கிறேன்… நீ புரிஞ்சுக்க மாட்டியா “ என்று யோசனையோடும் எரிச்சலோடும் சலித்தவள்…
இப்போது
”சொல்லலாமா வேண்டாமா” என்று தயக்கத்தோடு தாயைப்பார்க்க… அது அவளது தாய்க்கும் புரிந்து…
“என்னடாம்மா”
அன்னையின் ஆதுரமான வார்த்தைகளில்… வார்த்தைகளை…. மென்று முழுங்கி ….தயக்கத்தோடு பேசினாள்…
“அம்மா அன்னைக்கு சும்மா மட்டும் என்னை மிரட்டலை… என்னை… என்கிட்ட வரம்பு மீறி நடக்க டிரை பண்ணினான்மா…. எனக்கு எனக்கு…. நைட்… பயமா இருக்கும்மா” என்று தட்டுத் தடுமாறிச் சொன்னவளைப் பார்த்தார் நம்ப முடியாத அதிர்ந்த பார்வையோடு…
இப்போது அந்தப் பார்வை தன் மகளையும் தாண்டி…. முன்னேற…. தாயின் பார்வையைத் தொடர்ந்த… சந்தியாவுக்கு வந்திருந்தது… தாயின் அதிர்ந்த பார்வை
ராகவரகுராம்…
ஆம் அவனே தான்… கதவோரத்தில் சாய்ந்து நின்று கைகளைக் கட்டியபடி … இறுக்கமான பாவத்தோடு இவர்கள் பேசுவதைக் கேட்டுக்கொண்டிருக்க…
“இவன் எப்போது வந்தான்… எதை எதை கேட்டானோ… இனி என்னென்ன பூகம்பம் வெடிக்கப் போகிறதோ.” சந்தியாவுக்கு அடுத்த கவலை ஆரம்பமாகியது…
ராகவ்வுக்கோ…. இருவரும் இப்போதாவது தன்னைப் பார்த்தார்களே என்று… இருந்தது…
எதையும் காட்டிக் கொள்ளாமல்…. வசந்தியிடம்
“உங்கள அம்மா கூப்பிட்டாங்க” என்றான்..
கவனமாக அத்தை என்ற வார்த்தையைத் தவிர்த்தபடி…
சொன்னபடியே… உள்ளே வர…. வேறு வழியின்றி வசந்தியும் வெளியேற….
வசந்தி போகும் வரை… நிதானித்தவன்… கதவை அடைத்துவிட்டு… அவளருகே வர…
அவனைப் பார்த்ததால் வந்த பதட்டத்தை மறைத்தவளால் அவளது வெளிறிய முகத்தை மறைக்க முடியவில்லை…
ராகவ்வோ கொஞ்சம் கூட தயக்கம் இன்றி… சாதரணமாக அவள் அருகே அமர… சந்தியாவோ சற்று தள்ளி அமர்ந்தாள்.. அவள் வேண்டுமென்றே செய்ய வில்லை தான்… ஆனாலும் அனிச்சையாக வந்து விட…
அவளின் விலகலை உணர்ந்தான்தான்… கோபமும் கொண்டான்தான்… ஆனாலும் அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல்…
“என்ன பேபி…. மாம்ஸ் மேல இவ்ளோ பயமா என்ன…. வாய்ச்சவடால் தான் போல…” என்றபடியே அவளின் நெற்றியில் கை வைத்துப்பார்க்க….
சில்லென்று இருந்தது இப்போது… வாமிட் மயக்கம் என ஓய்ந்து போய்ந்திருக்க…. அதில் வெளிறியிருந்த முகத்தைப் பார்த்து… பாவமாகத்தான் இருந்தது…
“பேபின்னு சொல்லாத… எனக்கு அந்த வேர்டே பிடிக்காது” என்று அந்த நேரத்திலும் இவள் முறுக்கிக் கொள்ள… அதில் இன்னும் அவளோடு குறும்போடு விளையாட ஆரம்பித்தான்
“இன்னைக்கு நீ பண்ணின ஆக்டிங்க்கு…. டைமிங் செட்டாகல பேபி.. நைட் மாமா பண்ற வேலைக்கு அப்புறம் இதெல்லாம் பண்ணியிருந்தா….. கரெக்டா இருந்திருக்கும் பேபி” என்று எந்த வார்த்தையைச் சொல்லக்கூடாது என்று சொன்னாலோ… அதைச் சொல்லியே வெறுப்பேற்றியபடி… அவள் அருகில் இன்னும் நெருங்கி அமர….
”ச்சேய்“ என்று அருவெருப்பில் முகம் சுளித்து திரும்பினாள் சந்தியா…
அவள் காட்டிய அருவெருப்பான முகச்சுழிப்பு… அவனை கணவனாக தன்மானத்தைச் சுட…. திரும்பியவளை ஆக்ரோசமாகத் தன் புறம் திருப்பியவன்… வார்த்தைகளைக் கடித்துத் துப்பினான்
“என்னடி சொன்ன…. உன் கூடவே கூட்டிட்டு போய்டும்மா…. இதக் கட்றதுக்கு முன்னாடி சொல்லியிருக்கனும்” என்று அவள் கழுத்தில் இவன் கட்டியிருந்த தாலியைத் தொட்டு… வெளியே எடுத்துக் காட்டியவனின்… நெருக்கத்தில் அவன் உரிமையில் ஸ்தம்பித்தாள் சந்தியா….
அதற்கு மேல் ஒன்றும் சொல்லாமல் இயலாமை பாவத்துடன் எழுந்தவன்…
“சாப்பிட வா” என்று அவளை அழைக்க… இவளோ விடாப்பிடியாக வெறித்தபடி அமர்ந்திருக்க…
“சந்தியா நீ காலையில இருந்து ஒழுங்கா சாப்பிடலை” என்று அவளருகே குனிய…. இவளோ பதறி படுக்கையில் ஒன்ற…. சத்தமாக சிரித்து வைத்தான்…. அவளது பதட்டமான விலகலில்
“ஷ்ஷ்… ஹப்பா…. வரே வா…. இவ்ளோ பயமா… அப்போ என்ன தைரியத்தில கல்யாணம் பண்ண சம்மதிச்ச…. இந்த லட்சணத்துல அன்னைக்கு கிஸ் வேற….. ” என்று நிறுத்த…
அப்படியே உள்ளுக்குள் புதைந்து விடக் கூடாதா என்றிருந்தது சந்தியாவுக்கு….அவமானத்தில் முகம் சிவக்க….அவள் உடல் மட்டுமின்றி… உதடுகள் கூட துடிக்க ஆரம்பிக்க…
நடுங்கிய இதழிரண்டையும் அழுந்த பற்களுக்கிடையே வைத்தவளிடம்…. குனிந்தவன்…. மீண்டும் அவள் விலகும் முன் தன் பிடிக்குள் கொண்டு வந்திருந்தான்…
“ஓவர்டைம் பார்க்கனும் பேபி…. இப்பவே இதுக்கு வேலை கொடுத்தேனா எப்படி…. ” என்று இதழ்களை தன் விரல்களால் பிரித்து விட்டவன்… ‘
’இவள் தேடிய காதலன்
இதழ் மேல் ஒரு பாடகன்
சரசம் புது சரசம் கொண்டு உரசும் தலைவன் ’
என்று வேறு பாடியபடி அவள் இதழ்களை தன் விரல்களால் நீவியபடியே எழச் செய்ய…. பொம்மை போல எழுந்தாள் சந்தியா…
----
மிருணாளினியிடம் ஆயிரம் பத்திரமும்…. ஆயிரம் அறிவுரைகளையும் அள்ளி வைத்துக் கொண்டிருந்தனர்…. சுகுமாரும் யசோதாவும்…கிடைத்த தனிமையில்…. அருகில் ராகவும் அமர்ந்திருந்தான்….
”யம்மா….யப்பா” என்றாள் தலையில் கை வைக்காத குறையாக அவர்களின் செல்ல மகள்…
மிருணாளினியைப் பார்த்த ராகவ் சிரித்தப்படி…
“என்னடா…. சந்தோஷ விட்டுட்டு இவங்க பக்கம் வந்தா…. இவ்ளோ ரம்பமா….. காதுல ரத்தம் வருதாடா குட்டிம்மா” என்று மிருணாளினிக்கு சப்போர்ட் செய்வது போல வாரிய ராகவனைப் பார்த்து மிருணாளினி முறைக்க….
மூவரும் சிரித்து வைத்தனர்….
மிருணாளினி… இவர்கள் வீட்டு இளவரசி…. இளவரசியாகத்தான் வளர்க்கப்பட்டாள்…. அவள் வைத்ததுதான் சட்டம் எனும் படி … அது சரியே எனும்படி அவர்களால் எண்ணப்பட்டது… அந்த அளவுக்கு அவள் திறமையானவள்…. தெளிவானவள்….
இவர்களின் கிரானைட் பேக்டரியையே அவள் தனியாளாக நிர்வாகம் செய்யும் அவளின் நிர்வாகத்திறமையே அவளின் அறிவினைப் பறைசாற்றும்….. சந்தோஷுடனான அவளது வாழ்விலும் பிரச்சனைகள் வராது… என்பதில் மூவருக்குமே ஆணித்தரமான நம்பிக்கை…
மிருணாளினி என்றுமே பணத்திற்கு மதிப்புக் கொடுத்ததும் இல்லை…. அதைப் பெரிய விசயமாக நினைத்ததும் இல்லை… அவளைப் பொறுத்தவரை நேர்மை.. உண்மை …. நியாயம் இவற்றிர்க்குத்தான் முக்கியத்துவம் கொடுப்பவள்….
அப்படிப்பட்டவளுக்கே திருமணமானால் கொடுக்கப்படும் அறிவுரைகள் தப்பாமல் கொடுக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது
தன்னைச் சீண்டிக் கொண்டிருந்த தன் சகோதரன் ராகவ்வை பார்த்தவளின் கண்கள்…. முதன் முறையாக நீர்க் கோர்த்தது…
“ஹேய் என்னடா…. என்னாச்சு” என்ற போதே…
“லவ் யூணா… எனக்காகத்தானே…. நீ உனக்கு பிடிக்கலேனா கூட” என்று விசும்ப…. ராகவ் வேகமாக சுற்றுமுற்றும் பார்த்தவன்…
“அது என் கவலைங்க மேடம்….அத நாங்க பார்த்துக்கிறோம்….. “ என்றவன்
“அடிப்பாவி…போறோம்.. போறோம்னு… என் பொண்டாட்டிக்கிட்ட… தர்ம அடி வாங்கிக் கொடுத்துட்டுத்தான் போவ போல… சந்தியா அமர்ந்திருந்த ஹாலை பார்த்தபடி… பயந்தது போல நடித்தவன்… அடுத்த நொடியே…
தன் தந்தையைப் பார்த்தபடியே பேச ஆரம்பித்தான்…. சற்று முன் நக்கலுடன் பேசியவனா என்று நினைக்கும் அளவிற்கு
“சந்தோஷ் கூட சந்தோஷமா வாழற வழியப் பாரு…. முடிந்தால் அவனையும் நம்ம கம்பெனில இன்வால்வ் ஆக ட்ரெயின் பண்ணு…. பட் டோண்ட் ஃபோர்ஸ் ஹிம்…. அப்புறம்…. உனக்கு பெரிய அட்வைஸ்லாம் பண்ணத் தேவையில்லை…வி நோ யூ நெயில்ட் எனி சிச்சுவேஷன்… ஆனால்… மேரேஜ்… அதில் வருகிற புது உறவுகள்…. இதெல்லாம் உனக்குப் புதுசு… அஃப்கோர்ஸ்,…. உனக்குப் பிடித்த பையன் தான்…. ஆனால் இது ஒன் டூ ஒன் ரிலேஷன்ஷிப் மட்டும் கிடையாது குட்டிம்மா… சந்தோஷ் மட்டும் இல்லை அவங்க ஃபேமிலியையும் ஹேண்டில் பண்ணனும்…. மிஸ் அண்டர்ஸ்டேண்டிங் வரும், போகும்… ஒருவருக்கொருவர் விட்டுக்கொடுத்து வாழனும்” என்ற போது…
சுகுமாரும் யசோதாவுமே மலைத்துப் போய்விட்டனர்…
தன் மகனுக்கும் சந்தியாவுக்குமான வாழ்க்கையைப் பற்றி இனி கவலைப் படத் தேவையில்லை…. தன் மகன் பார்த்துக் கொள்வான் என்ற நம்பிக்கை இருவருக்குள்ளும் வர…. கொஞ்சம் நஞ்சம் இருந்த சிறு சஞ்சலமும்…. போக திருப்தியுடன் நிம்மதியாக புன்னகைத்துக் கொண்டனர் இருவருமாக…
சுகுமார் கூட தன் மகனிடம் சந்தியா பற்றி பேச வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தார்…. அது கூட இப்போது தேவையில்லாததாகப் போய்விட…. சந்தோஷ முகத்துடன் ராகவ்வுடன் பேச ஆரம்பிக்க…
தந்தையின் திருப்தியான முகத்தைப் பார்த்தவன்….விட்டு விடுவானா என்ன…
“உங்களுக்கு என் கூட பேச ஒரு அப்டேடட் ப்ராக்சி வேண்டும்…. அம்மா விட பெட்டரா…. வித் அவுட் ரெஸ்ட்ரிக்ட் எனிதிங் …. வந்துட்டாள்ள…. இதுக்கும் மேல என்கிட்ட பேச வேண்டாம்…. ” என்று எங்கோ வெறித்தபடி கூறியவனிடம்… மிருணாளினிக்கே அச்சம் தோன்ற…
“அண்ணா… ப்ளீஸ் … ஏற்கனவே சொன்னதுதான்…. உனக்கான வாழ்க்கையை வாழப் பாருனு…. இப்போ நீ இப்படி பேசுனேனா…. இது எல்லோருக்கும் கஷ்டம்ணா…. சில விசயங்கள் ஆரம்பத்திலேயே நமக்குத் தோணும்… வளர விடக் கூடாதுன்னு…. அதை வெட்டிரனும்… இப்போ அதைத் தாண்டிட்ட…. “ என்ற போதே…
எழுந்துவிட்டான் ராகவ்
”உனக்கு…உன்னோட வாழ்க்கைக்கு எந்த பாதகமும் வராம… என் வாழ்க்கைய பார்க்க எனக்குத் தெரியும்…. மிருணா…. இது உனக்கு மட்டுமில்லை…. மத்தவங்களுக்கும் தான் “ என்றபடி வெளியேறிவனைப் பார்த்து… அவன் முதுகை மட்டுமே வெறிக்கத முடிந்தது மூவராலும்….
யசோதாவுக்கு இப்போது மிருணாளினியைப் பற்றிய கவலை போய் ராகவைப் பற்றிய கவலை அரிக்கத் தொடங்க… அதை இரட்டிப்பாக்கும் விதமாக ஆனது… வசந்தி வந்து சொன்னது…
----
“என்ன வசந்தி… சொல்ற…. இப்போ வேண்டாம்னா…. அதது நடக்க வேண்டிய நேரத்தில நடக்கனும் தானே நல்ல நேரம் கிழமைனு குறிச்சுட்டு வருவது….. இது என்ன அபசகுனமா…. அது மட்டும் இல்லை….. அவங்க நம்ம காலம் கிடையாது…. அதெல்லாம் அவங்களுக்குள்ள பார்த்துக்குவாங்க” என்ற சொன்னவளுக்கு ராகவை நினைத்து பயமும் இருக்க…. அவருக்கே இருக்கும் போது
வசந்திக்கோ கேட்கவே வேண்டாம்….
அதிலும் தன் மகள் அழுததைப் பார்த்த போது… அந்தக் காலமாவது இந்தக் காலமாவது என்றே தோன்றியது….யசோதாவும் இப்படி சொல்லிவிட…. என்ன செய்வது என்று ஒன்றுமே தோன்றவில்லை..
இதில் மகள் வேறு… கிளம்பி வந்து விடுவேன் என்று பயமுறுத்தல் வேறு… அவருக்குள் பிரளயத்தை ஏற்படுத்த… இருந்தும் வேறு வழி தெரியாமல்.
“யசோ… மாப்பிள்ளைக்க்கும் தெரியும்ல அவளுக்கு உடம்பு சரியில்லைனு…. அவர் பார்த்துப்பார்… ” என்ற போதே வசந்தியின் கண்களில் அவளையுமறியாமல் கண்ணீர் வர… யசோதாவுக்கு மிகவும் கடுப்பாகவே போய்விட்டது… அதுவும்
“என்னமோ இவங்க பொண்ண … ராட்சசனுக்கு கொடுக்கிற மாதிரி….இந்த பில்டப் கொடுக்கிறாங்க’” என்ற எண்ணம்… வர… இருந்தும் பொறுமையை இழுத்துப்பிடித்தவராக
“அவனுக்கும் ஒரு தங்கச்சி இருக்கா…. கண்டிப்பா… அவனும் புரிஞ்சுப்பான்…. வசந்தி…. இதை இதோட விட்ருங்களேன்…. “ என்றவர்… முகத்தில் அடித்தார்போல சொல்லாவிட்டாலும்…. அப்படியும் எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்றே தோன்றியது… வசந்திக்கு….
---
ஹாலிலோ இளைய தலைமுறையினர்…
”டேக் கேர் ஆஃப் ஹெர் சந்தோஷ்....” இப்படி சொல்ல ஆசைதான் சந்தோஷ்…. ஆனா ஹெர் ரிமூவ் பண்ணிட்டுத்தான் சொல்லனும்…. நீ உன்னைப் பார்த்துக்கடா… மச்சான்… அதுதான் என் கவலை” என்று ராகவ் சொல்லும் போதே மிருணாளினி… ராகவ் கையை கிள்ள…
சந்தோஷ் சிரித்தபடி…. “கரெக்ட்ரா மச்சான்…. ஆனால் அது எனக்கு 2 வருசத்திலேயே தெரிஞ்சுருச்சு… நானே என்னை கேர் பன்ணக் கத்துக்கிட்டேன்…. “ என்ற போதே…. அங்கு சந்தியா என்றொரு கதாபாத்திரம் அதன் முகவரியைத் தொலைத்தவாறு அமர்ந்து கொண்டிருந்தது…. இவர்களின் கிண்டல் கேலிகளில் எல்லாம் கலந்து கொள்ளாமல் வேடிக்கை மட்டும் பார்த்தபடி…
“தியாக்கு மட்டும் ஃபீவர் இல்லைன்னா…. இந்த இடம் வேறு மாறி இருந்திருக்கும்…. டேக் கேர் ஆஃப் ஹெர் மச்சான்…. எனக்கும் சொல்ல ஆசைதான்…. நானாச்சும் 2 வருசம் ட்ரைனிங்…. உனக்கு அது கூட இல்லை” என்று சந்தோஷ் தன் பக்க கிண்டலை எடுத்து விடும் போதே…
“செப்பி பற்றி அதெல்லாம் பல வருசத்துக்கு முன்னாடியே அவ புருசனுக்கு அத்துபடிதான் “ என்று திவாகர் ராகவ்வைப் பார்த்து கண்ணடிக்க
“செப்பி.. ஹ்ம்ம்ம்… அது என்ன திவாகர் அண்ணா…. உங்களுக்கு மட்டும் செப்பி…” என்ற போதே…. அவன் குரலில் நக்கல் தூக்கலாக இருந்ததா இல்லை பொறாமை தூக்கலாக இருந்ததா எனும் அளவுக்கு அவன் குரல் மாறுபட்டு ஒலிக்க…
“அத உன் பொண்டாட்டிக்கிட்ட கேளு” என்று சந்தியாவை மாட்டி விட…
மோகனாவோ…
“ராகவ் நான் கூட இவர் செல்லமில்லை… இவ இவருக்கு இன்னும் பாப்பாதான்… ஹப்பா…. “ என்று கணவனை முறைத்தபடி மோகனா சொல்ல…
”பார்த்தேன் பார்த்தேன்… உன் கல்யாணத்தில” என்று சந்தியாவையே பார்த்தபடி சொன்னவனின் வார்த்தைகளில் இருந்த அழுத்தம் சந்தியாவை அவனை நிமிர்ந்து பார்க்கச் செய்ய…. வார்த்தைகளில் இருந்த அழுத்தம் கண்களில் கூர்மையக் கொண்டு வந்திருந்தனவோ எனும் படி அவளால் அவனை ஒரு நொடிகூட பார்க்க முடியவில்லை…
இன்னும் பேசாமல் இருந்தால் நன்றாக இருக்காது என்று சந்தியாவுக்குத் தோன்ற…. சந்தோஷிடம்,…..
“சந்தோஷ்…. அம்மாவைப் பார்த்துக்கோ… அவங்களுக்கு நாம தான் உலகம்… நான் அவங்கள விட்டுட்டு வந்துட்டேன்…. நீ பார்த்துக்குவதானே….” என்றவள்… மிருணாளினியிடம் திரும்பி…
“மிருணாளினி… எல்லாரும்… மாமியார்க்கிட்டதான் வாழ வருகிற பொண்ணப் பார்த்துக்கனு சொல்வாங்க… ஆனால் நான் அப்படிச் சொல்ல மாட்டேன்… என் அம்மாவை பார்த்துக்கோ மிருணா… அவங்க சின்னக் குழந்தை மாதிரி…. “ என்ற போதே அவள் குரல் தழுதழுக்க… மிருணாளினிக்கே ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது…. இருந்தும்
“சந்தியா…. உனக்குள்ள இப்படி ஒரு செண்டிமெண்டல் டைமென்ஷனா…. “ என்றவள்…
“சந்தோஷ் எல்லாம் சொல்லிருக்கான்… என் மாமனார் பற்றி கூட “ என்று சந்தியாவைப் பார்த்து கண்ணடிக்க…
முதன் முதலாக சந்தியா முகம் பிரகாசமாக…. “அப்போ நீ சந்தியா பார்டரா ….” என்றபடி தன் நிலை மறந்து துள்ளி எழுந்தவள் ராகவ்வின் ஆராய்ச்சிப் பார்வையில்… மீண்டும் அமைதி ஆகி அப்படியே அமர்ந்து விட்டாள் என்றே சொல்லலாம்….
கிட்டத்தட்ட சந்தோஷ் - மிருணாளினி கிளம்பும்நேரம் நெருங்கிக் கொண்டிருக்க…
சந்தோஷ் மற்றும் ராகவ் மட்டுமே தனியே அமர்ந்திருந்தனர்…. சந்தோஷ்…
தன் குடும்பத்தினைப் பற்றி சுருக்கமாகச் சொன்னவன்
“சந்தியாக்கு என் அம்மா மட்டும் தான் உலகம் ராகவ்… எங்க அப்பா அம்மா வாழ்க்கை அவளைப் பொறுத்தவரை…. ஒரு தோல்வியான வாழ்க்கை… சிறு வயதிலேயே அம்மாவோட தற்கொலை முயற்சியைப் பார்த்தவ அவ…. இன்னும் கூட அம்மாவை விட்டு எங்கயும் போக பயம்… அந்த அளவுக்கு அடிமனசில் பதிந்த விசயம் அது…. எனக்கும் கூட…. நான் ஒரு வயசுல தெளிஞ்சுட்டேன்…. அம்மா அப்பாக்கு இப்போ எந்த பிரச்சனையும் இல்லைதான்… ஆனால் அவளுக்கு… இன்னும் தெளிவு வரலை … அந்த தெளிவு வர்றதுகுள்ள அவளோட மேரேஜ்… அவள பத்திரமா பார்த்துக்கோ ராகவ்…. ’இனி’ மாதிரி எங்க வீட்ல அவ இளவரசியா வளரல… ஆனால் எங்க எல்லாருக்கும் அவ தேவதை…. என் அம்மாவுக்கே தாய் அவ” என்றவனின் குரல்… முற்றிலும் உடைந்திருக்க…
ராகவ் உணர்ச்சியற்ற குரலில்…
“நீ எங்க வீட்டு இளவரசியப் பார்த்துக்கோ… அது போதும்… சந்தியாக்கு இங்க எந்தப் பிரச்சனையும் இருக்காது போதுமா” என்ற போது…. சந்தோஷுக்கும் வித்தியாசமாகப்படவில்லை…
அதன்பிறகு.. மிருணாளினி- சந்தோஷ்… . கிளம்ப… மோகனா மட்டுமே சந்தியாவோடு இருந்தாள்… தான் அத்தனை சொல்லியும் தன்னை அழைத்துப் போகாத வசந்தியின் மேல் கோபத்தைக் கூட சந்தியாவால் காட்ட முடியவில்லை…
கிட்டத்தட்ட 9.30 மணிக்கு….
சந்தியாவை தயாராக்கிக் கொண்டிருந்தாள் மோகனா அன்றைய இரவுக்கு… சந்தியாவோ மிகவும் அசட்டையாகவே இருக்க
“என்ன சந்தியா இப்படி இருக்க…. “
“ப்ச்ச்… ஃபீவர்க்கா… என்ன பண்ண நான்….” என்று சமாளித்தவளை… மேலும் கீழும் இறங்கப் பார்த்தாள்…
”என்ன பண்ணவா…. ஏண்டி என் தம்பி பாவம் டி…. நீ இருக்கிறதப் பார்த்தால் ” என்றவள் அவளைக் கிண்டலடிக்கும் பாவனையில் சீண்டலாக…
“உன்னை வாமிட் எடுக்க வைக்கிற வேலைய பார்க்க விட மாட்ட போல … வாமிட் கீமிட் பண்ணி அத அள்ற வேலயப் பார்க்க விட்ருவ போல…” என்று ரகசியம் பேச…. அதில் முகம் சிவக்க வேண்டியவளோ
“அறுக்காத அக்கா… இருக்கிற கடுப்பில… நீ வேற” என்று பல்லைக் கடித்தவள்…. தன் புடவையை சரி செய்தபடி….
“வேற என்ன அந்த நாட்டமை சொம்பு இருக்கனுமே…. அதில ஃபுல்லா பால் இருக்கனுமே,,, அதை எடுத்துட்டு வா….” என்றவள்… மனதுக்குள்
”அப்படியே ஏதாவது தூக்க மாத்திரை…. இல்லை ஏதாவது பேதி மாத்திரையும் எடுத்துட்டு வரச் சொல்வோமா…. என்னையவா கவனிக்கிற நீ… ச்சேய்… சுதாரிச்சுருக்கனும் சந்தியா சுதாரிச்சுருக்கனும் …. பராவாயில்லை இன்னைக்கு ஒரு நாள் சமாளி…. என்னதான் பண்றான்னு பார்ப்போம்… அப்புறம் மாத்திரை டெக்னிக் ஸ்டார்ட் பண்ணிறலாம்…” என்று தனக்குள்ளாக இருக்கும் தன் இன்னொரு முகத்துடன் பேசியபடி இருக்க…
அங்கு யசோதாவோ மகனிடம் வாங்கிக் கட்டிக்கொண்டிருந்தார்…
“என்னை எல்லாரும் என்னை காட்டான்னு நெனச்சுட்டு இருக்கீங்களா… பார்க்கிற எல்லாரும் அவளுக்கு காய்ச்சல்…. தலைவலி…,. வாமிட்னு…. நானும் அவ கூட தானே இருக்கேன்… எனக்கும் தெரியும்தானே… அப்புறம் என்ன மெயில் அனுப்பும் போது ஹைலைட் போட்டு அனுப்புற மாதிரி…. ஃபீவர் பார்த்துக்கோடான்னா… என்ன பண்ண… வாட் யூ கைஸ் ஆர் மீண்ட்…. அதையும் சொல்லிருங்க” எரிந்து விழுந்தவனிடம் அதற்கு மேல் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் யசோதாவும்
”எனக்கென்னப்பா வந்துச்சு,… நீயாச்சு… உன் பொண்டாட்டியாச்சு” என்று நொடித்தபடி அவர் வெளியேறிவிட….
சந்தியா உலகில் இருக்கும் அத்தனை தெய்வத்திடமும் வேண்டுதல் வைத்தபடி…..
”கடவுளே இன்னைக்கு ஒரு நாள் மட்டும் எல்லாத்தையும் எந்த பிரச்சனையுமில்லாம முடித்துக் கொடுத்து விடு,…. எல்லா கோயிலுக்கும் என் புள்ளையோட வந்து ரகுவுக்கு மட்டும் மொட்டை போடுறேன்…. ” என்று அந்த ரணகளத்திலும் சந்தடி சாக்கில் தனக்கான அனைத்தையும் வேண்டிகொண்டவள்…
மெதுவாக அவன் அறைக் கதவைத் தட்ட… பதிலேதும் வரவில்லை…
திறந்துதான் இருக்கிறது என்று அவளுக்கும் தெரியும்… சரி ஒரு நாகரிகத்துக்காக…. தட்டி வைப்போம் என்றுதான் கதவைத் தட்டினாள்…
ஆனால் தனக்கு தாலி கட்டிய ஜந்துவுக்கு அதெல்லாம் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்ற உறுதி செய்தவளாக…. அறைக் கதவைத் திறக்க முடிவு செய்தவள்… அவளுக்கும் அவனுக்குமான அடுத்த கட்டத்துக்கு தன்னைத் தேற்றிக் கொண்டிருந்தாள்…
அவன் எந்த வழியில் அவளைத் தாக்க திட்டம் வைத்திருந்தாலும் அதே வழியில் தானும் சென்று,… தவிடு பொடியாக்க அவளும் தைரியமாகவே வந்திருந்தாள்….
இதுதான் வாழ்க்கை என்றாகி விட்டது…. அவன் என்னைத் தோற்கடிப்பானோ இல்லை அவனிடம் நான் தோற்றோ இல்லை அவனை ஜெயிக்க வைத்தோ தங்கள் வாழ்க்கையை ஜெயிக்க வைக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்தவளாக… கதவைத் திறந்தவளின் பார்வையில்…
அங்கிருந்த மேஜையில் வைக்கப்பட்டிருந்த மது பாட்டிலும்…. அந்த மது நிரம்பிய இரண்டு கண்ணாடி குவளைகளும் மட்டுமே கண்களை நிரப்ப… அவளையுமறியாமல்… அவள் கண்களில் நீர் குளம் கட்ட… அப்படியே திரும்பிப் போக நினைத்தாள் தான்… ஆனால் அவள் கால்கள் வேலை நிறுத்தம் செய்து ஸ்தம்பித்து நிற்க…
இவனோ அங்கிருந்தபடியே வரவேற்றான் அவளை….
“என்ன பேபி…. கரெக்டான அட்ரெஸ்தான் பேபி…. ஆனால் கையிலதான் தப்பான பொருள் இருக்கு…. ஓ நீ பேபி இல்லைல…. அது உனக்குப் பிடிக்காதே…” என்றவன்… அவளின் நெற்றிக் கண் முறைப்பில்…
”சாரி சாரி…. உனக்கு செப்பினு கொஞ்சினால் தானே பிடிக்கும் செப்பி… தானே உன் செல்லப் பெயர்… பேபியோ செப்பியோ… இனி நோ மோர் மில்க்…. ஓகே…. ஒன்லி இதுதான் “என்று தன் முன்னால் இருந்த பாட்டிலைக் காட்டி தான் அமர்ந்திருந்த இடத்தில் இருந்தே அலட்சியமாகச் சொல்ல….
அமைதியாக திரும்பி… கதவைத் தாழிட்டாள் சந்தியா….
புருவம் உயர்த்தி அவள் தைரியத்தை மெச்சுதலாக பார்த்தபடி ராகவ் கட்டிலில் அமர்ந்திருக்க…. அவன் முன் போய் நின்றாள்…
“பேபி இல்லைதான்…“ நக்கலாகப் சொன்னவன்… இப்போது கிளாசைக் கையில் எடுத்து…. ஒரு சிப் அடித்தவன்…
”யூ வாண்ட் மீ அஸ் யுவர் கம்பானியன்… கிவ் மீ அ கம்பெனி” கையில் இருந்த க்ளாசை அவளிடம் நீட்ட…
கோபம் தலைக்கேறியது சந்தியாவுக்கு…. துக்கம் ஒருபுறம் தொண்டையை அடைக்க,.,,, பல்லைக் கடித்தாள் …. ஆனாலும்
“கண்டிப்பா… ஆனா இதை என்ன பண்ண” கையில் இருந்த பால் சொம்பை காண்பித்துக் கேட்டபடி…
“ஊத்திரலாமா” என்றபடி அவனை நோக்க…
“அஸ் யுவர் விஷ்” என்று முடிக்கும் போதுதான் அவளின் நோக்கம் அவள் சொன்ன வார்த்தைகளில் அவன் மூளைக்குப் புரிய… அவன் சுதாரிக்கும் முன் பாலாபிஷேகம் முடிந்திருந்தது அவள் தர்மபத்தினியின் கைகளால்
“சகி.. “ என்று அலறியவனின் வாயில் அவன் முகத்தில் ஊற்றிய பாலும் சேர்ந்து உள்ளே போய் புரை ஏற….“யூ டாமிட்…. என்று எழுந்தவன்…. அவள் கையில் இருந்த செம்பைப் பறித்தவன அதே வேகத்தில் அவள் மேல் ஊற்றப் போக… நிதானித்தான்…
இவனுக்கு மாற்றுடை இருக்கிறது…. அவளிடம் …
இவனுக்கு பால் வாடையே பிடிக்காது… ராகவ் சுதாரித்தபடி… நிதானமாக சொம்பைக் கீழே வைத்தபடி… பாலாபிஷேகம் செய்யப்பட்ட தன் சட்டையைக் குனிந்து பார்த்தவன்….
”மாமா சட்டையைக் கழட்டவைக்க இவ்ளோ கஷ்டப்படனுமா என்ன” என்றபடி…. சட்டையைக் கழட்டி … வெற்று மார்பினன் ஆக….
சட்டென்று முகத்தை திருப்பி நின்றாள்… சந்தியா…. இப்போதா அப்போதா என்றபடி அழுகை வரக் காத்திருக்க….
“கதவைத் திறந்து வெளியே போய்ருவாளோ… ராகவ் ஓவரா பண்ணி வச்சுருக்க…” சந்தேகமாக தன்னவளைப் பார்க்க…
அவளோ அப்படியே நின்று கொண்டிருக்க… எப்படியும் அதிர்ச்சி வைத்தியம் தெளிய 10 நிமிடமாவது ஆகும்… அதுக்குள்ள வந்துவிடலாம்…” அவளைப் பார்த்தபடியே குளியலறைக்குள் நுழைந்தான் ராகவ்..
குளியலறைக் கதவைத் திறக்கும் சத்தம் கேட்க…. அப்படியே கட்டிலில் விழுந்தாள்…. வேரோடு வீழ்ந்த மரம் போல… ஆத்திரமாக ஆத்திரமாக வந்தது….
அந்த ஆத்திரம் எதிரில் அவளைப்பார்த்து சிரித்தபடி இருந்த மதுப்பாட்டிலின் மீது மொத்தமுமாக விழ…. ராகவ்வின் மீதான கோபத்தைக் காட்டினாள் சந்தியா…. அந்த பாட்டிலின் மீது.
டமால்…தூக்கிப் போட்டு உடைத்த பாட்டிலின் சத்தம்
குளியலறையில் சந்தியா ஊற்றிய பாலின் வாசத்திலிருந்து தப்ப நினைத்தவனுக்கு…. சட்டென்று கேட்ட பாட்டிலின் சத்தத்தில்…
“லூசு என்ன பண்றா “ என்று வேக வேக மாக வெளியே வர…
கையில் உடைந்த பாட்டிலின் ஒரு முனையோடு நின்ற பதி விரதையின் பத்திரகாளி அவதாரம் தான் அவனுக்கு காட்சியாகக் கிடைத்தது
”உனக்கென்னடி பைத்தியமா பிடிச்சுருக்கு…. கீழ போடுடி…. “ என்றவனுக்கு பயத்தில் முகம் வெளுத்தது….அவனை நினைத்து அல்ல…. அவளை ஏதாவது செய்து கொள்வாளோ என்றிருக்க…. அதில் நிதானம் இழந்தான்…
தன் குறும்புத்தனமான விளையாட்டுக்களை எல்லாம் விட்டு விட்டு
“சகிம்மா… நான் சொல்றதைக் கேளு” என்று கெஞ்சியபடி முன்னே போக…
“நீ பக்கத்தில வந்தா நான் குத்திட்டு சாகப்போறேனு மிரட்டுவேனு நெனச்சியா……” என்றபடி
“அதுக்கு வேற ஆளப் பாரு என்று ஆவேசமாக சொன்னவள்.. அவனை நோக்கி அந்த பாட்டிலை மீண்டும் எறிந்து விட்டு….
”உன்னைக் குத்திட்டு ஜெயிலுக்கு போனாலும் போவேன்…” என்றபடி…அப்படியே மண்டியிட்டு முகத்தை மூடியபடி அழ ஆரம்பித்தவளின் எண்ணங்களில் அவனின் சகி என்ற சொல்லோ…. சகிம்மா என்று கெஞ்சிய வார்த்தைகளோ சிறிதளவு கூட எட்ட வில்லை…
இதற்கு மேல் அவள் தாங்க மாட்டாள் என்பதை உணர்ந்தவனாக… அது மட்டும் இன்றி…. அவர்களைச் சுற்றி சிதறிக் கிடந்த கண்ணாடித் துண்டுகள் வேறு…
கவனமாக கால் வைத்து அவள் அருகில் வந்து அவள் கையை பிடித்து தூக்க முயற்சி செய்தபடியே
“எழுந்திரு சந்தியா…. கண்ணாடி பீஸ் லாம் கீழ கிடக்கு….” என்றவனிடம்…
“போடா…பரவாயில்லை…. நீ என்னைச் சுக்கு நூறா கிழிக்கிறதை விட… இதெல்லாம் பெரிய வலி இல்லை” என்று பிடிவாதமாக கூறியபடி அமர்ந்திருக்க…
”சொல்றதைக் கேளு சந்தியா” என்று கெஞ்ச….
“நீ சொன்னா நா கேட்க மாட்டேன் போ… நீ சொல்றதை மட்டும் கேட்க மாட்டேன் போடா” என்று வீராப்பாக அடம் பிடித்தவளிடம் கெஞ்சி பயனில்லை
என்று முடிவு செய்தவனாக….
தன் வலிய கரங்களால் அவளைத் தூக்கி நிறுத்த…. வலியில் முகம் சுருக்கினாள்… சந்தியா… கண்களில் வலிந்த கண்ணீரோடு…. அவள் முகம் சுருக்கிய விதம் இவனுக்குள் சுருக்கென்றிருந்தது
“என்ன சொன்ன… இன்னொரு தடவை சொல்லு” முகத்திற்கு நேராக கேட்டவனிடம் பதில்பேசாமல் முகத்தை திருப்பினாள் சந்தியா…
இனி என்ன பேசினாலும் பயன் இல்லை இவனிடம் என்று முடிவு செய்து விட்டதால் அமைதியாகி விட்டாள்…
அது மட்டுமின்றி… காலையில் இருந்து சாப்பிடாமல்…இருந்தது வாமிட் வேறு மயக்கமே வரும் போல் இருக்க… பேசாமல் அவன் கைகளில் அடங்கினாள்… அவளுக்கு போராட தெம்பில்லை என்றுதான் தோன்றியது
இப்படியே அவனோடு புதைந்து போய்விடுவோமா என்றுதான் ஆசைப்பட்டாள்… ஆனால் அவள் எதிர்பார்த்த அவனின் ஆதுரம் அவளுக்கு கிடைக்கவே கிடைக்காது எனும் போது கர கரவென்று கண்களில் நீர் வர….
அவன் கரம் அதைக்கூட அவள் விருப்பமில்லாமல் தடை செய்தது….. இப்படித்தான் அவள் மனம் நினைக்க….
”எப்படி எப்படி…. இப்படித்தானே ஐ லவ் யூ சொல்லனும்… உன்கிட்ட கத்துகிட்டதுதான் என்று எள்ளி நகை ஆடியபடி அவளை சுவரோடு தள்ளி…. அவள் மேல் படர……
அவன் இன்னும் எதையும் மறக்கவில்லை… பழி வாங்கும் எண்ணம் தான் அவனிடம் இருக்கிறது… மனம் தெளிவாக உணர்ந்த போது…. அதை உணர்த்தும் வண்ணம் ஆமோதிப்பாக அவள் கண் கண்ணீரை தானாக பொழிய……. ராகவ் மனதுக்குள் சிரித்தான்
”அடிப்பாவி…. கண்ணைத் தொறந்து என்னைப் பார்க்கிறாளா…. ” என்றிருக்க…
மணியைப் பார்த்தான்…. 10.30 ஆகி இருக்க..
”இப்படி நீ அழுதிட்டே இருப்ப… அத நான் பார்த்துட்டே இருப்பேனு.. அப்படியே இன்னைக்கு நைட்ட முடிச்சுட்டு போயிரலாம்னு நெனச்சுட்டு வந்தியாடி….. ” அவள் கழுத்து வளைவில் இதழ் பதித்தவன்…. அங்கிருந்து பயணித்து ….. காது மடலில்…. கிறக்கமாகச் சொல்ல….
அவன் குரல் மாற்றம் அவள் வயிற்றுக்குள் பிரளயத்தை ஏற்படுத்த… இதுதான் ஹார்மோன் மாற்றமா… இல்லை என்பதை அவள் மூளை உணர்த்த… தான் என்ன செய்யப் போகிறோம்… அடுத்து என்ன நடக்கப் போகிறது என்பதை உணர்ந்து கொண்டவளாக… அவனைத் தள்ளி விட முயற்சி செய்ய…. அவனோ அவளைத் தன்னைவிட்டு விலகாமல்… இன்னும் நெருங்க
சற்றுமுன் பாலாபிஷேகம் செய்தவள்…. நல்ல வேளை சாப்பிடவில்லை அவள்… சற்று முன் தண்ணீர் மட்டுமே குடித்திருக்க… அது மொத்தமும் வெளிவந்திருக்க… அனைத்தும் ராகவ் மேலேயே…. இப்போதும் ராகவ் தானும் விலகவில்லை…. அவளையும் விலக்கவில்லை……
முதல் முறை அவனது அணைப்பில் தாய்மையை அவள் மனம் உணர்ந்த … அதே கணம்… அவன் மேலேயே சரிந்திருந்தாள் சந்தியா…
/* விரதமிருந்து நான் நான் நான் வேண்டி வந்த நாயகன்
இன்று வரைக்கும் நீ நீ நீ அள்ளித் தந்த உறவுகள்
இனி விருதுகள் என் விருதுகள்
வெள்ளத்தில் நீந்திய நான் நான் நான் வறண்ட போது மூழ்கினேன்
இருட்டில் ஓடிய நான் நான் நான் விளக்கில் இடறி வீழ்கிறேன்
உனது மடியில் வாழ்கிறேன்*/
Comments