சந்திக்க வருவாயோ?-33

அத்தியாயம்:33

/*ராமன் பின்னே மங்கை சீதை எந்தன் வாழ்வோ உந்தன் பாதை காதல் மாலை சூட வா திங்கள் கூட தேய்ந்து போகும் உண்மை காதல் என்றும் வாழும் காற்று வீசினால் பூக்கள் சாயலாம் காதல் மாளிகை சாய்ந்து போகுமோ*/

அடுத்த நாள்…. ஆதவன் தன் கரங்களை விரித்து பூவுலகை அணைக்க ஆரம்பிக்கலாமா… வேண்டாமா.. என்று தயங்கிக் கொண்டிருக்க….. பூவுலகில் அமைந்த அந்த புது மணத் தம்பதியினரின் அறையிலோ…. ராகவின் கரங்களால் மொத்தமாக அணைக்கப்பட்டிருந்தாள் அவன் மனையாள்…. அவன் மார்போடு துஞ்சி துயில் கொண்டிருந்த சந்தியாவுக்கு… விழிப்பு தட்ட… கண் திறந்தாள்.. இத்தனை நாள் அரண், கோட்டை என்று எதை நினைத்து கொண்டிருந்தாளோ.. தன் கணவன் ஒரே நாளில் அதைத் தகர்த்து… தன்னைச் சுற்றி அரண் அமைத்தது நினைவில் வர… அவனோடான இந்த பந்தம் ஜென்ம ஜென்மாகத் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருப்பதைப் போல இருக்க… அதை நேற்றிரவு உணர்த்தியவனை புன்னைகையோடு பார்த்தபடி அவனோடு இன்னும் ஒன்றியவள்… ’இது தான் தானா…’ என்று நினைத்தபோதே வெட்கப்புன்னகையில் இதழ் விரிய.. ’இந்த அறைக்குள் அவள் வந்த போது இருந்த மனநிலை என்ன… இப்போது தான் இருக்கும் நிலை என்ன…’ மனதுக்குள் மகிழ்ச்சி மட்டுமே சுழன்று கொண்டிருக்க…. ராகவ்வைப் பார்த்தவள் கண்களில் நீர்… ஆனந்தமாக வழிந்தது…. அவன் நெற்றியில் அவளையுமறியாமல்… அவனும் அறியாமல் அவன் உறக்கம் கலைக்காமல் இதழ் பதித்து எடுத்தவள்… இன்னும் விடியவில்லை என்பதை உணர்ந்து… மீண்டும் உறங்கப் போக நினைக்க… கணவனின் அணைப்பில் இலேசாக இறுக்கம் வர… நிமிர்ந்து ரகுவைப் பார்க்க… இன்னும் கண்கள் மூடியிருக்க.. யோசித்தபடியே அவனையே பார்க்க.. அவன் குறுஞ்சிரிப்பில் துடித்த உதடுகள் அவனும் விழித்து விட்டான் என்பதை உணர்த்த “அடப்பாவி இவனும் முழிச்சுட்டானா” … மாட்டிக்கொண்ட கள்வியாக இவள் விழிக்க… “சகி பேபி… ஏன் ஸ்டாப் பண்ணிட்ட” என்றவன் அவளின் ஆரம்பத்திற்கு அவகாசமே கொடுக்காமல் சந்தியா விட்ட முத்தப் பணியைத் தொடர ஆரம்பிக்க… வேகமாக விலகினாள்… சந்தியா.. ”ஆளவிடு .. ஃபர்ஸ்ட் இந்தப் புடவையக் கழட்டனும்.. செம்ம கடுப்பாகுது… இந்த மூவிஸ்ல எல்லாம் ஃபர்ஸ்ட் நைட்ல வெயிட்டான பட்டுப்புடவை கட்டிட்டு வருகிற சீன் வைக்கிறப்போ பார்கிறதுக்கு சூப்பரா இருக்கும்… ஆனா இதோட கஷ்டம் இப்போத்தான் புரியுது… இதைக் கட்டிட்டு நைட் ஃபுல்லா எப்படி மேனேஜ் பண்ணுவாங்களோ… என்னால முடியலை “ மிகப் பெரிய சந்தேகமாக ராகவ்விடம் கேட்க… அவனோ குலுங்கி குலுங்கிச் சிரிக்க ஆரம்பித்து விட்டான்… அவன் ஏன் சிரிக்கிறான் என்று தெரியாமல் இவள் குழம்ப… “என் அறிவுஜீவியே… கொஞ்சம் ஏழாவது அறிவை யூஸ் பண்ணு… புடவை கட்டிட்டு வருகிற சீன் மட்டும் தான் நீ பார்த்திருப்ப… அதுக்கப்புறம்” என்று ராகவ் நீட்டி முழங்க இவள் முறைக்க… “அதுக்கப்புறம் என்னன்னு காட்டிடலாமா” உல்லாசமாக கண் அடித்தவன்.. “சரி இப்பவும் டைம் ஆகல… ஃபர்ஸ்ட் நைட் எதுக்கு… ஃபர்ஸ்ட் டானா(dawn) மாத்திரலாம்” என்று புது மாப்பிள்ளையாக அவளை இழுக்க… நழுவினாள் இவள்.. “ஹி ஹி… ஃபர்ஸ்ட் நைட்ட சொதப்பிட்டு… என்ன ஒரு வசனம்… கீழ விழுந்தாலும் மீசைல மண் ஒட்டாத மாதிரி” என்ற போதே… “ஏய் நானாடி சொதப்புன்னேன்…” என்று எகிற… அதைக் கண்டு கொள்ளாமல்… சந்தியாவோ… “ஹான்… நான் ஒண்ணு கேட்கனும்.. நீ ஏன் மீசை வைக்” என்று ஆரம்பிக்கும் போதே மெலிதாக கதவு தட்டப்படும் ஓசை கேட்க… அதைத் தொடர்ந்து ’சந்தியா’ என்றழைத்த மோகனாவின் குரலும் கேட்க… நேற்று மோகனா சொல்லி வைத்தது ஞாபகம் வர…. ‘இவ்வளவு சீக்கிரமாகவா… 7 மணிக்கு மேலதான வருவேன்னு சொன்னாங்க….' நினைத்தபடியே….. பேசிக் கொண்டிருந்த விசயத்தை அப்படியே விட்டபடி… எழ முயற்சித்தவளுக்கு…முடியவில்லை….. ராகவ்வாக விட்டால் தான் எழ முடியும் என்ற நிலை இருக்க… வேறு வழி இன்றி… “ரகு… கீழ போகனும்…. மோகனாக்கா கதவைத் தட்றாங்க… நேற்றே சொல்லி அனுப்பி இருக்காங்க” என்றவளின் வார்த்தைகளில்… “வாட்… டைம் என்ன… போயிட்டு வரச் சொல்லு அவங்களை” என்றவன் குரலில் மொத்தமும் எரிச்சல் மட்டுமே…. அதே கடுப்போடு மனைவியைப் பார்க்க… “ப்ச்ச்… நீங்க தூங்குங்க… நான் கீழ போகிறேன்… “ என்று அவன் கைகளைப் பிரித்தபடி எழும் போதே…. விடாமல்… புது மணமகனின் குறும்பாக.. அவளை இழுத்து தன் மீதே விழுமாறு செய்ய… அதே நேரம் மோகனா மீண்டும் அறைக் கதவை பலமாகத் தட்ட…. பாவம் போல முகத்தை வைத்துக் கொண்டு அவஸ்தையோடு அவனைப் பார்க்க ராகவ் சந்தியாவைப் பார்த்து “இந்தப் பார்வையை எங்க இருந்துடி கண்டுபிடிச்ச… அத்தனையையும் பண்ணிட்டு… ஒண்ணுமே தெரியாத பச்சக் குழந்தை மாதிரி ஒரு பார்வை… இது எனக்கு இப்போ வந்த டவுட் இல்லை… ரொம்ப வருசமா…” என்றவன் இப்போதும்…அதே பாவம் பார்த்து அவள் கைகளை விட்டு விட்டு… படுக்கையில் சாய்ந்தான் விட்டால் போதுமென்று… சட்டென்று அவனிடமிருந்து தன்னை விலக்கியவள் எழுந்து… .தன்னை ஒருமுறை மேலிருந்து கீழ் சரி பார்த்தவள்… நலுங்கிய சேலையைச் சரி செய்தபடி… கதவைத் திறக்க அறை வாசலை நோக்கிப் போக… “சந்தியா உன் பொட்டு ” என்றான் இலேசான குறும்பான குரலில் … அவன் சொன்னவுடன் சந்தியா சட்டென்று நெற்றியில் கைவைத்து தடவிப் பார்க்க…. அது அங்கேயே இருக்க…. திரும்பி… முறைத்தவளை “நெத்திலதான் இருக்குனு சொல்ல வந்தேன் சகி…. இல்ல… நேத்து ஒண்ணும் நடக்காததுக்கே…. இவ்ளோ சீன் போடறியேடி… அதுதான் எனக்கு புரியலை” என்ற நக்கலாகக் கேட்க… கோபத்துடன் சந்தியா மீண்டும் அவனை நோக்கி வர…. ஆனால் மோகனா மீண்டும் கதவைத் தட்ட… அவனை ஒன்றும் செய்ய இயலாதவளாக…. “வந்து வச்சுக்கிறேண்டா…” என்று மீண்டும் கதவை நோக்கித் திரும்பியவள் “நான் உன் புருசண்டி… இருந்தாலும்…. வா வா வந்து வச்சுக்கோ… அடியேனும் அதையே எதிர்பார்க்கின்றேன்.. ” என்றபடி மீண்டும் அவளைச் சீண்ட… அவன் சீண்டுவது புரிந்தாலும்… அவனிடம் ஏதும் வார்த்தை ஆடாமல்… ஆனால் அதே நேரம் அவன் சீண்டலினால் வந்த புன்னகையில் மலர்ந்து விரிந்த அவள் முகத்தை மாற்ற இயலாமல் அதே புன்னகையோடு… கதவைத் திறந்தாள் சந்தியா…. ஆனால்… சந்தியாவைப் பார்த்த மோகனா ஒன்றுமே பேசவில்லை… ஏன் சிறு புன்னகை கூட இல்லாமல்... மோகனாவின் முகம் இறுக்கமாக இருந்தது போலத் தோன்றியது சந்தியாவுக்கு சந்தியாவின் கைகளில் மாற்றுடையைக் கொடுத்த மோகனா…. “சீக்கிரம் கீழ வா சந்தியா”. என்றவளின் குரல் சுரத்தில்லாமல் ஒலிக்க…. அவள் குரல் மாறுபாடு உணர்ந்தவள்…. திகைத்துப் பார்க்க… “நேரமாக்கிடாத சந்தியா…. கீழ எல்லோரும் வெயிட் பண்றாங்க…. ரகுவையும் எழுப்பி விடு” என்றவள் அதற்கு மேல் பேசாமல் கீழே இறங்கினாள்… சந்தியாவை அறைக்குள் அனுப்பும் போது இருந்த புடவையில் இப்போது சந்தியா இல்லை என்பதை மோகனா உணர்ந்தாள் தான்…. சாதரான காட்டன் புடவைதான் கட்டி வந்தாள் சந்தியா…. இப்போதோ விலை உயர்ந்த பட்டுப்புடவையில் அதுவும் முகூர்த்த புடவையில் காட்சி அளிக்க…. இன்றைய அசாதாரண சூழ்னிலையில் அவளால் சந்தியாவை கிண்டல் என்ன சாதரணமாகக் கூட அதைப் பற்றி விசாரிக்க முடியாமல் இறங்க… யோசனையோடே கதவை அடைத்தபடி.. மீண்டும் அறையினுள் திரும்பிய சந்தியாவுக்குள் ஏதேதோ தோன்ற ஆரம்பித்திருந்தது.…. மோகனாவின் முகத்தில் இருந்த குழப்ப பாவனையிலேயே... ஏதோ சரியில்லையே…. மனம் ஒரு மாதிரியாகத் தடுமாற… அப்போதுதான் கவனித்தாள்… ராகவின் போன் அமைதியாக ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்ததை…. சைலெண்ட் மோடில் போடப்பட்டிருந்ததால்… ராகவ் அதைக் கவனிக்கவில்லை அதைக் கவனித்தவள்… எடுக்க… ராகவ்வின் தந்தை சுகுமார்தான்… படபடத்த எண்ணங்களை அடக்கியபடி… கீ கொடுக்கப்பட்ட பொம்மை போல… அலைபேசியை ராகவ்விடம் நீட்ட…. அவனோ சாதரணமாகவே வாங்கினான்… இவளிடமிருந்து வாங்கும் போது கூட… அட்டெண்ட் செய்து … போனை காதில் வைக்க … ராகவ்வின் ’ஹலோ’ என்ற வார்த்தைக்கு கூட அவனது தந்தை காத்திருக்கவில்லை “ரகு கீழ இறங்கி வா” என்றவரின் அடக்கப்பட்ட குரலில் இருந்த இறுக்கம் ராகவை அனிச்சையாகவே பேச வைத்தது.,… “வரேன்பா” என்றபடி போனை வைத்தவனுக்கும் இப்போது குழப்பமான மனநிலை…. சுகுமார் இவனோடு பேசினால் அது முகப் பெரிய முக்கியமான விசயத்திற்காக மட்டுமே… தவிர்க்க முடியாத சூழலில் மாட்டும் போது மட்டுமே…. அவரால் சமாளிக்க முடியாத போது மட்டுமே…. சுமூகமான பேச்சு வார்த்தை தான் இருவருக்கும் இல்லை… மற்றபடி தன் தந்தைக்கு கஷ்டம் என்று வரும் போது ராகவ் சட்டென்று பிரச்சனையை தன் கையில் எடுத்துக் கொள்வான்… ‘இப்போது என்ன…. ’ புருவங்கள் நெறித்த தன் கணவனின் வேறொரு கோணம் முதன் முதலாக அவன் மனையாளுக்கு புரிய… அவனைப் பார்த்தபடியே குளியலறையினுள் புகுந்த சந்தியா… அடுத்த பத்து நிமிடங்களில் வெளியே வர…. ராகவ் அறையில் இல்லை… பால்கனியில் யோசனையோடுதான் நின்று கொண்டிருந்தான் …. “எதற்காக தந்தை அழைத்திருப்பார்… அதுவும் இவ்வளவு சீக்கிரமாக... அதிலும் இன்றைய தினம்… ” இதுவே தன் தாய் பண்ணியிருந்தால்… தந்தைக்கு என்னமோ ஏதோ என்ற கலக்கம் இருந்திருக்கும்… சுகுமார் கால் செய்ததால் அந்த கலக்கமும் இல்லை… யோசனையோடேயே சந்தியாவுக்காக காத்திருந்தான்… அப்போது சந்தியாவின் போனும் அலறியது… வசந்திதான்… போனைக் காதில் வைத்த போதே.,…. தன் தாயின் அழுகையினோடே வந்த குரல் தான் சந்தியாவை அடைய… “அம்மா… என்னன்னு சொல்றியா…. ஒண்ணு அழு இல்லை சொல்லு” என்று சத்தமாக சொன்ன போதே இவளது கத்தலில் ராகவ்வும் அறைக்குள் வந்திருந்தான் அடுத்து வசந்தி சொன்ன தகவல்களில் அதிர்ந்து உண்மையிலேயே பயந்த முகமாக ராகவ்வைப் பார்த்தபடியே போனைக் காதில் வைத்திருக்க… அவன் ’என்ன’ என்று மௌனமாக சைகையில் கேட்க… போனைக் கட் செய்தவள்… தகவலைச் சொன்னாள் தான்… தன் காதில் கேட்ட விசயம் பொய்யாக இருக்குமோ என்று கூட யோசிக்க முடியாமல் படபடப்பில் சொல்ல ஆரம்பித்தாள்… “மிருணா… மிருணா சந்தோஷ் கூட சண்டை போட்டுட்டு” அவளால் முடிக்க முடியவில்லை கணவனின் முகம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாற… திணறினாள்… அவளிடம் இவன் தொடரவில்லை… மொத்தமாக தன் உணர்வுகளை எல்லாம் துடைத்த முகமாக…. சட்டென்று வேகமாக… மீண்டும் தன் போனை எடுத்து தன் தாய்க்கு போன் செய்ய… யசோதாவோ பெருங்குரலெடுத்து அழ ஆரம்பித்தவர்… அழுகையினூடே… “குட்டிம்மா… இங்கதான் ரகு இருக்கா” என்று மீண்டும் அழ ஆரம்பிக்க…. “கீழ வருகிறேன்” என்று மட்டும் சொல்லிவிட்டு மேற்கொண்டு எதுவும் பேசாமல் கோபத்தில் போனைக் கட்டிலில் தூக்கி எறிந்தவன். சந்தியாவைப் பார்க்க…. அவளோ தலையில் கை வைத்தபடி ராகவ்வை பார்க்க முடியாமல் தவித்தாள்… பயத்தில் உடலெல்லாம் நடுங்க ஆரம்பித்து இருந்தாள்.. காரணம் என்னவாக இருக்கும் என்று ஓரளவு சந்தியா ஊகித்து விட்டாள் தான்…. ஆனால் அதுதான் என்பதை உறுதி செய்யாமல் ராகவ்விடமும் சொல்ல பயம் அவளுக்கு…. வேறு ஏதாவது காரணம் இருக்கப் போய்… இவள் தனக்குத் தெரிந்ததைச் சொல்லி… பிள்ளையார் பிடிக்கப் போய் குரங்காக மாறி விடக் கூடாது என்பதில் கவனமாக இருந்தாள்…… இவள் இப்படி இருக்க… தன்னைப் பார்த்து சந்தியா பயப்படுகிறாள்… என்று அவளின் பயத்தை உணர்ந்தவன்… தன் கோப முகத்தை மாற்றியபடி… நிதானமாக தன்னை மாற்றிக் கொண்டவன்… அவள் அருகினில் வந்து… அவளைத் தேற்ற ஆரம்பித்தான் “ரிலாக்ஸ் சகி…. என்னன்னு கீழ போய்ப் பார்ப்போம்….ஒண்ணும் இருக்காது.. ” என்று அவளை அணைத்து சந்தியாவுக்கே ராகவ் ஆறுதல் சொல்ல…. சந்தியா அவனது அணைப்பில் மூழ்காமல்… அப்போதும் அமைதியாகவே நிமிர்ந்து பார்க்காமல் இருக்க.. அவளைத் தன் முகம் பார்க்குமாறு நிமிர்த்தியவன் … அவள் கண்களைப் பார்க்க… இவன் கண்களை பார்க்க முடியாமல் மீண்டும் சந்தியா குற்ற உணர்வில் குனிய… அவள் கண்களில் இருந்த உறுத்தல் நிறைந்த உணர்வுகள் அவனுக்கு சந்தேகம் கொடுக்க… புருவம் நெறித்தவன்… “என்ன பிரச்சனைனு நீ கெஸ் பண்ணிட்ட போல…..” என்றபோதே உதடுகளை அழுந்த மூடியவளின் கண்கள் கண்ணீரை உகுக்க…. அப்போதும் அமைதியாகவே கையாண்டான்தான் ராகவ்…. “சொல்லு சந்தியா…எதுவா இருந்தாலும்.. நீ சொன்னால்தான் என்னால ஹேண்டில் பண்ண முடியும்…. சொல்லு” என்றவனின் இதமான வார்த்தைகளில் கூட அவள் மௌனம் கலைக்காமல் இருக்க… அதன் தாக்கத்தில் இப்போது எரிந்து விழுந்தான்…. “சொல்லித் தொலைடி…” என்றவனின் கை சந்தியாவின் தாடையில் அழுத்தமாக பதிய….அதில் அவள் முகம் சுருங்க… சட்டென்று விட்டவன் “சோ நீ சொல்ல மாட்ட…. எப்படியும் எனக்குத் தெரியப் போகுதுதான்…. அப்போ இருக்கு உனக்கு” என்ற படி அவளை விட்டு வேகமாக விலகியவன்… “வெயிட் பண்ணு…. நீ மட்டும் கீழ போய் தொலையாத” சொன்னவன் அதற்கு மேலும் அங்கு நிற்காமல் குளித்து விட்டு வந்தவன்… மீண்டும் ஒருமுறை மனைவியிடம் கேட்க… அப்போது தன்னிடம் வாயைத் திறக்காமல் அழுத்தமாக இருந்த சந்தியாவிடம்,….. இன்னுமே கோபம் கொண்டான்தான்…. கோபத்தோடு சந்தியாவை அழைத்துக் கொண்டு… கீழே இறங்கியவனின் கண்கள் கண்டது அவனது தங்கையைத்தான்…. அதிலும் ஒரே இரவில்… நிலைகுலைந்து போய்… சோகமாக அமர்ந்திருந்த மிருணாளினியைப் பார்த்தவன்… அதற்கு மேல் தாங்க முடியாமல் படிகளில் கடகடவென்று இறங்கியபடி… ஓடினான் தன் தங்கையை நோக்கி… சந்தியாவோ அவனுக்கு நேர்மாறாக தயங்கித் தயங்கி படிகளில் இறங்கிக் கொண்டிருந்தாள் அப்படியே அமர்ந்திருந்தாள் மிருணாளினி... தன் அண்ணன் எப்போது வருவான் என்று காத்திருந்திருப்பாள் போல… “குட்டிம்மா” தழுதழுத்த குரலில் அவள் அருகில் போனவனைக் காண முடியாமல்.. முகத்தை மூடிக் கொண்டு அழ ஆரம்பித்த மிருணாளியின் கோலம் இவனைக் கொல்ல… அதிலும் மிருணாளினி இப்படி அழுது பார்ப்பது… இவன் வாழ்நாளில் இதுவே முதன் முறை… “என்னடா ஆச்சு… ஏண்டா” என்ற போதே…. சந்தியாவும் அவர்கள் அருகே வர… அவளின் அரவம் உணர்ந்து நிமிர்ந்து முறைத்தாள் … தன் அண்ணனைப் பார்க்காமல்.. சந்தியாவைப் பார்த்து… பின் ராகவ்வைப் பார்த்தபடி… “உன் வாழ்க்கையையும் பாழாக்கி என் வாழ்க்கையையும் அழிச்சுக்கிட்டேன் அண்ணா” பொங்கியவள் அழுகையில் கரைய.. ராகவ் தன் பெற்றோரைப் பார்க்க…. அவர்களோ அதற்கு மேல்…. சுகுமாரோ உடைந்து போய் இருக்க… யசோதாவோ ஒரு புறம் அழுது அழுது ஓய்ந்திருக்க… திவாகர் மோகனாதான் இவனுக்கு பதில் கூறினர்… “நைட்டே வந்துட்டா ரகு.. சந்தோஷ்… அந்த கிறுக்கன் அப்ராட்ல இருந்தப்போ அங்க ஏதோ ரிலேஷன்ஷிப்ல இருந்ததை.. இப்போ உளறி வச்சுருப்பான் போல….” கேட்ட போதே… ராகவ் வார்த்தைகள் இன்றி உடைந்து போய் மிருணாளினியைக் காண… அதில் தெரிந்த பரிதாபம் தாங்க முடியாதவளாக…. “நான் ஏமாந்துட்டேண்ணா….. “ வெடித்தாள் மிருணாளினி… சந்தியாவை அங்கிருந்த யாரும் கண்டு கொள்ளவே இல்லை…. மருமகள் என்று தூக்கி வைத்துக் கொண்டாடிய சுகுமார் கூட சந்தியாவைக் கண்டுகொள்ளாமல் போனதுதான் அங்கு வேதனை… “சந்தோஷ் என்னை ஏமாத்திட்டான்ணா… மொத்தமா என் வாழ்க்கைய…. என் கனவுகளை எல்லாம் செதச்சுட்டான்ன” தாங்காமல் துடித்த தன் தங்கையைக் காண முடியாதவனாக அவளை ஆதுரமாக அணைத்தபடி பேசப் போக “ப்ளீஸ்ணா ஆறுதல்ன்ற வார்த்தைல நீயும் என்னைக் கொன்றாத… அவனோட என்னால இனி வாழவே வாழ முடியாது….. எனக்கு வர்றவன் எனக்காக மட்டுமே இருக்கனும்னு நெனச்சது தப்பா….. அவ்வளவு பெரிய பேராசையா என்ன…. அது கூட எனக்கு கிடைக்கல….. அவன் கட்டின தாலிய அவன்கிட்டயே எறிஞ்சுட்டு வந்துட்டேன்” என்ற போது அந்தக் குடும்பத்தில் மொத்த நிம்மதியும் பறி போனது போல துக்கத்தில் மூழ்க…. அப்போது…. இத்தனைக்கும் காரணகர்த்தாவான சந்தோஷ் அங்கு வந்தான்…. அவன் கைகளிலோ மிருணாளினி நேற்றிரவு வீசி எறிந்த மாங்கல்யம்.. முந்தைய தினம் காலையில் அவன் ஆசையாக அணிவித்து… இவள் ஆசையாக வாங்கிக் கொண்ட மாங்கல்யம்….. அதன் மரியாதை என்ன என்று தெரியாமல் அவனது கைகளில் ஆட்டம் கொண்டிருக்க… சந்தோஷ் வீட்டுக்குள் நுழைந்த போது…. உண்மையாக சொல்லப் போனால் அவன் மேல் கோபம் கொண்டிருக்க வேண்டும் அங்கிருந்த அனைவரும்… ஆனால் அவனைப் பார்த்த போதோ… அவன் இருந்த கோலத்தில்… அவன் மேல் கோபமே கொள்ள முடியவில்லை அங்கிருந்த யாராலும்… ஆம் சந்தோஷை யாரும் தடுக்க வில்லை… திட்டவும் முடியவில்லை…. ஒரே நாள் இரவில் தன் கம்பீரத்தை எல்லாம் இழந்து பைத்தியக்காரன் போல் அங்கு வந்தவனைப் பார்த்து… அங்கிருந்த யாருக்குமே திட்ட வார்த்தைகளில்லாமல் போக… தன் அண்ணனைப் பார்த்த சந்தியா… அவன் இருந்த கோலத்தில் தாங்க முடியாமல்… இப்போது அழ ஆரம்பிக்க… மிருணாளினியின் அருகில் இருந்த ராகவ் வேகமாக சந்தியா அருகில் வந்தான். நேற்றிரவு அவள் பேசிய லிவ்விங் டூகெதெர் உரையாடல்கள் இப்போது புரிய…. “உனக்கும் தெரியும்தானடி….. இந்த கன்றாவிலாம்… அப்புறம் எதுக்கு இந்த அழுகை… அழாதடி…. அழ வேண்டியது நாங்க” அடிக்குரலில் அவன் அதட்ட… இவளோ நிறுத்தாமல் தேம்ப ஆரம்பிக்க… இவர்கள் யாரையுமே சந்தோஷ் கண்டு கொள்ளவில்லை…. நேரடியாக தன் மனைவியின் காலடியில் அமர்ந்தவன்…. மிருணாளினியிடம் கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தான்… “ ’இனி’… ப்ளீஸ்…. எதுவா இருந்தாலும் நமக்குள்ள பேசிக்கிருவோம்….. என்னை அசிங்கபடுத்தாத ’இனி’…. அது எப்பவோ வயசுக் கோளாறுல…. சத்தியமா நான் உன்னோட சந்தோஷ் தாண்டா… நீ இல்லைனா எனக்கு எதுவுமே இல்லடா.. ” என்றபடி அவள் கை பற்ற,… சட்டென்று தன் கையை அவனிடமிருந்து எடுத்தாள்… தீப்பட்டாற்போல…. ஆனாலும் பதில் கொடுத்தாள்…. நிராசையான விழிகளோடு… “ரெண்டு வருசம் நாம லவ் பண்ணியிருப்போமாடா… நான்தான் உன்கிட்ட ப்ரப்போஸ் பண்ணினேன்… ஆனால்.. ஒரு நாள் உன்னை நான் எல்லை மீற விட்ருபேனாடா…. என்னைக் கட்டிக்கப் போறவன்… நான் உயிருக்குயிரா விரும்புறவன்.,… ஆனாலும் நீயே கூட தொட என்னை அனுமதிக்கலையே நான்…. நீ என் கணவனாக வரும் போதுதான் என்னை மொத்தமாக உனக்கு கொடுக்கனும்னு உன்கிட்ட இருந்து கூட என்னைக் காத்து…. வந்த எனக்கு என்னடா கொடுத்த.. உன் துரோகம் நிறைந்த கடந்த காலம் “ உதடுகள் துடித்தன மிருணாளினிக்கு…. பேசக் கூட முடியவில்லை… அவளால் ஏமாந்து விட்டோம் என்பது மட்டும் இல்லை… தான் ஒரு முடிவெடுத்தால்… தான் ஒரு பொருளைத் தேர்ந்தெடுத்தால் தவறாகவே இருக்காது என்ற தன்னைப் பெருமையாக நினைக்கும் தன் குடும்பத்தின் முன் தலை குனிந்ததும்… அவர்களை கஷ்டப்பட வைத்ததும் அவளை மொத்தமாக நிலை குலைய வைத்திருக்க… விரக்தியாகப் பார்த்தவள்… “உன்னைச் சகிச்சுட்டு.. இல்லை… இதைலாம் மறந்துட்டு வாழ நான் கண்ணகிலாம் இல்லடா…. என்னை விட்ரு” என்று கதறியவளிடம்…. சந்தோஷும் மொத்தமாகத் துவண்டு போனான் தான்…. இன்னும் நெருங்கிய சொந்த பந்தங்கள் அங்குதான் இருந்தனர்…. ஒவ்வொருவராக எழ ஆரம்பிக்க… அந்த வரவேற்பறையில் கூட்டம் கூட ஆரம்பிக்க ராகவ் சுதாரித்தான் சந்தோஷ் தவறு செய்தவன் தான்… ஆனால் அத்தனை பேர் முன்னிலையிலும் சந்தோஷ் குற்றவாளியாக நிற்க அவன் மனம் தாங்க வில்லை…. எதுவாக இருந்தாலும் இப்போது பேச வேண்டாம் என்று தோன்ற… சந்தோஷின் அருகில் வந்தவன்… அவன் தோளைப் பற்றி… ”சந்தோஷ்… வீட்டுக்கு போ… நாம பேசலாம்… இன்னைக்கு இப்போ வேண்டாம்” என்ற போதே “எப்போனாலும் என் முடிவு இதுதாண்ணா… இனிமேல் பேச ஒண்ணுமில்லை” என்ற பட்டுக் கத்தறித்தார்போல மிருணாளினியின் வார்த்தைகள் அழுத்தமாக விழ… சந்தோஷ் அவளையே பார்த்தபடி இருந்தான்… “ஓகேடா … உன்னை யாரும் கம்பெல் பண்ணலை… இப்போ இங்க இதபத்தி விவாதம் வேண்டாம்ன்னு சொல்ல வந்தேன்…. “ என்று ராகவ் மிருணாளியின் மன நிலைக்கு ஏற்றார்போல சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே சந்தியாவின் குடும்பம் மட்டுமில்லாமல் கணேசன் பக்க குடும்ப உறுப்பினர்கள் என ஒரே கும்பலாக வர… அத்தனை பேரும் விதிர் விதித்து நின்றனர். அதிலும் ராகவ்வுக்கு… தன் இளம் வயதில் அவன் பட்ட அனுபவம்… பஞ்சாயத்து என்ற பெயரில் அவனை அவமானப்படுத்திய நினைவலைகள் இன்னும் அவனை அரித்துக் கொண்டிருப்பவை… இன்றும் அதே கும்பலைக் கண்டவன் ..ஏற்கனவே மிருணாளினியின் நிலையில் தவித்துக் கொண்டிருந்தவனின் மனம்…. இப்போது இன்னும் கோபத்தை ஏற்ற… அடக்கமுடியாத கோபத்தை அவன் முகம் காட்டிக்கொண்டிருக்க… தன்னை நிலைப்படுத்திக் கொள்ள அவன் போராடிக் கொண்டிருந்தான்… இன்னும் நிலைமை மோசமாகப் போவதற்கான சூழ்நிலையே அங்கு ஏற்பட்டுக் கொண்டிருக்க…. இங்கு நிற்பவர்கள்… இல்லை… வந்திருப்பவர்கள் யாராலும் இப்போதைய நிலையைக் கட்டுக்குள் கொண்டு வர இயலாது… பிரச்சனையில் சம்பந்தப்பட்ட இருவரின் கையில் தான் உள்ளது என்பது ராகவ்வின் எண்ணமாக இருக்க… தன் தங்கையின் திருமண வாழ்க்கை இத்தனை பேரின் மத்தியில் விவாதிக்கும் பொருளாக மாற அவன் விரும்பவில்லை…. உண்மையில் மிருணாளினிதான் அந்த நிலைமைக்கு கொண்டு வந்து விட்டிருக்கிறாள் என்பதை அவன் திண்ணமாக உணர்ந்திருந்த போதிலும்… இந்த கூட்டத்தை அங்கு சொல்லப்படும் நியாயங்களை எல்லாம் அவன் மனம் ஏற்றுக் கொள்ள தயாராவில்லை…. சந்தோஷுக்கு ஆதரவாக பேச அங்கு எந்த நியாயமான காரணங்கள் இல்லை எனும்போது வந்த கூட்டத்தின் ஆக்ரோசமான பாவனைகள்… இன்னும் இவனுக்குள் உக்கிரத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டிருக்க… தங்கள் இரு குடும்பங்களின் மொத்த மானமும் அங்கு ஏலம் போவதற்கான காட்சிகள் அரங்கேறப் போவதை மனம் உணர்த்த… நிலைமையை தன் கையில் எடுத்தான்… முடிந்த அளவு சந்தோஷின் கடந்த காலம் பேசப்படாமல் தவிர்க்கப் பட வேண்டும் என்றுதான் ராகவ் முக்கியமாக நினைத்தான்… அதில் கொஞ்சம் அடக்கி வாசிக்க ஆரம்பித்தான்.. ஆனால் கணேசனோ… எதையும் யோசிக்கவே இல்லை… மகனுக்கு அவமானம் ஆகி விட்டது … தன் குடும்ப மானத்தை வந்த மருமகள் வாங்கி விட்டாள்… ஆட ஆரம்பித்தார் வசந்தியோ வார்த்தைகள் ஏதுமின்றி… பரிதாபமாக மனம் குன்றி நின்று கொண்டிருக்க… சந்தியா அந்த சூழ்நிலையிலும் தாயின் அருகே போக… ராகவ் அதையும் வெறித்தபடி பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்தான்… கணேசன் தான் முதலில் ஆரம்பித்தார்… அதிலும் சுகுமாரிடம் தான்…. பணிந்தல்ல ஆவேசமாக… “என் பையன் என்ன பண்ணிட்டான்னு உன் பொண்ணூ இந்த ஆட்டம் ஆடுது…. என்ன மாதிரி வளர்த்து வச்சுருக்க…. எந்த நேரத்தில என்ன பண்ணனும்னு கூடவா தெரியாது உன் பெண்ணுக்கு… சரி என் பையன் தப்பே பண்ணிட்டானு வச்சுக்கிட்டாலும்… அதுக்காக தாலிய தூக்கி மூஞ்சில தூக்கி எறிவாளா… நடு ராத்திரில வீட்டை விட்டு வருவாளா....’” என்று ஆரம்பித்தவர்… இன்னும் மிருணாளினியை அர்ச்சனை செய்ய ஆரம்பிக்க… ராகவ் முகம் சுளித்தான் அவரது பேச்சுக்களில்… நேற்று சந்தியா வேறு சொன்ன வார்த்தைகளில் அவரது மரியாதை வெகு வேகமாக இறங்கிக் கொண்டிருக்க… கைமுஷ்டி இறுகியது இவனுக்கு… இருக்கும் ஆத்திரத்திற்கு… மாமனார் என்றெல்லாம் பார்க்கத் தோன்றவில்லை… அத்தனைக் கோபம் இருக்க… அதே கோபத்தோடு அவர் அருகில் இவன் போக… அதே நேரம்… சந்தோஷ் வேகமாக தந்தையிடம்… “அப்பா ப்ளீஸ்பா… நீங்க வேற.. எரியிற நெருப்புல எண்ணைய ஊத்தாதீங்க…. நான் பேசி அவளக் கூட்டிட்டு வருகிறேன்… நீங்க போங்க” என்றபோதே “என்னடா நீ ஆம்பளபையன்… ஒரு பொட்டைப் புள்ளைக்கிட்ட இந்த கெஞ்சு கெஞ்சுற… இந்த கேஸ்லாம் சரிப்படாது நம்ம குடும்பத்துக்கு… உனக்கென்னடா…. இவ இல்லைனா ஆயிரம் பேர்” என்ற போதே மிருணாளினி கொலை வெறியோடு அவரைப்பார்க்க…அங்கு பிரளயம் வெடிக்கத் தொடங்கியது இப்போது வசந்திதான் அவரை அடக்கினார்… சந்தியாவைக் காரணம் காட்டி… “என்ன பண்ணிருவாங்க… என் பொண்ண வச்சு மிரட்டுவாங்களா…. பார்க்கலாம் நாமளா அவங்களானு… இங்க பாரு சுகுமார் முடிவா சொல்லு…. உன் பொண்ணு இன்னைக்கு எங்க வீட்டுக்கு வரனும் இல்லை… இன்னையோட மொத்தமா தல முழுகிடலாம்” என்று முடித்தார் தன் முடிவு இதுதான் என்பது போல… அவர் முடிக்க வில்லை… மிருணாளின் ஆரம்பித்தாள் “முழுகிட்டுத்தான் வந்துட்டேன் கணேசன் சார்…. அது தெரியாமல் நீங்கதான் வந்து பேசிட்டு இருக்கீங்க…” நிமிர்ந்து தெளிவாக பேச ஆரம்பித்தாள் தன் வாழ்க்கை இது… அதற்காக பேசும் உரிமை தனக்கு மட்டுமே என்ற எண்ணத்தில் “என்ன” என்று கணேசன் … நோக்க.. “கெட் லாஸ்ட்… உங்க சம்பந்தப்பட்ட யாரும் இங்க இருக்கக்கூடாது…” என்றாள் திமிராக…தெனாவெட்டாக… தவறு செய்த அவர்களே இப்படி பேசும் போது தான் பேசினால் என்ன தவறு… என்ற ரீதியில் அவள் பேச்சு இருக்க.. இவர்களை பேசவிட்டால் இன்னும் என்னவெல்லாம் ஆகுமோ என்றபடி்… அங்கிருந்த கூட்டத்தில் ஒருவர்…. நாட்டாமை போல் முன்னே வந்து பேச ஆரம்பிக்க… ராகவ் அவரைப் பேச விடாமல்…. “எல்லோரும் அமைதியா இருக்கீங்களா….. ஃபர்ஸ்ட்… இது எங்க குடும்ப விசயம்… அது மட்டும் இல்லாமல் மிருணா சந்தோஷ் விசயம்… இத நாங்க பார்த்துக்கிறோம்… உங்க உதவி தேவைப்பட்டால் கூப்பிட்டு அனுப்புகிறோம்… அப்போ வாங்க… இப்போ எல்லாரும் போகலாம்” என்று கை கூப்பி வாயிலைக் காண்பிக்க… மிருணாளினி திமிராகச் சொன்னதை ராகவ் வேறு மாதிரி அதாவது பணிவாகச் சொல்ல… சுகுமாரையும் யசோதாவையும் அத்தனை பேரும் ஏச ஆரம்பித்தனர்… ”பிள்ளைங்களா இதுங்க… மரியாதை தெரியாமல் வளர்த்து விட்ருக்காங்க…. ஆடுதுங்க…” இன்னும் என்னனென்னமோ பேச…. தவறு செய்த சந்தோஷ் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டான் சுகுமார்-யசோதா பிள்ளைகள் வளர்த்த முறையில்!!!!??? ஆனாலும் அடங்காமல் ஒரு பெரியவர்… ”அப்படியெல்லாம் போக முடியாதுப்பா… எங்க பொண்ணும் வாழ வந்திருக்கு இங்க…. உங்க வீட்டுப் பொண்ண மனசுல வச்சுட்டு…. எங்க பொண்ண ஏதாவது பண்ணிட்டீங்கனா… இல்லை பண்ண வச்சுட்டீங்கன்னா…. அப்போ நாங்கள்ளாம் இருந்து என்ன பிரயோசனம்… அதிலயும் எங்க பொண்ணை அப்போவே கல்லைக் கட்டி கிணத்தில தள்ளி விடுவேன்னு சொன்னவன் தான நீ… உன்னை நம்பி எங்க வீட்டு பொண்ணை எப்படி விட்டுட்டு போவது“ சந்தியாவை முன்னால் நிறுத்தினார்.... மகாகணம் பொருந்திய அந்தப் பெரியவர் ... சந்தியாவின் மேல் அக்கறை கொண்டவராக… சந்தியாவே மறந்து போன வார்த்தைகளை எல்லாம் ஞாபகத்தில் வைத்திருந்தார் போலும்... ராகவ் நெற்றிக் கண்ணைக் திறந்தான்… “யோவ்...” என்று மரியாதையை எல்லாம் காற்றில் பறக்க விட்டவனாக அவர் முன்னால் போய் நின்று…. பேச ஆரம்பித்தான்… சந்தியா ஏற்கனவே ஸ்தம்பித்துதான் நின்றாள்… இப்போது அப்படியே ஆணி அறைந்தார் போல் அடங்கியவள்… தன்னையுமறியாமல் ராகவ்வைப் பார்க்க… “நீ சொன்ன பொய்… இன்னைக்கு வரைக்கும் நம்ம துரத்துது பாரு” என்ற ரீதியில் அவன் முறைக்க… அவனையே பார்த்தபடி இவள் நின்றிருக்க… பாவமாகத்தான் இருந்தது ராகவ்வுக்கு… சந்தியா வார்த்தைகளின்றி… நின்று கொண்டிருந்ததைப் பார்த்து…. ஆனாலும் ராகவ் இருந்த படபடப்பில்… தன் பேச்சை நிறுத்த முடியவில்லை அவனால்… தொடர்ந்தான்... “ஆமாய்யா நான் அப்படித்தான்… கல்லைக் கட்டி கிணத்தில தள்ளித்தான் கஷ்டப்படுத்தனுமா என்ன…. அது ஓல்ட் பேஷன்…. அதான் தாலியக் கட்டி… கஷ்ட்டப்படுத்தலாம்னு இவள கல்யாணம் பண்ணி கூட்டிட்டு வந்திருக்கேன்.. போதுமா… கிளம்புங்க...” குரலில் நக்கல் இருந்தாலும் ஆக்ரோஷமாக வார்த்தைகள் விழ.. சுகுமார்தான் அவனை அடக்கினார் பெரும்பாடுபட்டு… ஆனால் கணேசனோ ”என்னது என் பொண்ணை கஷ்டப்படுத்த கல்யாணம் பண்ணுனியா… சந்தியா கிளம்பு…. வசந்தி அவள கிளம்பச் சொல்லு.. இவங்க ஒட்டும் வேண்டாம்… உறவும் வேண்டாம்… அவன் எப்போ அவன் தங்கச்சிய அனுப்புவானோ…. இல்லை அதைப் பற்றி பேச நினைக்கிறானோ… அப்போ வரட்டும்… அதுக்கப்புறம் நம்ம பொண்ண அனுப்புறதப் பற்றி பேசலாம்” என்றபடி மருமகன் என்ற மரியாதை எல்லாம் காற்றில் பறக்க விட்டபடி… தன் இரு மக்களின் வாழ்க்கையிலும் மண்ணை அள்ளிப்போட…. “ம்ஹ்ம்ம்… உங்க பொண்ணா… கூப்பிட்டுப் பாருங்க அவளை…” ராகவ் இகழ்ச்சியான பார்வை பார்த்தான் கணேசனை… “உன் அண்ணன் அசிங்கப்பட்டு நிற்கிறான்… நீ மட்டும் இங்க நல்லா வாழ்ந்துடுவியா… கிளம்பு…” மகளை அரட்ட… எப்போதும் அவரை எதிர்த்துப் பேசும் சந்தியா அமைதியாகவே இருக்க… திவாகர்… “மாமா… சந்தோஷ் பிரச்சனைல.. சந்தியாவை உள்ள கொண்டுவராதீங்க…” என்று எச்சரிக்க… “ஆமாமா… ஆம்பளப் பையன் அவனுக்கே இங்க மரியாதை கிடைக்கல… என் பொண்ணுக்கு கிடச்சிருமா… இவன் கிட்ட விட்டுட்டு போனால் என் பொண்ணு பொணமாத்தான் எனக்கு கிடைப்பா… இவன் என்ன சொல்ல.. என் பொண்ணை கூட்டிட்டு போகக் கூடாதுனு….” பதறாமல் பதறக்கூடிய வார்த்தைகளைச் சொல்ல… ராகவ் மொத்தமுமாக ஆடிப் போனான்…. அருவருத்துப் போனான் இவரது வார்த்தைகளில்… சந்தியாவுக்கும் தனக்கும் திருமணம் ஆகி தன் மனைவியான அடுத்த நாளே… அவளை… அவரது தந்தை விளித்த வார்த்தைகளில்… துக்கம் தொண்டையை அடைத்தாலும்… முடிவெடுத்தான்… அவன் மனம் அவன் எடுத்த முடிவை ஏற்றுக் கொள்ளாமல் அவனிடம் கெஞ்சினாலும்… அதையெல்லாம் அடக்கியவனாக.. வேதனையான குரலில்… “தாராளமா கூட்டிட்டு போகலாம்… அவ இன்னும் உங்க பொண்ணுதான்…” சந்தியா அதிர்ந்து ராகவைப் பார்க்க…. ”சந்தியா நீ கிளம்பு… உன்னை எப்போ கூட்டிட்டு வரனுமோ அப்போ கூட்டிட்டு வருகிறேன்” வார்த்தைகள் தடுமாறினாலும் சொல்லி முடித்தவனின் பார்வையில் துக்கம் மட்டுமே இருக்க… சந்தியா அவனையே பார்த்தபடி நின்றாள்.. ராகவ்வோடு அறையில் இருக்கும் போது பேசியது தான்… அதன் பிறகு வாயே திறக்கவில்லை… அதிர்ச்சி மட்டுமே அவளிடம்… அப்படியே கணவனைப் பார்க்க… இவனோ கண்களாலே கெஞ்சினான்…. தன் வார்த்தைகளைக் கேட்குமாறு… அதன் பிறகும் சந்தியா பேசுவாளா என்ன… எனக்கு ஏன் தண்டனை என்ற கேள்விக் கனையில் தன்னை நோக்கிய தன் ப்ரிய சகியின் கலங்கிய பார்வைகளைக் காண சகியாது…. அதற்கு மேலும் அங்கு நிற்க முடியாமல் வேகமாக தனதறைக்கு போனவன்… சில நிமிடங்கள் அங்கு அமர்ந்திருக்க… அங்கு சந்தியாவின் அலைபேசி தரிசனம் தர… அவர்கள் தேகம் மட்டும் அல்ல… அவர்களின் இருவரின் எண்களுமே ஒருவருக்கொருவர் பரிமாறிக் கொள்ளப்படாமல் இருக்க… வேதனையோடு சந்தியாவின் மொபைலை எடுத்தவன்… அவளது எண் இவனிடம் இருக்கின்றது… தன் நம்பர் அவளிடம் இருக்கிறதா எனத் தெரியவில்லை… தனது எண்ணிலிருந்து அவளுக்கு மிஸ்ட் கால் கொடுக்க… இவனது நம்பர் அவளிடம் இல்லை என்பது ஒளிர்ந்த எண்களில் தெரிய… அவளது மொபைலை இவனாலும் பயன்படுத்த முடியவில்லை… வேறு எதுவும் செய்யாமல்… வேகவேகமாக மீண்டும் தன் அறையைவிட்டு கீழிறங்கி வந்தவன் கொண்டு வந்த அலைபேசியை சந்தியாவின் கையில் கொடுத்தவனுக்கு.. அவளிடமிருந்து கைகளை பிரிக்க முடியாமல் நடுங்க ஆரம்பிக்க… சந்தியா, ராகவ்வை… தன் கணவனை மட்டுமே பார்த்தாள்.. யாரெல்லாம் இந்த திருமணத்திற்கு… இவனோடான பந்ததிற்கு ஆணி வேராக இருந்தனரோ… அவர்கள் யாருமே இப்போது சந்தியாவின் அருகில்… அவளுக்காக இல்லை… பணக்கார சம்பந்தம் என்று ஆசைப்பட்ட தந்தைக்கு… இப்போது கௌரவம் முக்கியமாகி விட தன் மகன் வாழ்க்கையில் ஒளி ஏற்றுவாள் என பாசம் காட்டி சம்மதிக்க வைத்த மாமனார்… இன்று தன் மகளின் ஒளி இழந்த கண்களில் தன்னைத் தொலைத்திருக்க… சந்தோஷோ தன் மனைவி மட்டுமே அவள் கவலை மட்டுமே இப்போதைய அவனின் மரண வலியாக இருக்க… யார் மீது இத்தனை நாளாக நம்பிக்கை வைக்காமால்… சந்தேகப்படுக் கொண்டிருந்தாளோ அவன் மட்டுமே… தன் கணவன் மட்டுமே தனக்காகத் துடிக்கின்றான்… இனிமேலும் துடிப்பான்… என்பதை அவன் கைகளின் நடுக்கத்திலும்… கண்களின் வலியிலும் அவன் உணர்த்தியிருக்க… உணர்ந்தாள் இவள்… அதன் விளைவு… சந்தியாதான் அவளாகவே அவனிடமிருந்து அவன் கைகளைப் பிரித்தபடி… விலகினாள்.. கணவன் மனைவி உறவு என்பது… ஏழேழு ஜென்மம் எடுத்தால் மட்டுமே உணரும் பந்தமில்லை… ஒரு நிமிடத்தில் கூட உணரலாம்… ஆம் சந்தியா-ராகவ் அதை நிருபித்துக் கொண்டிருந்தனர்… மற்றவர்களுக்குத்தான் ராகவ்வை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை… அவள் மனைவி அவனைப் புரிந்து கொள்ள… அதை ராகவ்வும் புரிந்து கொண்டான்… அதன் பின் வேறெதுவும் பேசாமல்... அதற்கு மேல் தன்னால் முடியாமல் அருகில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்து விட்டான்… திவாகர் எவ்வளவோ சொல்லியும் ராகவ் எதையும் கேட்கத் தயாராக இல்லை…அலை அடித்து ஓய்ந்தது போல அத்தனை அமைதி…. இத்தனை களேபரத்திற்கு பின்னரும் உறவினர் கூட்டம் இருக்குமா என்ன…. சந்தியா போய் விட்டாள்… இத்தனை களேபரத்திலும் அவள் ஒரு வார்த்தை பேசாது…. இவன் சொன்னான் என்பதற்காகவே ஒரு வார்த்தை கூட மறுத்துப் பேசாமல் அவனை விட்டுச் சென்றே விட்டாள்…. சந்தியாவை வாய் வார்த்தைகளால் கிளம்பச் சொன்னான் தான் … ஆனால் மனம் தவித்தது…. தன்னவள் என்ன தவறு செய்தாள்…. செய்யாத தவறுக்கு தண்டனை அனுபவிக்க…. ஆனாலும் இப்போது இருக்கும் சூழ்நிலைக்கு அவள் தங்கள் வீட்டில் இல்லாமல் இருப்பதுதான் நல்லது என்று மட்டுமே தோன்றியது அவனுக்கு…. சந்தியா சந்தியா என மனம் அரற்றியது… அவளை மீண்டும் சந்திக்கும் போது அவள் கண்களைக் எப்படிக் காண முடியும் என மனசாட்சி அவனைக் குதற ஆரம்பித்து இருக்க…. இருந்தும்…. தன் வாழ்க்கையைப் பற்றிய எண்ணங்களை… தன்னவளைப் பற்றிய என்ணங்களை…. ஓரமாக ஒதுக்கி வைத்தவனாக…. வேரோடு பிடுங்கி எறியப்பட்ட மரம் போல கிடந்த தன் தங்கையை நோக்கிச் சென்றான்…. சந்தியாவின் ராகவரகுராமன்

/*வா வா என் இதயமே என் ஆகாயமே உன்னை நாளும் பிரியுமோ இப்பூ மேகமே கடல் கூட வற்றி போகும்

கங்கை ஆறும் பாதை மாறும் இந்த ராகம் என்றும் மாறுமோ வா வா இதயமே என் ஆகாயமே*/