மித்ர-விகா 7 ரூபா ஒரு பிரபல மாடல். அவளது முகத்தைப் பார்க்காமல் ஒரு நாள் கூட கழியாது இங்குள்ள மக்களுக்கு. அனைத்து ஊடகங்களிலும் குறிப்பாகத் தொலைக்காட்சிகளில் அவள் நடித்த ஒரு விளம்பரமாவது வராமல் இருக்காது. முக்கிய சாலைகளில் அவள் மாடல் செய்த விளம்பரங்களின் 'பிளெக்ஸ் போர்ட்'டுகளை கடக்காமல் யாராலும் பயணம் செய்ய இயலாது. அந்த அளவிற்கு அழகும் கவர்ச்சியும் கொண்டவள். அவற்றை மூலதமாகக்கொண்டு அவள் தரும் சேவையை கொள்முதல் செய்ய அக்னிமித்ரன் போன்ற ஒரு சிலரால் மட்டுமே முடியும். தன்னை விட இந்த பெண் எந்த விதத்தில் சிறப்பாக இருக்கிறாள் என்கிற ரீதியில் மாளவிகாவை எடை போட்டன ரூபாவின் விழிகள். அழகான ஒரு பருத்தி புடவையை மடிப்பு கலையாமல் நேர்த்தியாக உடுத்தி இருந்தாள். புடவையின் நிறத்திற்குப் பொருத்தமான 'பெண்டண்ட்' கோர்க்கப்பட்ட செயின், அதைப் போன்றே காதணிகள் அணிந்திருந்தாள். இரு கைகளிலும் அதே நிறத்தில் கொஞ்சம் கனமான ஒற்றை கண்ணாடி வளையல் அணிந்திருந்தாள். மற்றபடி மிதமான ஒப்பனையுடன் பார்க்க பளிச்சென்ற தோற்றத்திலிருந்தாலும் மேல்தட்டு வர்க்கத்தின் சாயல் கொஞ்சம் கூட இல்லை மாளவிகாவிடம். ரூபா சாதாரணமாக அணியும் உடைகள் கூட அவளுக்காகப் பிரத்தியேகமாக வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கும். அந்த ஒரே ஒரு உடைக்கு ஆகும் செலவில் இவள் உடுத்தியிருப்பதுபோல் குறைந்தது ஐம்பது புடைவையேனும் வாங்கிவிடலாம். கட்டாயம் தன்னுடன் இவளை ஒப்பிடவே இயலாது. அவனுக்கு அருகில் சமதையாக அவள் உட்கார்ந்திருப்பதைப் பார்க்கவும், அவன் வாழ்வில் அடுத்ததாக நுழைந்திருக்கும் பெண் இவள் என சந்தேகத்துக்கு இடமின்றி அவள் மனதிற்கு புரிய, 'இவளுக்காகவா இவன் தன்னை திடுமென உதறித்தள்ளினான்' என்ற ஏளனமே தோன்றியது அவளுக்கு. அதற்குள் சிறிய வரவேற்புரைக்கு பின், அந்த இடத்திற்கு அரசாங்கம் நிர்ணயித்திருக்கும் தொகையுடன் அந்த ஏலம் ஆரம்பிக்கவும் அனைவரின் கவனமும் அங்கே திரும்பியது. சென்னையின் புறநகர்ப் பகுதியில் அமைந்திருக்கும் ஒரு பழைய, சிறிய திரை அரங்கத்திற்கான ஏலம் அது. இருபதாயிரம், ஐம்பதாயிரம் எனச் சிறு தொகையாக உயர்த்தப்பட்டு நான்கரை கோடியில் ஆரம்பித்த அந்த அந்த ஏலம் எட்டு கோடியில் வந்து நிற்க, அதுவரைக்கும் அனைத்தையும் மௌனமாக வேடிக்கை மட்டுமே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் மித்ரன். ஒவ்வொருவரும் தொகையை உயர்த்தும்போதும் 'அனைத்து முன்னேற்பாடுகளுடன் வந்துவிட்டு இப்படி அமைதியாக இருக்கிறானே' என்ற யோசனையுடன் அவனது முகத்தை பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் மாளவிகா. அவள் பார்வை அவனைத் தீண்டும்போதெல்லாம் உள்ளுக்குள்ளே அதை ரசித்து சிரித்துக்கொண்டிருந்தான் அவன். ஒரு வழியாக அந்த தொகை எட்டு கோடியைத் தொட்டதும் அதற்கு மேல் எல்லோரும் அடங்கி விட, "எய்ட் க்ரோர் டுவெண்டிஃபைவ் லேக்ஸ்" அப்பொழுதுதான் முதன் முதலாக வாயைத் திறந்தான் கௌதம். "வேற யாராவது பிட் பண்ண போறீங்களா?" என்று கேட்ட அங்கே இருந்த அதிகாரி, "எய்ட் க்ரோர் டுவெண்டிஃபை லேக்ஸ். பிட் ஒன்... பிட் டூ...” என சொல்லிக்கொண்டே போக, "எய்ட் சீ அண்ட் ஃபிஃப்டி எல்" மேலும் ஒரு நொடி கூட தாமதிக்காமல் அதன் விலையை உயர்த்தினான் மித்ரன். அதன் பின் மற்ற அனைவரும் மொத்தமாக அடங்கிவிட, "நைன் க்ரோர்ஸ்" விலையை மேலும் உயர்த்திக் கேட்டான் கெளதம். பின் மாளவிகாவின் பக்கமாய் சாய்ந்தவன், அவளிடம் அந்த தொகையுடன் ஒப்பிட்டு சில கணக்கீடுகளைக் கேட்க, தனது 'டேப்லெட்'டின் உதவியுடன் அதை அவனிடம் சொன்னாள் மாளவிகா. அந்த திரை அரங்கத்தை வெளியிலிருந்து பார்த்திருக்கிறாள் அவள். மிகப் பழமையான கட்டிடம். அங்கே மறுபடியும் ஒரு நவீன திரை அரங்கம் கட்டவோ அல்லது 'ஷாப்பிங் காம்ப்ளெக்ஸ்'ஸோ அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புகளோ கொண்டுவரும் அளவிற்கு அதிக பரப்பளவு கொண்ட இடமும் இல்லை அது. சிறிய உணவு விடுதியோ அல்லது கடைகளோ கட்டி வாடகைக்கு விடலாம் அவ்வளவே. முக்கிய சாலையிலிருப்பதால் அதிக பட்சம் பத்து கோடி வரை கொடுக்கலாம் அதற்கு. இந்த சிறிய திரை அரங்கத்தை வாங்க இவன் ஏன் இங்கே வந்து உட்கார்ந்திருக்கிறான் என்று வியப்பாக இருந்தது அவளுக்கு. "நைன் க்ரோர்ஸ் அண்ட் ஃபிஃப்டி எல்” அவன் அலட்சியமாகச் சொல்ல, 'டென் க்ரோர்ஸ்" அவசரமாக தன் தொகையைச் சொன்னான் கௌதம். அது வரை ஐம்பது லட்சங்களாகத் தொகையை உயர்த்தி கேட்டவன், அதன் பின் கோடிகளில் உயர்த்த, கொஞ்சமும் சளைக்காமல் கவுதமும் தன் பங்கிற்கு உயர்த்திக்கொண்டே போனான். இடையிடையே அவன் சில கணக்குகளை மளவிகாவிடம் கேட்கவும், அதனைச் சொல்லும்பொழுது, 'இது என்ன இவன் இப்படி சர்வ சாதாரணமா அமௌண்ட்ட ஏத்திட்டே போறான்?. இதோட நிறுத்திட்டான்னா பரவாயில்லை' என்கிற ரீதியில் பதட்டத்துடன் அவளது பார்வையால் 'வேண்டாம்' என அவள் அவனைத் தடுக்க முயல அவளது விழி பேசும் வார்த்தைகளில் இன்னும் குதூகலமானவன், தொகையை இருபது கோடி வரை கொண்டுவந்துவிட்டான். கௌதமின் முகம் கோபத்தில் சிவந்துபோக, அவன் கொஞ்சம் கூட பின்வாங்க விரும்பாமல், "டுவென்டி டூ க்ரோர்ஸ்" என தன் தொகையைச் சொல்ல, எங்கே அவன் இன்னும் விலையை உயர்த்தி கேட்டுவிடுவானோ என்ற பதட்டத்தில், அனிச்சையாக அவனது கையில் அழுத்தம் கொடுத்தவள், அவன் தன்னை கவனிப்பதை உணர்ந்து வேண்டாமென்று ஜாடை செய்ய, அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் அவளது கரத்தை பார்த்துக்கொண்டே இருக்கையில் வாகாகச் சாய்ந்து அமர்ந்துகொண்டான் அவன். அப்பொழுதான் தன் செயலை உணர்ந்தவள், பட்டென்று கையை எடுத்துக்கொண்டாள். "வேற யாராவது பிட் பண்ண போறீங்களா? பிட் ஒன். டுவென்டி டூ க்ரோர்ஸ்; பிட் டூ” என சொல்லிக்கொண்டிருக்க, மித்ரனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் மாளவிகா கொஞ்சம் பதட்டத்துடன். அவன் அவளைப் பார்த்து 'மேலும் கேட்கவா?' என்பது போல் புருவம் உயர்த்த, வேண்டாம் எனத் தலை அசைத்தாள் அவள். அதற்குள், “பிட் த்ரீ” என்ற குரலில் இழுத்துப்பிடித்திருந்த மூச்சை விட்டவள், இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பினாள். அவளுடைய பாவனைகளில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கரைந்துகொண்டிருதான் அவன், அவள் அதனை கண்டுகொள்ளாத வகையில். அவன் கேட்ட தொகைக்கு அந்த ஏலம் முடிந்தாலும், முகத்தில் உற்சாகமில்லாமல் அவனுடைய உதவியாளருடன் ஏல அதிகாரிகளைச் சந்திக்கச் சென்றுவிட்டான் கௌதம். "அமித் ஒரு ஃபைவ் மினிட்ஸ்ல வந்துடறேன்" என்று சொல்லிவிட்டு ஓய்வறையை தேடிக்கொண்டு மாளவிகா சென்றுவிட, அங்கிருந்த கூட்டமும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கலைந்து கொண்டிருந்தது. "அமீ...த்! ம்ம்" என ஏளனமாக உதட்டைச் சுழித்தவள், "என்ன அமித் உன் டேஸ்ட் கொஞ்சம் கொஞ்சமா மட்டமாயிட்டே போகுது” என்றாள் ரூபா கிடைத்த சிறு தனிமையைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு. "ஹேய்... கரெக்ட்டா சொன்ன. அது புரிஞ்சதாலதான் உன்னோட பிரேக் அப் பண்ணேன்” அவன் சர்வ அலட்சியமாக அவளை தாக்க, பற்களை கடித்தாள் ரூபா. "என்ன தெய்வீக காதலா?" ஒரு மாதிரி குரலில் கேட்டவள், "உன் கண்ணைப் பார்க்கும் போதே தெரியுதே. அவளைப் பார்த்து அந்த பொங்கு பொங்கற" ஆற்றாமையும் கோபமும் கலந்து ஒலித்தது அவளது குரல். 'நான்சன்ஸ், காதலாவது கத்தரிக்காயாவது' மனதில் அப்படித் தோன்றினாலும் அதை அவளிடம் சொல்ல விரும்பவில்லை அவன். அவள் பொறாமையில் அப்படிப் பேசுகிறாள் என்றே எண்ணிக்கொண்டான். "எதுவோ பயங்கரமா கருகற வாடை வருது. பார்த்து அல்சர் வந்துட போகுது. அப்பறம் உன் மார்க்கெட் கெட்டுபோயிட போகுது; பீ கேர் ஃபுல்" அவனுடைய அந்தரங்கத்தில் அவள் மூக்கை நுழைப்பதை விரும்பாமல் மறைமுக எச்சரிக்கையாக அப்படிச் சொன்னான் அவன். அதில் முகம் கன்றியவள் மேற்கொண்டு ஏதும் பேசாமல் எழுத்து சென்றுவிட்டாள் ரூபா. ஆண்களைக் காட்டிலும் முக உணர்வுகளைப் படிப்பதில் பெண்கள் கை தேர்ந்தவர்கள். அதுவும் ரூபாவை போன்ற தூண்டில் பெண்கள் அதில் நிபுணத்துவம் பெற்றவர்களாக இருப்பார்கள். அவனே அறியாத ஒரு உண்மையை அவனது சிறு பார்வையிலேயே அவள் கண்டு கொண்டதை அவன் உணரும்பொழுது காலம் வெகுவாக கடந்து போயிருக்கும். மாளவிகா அங்கே திரும்ப வரவும், அவளுடன் அந்த விடுதியின் நுழைவை அடைந்தவன், அவனது வாகனத்திற்காகக் காத்திருந்தான். அதே நேரம் ரூபாவுடன் அங்கே வந்த கௌதம் அவனைப் பார்த்ததும் அவளை தன்னுடன் நெருக்கிக்கொண்டு அவனுக்கு அருகில் வந்து நின்றவாறு, "ப்ச்... இந்த ப்ராப்பர்டியை என்ன வாங்க விடாம பண்ணனும்னு நினைச்ச இல்ல? பாவம், ரொம்பவே டிசப்பாயிண்ட் ஆயிருப்ப?" அவன் வேண்டுமென்றே மித்ரனை வம்புக்கு இழுத்தான். ரூபாவின் அரைகுறை உடையையும் அவள் அந்த கௌதமுடன் இழைந்துகொண்டு நிற்கும் கோலத்தையும் பார்த்து முள் மேல் நிற்பது போல் துன்பமாக இருந்தது மாளவிகாவுக்கு. மேலும் இந்த வம்பு சண்டை வேறு. கடனே என அனைத்தையும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் அவள். கௌதம் சொன்னதற்கு, 'ஹா. ஹா.' என வாய் விட்டுச் சிரித்தவன், சற்று இறங்கிய குரலில், "மண்ணானாலும் சரி... பெண்ணானாலும் சரி... தேவையில்லனு நான் தூக்கி போட்டதைத்தான் நீ கெட்டியா பிடிச்சிட்டு இருக்க" கிண்டல் தொனிக்கச் சொன்னான் அக்னிமித்ரன். அதில், அவளை இறுகப் பற்றியிருந்த கௌதமின் பிடி பட்டெனத் தளர முகம் கறுத்தது ரூபாவுக்கு. அவமானத்தில் கௌதமின் முகம் போன போக்கைப் பார்த்து மனம் நிறைந்தவன், "பின்ன இவன் ஏண்டா இந்த ஏலத்துக்கு வந்தான்னு நினைக்கறியா?" என குதர்க்கமாகக் கேட்டுவிட்டு, "உனக்கு அந்த தியேட்டர் எவ்வளவு அவசியம்னு எனக்குத் தெரியும் கௌதம். ஏன்னா அதைச் சுத்தி இருக்கற இடம் மொத்தத்தையும் வளைச்சு போட்டு வெச்சிருக்கியே. இதை வாங்கினாதான உன்னால அதையெல்லாம் டெவலப் பண்ண முடியும்? ஏதோ என்னால முடிஞ்சது; உனக்கு ஒரு டென் சி நஷ்டம் பண்ணேன். இப்ப எனக்கு நிம்மதியா தூக்கம் வரும்" நிதானமாகச் சொன்னான் அவன். மேலும் மேலும் அவன் கௌதமை சீண்ட, கோபத்தின் உச்சத்தை அடைந்தவன், "இந்த தியேட்டர் உனக்கு வேணாம் சரி. ஆனா கதிர் காம்ப்ளக்ஸ்? அதையும் இதே மாதிரி வேண்டாம்னு சொல்லிடு பார்க்கலாம்" அவசரத்தில் வார்த்தையை விட்டான் கௌதம். மித்ரன் கேள்வியாய் அவனைப் பார்க்க, "என்ன பாக்கற. ஒரு வருஷமா அதுக்கு விலை பேசிட்டு இருக்க இல்ல? நான் அதை வாங்கிட்டேன். அடுத்த வாரம் ரெஜிஸ்ட்ரேஷன். இப்ப போய் நிம்மதியா தூங்கு போ” சவாலாகச் சொல்லிவிட்டு அங்கே வந்த தன் வாகனத்தை நோக்கிப் போனான் கௌதம். 'ஓஹ்... நல்லவேள நாம சொன்னதுக்காக இந்த டீ.டீ அதை செய்யல. தானே ஒரு முடிவுலதான் இருந்திருக்கு போல இருக்கு' மனதிற்குள்ளேயே நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டாள் மாளவிகா. பின் அவர்கள் வாகனம் வந்து சேர அங்கிருந்து கிளம்பினார் இருவரும். *** தோல்வி என்ற வார்த்தையே பிடிக்காது அக்னிமித்ரனுக்கு. அதுவும் இரண்டு பெண்களை வைத்துக்கொண்டு கௌதம் அப்படிப் பேசியது அவனது தன்மானத்தை வெகுவாக சீண்டிவிட்டது. அவனை வீழ்த்தியே ஆகவேண்டும் என்ற வெறி மனதில் கொழுந்துவிட்டு எரிய வாகனத்தில் ஏறி உட்கார்ந்தவன் மாளவிகாவை திரும்பிக் கூட பார்க்கவில்லை அவன். கைகள் ஸ்டியரிங்கை அழுந்த பற்றியிருக்கக் கண்கள் சாலையை வெறித்திருக்க, அவனுடைய முகம் கருங்கல்லைப் போன்று இறுகிப்போயிருந்தது. அவனுடன் நேரில் அறிமுகமாகி இரண்டு மூன்று நாட்களே ஆகியிருந்தாலும் அவன் தொகுத்து வழங்கிய நிகழ்ச்சியை விடாமல் பார்த்திருக்கிறாள் அவள். சமூக வலைத்தளங்களில் கூட அவனது புகைப்படங்கள் பலவற்றையும் பார்த்திருக்கிறாள். எப்பொழுதுமே அவன் முகத்தில் ஒரு புன்னகை தவழ்ந்தவண்ணம் இருக்கும். அதில் ஒரு வசீகரம் இருக்கும். இப்படி ஒரு முகத்தை அவன் பொதுவெளியில் யாருக்கும் காட்டியதில்லை. ஏனோ அவனுடைய இந்த முகத்தைப் பார்க்க அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை. மௌனமாக தன் கைப்பேசியை குடையத் தொடங்கிவிட்டாள் அவள். சில நிமிடங்களில் அவள் அதில் மூழ்கி தன்னை மறந்திருக்க, "சொல்லுங்க தம்பி” என்ற கரடு முரடான ஒரு குரலில் திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தாள் அவள். அவனுடைய கைப்பேசி ப்ளூ டூத் மூலம் இணைக்கப்பட்டிருக்க, கார் ஆடியோ சிஸ்டத்திலிருந்து ஒலித்தது அந்த குரல். "கதிர் தியேட்டர் காம்ப்ளஸ் இருக்கில்ல அதோட ஓனரை தெரியும் இல்ல?" மித்ரன் கேட்க, திடுக்கிட்டு அவன் முகத்தைப் பார்த்தாள் அவள். 'ஐயோ... இவளை மறந்துட்டோமே. நம்மள ஒரு ஆன்டி-ஹீரோவா கூட கன்சிடர் பண்ண மாட்டாளே... ஸ்ட்ரைட்டா வில்லன் கேரக்டர் இல்ல கொடுப்பா' என அவன் எண்ணிக்கொண்டிருக்க, "ஆமாம் தம்பி. கதிர்வேலன் சார்தான? அவரோட பையன் பேர் கூட அப்பாவைப் பார்க்க அடிக்கடி வருவாங்கல்ல?" எதிர்முனையிலிருந்து பவ்யமாக வந்த பதிலில், தன்னை மீட்டுக்கொண்டவன், "அப்பன் பிள்ளை ரெண்டுபேரும் இன்னும் ஒரு மணி நேரத்துல எனக்கு முன்னால இருக்கணும்” என்றான் கட்டளை தொனிக்க. "எங்க வரணும் தம்பி” அவர் கேட்கவும், ‘கெஸ்ட் ஹவுஸ்’ எனச் சொல்ல வந்தவனின் பார்வை மீண்டும் மாளவிகாவிடம் செல்ல, சட்டென மாற்றி, "ம்... நம்ம ஆபிஸ்ல பதினாலாவது ஃப்ளோர்க்கு வந்திருங்க” என்று சொல்ல, "ஆங்... ஆபீசுக்கா" என்றவரின் குரலில் தொனித்த வியப்பில், மாளவிகா விழிகளை விரிக்க, “ஆமாம், ஆஃபீஸ்க்குதான்” என அழுத்தமாகச் சொன்னவன், “ஆங்.. ஒரு முக்கியமான விஷயம், டேட்க்கு இதெல்லாம் தெரிய வேணாம்" கட்டளையாகவே சொல்லிவிட்டு அந்த அழைப்பைத் துண்டித்தவன் அருகில் ஒருத்தி இருக்கிறாள் என்ற நினைவே இல்லாதவன் போல வாகனத்தைச் செலுத்தத் தொடங்கிவிட்டான் மித்ரன். அதற்குமேல் மாளவிகாவும் அவனைக் கண்டுகொள்ளவில்லை.

வணக்கம் அன்பு தோழமைகளே. என் மனதை ஆள வா... அடுத்த அத்தியாயத்துடன் வந்துவிட்டேன். முந்தைய அத்தியாயங்களுக்கு நீங்கள் கொடுத்த Likes மற்றும் Comments அனைத்திற்கும் எனது மனமார்ந்த நன்றிகள். இந்த பதிவைக் குறித்த உங்கள் கருத்துக்களைப் பகிர்ந்துகொள்ளுங்கள். இதோ எபி... மித்ர-விகா 6 மாளவிகாவின் குரல் சற்று உயர்ந்து ஒலித்துவிட, "என்ன இந்த ஜென்மத்துல நடக்காதா. ஆர் யூ சேலஞ்சிங் மீ? நடத்தி காட்டிட்டேன்..னா என்ன பண்ணுவ?" சவால் விட்டான் அக்னி மித்ரன். "ப்ச்.. இது என்ன வம்பா போச்சு. நான் எதார்த்தமாத்தான் சொன்னேன். நீங்க இப்படி பேசினா உடனே உணர்ச்சிவசப்பட்டு சேலஞ்ச்லாம் பண்ணற ஆள் நானில்ல. எனக்குன்னு வாழ்க்கைல சில லட்சியங்கள் இருக்கு அமித். நான் இந்த செகண்ட் வரைக்கும் அதை நோக்கித்தான் போயிட்டு இருக்கேன். ஸோ என்னை என் வழில விட்ருங்க” அவள் தெளிவாகப் பதில் சொல்ல, "எங்க இவன் எண்ணத்துக்கு பணிஞ்சிருவோமோன்னு பயப்படற இல்ல. உன் மேலயே உனக்கு நம்பிக்கை இல்ல. அதனாலதான் இப்படி பின்வாங்கற" கிண்டலாகச் சொன்னான் மித்ரன். அவன் கண்களை நேராகச் சந்தித்தவள், "பயமா. என் மேல எனக்கே நம்பிக்கை இல்லையா. ஜோக் ஆஃப் தி இயர்” அவள் சவாலாக சொல்லவில்லைதான். ஆனால் அவன்தான் அதைச் சவாலாக மாற்றிக்கொண்டிருந்தான் வேண்டுமென்றே! "ஸோ எந்த ஒரு சந்தர்பத்துலயும் நீ என் கிட்ட மயங்க மாட்ட. உனக்கு அவ்வளவு தன்னம்பிக்கை ரைட்” தன் நோக்கத்தில் முன்னேறிக் கொண்டிருந்தான் மித்ரன். "எஸ். அதுல உங்களுக்குச் சந்தேகமே வேண்டாம்” அழுத்தம் திருத்தமாக வந்தது அவளுடைய பதில். "மயங்கவே போறதில்லனா, தென் அடுத்த ஸ்டெப் போறத பத்தின பேச்சே இல்லையே. அப்பறம் என்ன? ஒய் காண்ட் யூ டேக் இட் அஸ் எ த்ரீ மந்த்ஸ் சேலஞ். கம்ப்ளீட் மூணு மாசம் நீ என் கூட ஒர்க் பண்ணு. அதுக்கு பிறகும் நீ அட்ராக்ட் அகலன்னா நான் உன்னை இந்த வேலைல இருந்து ரிலீவ் பண்றேன். நீ உன் வழிய பார்த்துட்டு போயிட்டே இருக்கலாம்” இலகுவாகச் சொன்னான் அவன். அவளுடைய மனதை தன் பக்கம் திருப்ப அந்த மூன்று மாதமே அதிகமாகப் பட்டது அவனுக்கு. அவளிடமிருந்து துரிதமான பதில் இல்லை என்றதும் அவளைத் திரும்பிப் பார்க்க கண்கள் மூடி உட்கார்ந்திருந்தாள் அவள். ஏதோ தீவிரமாக யோசிக்கிறாள் என்றுதான் எண்ணினான் அவன். ஆனால் உண்மையில் அவள் தன்னை நிலைப் படுத்திக்கொண்டிருந்தாள். “உன் முன்னால எத்தனை பேர் நின்னுட்டு இருக்காங்கங்கறது முக்கியமில்ல மாலும்மா. அது ஒருத்தனே ஒருத்தனா இருந்தாலும், பத்து பேரா இருந்தாலும், ஏன் நூறு பேரா இருந்தக்கூட நீ அதை பத்தி கவலை படாத. உன்னோட பலம், பலவீனம் ரெண்டுமே நீதான். அதனால நீ கவனம் செலுத்த வேண்டியது உன் கிட்ட மட்டும்தான். உன் மேல நம்பிக்கை வை. அதுதான் முக்கியம். அதனால நீ வேற யாரை பத்தியும் கவலை பட வேண்டாம்” முந்தைய தினம், அவளுடைய குருவான 'சாமிக்கண்ணு' அய்யாவைச் சந்திக்கச் சென்றிருந்த பொழுது, அவர் சொன்ன அறிவுரைகள் நினைவுக்கு வந்தது. ‘இவனை ஜெயிக்கறது ஒண்ணும் அவ்வளவு கஷ்டம் இல்ல மாளவிகா. இவனை ஜெயிக்கறது மூலமா ஒரு சிறப்பான பாடத்தை இவனுக்கு கத்துக்கொடுக்கறது ரொம்ப முக்கியம். இவன் கசாப்புக் கடைகளைத் தானாகத் தேடி வரும் ஆட்டு மந்தைகளையே பார்த்து பழக்க பட்டவன். சிங்கம்னா எப்படி இருக்கும்னு இவனுக்கு காண்பிக்க வேண்டாமா. இந்த சவாலை ஒத்துக்கோ!' அவள் அறிவு அவளைத் தூண்டிவிட அந்த வாகனம் நின்றது கூட கவனமில்லாமல் உட்கார்ந்திருந்தாள் அவள். "ஹேய். அஜூபா. இப்படியே எதாவது லாங் ட்ரைவ் போலாமா. எனக்கு ஓகேதான்” அவன் கேலி போல் சொல்ல, சட்டென்று கதவைத் திறந்துகொண்டு இறங்கினாள் அவள். மறுபக்கத்தில் அவனும் இறங்கவும் வேகமாக அவர்களை நோக்கி வந்த காவலாளி ஒருவர் அந்த வாகனத்தை அதை நிறுத்துமிடம் நோக்கிச் செலுத்த, உள்ளே நுழைந்து இருவருயும் மின்தூக்கியை அடைந்தனர். அவளுடைய கண்களை ஆழமாகப் பார்த்துக்கொண்டே, "ஸோ... உண்மையிலேயே நீ பயப்படற. அதை ஒத்துக்கோ. அந்த கான்ட்ராக்ட கேன்சல் பண்ணிட்டு உன்னை இன்னைக்கே ரிலீவ் பண்ணிடறேன்” வேண்டுமென்றே அவளைச் சீண்டுவது போல் சொன்னான் அவன். அவனுடைய நோக்கம் நன்றாகவே புரிந்தாலும், "அதுக்கு அவசியம் இல்ல மிஸ்டர் அக்னிமித்ரன். நான் உங்க சேலஞ்சை அக்சப்ட் பண்ணிக்கறேன். நான் தான் ஜெயிப்பேன். அதுல சந்தேகமே இல்ல. அப்படி ஒரு சூழ்நிலை வரும்போது எந்த நிபந்தனையும் இல்லாம நான் சொல்றத அப்படியை நீஈஈஈஈங்க கேட்கத்தான் போறீங்க. எனக்கு அதுல எந்த செகண்ட் தாட்டும் இல்ல” கொஞ்சம் கூட பதட்டமே இல்லாமல் தெளிவாக மொழிந்தாள் அவள். "கான்ஃபிடன்ஸ் இருக்கலாம். அதுக்காக ஓவர் கான்ஃபிடன்ஸ் இருக்கக் கூடாது மேடம்” அவன் சற்று கிண்டலுடன் மொழிய, "எப்படி வேணா எடுத்துக்கோங்க. இது செல்ஃப் கான்ஃபிடன்ஸா இல்ல ஓவர் கான்ஃபிடன்ஸான்னு மூணு மாசம் முடியும்போது தெரியும். மத்த படி உங்க உடல் பலத்தை காமிச்சு என்னை ஜெயிக்க ட்ரை பண்ண மாட்டீங்கன்னு நம்பறேன்... அப்படி எதாவது" அவள் சொல்லி முடிப்பதற்குள்ளாக இடை புகுந்தவன், "ஒரு விஷயத்தை ஃபோர்ஸ்ஃபுல்லி அடையறதுல எனக்குக் கொஞ்சமும் உடன்பாடில்லை டார்லிங். அது இன்னுமா உனக்கு புரியல. நீயாவே என்னை அக்ஸப்ட் பண்ணிட்டு என்னை தேடி வரணும். அதுதான் எனக்கு தேவை. மத்தபடி நான் என் பலத்தை... ஐ மீன் உடல் பலத்தை உன் கிட்ட காமிக்க மாட்டேன்! நீ நம்பலாம்” அவன் கிண்டலாகவே சொல்ல, பதிலுக்கு ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல், ஏளனம் கலந்த சிறு புன்னகையை சிந்திவிட்டு அவர்கள் இறங்க வேண்டிய தளத்தில் நின்ற மின்தூக்கியிலிருந்து வெளியேறினாள் மாளவிகா. அந்த புன்னகையின் பொருளைப் புரிந்துகொள்ள இயலாமல் தன் அலுவலக அறை நோக்கிப் போனான் அக்னிமித்ரன். அவன் அறிவு மங்கி இருக்கும் இந்த சந்தர்ப்பத்தில் அதன் அர்த்தம் அவனுக்கு புரிந்திருந்தாலும், அவன் அதை உணர்ந்திருக்க மாட்டான் என்பதே உண்மை. அனுபவப் பூர்வமாக உணரும் பொழுது அந்த புன்னகையின் பொருளைப் கட்டாயம் சரியாகப் புரிந்துகொள்வான் அக்னிமித்ரன். மாளவிகாவையும்தான்! * உள்ளே நுழைந்ததும், "ரைஸ் பர்சேஸ்க்காக, சப்ளையர்ஸ் கிட்ட இருந்து கொட்டேஷன் மெய்ல்ஸ் வந்திருக்கும். எல்லாத்தையும் செக் பண்ணி, லிஸ்ட் ரெடி பண்ணு. அப்படியே லோயஸ்ட் ப்ரைஸ் என்னன்னு பார்த்து சொல்லு” என மாளவிகாவை பணித்தவன் அவனுடைய இருக்கையில் போய் அமர்ந்தான் மித்ரன். மாளவிகா நியமிக்கப்பட்டிருந்த 'அக்மி ரீட்டைல் லிமிடெட்'இன் அலுவலகம் 'தீபலக்ஷ்மி டவர்ஸ்' கட்டிடத்தின் ஒன்பதாவது தளத்திலிருந்தது. மித்ரனின் பிரத்தியேக அலுவலகம் பத்தொன்பதாவது தளத்தில் அமைந்திருந்தது. 'வீனஸ் டெலிவிஷன்ஸ் லிமிடெட்' நிறுவனத்துடன் சேர்த்து அவர்களுடைய மேலும் சில நிறுவனங்களின் முக்கிய கணக்கு வழக்குகள் சார்ந்த பிரிவு அது. மாளவிகாவை அருகிலேயே வைத்துப் பார்த்துக்கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருந்த பொழுதிலும், கவியுடன் சேர்த்து மற்றவர்களையும் கருத்தில் கொண்டு அவளுக்கென்று தனிப்பட்ட கேபின் ஒதுக்கச் சொல்லியிருந்தான் அவன். அவளை தன் வழிக்குக் கொண்டுவருவது ஒன்றும் பெரிய விஷயமில்லை என்ற எண்ணம் மட்டுமே அவனுக்கு மேலோங்கி இருந்தது. கவி அவளைப் பற்றி விசாரித்துச் சொன்ன வரையில், 'எல்லா ஆசைகளும் நிரம்பியிருக்கும் ஒரு சாதாரண கல்லூரி மாணவி' என்ற எண்ணத்தைத் தவிர அவளைப் பற்றி பெரிய அபிப்ராயமெல்லாம் ஏற்படவில்லை அவனுக்கு. அவளுடைய வயதிற்கே உரித்தான சின்ன சின்ன ஆசைகளையும் தேவைகளையும் அறிந்து அவற்றை பூர்த்தி செய்தாலே போதும். அவளை எளிதில் வீழ்த்திவிடலாம் என்று எளிதாக எண்ணிவிட்டான் அவன். ஆனால் அவனது எண்ணத்தைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உடைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள் அவள். எடுத்த எடுப்பிலேயே “இந்த வேலையே வேண்டாம்” என்றாள். அவளிடம் பேசி அவள் முடிவை மாற்றலாம் என்ற எண்ணத்தில் அவளை அழைத்தால், 'வரமாட்டேன்' எனக் கொஞ்சமும் அசராமல் பிடிவாதம் பிடித்து அவன் பிடிவாதத்தை அவள் மிகைப்படுத்த, இதுதான் சாக்கென்று அவளை அவனுக்கு அருகிலேயே இருந்துகொண்டு வேலை செய்யும்படி செய்துவிட்டான். அன்று கல்லூரி விழாவில் அவள் நடனமாடும் அந்தக் காணொளியில் அவளது நண்பன் அன்புத்தமிழனுடன் ஆடுவதை பார்க்கும்போதெல்லாம் அவனது உள்ளுக்குள்ளே எதோ ஒரு எரிமலை குமுறுவது போன்றே தோன்றும் அவனுக்கு. இத்தனைக்கும் அதில் தவறான நடன அசைவுகளோ தீண்டலோ இல்லவே இல்லை. ஆனாலும் ஏனோ அவனால் அதை ஏற்க இயலவில்லை. அதுவும் அவள் அன்புவுடன் இரு சக்கர வாகனத்தில் செல்வதைப் பார்த்த பிறகு, அவனால் அதை அனுமதிக்கவே முடியவில்லை. அதுவும் அவன் அனுப்பிய காரில் அவள் செல்ல மறுக்கவும், அவளிடம் வெளிப்படையாக நடந்துகொள்கிறோம் என்பதைக் கூட உணராமல் ஆத்திரம் அவன் கண்களை மறைக்கப் பிடிவாதம் மேலோங்க தன் வாகனத்தில் அவளை ஏற வைத்தான். வார்த்தை ஜாலத்தால் அவளை அந்த சவாலை ஏற்கவும் வைத்துவிட்டான். ஆனால் அதற்கு அவள் ஆற்றிய எதிர்வினையும் அவளது உடல் மொழியும் அவன் எந்த பெண்ணிடமும் காணாத ஒரு புதிய பரிமாணத்தைக் காட்டிக்கொண்டிருந்தது. அது அவனுக்குக் கொஞ்சம் வியப்பாகக் கூட இருந்தது. அவளைப் பொறுத்தமட்டில் அவன் ஒன்று நினைக்க, அவன் திட்டமிடாத ஏதோ ஒன்று அதன்பாட்டில் நடந்துகொண்டிருக்கிறது. அவளைப் பற்றிய சிந்தனை கொஞ்சமும் கலையாமல் உட்கார்ந்திருந்தவனை, அவனது அலைபேசியின் இசை நிகழ்வுக்குக் கொண்டுவர, அது கவியின் அழைப்பு என்பதால் அதை ஏற்றான் அவன். "பாஸ். காலைல வாக்கிங் போகும்போது ஒரு பைக்காரன் தட்டிட்டான். கைல ஒரு ஏர் லைன் க்ராக். எக்ஸ்-ரே எடுத்துட்டு டாக்டரை பார்க்க வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்கேன். கட்டுப் போட வேண்டி இருக்கும்..” தயக்கத்துடன் இழுத்தான் அவன். சுருக்கெனக் கொஞ்சம் கோபம் எட்டிப் பார்க்க, "ப்ச்... எவ்வளவு முக்கிய பொறுப்புல இருக்க கவி. கொஞ்சம் கேர் ஃபுல்லா இருக்க வேண்டாம். இன்னைக்கு அந்த துர்கா தியேட்டர் ஏலம் வேற இருக்கு" அவனைக் கடிந்தவாறு, "ஓகே.. கட்டோட இன்னைக்கே ஆபிஸ் வர வேண்டாம். டேக் கேர்" என்றவாறு அந்த அழைப்பைத் துண்டித்தான். பின் கணினிக்குள் தலையை நுழைத்திருந்த மாளவிகாவை நெருங்கி, "ஹெச் ஆர் ல உனக்கு டேப் கொடுத்திருக்காங்க இல்ல?" என்று அவன் கேட்க, "ம்" என்றவாறு தலை அசைத்தாள் அவள். பின் தன் கைப்பேசியிலிருந்து சில கோப்புகளை அதற்கு அனுப்பியவன், "கமான்... கெட் ரெடி ஃபாஸ்ட். ஒரு முக்கியமான ஆக்ஷன் அட்டென்ட் பண்ணனும்" அவளைத் துரிதப் படுத்தினான் மித்ரன். அதை பற்றி அவனோ அல்லது கவியோ முன்பே எதுவும் சொல்லாத காரணத்தால், அவள் அவனை ஒரு புரியாத பார்வை பார்க்க, "அஃப் கோர்ஸ். இது உன்னோட வேலை இல்ல. கவி சொதப்பிட்டான். ஸோ வேற வழி இல்ல. ஐ நீட் யுவர் சப்போர்ட்” அவன் சொல்லவும், அவன் குண இயல்பு கொஞ்சம் பிடிபட்டிருக்க, மறுக்காமல் அவனுடன் கிளம்பினாள் அவள். * காரை செலுத்திக்கொண்டே அருகில் உட்கார்ந்திருந்தவளிடம், "நான் உன் டேப்க்கு சில ஃபைல்ஸ் அனுப்பியிருக்கேன். அதுல அந்த ப்ராப்பர்டி பத்தின டீடெய்ல்ஸ். அதோட மார்க்கெட் வேல்யூ, கைட்லைன் வேல்யூ, எல்லாம் இருக்கு. அதெல்லாம் நோட் பண்ணிக்கோ. பிட் பண்ண அப்பப்ப சின்ன சின்ன கேல்குலேஷன்ஸ் தேவை படும். நான் கேட்கும்போது கொஞ்சம் கவனமா பார்த்து சொல்லு” என்றவன் நிதானமாகக் கவிக்கு அடி பட்டிருப்பதை அவளிடம் சொன்னான் மித்ரன். "இதை முன்னாலேயே சொல்லியிருக்கலாமே” குறை போலச் சொன்னவள் தன் கைப்பேசியில் கவியை அழைக்க, "சொல்லுங்க மாளவிகா” என்றவாறு அவன் அதை ஏற்கவும், "கொஞ்சம் பார்த்து போயிருக்க கூடாதா கவிண்ணா" என்றாள் முழு அக்கறையுடன். 'கவி அண்ணாவா. இது எப்ப இருந்து' என்ற எண்ணத்துடன் அவன் விழி வெளியே தரிதெறித்து விடும் போல் அவளைப் பார்த்தான் மித்ரன். அவள் அக்கறையான கேள்வியில் இளகியவன், "ஸ்கூல் பசங்க கைல எல்லாம் பைக்கை கொடுத்து அனுப்பறாங்க. நாம என்ன கவனமா இருந்து என்ன செய்ய" சிறிது நேரத்திற்கு முன் மித்ரனிடம் இந்த பதிலைச் சொல்ல யோசித்தவனுக்கு இவளிடம் சொல்ல அந்த தயக்கம் ஏற்படவில்லை. "ரொம்ப வலிக்குமே கவிண்ணா. என்ன பண்றீங்க. கூட ஹெல்ப்புக்கு யாராவது இருக்காங்களா" தன்னியல்பாக மேலும் மேலும் தன் அக்கறையை வெளிப்படுத்தினாள் அவள். "வலி கொஞ்சம் இருக்கு. பட் டாலரபிள்தான்” என்றவன், "என் டர்ன் வந்துடுச்சு. அப்பறம் பேசறேன்" என அவசரமாக அழைப்பிலிருந்து விலகினான் கவி. உடனே 'டேப்'பை எடுத்து அவன் சொன்ன விவரங்களை ஆராயத் தொடங்கிவிட்டாள் மாளவிகா. அவளிடம் போலி நாடகம் போன்ற சாயல் கொஞ்சம் கூட இல்லை. 'இரண்டு மூன்று நாட்கள் மட்டுமே பார்த்துப் பழகிய ஒருவனிடம் இவ்வளவு அக்கறை செலுத்த முடியுமா?' ஆச்சரியமாக இருந்தது மித்ரனுக்கு. அவனது வாகனம் ஒரு ஐந்து நட்சத்திர விடுதியை அடைய, அதன் ‘வேலட் பார்க்கிங்’ பணியாளரிடம் அதை ஒப்படைத்துவிட்டு மாளவிகா பின் தொடர உள்ளே நுழைந்தான் மித்ரன். அந்த விடுதியின் கருத்தரங்கு கூடத்தில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது அந்த ஏலம். ஐம்பதிற்கும் மேற்பட்டவர்கள் அங்கே இருந்த இருக்கைகளை ஆக்கிரமித்திருக்க, முதல் வரிசையில் சில இருக்கைகள் காலியாக இருந்தன. அவன் உள்ளே நுழைந்ததும், அவனைப் பார்த்தவர்கள், ஒவ்வொருவராக இருக்கையிலிருந்து எழுத்து வந்து அவனிடம் முகமன்களைப் பகிர்ந்துகொள்ள, எல்லோருக்கும் ஓரிரு வார்த்தைகளால் பதில் சொல்லிக்கொண்டே முதல் வரிசையில் போய் உட்கார்ந்தான் மித்ரன். மற்றவர்கள் காட்டிய பணிவும் மரியாதையும் அவனுடைய ஆளுமையைச் சொல்லாமல் சொல்ல, சிறு ரசனை பூத்தது மாளவிகாவின் விழிகளில். அவனுக்கு அருகில் உட்காருவதா வேண்டாமா என அவள் மனதிற்குள் பட்டிமன்றம் நடத்திக்கொண்டிருக்க, அவனது பக்கத்து இருக்கையைச் சுட்டிக்காட்டி, "உட்காரு. அப்பத்தான் உன் கிட்ட டீடெய்ல்ஸ் கேட்க முடியும்" என்றான் அவன் கட்டளை போல. அவள் அருகில் வந்து உட்கார, அங்கே சிறு சலசலப்பு ஏற்படவும் பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தாள் மாளவிகா. "யாரு அந்த கௌதம் வந்திருக்கானா” திரும்பிப் பார்க்காமலே அவளிடம் கேட்டான் மித்ரன் ஒரு எகத்தாள குரலில். திரைப்பட தயாரிப்பாளரும் வினியோகஸ்தருமான கௌதம்தான் வந்திருந்தான். அவனை அடையாளம் கண்டுகொண்டவள், 'எஸ்... அமித்' என்றாள் வியப்புடன். "எதிர்பார்த்தேன்" என்றான் அவன் ஒரு கோணல் புன்னகையுடன். அவர்களைக் கடந்து அவனுக்கு அருகில் ஒரு இருக்கை தள்ளி அந்த கௌதம் போய் உட்கார, "ஹவ் ஆர் யூ அமித்?" என்றவாறு அவனுக்கு அருகில் வந்து உட்கார்ந்தாள் அவள். ரூபா! அவன் அவளை இந்த இடத்தில் எதிர்பார்க்கவில்லை என்பதை அவன் பார்வை மாற்றமே சொல்லிவிட, அக்னிமித்ரனை தாண்டி மாளவிகாவிடம் வந்து நிலைத்தன ரூபாவின் பார்வை ஒரு அசூயை கலந்த ஆராய்ச்சியுடன். அதல் தன்னையும் மீறி முகத்தைச் சுளித்தவள், நொடியில் தன்னை மீட்டுக்கொண்டாள் மாளவிகா. ரூபாவின் இந்த பார்வையின் பொருளை என்றாவது புரிந்துகொள்வாளா மாளவிகா? விடை காலத்தின் கைகளில்.

Thank you very much dear friends, for your support. Here comes the second episode of Nilamangai. Kindly share your comments. நிலமங்கை-2 நினைவுகளில்... நிலமங்கையின் பார்வை தாமோதரனின் மீது மோதி அவன் மனதில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்திய அடுத்த நொடி அனிச்சையாக தன் கையில் வைத்திருந்த ஒரு புத்தகத்தை மேலே உயர்த்தி அசைத்தான் தாமு. அது, ஒரு அழகிய பறவை தன் சிறகுகளை விரித்துப் பறப்பதைப் போன்ற ஒரு தோற்றத்தை அவளுக்குக் கொடுக்க, அதற்குமேல் கொஞ்சம் கூட தாமதிக்காமல் சேற்றில் கால்கள் புதையப் புதைய அவனை நோக்கிக் கிட்டத்தட்ட அவள் ஓடவும், "ஏ... மங்க! அப்படி என்னடி அவசரம். சேத்துல விழுந்து வாற போற. கொஞ்சம் நிதானமா போ. சின்னவரு நேத்து ராவுக்குத்தான் வந்திருக்காரு போல. அதுக்குள்ள பட்ணம் வண்டிய புடிக்க ஒண்ணும் ஓடிப்போயிட மாட்டாரு" என கத்திக்கொண்டிருந்தார் பூங்காவனத்தம்மா கிழவி. அதையெல்லாமல் காதில் வாங்காமல் வேக வேகமாக அவள் தாமுவை நோக்கி வரவும், அவளது அந்த வேகம் அவள் தன்னை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கிறாள் என்பதை அவனுக்கு உணர்த்த, கூடவே அத்தகைய பரவசம் அவளுக்குத் தன்னைப் பார்த்ததால் வந்ததா அல்லது தான் கையில் வைத்திருக்கும் புத்தகத்தைப் பார்த்துவிட்டதினால் வந்ததா என்ற குழப்பம் மேலோங்க பார்வையை விலக்காமல் அவளையே பார்த்திருந்தான் தாமு. மூச்சு வாங்க அவனருகில் வந்து நின்றவள், "நான் கேட்ட புக்குதான தாமு… அத்தான். நீ அன்னைக்கு அப்படி சொல்லிட்டு போனத பார்த்து எங்க வாங்கிட்டு வர மாட்டியோன்னு பயந்துட்டே இருந்தேன் தெரியுமா?" என்றவாறே தன் பாவாடையில் கைகளைத் துடைத்துக்கொண்டு அந்த புத்தகத்தை அவனுடைய கையிலிருந்து பிடுங்காத குறையாக அவள் இழுக்கவும், அவளது மொத்த பரவசத்திற்குமான காரணம் அந்த புத்தகம்தான், புத்தகம் மட்டுமேதான், தான் இல்லை என்பது தெளிவாக விளங்கவே எரிச்சல்தான் உண்டானது அவனுக்கு. புத்தகத்தை அழுத்தமாகப் பற்றியவன், "என்ன மங்க... ஒருத்தன் வேலை வெட்டியெல்லாத்தையும் விட்டுட்டு, உனக்காக... நீ கேட்ட புக்க வாங்கிட்டு வந்திருக்கேன். அத்தான் எப்படி இருக்கன்னு ஒரு வார்த்த கூட விசாரிக்கணும்னு தோணல இல்ல உனக்கு? ஸோ... நான் உனக்கு முக்கியமே இல்ல... அப்படித்தான?" என அவன் காரமாகக் கேட்க, தன் தவறை உணர்ந்து ஒரு அசட்டுச் சிரிப்பைச் சிந்தியவள், "சாரி தாமு! புக்க பார்த்ததும் எனக்கு இந்த உலகமே மறந்து போச்சு. பாரு... நட்டுட்டு இருந்த நாத்த கூட அப்படியே வுட்டுட்டு ஓடியாந்துட்டேன்" என்றவள், "சொல்லு தாமு நீ எப்படி இருக்க?" என அவள் கேட்க, அதுவும் கூட அவனுக்குத் திருப்தி அளிக்காமல் போக, "அது என்ன ஓரொண்ணு ஒண்ணுன்னு ஒண்ணாங்கிளாஸ் பசங்க வாய்ப்பாடு ஒப்பிக்கற மாதிரி இப்படி கேக்கற. ஒரு அக்கறை வேணாம்? அதோட விடாம... தலைல அடிக்கற மாதிரி பேரை வேற சொல்லி கூப்பிடற!" என அவளை கொஞ்சம் அதிகப்படியாகவே கடிந்துகொண்டான் அவன். உண்மையிலேயே அவளிடம் அவன் என்னதான் எதிர்பார்க்கிறான் என்பது கொஞ்சம் கூட புரியவில்லை அவளுக்கு. 'ஐயோ தாமு இப்படியெல்லாம் பேசாதே! இன்னைக்கு என்ன ஆச்சு இதுக்கு?' என அவள் விழிக்கவும், "பொழுது விடிய என்னை ரொம்பவே இரிட்டேட் பண்ணிட்ட. ஸோ இந்த புக்க இப்ப உங்கிட்ட குடுக்க மாட்டேன். வேணும்னா வீட்டுக்கு வந்து வாங்கிக்க" என்று சொல்லிவிட்டு, ஒரு நொடி கூட நிற்காமல் விறுவிறுவென்று அங்கிருந்து சென்றுவிட்டான் தாமு. முகம் ஏமாற்றத்திலும் கோபத்திலும் சிவந்து போக, சுரத்தே இல்லாமல் மீண்டும் தன் வேலையைத் தொடரச் சென்றாள் நிலமங்கை. கூட வேலை செய்துகொண்டிருந்த பெண்களுக்கு அங்கே என்ன நடந்தது என்பது புரியாமல் போனாலும் மங்கை முகத்தை தொங்கபோட்டவாறு வரவும் ஏதோ சரியில்லை என்பது மட்டும் புரிந்தது. ஆனாலும் அவளிடம் விளக்கம் கேட்டு ஏதாவது ஒரு இடக்கான பதிலை அவளிடம் வாங்கி கட்டிக்கொள்ள அங்கே யாரும் தயாராக இல்லை. பூங்காவனத்தம்மாள் கூட சற்று தயங்கியே இருக்க, "ஏய் மங்க... என்னாடி ஆச்சு? மூஞ்சிய தூக்கி வெச்சிருக்க" என தேவி கிசுகிசுக்கவும், "ப்ச்... தாமு கிட்ட 'எந்நாடுடைய இயற்கையே போற்றி' புக்கு கேட்டிருந்தேன்னு சொல்லிட்டு இருந்தேன்ல. அந்த புக்கதான் வாங்கிட்டு வந்திருக்கு. நீ எப்படி இருக்க மகாராசான்னு நானு விசாரிக்கலியாம். அதான் அந்த புக்க கண்ணுல கூட காமிக்காம வீட்டுக்கு வந்து வாங்கிக்கோன்னு சொல்லி முறுக்கிக்கிட்டு போயிடுச்சு" என்றாள் மங்கை இறங்கிய குரலில். "அதான் வாங்கிட்டு வந்துட்டாரு இல்ல. அப்பறம் எதுக்கு இந்த பொலம்பல் பொலம்பற. பேசாம நடவு முடிஞ்சதும் நேர போய் அத வாங்கிட்டு உங்கூட்டுக்கு போ. உன் தாத்தா வக்கணையா சோறாக்கி வெச்சிருக்கும். நல்ல கொட்டிக்கிட்னு, கயித்து கட்டில வெப்பமரத்தடில இஸ்த்து போட்டுகினு படுத்துட்டே படிச்சி முடி" என தேவி அவள் அடுத்து செய்யவேண்டியதை பட்டியலிட, "அடி போடி இவளே. எங்கத்த வூட்டுக்கு போனா, தாமு வண்டி வண்டியா அட்வைஸ் மழையே பெய்யும். உனக்குத்தான் மேத்ஸ் பிசிக்ஸ் ரெண்டும் நல்லா வருது இல்ல. ஐ.ஐ.டீ எண்ட்ரன்ஸ்கு ப்ரிப்பேர் பண்ண புக்ஸ் வாங்கிட்டு வரேன். டைம் வேஸ்ட் பண்ணாம அதை படி. அத வுட்டுட்டு இந்த புக்கெல்லாம் கேக்கற. இனிமேல் வர காலகட்டத்துல நம்ம ஊர்ல வெவசாயம் செஞ்சு பொழைக்க முடியாது அப்படி இப்படினு, இந்த புக்க வாங்கிட்டு வர சொன்னதுக்கே என்னென்னலாம் சொல்லிச்சு தெரியுமா? அது அன்னைக்கு பேசிட்டுப்போன தினுச பார்த்தா, எங்க வாங்கிட்டே வராதோன்னு நினச்சேன். இனிமேல் அது கிட்ட எதுவுமே கேக்க கூடாது தேவி. எதானா வேணும்னா பேசாம நாம ரெண்டுபேரும் சென்னைக்கே போய் வாங்கினு வந்துடலாம். காலைல ஒம்பது மணி பஸ்ஸ புடிச்சா சாயங்காலம் வூட்டுக்கு வந்துடலாம் இல்ல" என மங்கை சொல்லிக்கொண்டிருக்க, 'சொல்ல மாட்ட நீயி... பஸ் ஏற மெயின் ரோட்ட புடிக்கவே ஊர தாண்டி அஞ்சு கிலோமீட்டர் போவணும்!. இதுல அப்படியே தனியா... அதுவும் சென்னைக்கு... போக உட்டுட்டாலும்... தோ இருக்கற காஞ்சீவரத்துக்கே உடாதுங்க. ஏதோ உள்ளூர்லயே பள்ளிக்கூடம் இருக்கவே காட்டியும் படிக்கவாவது விட்டுவெச்சிருக்குதுங்க. நீ வேற" என நொடித்துக்கொண்டவள், "நடக்கற கதையா பேசு மங்க' என முடித்தாள் தேவி. அவள் சொல்வதும் உண்மைதான் என்பது விளங்க, பல வித சிந்தனைகள் மனதிற்குள்ளே சுழன்றடிக்கவும் வேலையில் மூழ்கிப்போனாள் மங்கை. முந்தைய தலைமுறை வரை அவர்களது சுற்றுவட்டார கிராமங்கள் அனைத்திலுமே பெண் கல்வி என்பது அவ்வளவு முக்கியமான விஷயமாகக் கருதப்படவில்லை. பெண் குழந்தைகள் பூப்பெய்திய உடனேயே படிப்பை நிறுத்திவிட்டு திருமணம் செய்து கொடுத்து விடுவார்கள். நிலமங்கையின் அம்மா ராஜேஸ்வரியும் கூட அதற்கு விதிவிலக்கில்லை. அவள் தனது சொந்த தாய்மாமனான வேலுமணியை மணக்கும் பொழுது அவளுடைய வயது வெறும் பதினாறு மட்டுமே. திருமணம் முடிந்த அடுத்த வருடமே, உலக நியதிப்படி அவள் நிலமங்கையைப் பெற்றெடுத்தாள். அடுத்ததாகக் குறைப்பிரசவத்தில் மற்றொரு பெண் குழந்தையையபம் பெற்று அதையும் பறிகொடுத்து கூடவே அதிக உதிரப்போக்கு உண்டாகி ஜன்னி கண்டு ராஜேஸ்வரி இறந்த சமயம் மங்கைக்கு முழுதாக மூன்று வயது கூட நிரம்பியிருக்கவில்லை. நிலமங்கையின் தாத்தா சந்தானமும் பாட்டி பூங்கொடியும், அந்த சின்னஞ்சிறு குழந்தையை வைத்துக் கொண்டு கண்களில் கண்ணீர் வற்றும் வரை அழுது ஓய்ந்தார்கள். பூங்கொடிக்கோ மகளுடைய இழப்பையும் கடந்து, தன் ஒரே தம்பியின் வாழ்க்கையும் உலகமே அறியாத பேத்தியின் எதிர்காலமும் மட்டுமே கண்களுக்கு பெரியதாகத் தெரிந்தது. ஆகவே அவர்களை எந்த குறையுமின்றி கவனித்துக் கொள்ளும் பொருட்டு, வேறு எதைப் பற்றியும் கொஞ்சம் கூட யோசனை செய்யாமல், மூத்த மகளின் இறுதிச் சடங்குகள் அனைத்தும் முடிந்த கையுடன் தனது இளைய மகளான மகேஸ்வரியை வேலுமணிக்கு மறுமணம் செய்து வைத்தார் அவளுடைய படிப்பைப் பாதியிலேயே நிறுத்தி. வீடு கணவன் மக்கள்... வருடத்திற்கு இரண்டு மூன்று புடவைகள்,விளைச்சல் கைகொடுக்கும் சமயத்தில் தங்கத்தாலான ஏதோ நகை, என சின்னஞ்சிறு வட்டத்திற்குள் மட்டுமே தங்கள் கனவுகளை அடைத்துவைத்திருக்கும் பூங்கொடிக்கும் ராஜேஸ்வரிக்கும் வேண்டுமானால் இது போன்ற வாழ்க்கை முறை நியாயமாகப் படலாம். திரைப்படத்தையும் தொலைக்காட்சி தொடர்களையும் பார்த்து, கல்லூரி படிப்பு, 'ஏசி' அறையில் பெரிய சம்பளத்துடன் வேலை, நகரத்து வாழ்க்கை குறைந்தபட்சம் 'பேண்ட்-சட்டை' அணிந்த நாகரிக தோற்றத்தில் கணவன் என வண்ண வண்ண கனவுகளை வளர்த்து அவற்றை மூளை முழுவதும் நிரப்பிவைத்திருக்கும் மகேஸ்வரி என்ற அந்த பதின்ம வயது பெண்ணிற்கு இதனால் கிடைத்ததெல்லாம் ஏமாற்றம்... ஏமாற்றம்... ஏமாற்றம் மட்டுமே. அவளைப் பெற்றவர்களையும் தாண்டி, ஊர் வாய்க்கு வேறு பயந்து, தாய்மாமனுமான அக்காவின் கணவனையும், அவள் பெற்றுப்போட்ட ரத்தினத்தையும் வேண்டவே வேண்டாம் என்று மறுக்க இயலவில்லை அவளால். ஒரு வேளை தமக்கை இறந்துபோகாமலிருந்தால் அவள் கனவு கண்ட அத்தகைய வாழ்க்கை அவளுக்குக் கிடைத்திருக்கும் என்ற அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை அவள் மனதில் வேரூன்றிப்போயிருக்க, தமக்கையின் கணவனிடமும் அவள் பெற்ற குழந்தையிடமும், அவளால் எப்படி முழு மனதுடன் அக்கறை பாராட்ட இயலும்? என்னதான் பிள்ளையைக் குறை இல்லாமல் கவனித்துக்கொண்டாலும் அவளுடைய ஒவ்வொரு செயலிலும் பேச்சிலும் அந்த ஆற்றாமை வெளிப்படாமல் இருக்வே இருக்காது. அன்னையையும் தமக்கையையும் கூடவே கணவனையும் திட்டிக்கொண்டே அந்த பிள்ளைக்கு செய்வாள். அல்லது செய்துகொண்டே திட்டி தீர்ப்பாள். நடுவிலிருந்து அவளுடைய கடுஞ்சொற்களுக்குத் தடுப்பணை போட்டுக்கொண்டே இருந்த பூங்கொடியும் நோய்வாய் பட்டு இறந்து போக, அவளுடைய மொத்த வடிகாலாகவும் ஆகிப்போனாள் நிலமங்கை. இதற்கெல்லாம் நடுவில் பெண்ணொன்று ஆணொன்றுமாக அவளுக்கென்று இரண்டு பிள்ளைகள் வேறு பிறந்தன. விவரம் புரிய ஆரம்பித்த பிறகு, அதுவும் சித்தி அவளைப் பெற்றவளைத் தினமும் குறை கூறிக்கொண்டிருக்க, தந்தையும் குற்ற உணர்ச்சியில் அவளை எதுவும் கேட்கும் நிலையில் இல்லாமல் போக, நிலமங்கையால் மகேஸ்வரியுடன் ஒன்றாக ஒரே வீட்டில் இருக்க இயலவில்லை. அவளுக்குப் பன்னிரண்டு வயதாக இருக்கும்போது ஒரு நாள், அவர்கள் வீட்டிற்கு நேரே பின் புறமாக இருக்கும் வீதியில் உள்ள அவளுடைய பாட்டன் வீட்டுக்கு வந்தவள் அவளுடைய வீடு என்று சொல்லப்படும் இடத்திற்குத் திரும்பிப் போக மறுத்துவிட்டாள். பெற்றவன் சொன்ன சொல்லிற்குக் கட்டுப்பட்டோ, மறுபடியும் ஊருக்கு அஞ்சியோ இல்லை உண்மையிலேயே தன் தவறை உணர்ந்தோ மகேஸ்வரி அங்கே வந்து, அவளை தங்களுடன் வருமாறு எவ்வளவு கெஞ்சிக் கேட்டுப் பார்த்தும் கொஞ்சம் கூட அசைந்துகொடுக்கவில்லை நிலமங்கை. அதன்பின் அப்பா தாத்தா என இருவரின் கண்டிப்பும் கவனமும் அவள்மேல் இருந்தாலும் தன் வாழ்க்கை தன் கையில் என்ற மனநிலையிலேயே வளர்ந்தாள் மங்கை. பள்ளிப்படிப்பு ஒருபக்கம் இருந்தாலும் சிறு வயது முதலே விவசாயத்தில் அதிக நாட்டம் உண்டு அவளுக்கு. தன்னை போன்றே தன் பேத்தியும் இருப்பதால், அப்படி ஒரு பெருமிதம் சந்தானத்துக்கு. அந்த மண்ணை தன் உயிராக நேசிப்பவர் அவர். அதனால்தான் தன் பேத்திக்கு அப்படி ஒரு பெயரையே வைத்தார் அவர். மனைவி மகள் என இருவரையும் இழந்தபின்னரும் அவரை உயிர்ப்புடன் வைத்திருப்பது அவர் விவசாயம் செய்யும் அந்த பூமிதான். எனவே பாட்டன் பேத்தி இருவரையும் தன்னோடு பிணைத்துவைத்திருந்தது அந்த பூமி என்றால் அது மிகையில்லை. அந்த நிலத்தையும் அதில் விளையும் பயிர்களையும் அவளைச் சுற்றி எங்கும் பசுமையைப் பூசி நிறைந்திருக்கும் மரம் செடி கொடிகளையும் தவிர இந்த உலகில் வேறு எதையும் மிக உயர்ந்ததாக எண்ணவில்லை நிலமங்கை. ஒருவாராக அனைவரும் சேர்ந்து அந்த நாற்றுகள் முழுவதையும் நட்டு முடித்துத் தலைநிமிர மதியம் இரண்டாகியிருந்தது. 'எப்பொழுதடா முடியும்?' எனக் காத்திருந்தவள் அங்கே ஓரமாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்த தனது இரு சக்கர வாகனத்தைக் கிளப்பிக்கொண்டு அங்கிருந்து சென்றாள் நிலமங்கை. *** தனது அறையில் உட்கார்ந்து, ஹெட்போனை காதில் மாட்டியவாறு தன் மடிக்கணினியைத் தட்டிக் கொண்டிருந்தான் தாமோதரன். அப்பொழுது தன் பின்புறமாக நிழலாடவும், அவன் இதழ்களில் மென் புன்னகை அரும்பியது, அங்கே வந்திருப்பது யார் என்று உணர்ந்ததால். "என்ன மங்க! உனக்கு உடனே அந்த புக் வேணும்... அதுக்குதான இவ்ளோ வேகமா அடிச்சு பிடிச்சு இங்க ஓடி வந்திருக்க?" எனக்கேட்டான் தாமோதரன், அவன் உட்கார்ந்திருந்த சுழல் நாற்காலியுடன் திரும்பியவாறு. "உட்கார்ந்த இடத்திலேயே ராட்டனத்துல சுத்திட்டு... கேக்கற பாரு கேள்வி" என நொடித்துக் கொண்டவள், "புத்தகத்துக்காக இல்லன்னா... வேற எதுக்காக வருவாங்களாம், அதுவும் இந்த நேரத்துல" என அவள் கடுப்புடன் கேட்க, "ஏன் உங்க அத்தை இருக்காங்க... அவங்கள பாக்க வரலாம். இல்ல மாமா இருக்காங்க... அவங்கள பார்க்க வரலாம். ஒரு சண்டைக்கார கிழவி இருக்கு... அதை பார்க்க வரலாம். எல்லாத்துக்கும் மேல இந்த அத்தான் இருக்கேன்... என்ன பாக்கவும் வராலாமில்ல" என அவன் கிண்டலாகக் கேட்கவும், "புதுசா வேலை கிடைச்சு வெளியூர்ல போயி உக்காந்துட்டு இருக்கற நீ இதை சொல்ல கூடாது. நீயி உன் அப்பன் ஆத்தாவ வந்து பார்த்துட்டு போறத விட அதிகமா அவங்கள வந்து பாக்கறவ நானு. அதே மாதிரி உன்ன வந்து பாக்கணும்னு எனக்கே தோணிச்சுன்னா நானே வருவேன். ஆனா இப்ப தோணல" என்றவள் ஒரு சலிப்புடன், "ஏன் தாமு இந்த தடவை இப்படி வித்தியாசமா நடந்துக்கிற. எனக்கு புரியவே இல்ல போ" என்று அவள் சொல்ல, அவள் மறுபடியும் பெயரிட்டு அழைத்ததால் கோபமாக முறைப்பது போல் ஒரு கள்ளச் சிரிப்புடன் அவன் அவளைப் பார்க்கவும், "இந்தா பாரு... இப்படி புதுசு புதுசா அத்தான் பொத்தான் இப்படியெல்லாம் கூப்புட சொன்னா அது எனக்கு வரவே மாட்டேங்குது. என்ன வுட்டுடு" என்று அவள் சிரித்துக்கொண்டே கெஞ்சலாகச் சொல்ல, "வரலன்னா அப்படியே விட்டுடுவியா? ஃபார் எக்ஸாம்பிள்... உனக்கு ஏதாவது ஒரு பார்முலா இல்லன்னா தியரம் வரலனா அப்படியே விட்டுடுவியா? மறுபடி மறுபடி உருப்போட்டு அத வர வெச்சுடுவ இல்ல. அது மாதிரி இதையும் பழகிக்க" என அவன் அசராமல் சொல்ல, "அதான் எதுக்குன்னு கேக்கறேன். காரணம் சொல்லு" என மங்கை முறுக்கிக் கொள்ள, ‘உன்னிடம் புதியதாக ஏற்பட்டிருக்கும் சிறு ஈர்ப்புதானடி காரணம் பெண்ணே!’ என அவளிடம் சொல்ல நா எழவில்லை தாமோதரனுக்கு. குறைந்தபட்சம் அவள் கல்லூரி படிப்பை முடிக்கும் வரை, தானும் ஒரு உறுதியான முடிவுக்கு வரும் வரை எதையும் சொல்லக்கூடாது என்ற எண்ணத்திலிருந்தவன், "இப்போதைக்கு எந்தக் காரணத்தையும் நான் உங்கிட்ட சொல்லனும்னு அவசியமில்ல... உன்னோட வயசுல பெரியவந்தான நானு, மரியாதையோட கூப்பிடறதுல என்ன தப்பிருக்கு" என்று சொல்லிக்கொண்டே அந்த புத்தகத்தை தன் மடிக்கணினி பையிலிருந்து எடுத்தவன் அதை மேசை மீது வைக்க, "காரணத்தை என்னைக்கு சொல்றியோ அன்னைக்கு இந்த அத்தான் பொத்தான்னெல்லாம் கூப்பிடுறேன். அது வரைக்கும் நீ எனக்கு தாமுதான்" என அவள் சளைக்காமல் பதில் கொடுக்கவும் அதில் அவனுடைய வீம்பு அதிகமாகிப்போக, "நீ என்ன அத்தான்னு சொல்லி கூப்ட்டா... இந்த புக்க எடுத்துட்டு போ. இல்லன்னா இத நீ தொடக் கூட கூடாது" என அவன் கண்டிப்புடன் சொல்ல, அதில் உண்டான கோபத்தில் அவளுடைய முகம் சிவந்துபோய், "அப்படின்னா இந்த புக்கு எனக்கு வேணவே வேணாம் நீயே வச்சுக்க" என்று சொல்லிவிட்டு ஒரு நொடி கூட நிற்காமல் விறுவிறுவென அவள் அங்கிருந்து சென்றுவிட, "ஹே மங்க! இந்த புக்க வச்சிட்டு நான் என்ன செய்ய போறேன். சும்மா விளையாட்டுக்கு தான் சொன்னேன். எடுத்துட்டு போடி" என சொல்லிக்கொண்டே அவன் அவளை பின் தொடர்ந்து வரவும் அதற்குள்ளாகவே வேகமாக மாடிப்படிகளிலிருந்து இறங்கிச் சென்றே இருந்தாள் நிலமங்கை. அவன் மறுபடியும் தனது அறைக்குள் வர, சில நிமிடங்களில் அங்கே வந்த அவனுடைய அம்மா புஷ்பா, "ஏன்டா... இந்த மங்க பொண்ண என்னடா சொன்ன? அது ஏன் இப்படி கோச்சிட்டு போகுது" எனக் கவலையுடன் கேட்க, "அவ உடம்பெல்லாம் திமிறும்மா அதுதான்" என்றான் அவன் கிண்டலாக. "பாவம்டா அந்த பொண்ணு... காலையிலிருந்து கழனி வேலை செஞ்சுட்டு நேரா இங்கதான் வந்திருக்கு போல. பசியோட வேற இருந்திருக்கும்" என அவர் மங்கைக்காக வருந்த, "எல்லாம் அவங்க தாத்தா... வீட்ல ஏதாவது சமைச்சு வச்சிருப்பாரு. இது நேரா அங்க போய் நல்லா ஒரு கட்டு கட்டும். நீ ஒண்ணும் அங்கலாய்க்காத" என்று சொன்னவனின் பார்வை மேசையிலிருந்த புத்தகத்தின் மீது பட்டது. உடனே அனிச்சையாக அவன் அதை திறந்து, 'இந்த நூல்... அறுத்த தானியத்தில் ஒரு பகுதியை நிலத்தில் விதைத்த முதல் பெண்ணுக்கு...' என அதன் முதல் பக்கத்தில் அச்சடிக்கப்பட்டிருந்த வரிகளைப் படித்தவன், "ஓஹோ அதுதான்... இந்த புக்குக்காக இந்த மகாராணி உயிரையே விடுதா?! போகட்டும் எங்க போயிட போறா அவ. திரும்பவும் இந்த புக்கை வாங்க என்னை தேடி இங்கதான் வருவா" என இறுமாப்புடன் மனதில் எண்ணிக்கொண்டு அந்த புத்தகத்தை அப்படியே மூடி அங்கு இருந்த அலமாரியில் வைத்தான் தாமோதரன், இந்த ஒரு சிறிய புத்தகம் இந்த உலகத்தைப் பற்றிய அவனுடைய பார்வையே புரட்டிப்போடப் போவதை அறியாமலேயே. நிதரிசனத்தில்... வாகனம் அவர்கள் வீடுகளிருக்கும் வீதியில் நுழையவம், தூரத்திலிருந்தே கவனித்துவிட்டாள் மங்கை அவளுடைய அன்னை வாழ்ந்த வீடு திருமணக்கோலம் பூண்டிருந்ததை. வாயிலில் வாழைமரம் கட்டி, முகப்பு வைக்கப்பட்ருக்க, , ஆதவனின் கிரணங்கள் பூமி முழுவதையும் ஆக்கிரமித்துவிட்டதால் ஒளி மங்கி தெரிந்தாலும் கூட, அதில் தொங்கிக்கொண்டிருந்த 'சீரியல்' விளக்குகள் தங்கள் பணியை செவ்வனே செய்துகொண்டிருந்தன. கூடவே அதில் கட்டப்பட்டிருந்த ஒலிபெருக்கிகள் பெருந்தன்மையுடன் அமைதி காத்தன. அவளைக் கண்களால் அளந்தவாறே நிலமங்கையின் வீட்டின் வாயிலில் காரை நிறுத்தினான் தாமோதரன், அவளுடைய தாத்தா அங்கே இருப்பதினால் முதலில் அவள் அங்கே செல்லத்தான் விரும்புவாள் என்பதினால். "மா... தாமு அத்தானோட வண்டி வர சத்தம் கேக்குது. அக்கா வந்துடுச்சு போல" என்ற ஒரு இளம் பெண்ணின் குரலும் தொடர்ந்து வீட்டுக்குள் ஏற்பட்ட சலசலப்பும் அவளுடைய செவிகளைத் தீண்டவும், ஒரு ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருந்து அவளை யாரோ திடீரென்று அடித்து எழுப்புவதுபோன்று அவளுடைய உடல் தூக்கிப்போட, அவனை நோக்கி, "தேங்க்ஸ்" என்கிற ஒற்றை வார்த்தையை உதிர்த்தவள், தன் கைப்பையை வசதியாக தோளில் மாட்டிக்கொண்டு, மகழ்ச்சியும் தயக்கமும் போட்டி போட வாகனத்திலிருந்து இறங்கி தீவிர யோசனையுடன் வீட்டிற்குள் செல்ல எத்தனிக்க, தன் தொண்டையை செருமிக்கொண்டவன், "இத பாரு மங்க... மதியம் வரைக்கும் உனக்கு டைம் தரேன். இங்க எவ்வளவு சீராடணுமோ சீராடிட்டு நேரா நம்ம வீட்டுக்குத்தான் நீ வரணும். இனிமே நீ அங்கதான் இருக்கப்போற ரைட். இனிமேலும் உன்னை விட்டுட்டு என்னால இருக்க முடியதுங்கறத நெனப்புல வெச்சுக்க" என மிரட்டலாக ஆரம்பித்துத் தழுதழுக்கும் குரலில் அவன் முடிக்கவும், திரும்பிய மங்கை அவனை ஒரு உணர்வற்ற பார்வை பார்க்க, அதற்குள் வீட்டிற்குள்ளிருந்து அவளுடைய தங்கை, தம்பி சித்தி என ஒவ்வொரு தலையாகத் தெரியவும் 'காரை' அப்படியே 'ரிவர்ஸ்'இல் ஓட்டிவந்து அவன் வீட்டின் வாயிலில் நிறுத்தி இறங்கினான் தாமு. அதற்குள் வீட்டிற்குள் சென்றிருந்தாள் மங்கை. அப்பொழுது அவசரமாக அவனை நோக்கி ஓடி வந்த செல்வம், "குடுங்கண்ணா... வண்டிய ஷெட்ல போட்டுட்றேன்" என்றவாறு அவன் கையிலிருந்த சாவியை வாங்கிக்கொண்டு காரை நோக்கிப் போக, "என்னடா தாமு! இம்மாம் வருஷம் கழிச்சு அந்த பொண்ணு இங்க வந்துருக்குது. நம்ம வூட்ட திரும்பி கூட பார்க்காம இப்புடி போவுதே. நல்ல வார்த்தையா பேசி... சமாதானப்படுத்தி அதை நேரா இங்கதான இட்னு வந்திருக்கணும் நீ" என வருத்தமும் ஏமாற்றமுமாகச் சொன்னார் புஷ்பா. அவன் மனத்திலிருந்த ஏக்கமும் அதுதான் என்பதால் அவருக்குப் பதில் சொல்ல இயலாமல் அவன் விட்ட பெருமூச்சின் உஷ்ணத்தில், அவன் வீட்டின் முகப்பில் வைக்கப்பட்டிருந்த வளைவில் மொத்தமாகப் படர்ந்திருக்கும் பச்சை பசேலென்ற கொடியும் அதில், சிவப்பு வெள்ளை பிங்க் என மூன்று நிறங்களும் கலந்தவாறு கொத்துக்குத்தாக பூத்துக் குலுங்கி கண்களை பறிக்கும், நிலமங்கைக்கு மிகவும் பிடித்தமான ரங்கூன் மல்லிகை மலர்களும் கூட அவனைப் பார்த்து பரிதாபமாக ஏக்கத்துடன் புன்னகைத்தன ‘உன் நிலமங்கையின் பார்வை எங்களையும்கூட தழுவவில்லை’ என்பது போல!