ஹலோ ஃப்ரெண்ட்ஸ்  அடுத்த அத்தியாயம் போட்டுட்டேன்… பெரிய அத்தியாயம்... சோ திட்டாதிங்க   படிச்சுட்டு உங்க கருத்தைச் சொல்லுங்க… கமெண்ட்ஸ் அண்ட் லைக்ஸ் போட்ட எல்லோருக்கும் நன்றிகள்   நன்றி உங்கள் பிரவீணா… அத்தியாயம் 12 : நாயகன் வான் பறந்த தேன் சிட்டு நான் புடிக்க வாரதா கல்லிருக்கும் ரோசப்பூ கை கலக்க கூடாதா ராப்போது ஆன உன் ராகங்கள் தானா அன்பே சொல் நானா தொட ஆகாத ஆணா உள் மூச்சு வாங்கினேனே முள் மீது தூங்கினேனே இல்லாத பாரமெல்லாம் நெஞ்சொடு தாங்கினேனே நிலவ நாளும் தேடும் வானம் நான் நாயகி அத்தை மகன் கொண்டாட பித்து மனம் திண்டாட அன்பை எண்ணி நெஞ்சில் சுமப்பேன் ஓஹோ புத்தம் புது செண்டாகி மெத்தை சுகம் உண்டாக அத்தனையும் அள்ளி கொடுப்பேன் ஓஹோ மன்னவனும் போகும் பாதையில் வாசமுள்ள மல்லிகைப்பூ மெத்தை விரிப்பேன் உத்தரவு போடும் நேரமே முத்து நகை பெட்டகத்தை முந்தி திறப்பேன் மௌனம் போனதின்று புது கீதம் பாடுதே வாழும் ஆசையோடு அது வாசல் தேடுதே கீதம் பாடுதே வாசல் தேடுதே ”திலகா…. நான் ஆஃபிஸ் கிளம்பறேன்… செழியன் கிட்ட சொல்லிட்டேன்…பை…”  முத்துராம்    திலகாவிடம்  சொல்லியபடியே   “நீ அவனைக் கவனிக்கிறேன்னு நீ டேப்லட்ஸ் எடுத்துக்க மறந்துறாத…” என்று மனைவியின் உடல்நலனையும் சுட்டிக்காட்டியவராக கிளம்பியிருக்க…   “ஏங்க மதியம் வீட்டுக்கு வந்துருங்க… “ திலகா சொன்னபோதே… முத்துராமும் தன் மனைவி ஏன் சொல்கிறாள் என்று புரிந்தவராக   “முகிலன் வர்றான்ல இன்னைக்கு…  அதை மறந்துட்டேன்…  சரி சரி வந்துறேன்” என்று புன்னகையுடன்  கிளம்பியிருக்க…. திலகா தலையை மட்டும் ஆட்டி வைத்தார்…   முகிலன் வருகிறான் என்பதற்கே  இவர்கள் வீட்டில் தடபுடலான விருந்து…   தன் அண்ணன் ராஜசேகரை… தங்கள் குடும்பத்தை நினைத்தவளின் கண்கள் கலங்கத் தவறவில்லை… இருந்தும் சமாளித்தவளாக…   “நம்ம ஊர்ல இருந்து வர்ற பஸ் இந்நேரம் வந்திருக்கும்…. புள்ள பசியோட வந்துட்டு இருக்கும்” திலகா தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டபடி…  சமையலில் கவனம் வைக்க ஆரம்பித்தார் திலகா…    சமையல் செய்தபடியே மணியைப் பார்த்தவர்…   “செழியனுக்கு சூப்பைக் கொண்டு போய்க் கொடுப்போம்… காலையில இருந்து ஒண்ணுமே சாப்பிடலயே”  மகனின் அறைக்குச் செல்ல…   வெகு தீவிரமாக கம்ப்யூட்டரின் முன் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்த செழியன்…. தாயைப் பார்த்தவனாக…   “10 மினிட்ஸ்… நானே வர்றேன்” கைசைகையிலேயே தன் தாய்க்கு பதில் சொன்னவனாக மீண்டும் கணினியைப் பார்த்துப் பேச ஆரம்பித்தான்…. திலகாவும் கிளம்பியிருந்தார்…   “பூஜா… நீ அனுப்பின மெயில்… ரிப்போர்ட்ஸ்…  கிளைண்ட் மீட்டீங் சம்மரிஸ் எல்லாம் பார்த்துட்டே இருக்கேன்…  ப்ரணவ் உனக்கும் க்ளைண்ட் ஃபீட்பேக்  ரொம்ப நல்லா இருந்தது…” தொடர்ந்தான் செழியன்   ”தேங்க்ஸ் கைஸ்… எனக்கு இப்படிலாம் நடக்கும்னு  தெரிஞ்சுதான் என்னமோ… தொழில் ரீதியா எனக்கு எந்த ஒரு ஒரு இறக்கமும் நடக்கக் கூடாதுன்னு கடவுளே உங்க ரெண்டு பேரையும் அனுப்பியிருப்பார் போல… நான் ஆக்ஸிடெண்ட் ஆகி  கான்ஷியஸ் இல்லாமல் படுத்த படுக்கையா கிடந்த போது சப்போர்ட் பண்ணினதுக்கு… இப்போ வரை சப்போர்ட் பண்ணிட்டு இருக்கிறதுக்கு…..  நம்ம க்ளைண்ட்ஸ்லாம் நம்ம விட்டு போகாமல்… அவங்களுக்கு நம்மகிட்டருந்து அஷ்யூரண்ஸ் கொடுத்ததுக்கு…    தேங்க்ஸ்னு சொல்லி… இல்ல ஏதாவது காம்ளிமெண்ட்னு கிஃப்ட் பண்ணி   உங்களை பிரிச்சுப் பார்க்க விரும்பல…  சீக்கிரமே இதுக்கான அவுட்புட் என்னன்னு தெரியவரும் உங்களுக்கு” செழியன் தன் மகிழ்ச்சியை அவர்களிடம் வெளிப்படுத்தி… அதன் பின் சில நிமிடங்கள் இருவருடனும் அலுவலகம் தொடர்பான மற்ற விசயங்களைப் பேசி முடித்து அந்த கான்ஃபெரென்ஸ் அழைப்பை முடித்த போதே…  பூஜா அவனுக்கு தனிப்பட்ட வீடியோ அழைப்பில் அழைக்க ஆரம்பித்திருக்க… இவனும் அதை அட்டெண்ட் செய்தான்   “செழியா..” பூஜாவின் குரல் முந்தையை அழைப்பில் இருந்தததுபோல இல்லாமல் நெகிழ்ந்திருக்க   செழியன்  அவளிடம்   “என்னாச்சு… இவ்ளோ நேரம் நல்லாதானே பேசுன… இங்க பாரு பூஜா… நான் நல்லாத்தான் இருக்கேன் பூஜா… இந்த அழுமூஞ்சி பூஜா இன்னும் உனக்குள்ள இருக்கான்னு எனக்கு ஆக்ஸிடெண்ட் ஆன பின்னாடிதான் தெரிஞ்சது” செழியன் பூஜா இருவரும் தொழில் ரீதியான முறையில் பேசாமல் நண்பர்களாக நட்புடன் பேச ஆரம்பித்திருக்க   “இல்ல… நான் எங்க அழறேன்… “ என்று சட்டென்று சமாளித்தவள்…   “முகில் எப்போ வருவான்… அவன் இன்னைக்கு வர்றேன்னு சொல்லியிருந்தானே…  நான் ஒண்ணும் உன்கிட்ட பேச  வரலை… அவன் கிட்ட பேசலாம்னுதான் போன் பண்ணினேன்”     “நல்லா நடிக்கிற பூஜா… ஆனா என்ன உனக்கு நடிப்புதான் வரலை… இல்லை உன் நடிப்பு என்கிட்டலாம்  செல்லலைனு சொல்லலாம்”  என்றவன்   “உன்னை என்ன பண்ணச் சொன்னேன்… அதை நீ முதல்ல பண்ணுனியா….  எங்க சித்தப்பா பாவம்… கதறுராறு… டேய் கரடித் தொல்லை விட்டதுன்னு பார்த்தா… அதுக்கு ரீப்ளேஸ்மெண்ட் பண்ணி விட்டுட்டு போயிருக்குனு… பார்த்து பண்ணும்மா… பாவம்மா அவர்… ஒரு வாரத்துல பூஜா கிளம்பிருவான்னு சொல்லிட்டு வந்தேன்… ஒரு மாசமாச்சு அழ ஆரம்பிச்சிருவாரு பூஜா “ செழியனின் மதிவாணனைப் பற்றிய வார்த்தைகளில் இப்போது பூஜா சிரித்தவளாக்…   “பார்த்துட்டு இருக்கேன் செழியா… ஆனால் உன்னை இப்படி பார்க்கிறதுக்கு எனக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு…”   அவள் சொன்னவுடன்  தன்னையே ஒரு முறை குனிந்து பார்த்தவனாக   ”உட்கார்ந்திருக்கிறது வீல் சேர்…   நெத்தியில கட்டு… ஆர்ம் ஸ்லிங்… நடக்கிறதுக்கு ஸ்டிக்… இதெல்லாம் பார்க்கிறதுக்கு சந்தோஷமாவா இருக்கும்… கஷ்டமாத்தான் இருக்கும்…”  செழியன் நக்கலாகக் சொல்ல   முறைத்தாள் பூஜா…   “உன்னல்லாம்… இந்த சிச்சுவேஷன்லயும் நக்கலுக்கு ஒண்ணும் குறைச்சல் இல்லை…. உடம்பைப் பார்த்துக்க… முகில் வந்தா கால் பண்ணு…. தூங்கிற மாட்டேன்… சரியா வைச்சுறவா” என்றபடி பூஜா திரையில் இருந்து மறைந்த போதே…  வரவேற்பறையில் முகிலனின் குரல் கேட்க… தான் உட்கார்ந்திருந்த சக்கர நாற்காலியை இடது கையால் உருட்டியபடி… வெளியே வந்திருக்க…  முகிலன் இவனைப் பார்த்த  அடுத்த நொடியே   “டேய் பார்த்துடா… நான் தான் வருவன்ல… அதுக்குள்ள என்ன அவசரம்”  செழியனை நோக்கி வந்திருக்க…   “இந்த அவசரம் உன்னைப் பார்த்துட்டுனு நினைக்கிறியாடா….” கண்களைச் சிமிட்டிய நண்பனை பொய்யாக முறைத்த முகிலன்…   “தெரியாதா… யாருக்காக இந்த அவசரம்னு… எல்லாம் தெரியாமத்தான் நண்பன்னு உங்கூட குப்பை கொட்றேனா” என்ற போதே திலகா அங்கு வந்திருக்க…   “முகிலா குளிச்சுட்டு வந்துறியா… நெஞ்செலும்பு சூப் சூடா இருக்கு… “ திலகா சமையலறையில் இருந்தபடியே கேட்க   “அத்தை… குளிக்கிறதா!!! முதல்ல சூப்பைக் கொடுங்க… குளிக்கவாம் குளிக்க…  பஸ்ஸை விட்டு இறங்கின உடனேயே பிரஷ் பண்ணி… மூஞ்சி முகரைலாம் கழுவிட்டுத்தான் வந்தேன்…  நீங்க எடுத்து வைங்க…”   ”ஹான் அப்புறம்… ஆட்டுக்கால் வாங்கிட்டு வந்துருக்கேன்…  டெய்லி இவனுக்கு வச்சுக் கொடுங்க…. நம்ம ஊர்  ஆட்டுக் கால் மாதிரி கிடைக்காது… “ முகிலன் திலகாவிடம் சொன்னபோதே…   “டேய் முகில்… நடக்கனும் போல இருக்குடா…  உன்னைப் பார்க்கிற அவசரத்துல ஸ்டிக்கை ரூம்ல விட்டுட்டு சேரைத் தள்ளிட்டே  வந்துட்டேன்… எடுத்துட்டு வர்றியா”  செழியன் சொல்ல…   “ஸ்டிக் எதுக்குடா மச்சான்…. நான் எதுக்கு இருக்கேன்…. வாடா… “ என நண்பனை எழுப்பியவன்… தன் தோளைக் கொடுக்க… அவன்  உதவியுடன் டைனிங்க் டேபிள் வரை வந்திருந்தான் செழியன்…   உதடுகளை பற்களால் கடித்தபடி தன் வலியை மறைத்தபடி அமர்ந்தவன்… நண்பனின் கவலை படிந்த முகத்தைப் பார்த்தவனாக   “முன்னைக்கு இப்போ பரவாயில்லடா… இந்த ரெக்கவரியே ஃபாஸ்ட்டுனுதான் சொல்றாங்க டாக்டர்ஸ்… பிசியோதெரபி கொடுக்க கொடுக்க… சீக்கிரம் இந்த வீல்சேர்… ஸ்டிக்… இந்த கை ஊஞ்சல் எல்லாத்துக்கும் விடுதலை கொடுத்துறலாம்… பாவம் இதுங்க எல்லாம் இந்த செழியனைக் கட்டிகிட்டு ரொம்ப அவஸ்தைப் படுதுங்க”   ”என்னது அதுங்க அவஸ்தைப் படுதுங்களா…  நல்லா பேசுறடா… மதுரக்காரனுக்கு நக்கல் பேச்சு பேசவா கத்துக் தரனும்”   திலகாவும் இப்போது இருவருக்கும் சூப்பைப் பறிமாறி இருக்க   “அம்மா… எனக்கெதுக்கு… முகிலனுக்கு மட்டும் கொடுங்க” செழியன் தன் முன் வைத்த சூப்புக் கிண்ணத்தை தள்ளி வைத்திருக்க   “ஏண்டா… ஏன்…  இதெல்லாம் குடிச்சாத்தானே சீக்கிரம் சரி ஆகும்… நீ சீக்கிரம் சரி ஆகிட்டு இருக்கிறதுக்கு என்ன காரணம்… மருந்து மாத்திரையா என்ன… எங்கத்த வச்சுக் கொடுக்கிற நெஞ்செலும்பு… ஈரல்…. ஆட்டுக் கால் சூப்பு… இரத்தப் பொறியல்னு உன்னை தேத்துறதே அவங்கதான்…  இதே நீ நம்ம ஊர்ல இருந்திருந்த ஒரே வாரத்துல தேத்திருப்போம்…. நடக்க வச்சிருப்போம்…. என்னத்த நான் சொல்றது சரிதானே” திலகாவையும் கூட்டு சேர்க்க   “குடிப்பான் முகிலா… ஆனால் இன்னைக்கு திங்கட்கிழமைல… அவன் விரதம்  இருக்கிற நாளாச்சே….   இந்தச் சமயத்துல கூட விட மாட்டேங்கிறான்…   நானும் ஒவ்வொரு வாரமும் இவன் கூட மல்லுக் கட்டிட்டு இருக்கேன் …  இன்னைக்கு இவன் மீட்டிங்க் பேசிட்டு இருக்கும் போதே… இதான் சாக்குனு சாப்பிட வச்சுறலாம்னு பார்த்தா… முடியலயே… அப்படி என்ன விரதமோ” திலகா தாயாக கடுப்பாக சொல்ல   “இவன்லாம் திருந்த மாட்டான்….  விடுங்க… ஒன்பதாவதுல ஆரம்பிச்சது… விட்ருவானா என்ன…. ”   சொல்லிக் கொண்டிருந்தபோதே…   “ஆஹ்ஹ்ஹ்…. ஆஹ்ஹ்…”   செழியன் உணவு மேசைக்கு கீழாக முகிலனின் காலை நோக்கி விட்ட உதையில் முகிலன் கத்த ஆரம்பித்திருக்க… திலகா பதட்டத்துடன்  முகிலனைப் பார்க்க   “அம்மா… ரொம்ப காரமா இருக்கும் போல… அதான் பையன் வாய்லயே டான்ஸ் ஆட்றான்…  நீங்க போய் நல்லெண்ணெய் எடுத்துட்டு வாங்க…”   “அவ்ளோ காரமா இருக்கு…  மிளகுத்தூள் கொஞ்சமாத்தானே போட்டேன்”  திலகா யோசித்தபடியே   “முகிலா… இந்தக் காரத்துக்கே இப்படியா… சரி சரி விடு ஆயில் எடுத்துட்டு வர்றேன்… ஆனால் செழியன் இப்போதான் ஆஃபிஸ் ஸ்டார்ட் பண்ணின பின்னாடிதானே விரதம் இருக்கான்… ஸ்கூல் காலேஜ் டேஸ்ல எல்லாம் இந்த விரதம் லாம் இருக்க மாட்டான்” என்றபடியே உள்ளே போக…   “மண்டே மண்டே… ஸ்கூல்ல உன் சாப்பாடையும் சேர்த்து சாப்பிட்டவன்  நான் தானே… சென்னை வந்தப்புறம் ஸ்கூல்ல… காலேஜ்ல எந்த அப்பாவி மாட்டினானோ… இதெல்லாம் பாவம் திலகா அத்தைக்கு அது எங்க தெரியப் போகுது…”  தனக்குள்ளே புலம்பியபடியே  சூப்பில் கவனை வைக்க…   “சீக்கிரம் சாப்பிட்டு வாடா…. இல்லை சாப்பிடவே விடாமல் இழுத்துட்டு போய்ருவேன்” தான் இருந்த நிலையிலும் செழியன் முகிலனை மிரட்ட…   ”இந்த மிரட்டலுக்கு மட்டும் குறைச்சல் இல்ல…  அவ்ளோதாண்டா…. இதோ முடிச்சுறேன்” என்றவனை…  அதோடு தொல்லை பண்ணாமல் அவன் சாப்பிட்டு முடிக்கும் வரை  பொறுமை காத்தவன்… அடுத்த சில நிமிடங்களில் தன் நண்பனோடு தன் அறையிலும் இருந்தான்…   ---   சற்று முன் வரை வரவேற்பறையில் பொறுமையுடன் …. புன்சிரிப்புடன்… கிண்டலும்… நக்கலுமாக பேசிக் கொண்டிருந்தவன்… முகத்தில் இப்போது எள் போட்டால் வெடித்துவிடும் அளவுக்கு உக்கிரமாக இருக்க   “பார்த்தியாடா அவனை…”   “பார்த்தேன்டா…” என்ற முகிலன்…   “ஆனா… அவன் இந்த விசயத்தைப் பற்றியே பேச மாட்டேங்கிறான்… அந்தப் பொண்ணு மேல தப்பில்லை… அது நல்லாவே எனக்குத் தெரியும்… ஆனா இவ்வளவு நடந்த பின்னால அந்தப் பொண்ணை மேரேஜ் பண்ணிக்க விருப்பம் இல்லை… இதோட இந்த பிரச்சனையைப் பற்றி யாரும் பேச வராதீங்க அந்த வீட்டு  சைட்ல இருந்து…. நான் அந்தப் பொண்ணைப் பற்றி தப்பா ஏதும் சொன்னேனா… என் மேல பழி போட்டுத்தானே விலகிகிட்டேன்னு… இப்படித்தாண்டா பேசினான்…”   ”ஆரா மேல பழி போட்டுட்டு அவன் உயிரோட வேற இருந்துருவானா என்ன… சாவடிச்சுற மாட்டேன்… எல்லா என் மாமனைச் சொல்லனும்… கைல மட்டும் அவர் சிக்கட்டும் அப்புறம் இருக்கு அவருக்கு”   கடுப்பாக அங்கிருந்த சுவற்றில் ஓங்கிக் குத்திக் கொண்டவன் செழியன்….   “யார் மேல இருந்த வஞ்சத்தையோ யார் மேலயோ காட்டிட்டாரு… என் அண்ணன் பொண்ணு என் பொண்ணு மாதிரினு வாய் ஓயாமல் சொன்ன ஆளு… இப்படி பண்ணுவார்னு எதிர்பார்க்கவே இல்லைடா… “  செழியன் சொல்லிக் கொண்டிருந்த போதே   “இப்போ கூட அந்தாளை ’மாமா’ ன்னு சொல்ல மனசு வருதாடா உனக்கு… தனா மேல பழி போட்ட அந்த மாப்பிள்ளைப் பையனை உயிரோட விட மாட்ட…. ஆனா உன் சின்ன மாமாவை விட்டு வைப்பியாடா…”   செழியன் அமைதியாக நின்றிருந்தவனாக பின் முகிலனிடம் நிதானமாகவே பேசினான்…   “அவருக்கு எங்க குடும்பத்து மேல அதுவும் முக்கியமா ஆரா அம்மா மேல கோபம்டா… அதை எப்படி தீர்த்துகிறதுன்னு அவங்க பொண்ணு வாழ்க்கைல விளையாடிட்டார்டா…”   சட்டென்று அவன் முன் வந்து நின்ற முகிலன்   “டேய்… எங்க என் கண்ணைப் பார்த்து சொல்லு… “ முகிலனின் குரல் இப்போது உடைந்திருக்க   “என்னடா… எனக்குப் புரியலையே நீ என்ன சொல்ல வர்ற… நான் என்னடா பண்ணினேன்” புரியாமல் விழித்தான் செழியன்   ”அது எப்படிடா… தனாவோட மேரேஜும் நிக்கனும்…. அதே நேரம் அவளோட மானத்துக்கும் பங்கம் வந்துறக் கூடாது… எல்லாமே ப்ளான் போட்டு நடந்த மாதிரி இருக்கு… சொல்லுடா… நீ இதுக்கு காரணம் இல்ல… நீயா சொல்வேன்னு எதிர்பார்த்தேன்… ஆனா என்கிட்டயே மறைக்க நினைக்கிறேல… உங்க சுகுமார் மாமாவை வச்சு நீதானே இவ்வளவும் பண்ணின…”  இப்போது முகிலன் அவனையும் மீறியவனாக செழியனின் சட்டையைப் பிடித்திருக்க…   அதே வேகத்தில்  செழியன் முகிலனை தள்ளி விட்டவனாக… அதே நேரம் அவன் சொன்னதின் அர்த்தம் புரிந்தவனாக… செழியனின் கண்கள் சிவந்திருக்க…   “நீ என்னை அவ்ளோ கேவலமானவனாவா நெனச்ச… நான் ஆராவை லவ் பண்றேன் தான்…. அதுக்காக இப்படி ஒரு கீழ்த்தரமான… குறுக்கு வழில  போற அளவுக்கு  மானங்கெட்டவன் இல்லடா…”   முகிலன் அப்போதும் விடவில்லை   “பின்ன யாருடா இருப்பா… அவ மேரேஜ் நடக்கக் கூடாதுன்னு… எவனோ ஒருத்தவனோட அவ கையைப் பிடிச்சுட்டு தியேட்டர் முன்னாடி நிற்கிற மாதிரி இருக்கிற போட்டோ வேற யார் கொடுத்திருப்பாங்க…. அதுவும் சுகுமார் சித்தப்பா மூலமா இத்தனையும் பண்ணிருக்கிறது… நீன்னு எனக்கு நல்லாவே தெரியும்… இவ்ளோ நாள் இதை உன்கிட்ட கேட்க முடியாத சூழ்நிலை… அதே நேரம் ’தனா’ குடும்பத்திலயும் இதை வேற மாதிரி டீல் பண்ணி… பிரச்சனை வெளிய தெரியாத மாதிரி  முடிச்சுட்டாங்க… பத்திரிக்கை அடிக்கிறதுக்கு முன்னாடியே எல்லாம் நடந்துருச்சு…. நல்ல வேளை தனாக்கு மேரேஜ்னு வெளிய அவ்வளவா சொல்லாததும் நல்லதா போயிருச்சு… நீ ஏண்டா இப்படி பண்ணினன்னு உன்னையும் குத்தம் சொல்ல முடியாத நிலை எனக்கு… ஆனால் இதுல தனாவைச் அவ தைரியத்தைச் சொல்லனும்டா…  செம்ம போல்டுடா… கார்த்திக்லாம் அசந்தே போயிட்டான்… தங்கச்சியோட தைரியம் பார்த்து அவனுமே இப்போ கமலி விவகாரத்துல தான் நடந்துகிட்டது எவ்வளோ பெரிய முட்டாள்தனம்னு உணர்ந்துகிட்டான்… நீ பண்ணின கலகம் நல்லதாத்தான் முடிஞ்சிருக்கு… இருந்தாலும்… கொஞ்சம் சொதப்பியிருந்தாலும் தனாவோட மானம் என்னாகிருக்கும்… “ முகிலன் பொறிய ஆரம்பித்த போதே   “நிறுத்துடா… லூசு மாதிரி புரியாமல் பேசாதடா… யோசிக்கவே மாட்டியா… நீ என்கிட்ட விசயத்தை சொன்ன அடுத்த நிமிடம் நான் இங்க வர்றதுக்குத்தான் யோசிச்சேனே தவிர வேற எதுவும் யோசிக்கல… அதே நேரம் அவ மேரேஜ் நடக்காதுன்னு எனக்கு நல்லாவே தெரியும்…  என்னத்த சொல்ல…. இந்த ஆக்ஸிடெண்ட்  மட்டும் நடக்கலேன்னா நானே வந்துருப்பேனே… சுகுமார் மாமாகிட்ட நான் ஏன் ஹெல்ப் கேட்கனும்….… ”   “அதைத்தான் நானும் சொல்றேன்… ஒரு வேளை வர முடியலேன்னா… தனாவுக்காக நீ 360 டிகிரியும் யோசிப்பியே…  நீ உங்க சுகுமார் மாமாகிட்ட நீ பேசிட்டுத்தான் அங்க இருந்தே கிளம்பியிருக்க… நீ உன் ஆரா வேணும்னுன்றதுக்காக எந்த அளவுக்கு  கீழ்த்தரமா இறங்கினேன்னு நானும் பார்த்தவன் தான்… ”   முகிலன் இன்னுமே ஆவேசப்பட்டவனாக மாறி இருக்க     “வாய மூடுடா… ஒரு காலத்துல… உணர்ச்சி வசப்பட்டு  என்னையுமறியாமல் ஆராகிட்ட எல்லை மீற நெனச்சேன் தான்… அப்போ நீ என்னைத் திருத்துனதான்… அந்தச் செழியன் விபரம் தெரியாத சின்னப்பையன்டா… ஆனால் அந்த செழியனாவேவா நான் இன்னும் இருப்பேன்… என்னை ஏண்டா நம்ப மாட்டேங்கிற… என்னோட காதலுக்கு சோதனை வர்ற ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் முடிஞ்ச அளவு பொறுமையோட அந்த சோதனை எல்லாம் முறியடிச்சுட்டு வந்துட்டு இருக்கேண்டா…”  செழியன் இப்போது தன் உணர்ச்சிகளை எல்லாம் கட்டுப்படுத்தியவனாக   ”முகிலா நீயும் நானும்  சண்டை போட்டு  என்னாகப் போகுது… நான் பெரிய மாமாகிட்ட பேசி இந்தக் கல்யாணத்தை நிறுத்துவேன்னுதான் சொன்னேன்….  ஒத்துக்கிறேன்… அவருக்கு சம்மதம் இல்லைனா அவர் பொண்ணை நான் எடுத்துக்குவேன்னு சொன்னேன்… அது தப்புதான்… ஆனால் இந்த போட்டோ மார்ஃபிங்லாம் நான் பண்ணவே இல்லடா… நம்புடா… என்னைப் பற்றி ஆரா விசயத்துல எல்லாம் தெரிஞ்சவன்… உன்கிட்ட நான் ஏன் மறைக்கனும் சொல்லு…”   “அப்போ எப்படிடா…” முகிலனும் அமைதிக்கு வந்திருக்க   “அதுதாண்டா… அந்த யோசனைதான் எனக்கு….  அதுனாலதான் அந்த ஷண்முகம் கிட்ட அந்த போட்டோல மார்ஃபிங் பண்ணி இருந்த பையன அடையாளத்தைக் கேட்டுட்டு வரச் சொன்னேன்…”   “அது மட்டும் இல்லடா… யாரோ ’ஆரா’ வைப் ஃபாளோ பண்றாங்க…  ஆராவுக்குத் தெரிஞ்சவங்க… அதுவும் அவ பக்கத்துல  இருக்கவங்கதான் இது எல்லாத்துக்குமே காரணம்… ஆராவோட மேரேஜ் அரேஞ்மெண்ட் தெரிஞ்சவங்கதானே இதைப்  பண்ணிருக்கனும்… அப்போ அவளை நெருங்கி இருக்கிறவங்க யாரோ இல்ல அவங்களோட தொடர்பு உடையவங்க…  ”   வேகமாக முகிலன் அதிர்ந்த பார்வை பார்த்தவனாக   “டேய் என்னடா சொல்ற… எங்க குடும்பத்துக்கு… அப்புறம் வீரா சித்தப்பா இவங்களுக்கு மட்டும் தான் ’தனா’ திருமண ஏற்பாடே தெரியும்டா…  வேற யார்டா இதெல்லாம் பண்ணியிருப்பா… நான் உன்கிட்ட சொன்ன மாதிரியே…  நம்ம ஃபேமிலில யாராவது வெளில சொல்லி… என்னென்னமோ சொல்றியேடா…”  பரிதவித்து பதட்டமாகச் சொன்னவன் இப்போது செழியனை  தவறாக எண்ணி விட்டோமே என்று வருந்தவும் ஆரம்பித்திருந்தான்…   “ஆமாடா… யோசிச்சுப் பாருடா… இந்த மேரேஜ் நடக்கக்கூடாது… ஆராக்கும் பேர் கெடக்கூடாதுனு யோசிச்சு பண்ணியிருக்காங்க… அவனுக்கு ஆரா மேரேஜ் பற்றி தெரிஞ்சிருக்கு… யார் மாப்பிளைனும் தெரிஞ்சிருக்கு…   சுகுமார் மாமாவைப் பற்றியும் நல்லா தெரிஞ்சிருக்கு… இது எல்லாவற்றையும் விட… அந்த மாப்பிள்ளைப் பையனோட பேசிக் கேரக்டர் என்னன்னு ஜட்ஜ் பண்ணியும் இருக்கான்…”   “புரியலடா… என்னடா இவ்ளோ நடந்திருக்கா…” முகிலனின் கண்களில் கலவரத்தைத் தேக்கி நோக்க…   “ஆமாடா… அந்த ஷண்முகம் ஆராவை நம்பாமல் இந்த மேரேஜை நிறுத்தல. ’ஆரா’ நல்ல பொண்ணுதான்… அந்த போட்டோ ஒரிஜினல் கிடையாதுன்னு அடிச்சுச் சொன்னான் தானே… அவன் மேரேஜ் வேண்டாம்னு  சொன்னதுக்கு காரணம் சுகுமார் மாமா காட்டின  போட்டோ ரீசனா இருந்தாலும்… விசயம் வேற… அவனுக்கு வரப்போகிற மனைவியை யாரும் கனவுல கூட நெனச்சுப் பார்த்திருக்கக் கூடாதுன்னு… ’ஆரா’ அப்படிப்பட்ட பொண்ணா இருப்பான்னு நெனச்சானாம்…” சொன்னபோதே   “என்னைப் பத்திலாம் தெரிஞ்சிருந்தா… உயிரையே விட்ருப்பான் போல” நக்கலாகச் சொன்ன செழியன்   “அந்த ஷண்முகத்தை விடு…  அந்த யாரோ ஒருத்தனுக்கு சுகுமார் மாமாவை எப்படி கரெக்ட் பண்றதுன்னும் தெரிஞ்சிருக்கு… பணம் கொடுத்தால் அவர் என்ன வேணும்னாலும் செய்வார்னு… ஆனால் ’ஆரா’க்கு எதிரா எப்படி பண்ணினார்னுதான் என்னோட பெரிய கேள்வி… அவருக்கு நான், ஆரா… கார்த்திக் கமலின்னா ரொம்பப் பிடிக்கும்… ” யோசித்தவன்     “பணத்துக்காக இவ்ளோ கீழ்த்தரமா.. நான் பெறாத பொண்ணுனு பாசம் வச்ச அண்ணன் பொண்ணு வாழ்க்கையை கெடுப்பாராடா… அங்கதான் எனக்கு டவுட்டா இருக்குடா… அந்த போட்டோவை அந்த மாப்பிள்ளப் பையன்ட்ட நேர்ல காமிச்சுருக்காரு….  ஆனால் அவன்கிட்ட கொடுக்கலை….  அடுத்த நாளே தலை மறைவாகிட்டாரு…. எங்க மாமா வீட்லயும் அந்த போட்டோ பார்க்கல… எனக்கென்ன பிரச்சனைனா… சுகுமார் மாம யார்கிட்ட காசு வாங்கினாரோ அவன் போட்டோவைத்தான் ’ஆரா’வோட சேர்த்து வச்சிருப்பார்னு தோணுது… ரெண்டாவது ஆராவுக்கு அந்தப் பையன் சரியா இருப்பான்னும் எங்க மாமா நெனச்சிருக்கலாம்… “   “இப்போ அவன் யார்னு கண்டுபிடிக்கனும்டா… கண்டிப்பா நல்ல வசதியானவன்… பணம் இருக்கிறவனாத்தான் இருப்பான்… ஒருவேளை அவன் ஆராவை லவ் பண்றானோன்ற சந்தேகம் இருக்கு… அதே நேரம் இப்போதைக்கு அவளை டிஸ்டர்ப் பண்ணவும் அவன் விரும்பலை… அந்த யாரோ ஒருத்தவனால ஆராக்கு பிரச்சனை வருமோன்னு நினைக்கும் போதே… எனக்கு பெரிய தலைவலியா இருக்கு” செழியன் சொன்ன போதே   “இதெல்லாம் நூத்துக்கு நூறு உனக்கு மட்டும் தானேடா பொருந்தும்… நீ அந்த யாரோன்னு  சொல்ற அடையாளம் எல்லாம் எனக்கு மட்டும் நீ தான்ன்னு நினைக்கத் தோணுதேடா” முகிலன் மனதில் பட்டதை மறைக்காமல் சொல்லி… செழியனின் முறைப்பையும் அலட்சியப்படுத்தியவனாக   “சுகுமார் மாமா கைல காசு தீர்ந்த உடனே  எங்கே வருவாரு… எங்க கிட்ட தானே அப்போ இருக்கு அவருக்கு… “   “அதெல்லாம் இருக்கட்டும்… நீ சொல்டா… யாராச்சும் ’ஆரா’ கிட்ட நெருங்கிப் பழக ட்ரை பண்ற மாதிரி உனக்கு ஏதாவது தெரிஞ்சதாடா…. நீ என்கிட்ட பேசும் போதெல்லாம்…. செல்வி… ஆரா இவங்க ரெண்டு பேரும் தான் க்ளோஸ்…. செல்வியைத் தவிர  வேற யாரும்  ஆரா கிட்ட நெருங்க முடியாதுன்னு சொல்வியேடா… நம்ம குடும்பம் தவிர வெளியாள் வேற யார் கூடவும் ஆரா  நெருங்கிப் பழகலேன்னும் சொல்வியே… ”   ”ம்க்கும்… கமலி விசயத்துக்கு அப்புறம் ’செல்வி’கிட்ட கூட தனா அவ்வளவா பேசுறது இல்லை…. நல்லாவே எனக்கு அது தெரியும்…. செல்வி கூட என்கிட்ட வருத்தப்பட்டு சொன்னுச்சு… இந்த மேரேஜ் ஏற்பாட்டுக்கு அப்புறம்தான் செல்விகிட்ட தனாவே பேசுச்சாம்… அதையும் செல்வி சொன்னுச்சு…”   “ஹ்ம்ம்… ஒரே  யோசனையா இருக்குடா…  அந்த முகம் தெரியாத நபர் யாரா இருக்கும்னு…”   “எனக்கு உன்னை மாதிரி கிரிமினலா யோசிக்கவெல்லாம் தெரியலடா… அந்த போட்டொ ஆபாசம்லாம் இல்லாம ஜஸ்ட் பக்கத்துல நிக்கிற மாதிரின்னு சொன்னவுடனே… நீ பண்ணிருக்கலாம்னு நெனச்சேன்…  ஆனால்  இப்போ நீயும் இல்லைனு சொல்லிட்ட… எனக்கென்னவோ சுகுமார் சித்தப்பா மேலதான் டவுட்டா இருக்கு… என்னமோ அந்தக் குடும்பத்துக்கும் முக்கியமா ஆரா அம்மா மேல அவருக்கு ஏதோ ஒரு கோபம் இருக்குன்னு நினைக்கிறேன்… சரியா தனா விசயத்துல யூஸ் பண்ணிகிட்டாரு… மத்தபடி நீ யோசிக்கிற அளவு ஆராவை லவ் பண்றவன்… அவளைப் ஃபாளோ பண்றவன்னு ஒருத்தன் இருப்பான்னு தோணலை… ராஜசேகர் பெரியப்பா உங்க சித்தப்பாக்கு இடையில ஏதோ பெரிய பிரச்சனை இருக்கு… அதுவும் உங்க அத்தையோட சம்பந்தப்பட்டதுதான்… நம்மகிட்டலாம் ஏதோ மறைக்கிறாங்கன்னு தோணுதுடா… “   இப்போது செழியன் சுதாரித்தவனாக   “சரி அதை விடு… வேற என்ன சொன்னான்…  அந்த ஷாம் …”   “அந்த போட்டோல இருக்கிறவன் நம்ம ஊர்க்காரன் மாதிரிலாம் இல்லையாம்… ஐடில வேலை பார்க்கிறவன்  மாதிரி செம ஹேண்ட்செம்மா இருந்தானாம்…  மீசைலாம் இல்லையாம்…  ”   “ஃபோட்டோ மார்ஃபிங் பண்ணினவனுக்கு… மீசை எடுக்கத்தான் தெரியாது பாரு… அட போடா…  ஆராவைச் சுற்றி ஏதோ நடக்குதுனு எனக்குத் தோணுதுடா… ஆராவுக்கு என்னமோ ஏதோன்னு பயம் வருதுடா…  ஆனா ஏண்டா என்னால அதைக் கண்டுபிடிக்க முடியல… இதுல என்னை நானே பார்த்துக்க முடியாத ஒரு நிலை… “ செழியனின் குரலில் கவலையும் வருத்தமும்  கூடவே அதில் கலக்கமும் சேர்ந்திருக்க   “டேய் செழியா… நீ எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாதடா… நீ ஓவர் திங்கிங் பண்ற…. ’தனா’வே  அவனுக்கு நான் வேண்டாம்னா எனக்கு அவனும்  வேண்டாம்னு  தைரியமா அவங்க அப்பாகிட்ட சொல்லிட்டா… அது மட்டும் இல்லாமல் அவ பிஜி படிச்சு முடிக்கிற வர இனி அவ மேரேஜ் விசயத்தையே பேசக் கூடாதுனு வேற சொல்லிருக்காளாம்…  இதுதான் இந்த வார தகவல் உனக்கு” முகிலன் கண் சிமிட்ட   “உண்மையாவாடா… பிஜியா… படிப்பா… அவளா…   செழியா உன் ’ஆரா’-வாடா அவ….” செழியனின் குரலில் வெகுநாட்களுக்குப் பிறகு துள்ளல் வந்திருக்க   “அதேதான்… நான் என்ன சொல்றேன்னா…. இனி ’ஆரா’  மேரேஜ்… இந்த போட்டோ அது இதுன்னு போட்டு அதிகமா குழப்பிக்காத…  உன் சின்ன மாமாதான் அந்தக் குடும்பத்தை பழிவாங்குறதுக்கு இவ்வளவும் பண்ணியிருக்கார்… இதான் உண்மையில் நடந்தது…  நீயும் ரொம்ப தோண்டாத…  மேரேஜ் நின்றுச்சு… உன் ’ஆரா’ உனக்கே… உன் ஆராவும் நின்னு போன மேரேஜை நினச்சு ஃபீல் பண்ணலை…. அவ்ளோதான்னு சந்தோசப்பட்டுட்டு வழக்கம் போல அவளோட கனவுலயே டூயட் பாடு…” என்றவன்…. இப்போது முகத்தை மிரட்டும் பாவத்தோடு வைத்தபடி…   “டூயட் மட்டும் பாடு… அதுவும் எட்டடி தள்ளி நின்னு… அவ்ளோதான் உனக்கு பெர்மிஷன்… என்னடா புரியுதான்…”   ”மச்சான்… உன் தங்கச்சிகிட்ட என் எல்லை எதுன்னு நீ சொல்லாத… எட்டடி பத்தடியா… அதெல்லாம் படி தாண்டி பலநாள் ஆகியாச்சு… அதெல்லாம் எங்களுக்குள்ள… எங்க ஸ்பேஸுக்குள்ள நாங்க மட்டும் தான்… யாருக்கும் இடமில்ல”   முகிலன் முறைக்க…   “ஆரா-செழியன்… வேற யாருக்கும்  அந்த உலகத்தில இடமில்லை”   “ஆனா காவல் காக்க… தூது வர… இதுக்கெல்லாம் நாங்க வேணும்… நல்லா வருவீங்கடா நீங்க… எப்படியோ நல்லா இருந்தா சரி… நீ ஆக்ஸிடெண்ட் ஆகி கிடந்தப்போ… இங்க ஆரா மேரேஜ் ஏற்பாடு நடந்தப்ப… என் மனசு என்ன பாடு பட்டுச்சுனு எனக்கு மட்டும்தான் தெரியும்டா…  இங்க பாரு… ஏதோ அன்னைக்கு நான் சொல்லி நீ என் பேச்சைக் கேட்டு அவளை விட்டு விலகி நிக்க ஆரம்பிச்சாதல இதெல்லாம் பண்றேன்னு நினைக்காத… கொஞ்சம் கொஞ்சமா நீ அவ மேல வச்சிருக்கிற காதலும் எனக்கு புரிய ஆரம்பிச்சதுடா… அதுதான் உண்மை” முகிலன் ஆரம்பித்திருக்க…   செழியன் அவனிடம்   “அவளுக்கும் அது புரியுமாடா… என்னோட காதல் வேற யார் மூலமாவும் அவளுக்குத் தெரியக் கூடாதுடா… நான் அவகிட்ட சொல்லனும்… நான் சொல்ற அந்த நொடி… அவ என்ன சொல்வா… எப்படி ரியாக்ட் பண்ணுவா… என்னென்னமோ கற்பனைடா எனக்குள்ள… என்னோட இத்தனை வருச காதல் தவத்துக்கு அவளோட பதில் என்னவா இருக்கும்டா…”   முகிலன் நண்பனை கவலையோடு பார்த்தவன்…   “நான் இதைச் சொல்லக் கூடாதுன்னுதான் நினைச்சேன்… ஆனாலும் சொல்லி ஆக வேண்டிய சூழ்நிலை… உனக்கு ஆக்ஸிடெண்ட்னு அவங்க வீட்ல… தனாகிட்ட சொன்னப்போ… மத்தவங்க கூட ஓரளவு வருத்தப்பட்டாங்க… ஆனா நீ உன் உயிர்னு சொல்ற அவகிட்ட…” அதற்கு மேல் சொல்ல முடியாமல் நிறுத்தியவனைப் பார்த்த செழியன்   “என்ன ரியாக்‌ஷன் கொடுக்கனும்னு நினைக்கிற…  அதெல்லாம் மனசுக்குள்ள ஃபீல் பண்ணிருப்பா… அவ அவ்வளவா எதையும் எக்ஸ்ப்ரெஸ் பண்ண மாட்டாடா…” செழியன் ஆராதனாவை விட்டுக் கொடுக்காமல் சொல்ல…   “அப்படியா… அன்னைக்கு அவ அண்ணனுக்கு பிரச்சனைனு சொன்னவுடனே பதறித் துடிச்சாளே… கண்ல தாரை தாரையா கண்ணீர் கொட்டுச்சே… நீ சண்டை போட்டப்போ அண்ணன் பக்கத்தில நின்னு அவனோட போராடினது…. அதெல்லாம் என்னவாம்… அதெல்லாம் விடு… நீ முதல்ல அவகிட்ட பேசு… இல்லை இராஜசேகர் பெரியப்பாட்ட வந்து பேசு… உன் மனசுல என்ன இருக்குதுனு அவங்களுக்கும் தெரிய விடு… பிரச்சனை வந்தா பார்த்துப்போம்… பேசுவோம்… இதுக்கே ரெண்டு வருசம் ஓடிரும்… அவளும் படிச்சு முடிச்சிருப்பா…  கல்யாணம் முடிச்சுட்டு உன் விருப்பம் போஅ அவளை மேற்படிப்பு படிக்க வை…  நீ என்ன அப்படியே விட்ருவியா என்ன… “   செழியன் அமைதியாக இருக்க   “டேய்… என்னடா அமைதியா இருக்க… வாயில கெட்ட வார்த்தை ஏதும் வந்துறப் போகுது… உன் லவ்னால எனக்குத்தாண்டா இப்போலாம்  டென்ஷன் ஆகுது…. பிபி எகிறுது…  மவனே எனக்கு ஏதாவது உடம்புல பிரச்சனைனு வரட்டும்…”   “ஏண்டா லூசு மாதிரி பேசுற… உனக்கே தெரியும்… எனக்கு எவ்ளோ பெரிய ஆக்ஸிடெண்ட் ஆகி உயிர் பொழச்சு வந்திருக்கேன்… எங்க மாமா வீட்ல இருந்து ஒருத்தவங்க கூட என்னைப் பார்க்க வரல… அட்லீஸ்ட் போன்ல கூட யாரும் விசாரிக்கல…  எனக்கும் தெரியும்… அவங்க என்னை நெனப்பாங்க… ஃபீல் பண்ணுவாங்கன்னு… ஆனாலும் அவங்க வந்து பார்க்கலைனு வருத்தம் தாண்டா…” செழியனின் கண்கள் இப்போது சிவப்பேறி இருக்க…   “எனக்கே இப்படி இருக்குனா…. என் அம்மா அப்பாக்கு எப்படி இருக்கும்… ஒரு வேளை நான் செத்துருந்தா வந்திருப்பாங்களாடா…” செழியனின் குரம் தழுதழுத்திருக்க   “அப்படி நான் செத்திருந்தா என் ஆராக்கு கூட என் காதல் தெரியாமலே போயிருக்கும்ல… என்னோடவே என் காதலும் மண்ணோட மண்ணா போயிருக்கும்ல… ”   சட்டென்று நிறுத்தியவன்…   “ஆனால் அப்படி ஏதும் நடக்கலையே…   எனக்கு ஏனோ இப்போ சொல்லனும்னு தோணலைடா… ஆரா இப்போதான் அவ சிந்திக்கவே ஆரம்பிச்சிருக்கா… இந்தச் சூழ்நிலைல அவளைக் குழப்ப விரும்பல… அவ படிக்கனும்னு சொன்னாள்ள… படிக்கட்டும்… பி எஸ்சி முடிக்கிற வரை நான் அவளை குழப்ப விரும்பல…  என்னையும் என்னோட காதலையும் அவ மண்டைக்குள்ள திணிக்க விரும்பல…”   செழியன் தன் நண்பனோடு  இங்கே இப்படி பேசிக் கொண்டிருக்க… அதே வேளை… ஆராதனாவும் தன் தோழி செல்வியோடு கணினிப் பயிற்சி நிறுவனத்தில் இருந்தாள்…     ----   “இங்க எல்லா கோர்ஸுக்குக்குமே ஃபேகல்ட்டிஸ் இருக்காங்க… நீங்க தாராளமா எந்த கோர்ஸ் வேணும்னாலும் செலெக்ட் பண்ணலாம்….”  அந்த கணினி பயிற்சி நிறுவனத்தின் மேலாளர் சொல்லியபடி தன் முன் அமர்ந்திருந்த ஆராதனாவையும்… செல்வியையும் பார்த்தார்…   ஆராதனாவோ தன்னிடம் கொடுக்கப்பட்டிருந்த அந்த சிறு புத்தகம் போன்ற கோப்பைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க… செல்வி வேகமாக ஆராதனாவைப் பார்த்து   “ஏய் தனா… என்னடி இவ்ளோ யோசிக்கிற…. என்ன கோர்ஸ் படிக்கப் போறேன்னு தெரியாமலேயே வந்துட்டியா…” அவள் கேட்ட போதே ஆராதனா நிமிர்ந்து பேச ஆரம்பித்தாள்…   “சார்… க்ளாவ்ட்… டேட்டா பிரிக்ஸ்… AI..   இது எல்லாம் சேர்ந்த மாதிரி காம்போவா கோர்ஸ் இல்லையா…  ”   இப்போது செல்வி ஆராதனாவை ஆவென்று பார்த்தபடி இருக்க…   “அதெல்லாம் பண்ணிக்கலாம்மா…. அமௌண்ட் மட்டும் ரீ கால்குலேட் பண்ணனும்… அதைப் பற்றி எல்லாம் கவலைப்படாமல் நீ சூஸ் பண்ணும்மா… கார்த்திக்   சார் என்கிட்ட பேசிட்டாரு…. “   சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே… அங்கு வேலை  பார்க்கும் இளைஞன் வந்து சேர   ”இவர்தான் அருண்… இங்க க்ளவ்ட்.. டேட்ட பிரிக்ஸ்… ஏஐ… க்கு ஃபேகல்ட்டி…” என்று வந்த அந்த இளைஞனை அறிமுகப்படுத்தியபடி… அவனிடம் ஆராதனாவைக் காட்டியவராக   “இவங்கதான் ஆராதனா இங்க கோர்ஸ் ஜாயின் பண்ண விசாரிச்சுட்டு இருக்காங்க…. அப்புறம் இவங்க யார் தெரியுமா…. உன்னோட குரு செழியனோட மாமா பொண்ணு…  “   என்றபடியே…. ஆராதனாவிடம்   “செழியன் தான் இவருக்கு சென்னைல ட்ரெயினிங் கொடுத்தது… செழியன் இவருக்கு சீனியர்…  அவர் ரெகமெண்ட் பண்ணித்தான் இங்க இந்த அட்வான்ஸ் கோர்ஸ்லாம் இண்ட்ரடியூஸ் பண்ணினோம்” என்ற போதே ஆராதனா செல்வியிடம் திரும்பியவளாக   “ஏன் செல்வி…… உங்க அண்ணா கம்பெனியோட  டெக்னாலஜி ஸ்டேக் இந்த கோர்ஸ்ல அப்படியே இருக்கு… எதுவுமே மாத்த தேவையில்ல இந்த கோர்ஸைப் பாரு…  இது சூப்பர்ல”   “சார்……. இந்த  கோர்ஸ் பாருங்க… ஃப்ரண்ட் என்ட் … பேக் என்ட்… டேட்டா பேஸ் எல்லாமே கவர் ஆகுது… இதுவே சூஸ் பண்ணிக்கிறேன்” என்றபடி… தன் விண்ணப்பத்தை பூர்த்தி செய்து அவரிடம் நீட்டி இருக்க…   ”என்னாச்சும்மா… அந்தக் கோர்ஸ் பற்றி அவ்ளோ விசாரிச்சுட்டு சட்டெனு மாத்திட்ட..”   ”அப்படிலாம் இல்ல சார்… அல்ரெடி நான் செலெக்ட் பண்ண டெக்னாலஜிலாம் நான் இவ அண்ணாகிட்ட விசாரிச்சுட்டேன்… தெரியாததுனால ஜஸ்ட் புதுக் கோர்ஸை விசாரிச்சேன் சார்… அவ்ளோதான்… அதுல எனக்கு இண்ட்ரெஸ்ட் இல்லை.. சொல்லப் போனா அந்த டெக்னாலஜிலாம் பிடிக்காததும் கூட” என்று முடித்தபோதே கார்த்திக்கும் அங்கு வந்து சேர்ந்திருக்க… சற்று நேரத்தில் தங்கை சொன்ன கோர்ஸுக்கு பணத்தைக் கட்டி முடித்தவன்… தங்கையையும் அவளின் தோழியையும் தான் வந்த வாகனத்திற்கு செல்லுமாறும் அங்கு காத்திருக்குமாறும் சொல்லி அனுப்பி விட்டு… தங்கையின்  வகுப்பு நேரம்… யார் சொல்லிக் கொடுப்பது…. எத்தனை மாணவ மாணவிகள் என விசாரிக்க ஆரம்பித்திருக்க…  ஆராதனாவோடு செல்வியும் வெளியே வந்திருந்தாள்…. வாகனத்திலும் வந்து அமர்ந்திருந்தனர்…   செல்வி ஆராதனாவோடு காரில் வந்து அமர்ந்தாளோ இல்லையோ… தோழியை ஆச்சரியமாகப் பார்த்தபடியே பேச ஆரம்பித்தாள்…   “உனக்கு என்னடி ஆச்சு… திடீர்னு கம்ப்யூட்டர் க்ளாஸ்லாம் போறேன்னு சொல்ற… விசாரிக்கத்தான் வந்திருக்கேன்னு பார்த்தால்… பணம் கட்டி உடனே ஜாயின் பண்ற தூரத்துக்கு வந்துட்ட… “   “இல்ல செல்வி… ரொம்ப நாளா படிக்கனும்னு ஆசை…. உனக்கு இந்த கம்ப்பூட்டர் டேட்டாபேஸ் இதெல்லாம் பிடிக்காதுன்னு சொல்லிட்ட.. வீட்ல கேட்டா செல்வியே போகல உனக்கு என்னன்னு… அவ போனா போன்னும் சொல்லிட்டாங்க… நானும் விட்டுட்டேன்… ஆனா இப்போ இந்த மேரேஜ் நின்ன பின்னால அப்பாகிட்ட கேட்டப்போ  உடனே போகச் சொல்லிட்டாங்க…”   செல்வி வேறெதுவும் பேசாமல் இருந்தவள்…   “சாரி தனா… வீட்லயே அண்ணன் சொல்லிக் கொடுக்கும்… அதோட பெருசா இண்ட்ரெஸ்ட் இல்ல…”   “எனக்குத் தெரியும் செல்வி… நீ ஃபீல் பண்ணாத… அதுமட்டுமில்ல நம்ம மனோகரி மேம் வீட்டுக்கும் ட்யூசன் போகப் போறேன்… காலையில 5.30க்கெல்லாம்…. அண்ணன் காலையில கொண்டு வந்து விட்றேன்னு சொல்லிட்டாங்க… அங்கயிருந்து மேமோட காலேஜுக்கும் வந்திருவேன்”   ”அப்போ… மார்னிங்… ஈவ்னிங்  காலேஜ் பஸ்ல வர மாட்டியா…” செல்வியின் குரல் கம்மியிருக்க…   “ஹ்ம்ம்… உன் வருத்தம் புரியுது செல்வி…  உனக்காகத்தான் இவ்ளோ ஏற்பாடும்…” ஆராதனா சொன்னபோதே செல்வி புரியாமல் விழிக்க… ஆராதனா விளக்கமும் கொடுத்தாள்   “உன்னோட இலட்சியம் என்ன… சென்னைல உனக்குப் பிடிச்ச யூனிவெர்சிட்டில மேற்படிப்பு படிக்கனும்னு… அதுக்கான என்ட்ரென்ஸ் எக்ஸாம்ஸ்க்கு நீ பிரிப்பேர் பண்ணப் போறேன்னு சொன்னேல்ல…”   “அதுக்கும் இதுக்கும் என்னடி சம்பந்தம்… அதுனால இப்போதே பிரியுறதுக்கு ரெடி ஆகிட்டியா…”   “லூசு…  உன்கிட்ட இருந்து பிரியுறதுக்காக இவ்ளோ மெனக்கெட்றேனா… எனக்காக உனக்கு கெடச்ச டாக்டர் சீட்டைக் கூட வேணாம்னு சொன்ன” ஆராதனா சொன்னபோதே…   “எனக்கு உண்மையிலேயே டாக்டர் கனவு இலட்சியம் இல்ல தனா… ஃபார்மஸி லைன்ல ரிசர்ஸ் அண்ட் சைண்டிஸ்ட்  இதுதான்   என்னோட இலட்சியம்… உனக்கு தெரியும் தானே… “   “ஹ்ம்ம்… அதேதான் எனக்காக உன்னோட மெடிக்கல்… என்ஜினியரிங் கோர்ஸ்லாம் சேக்ரிஃபைஸ் பண்ணின உனக்கு நான் என்ன பண்ணியிருக்கேன்… அதான் உன் கூட மேல்படிப்பும் படிக்க வரலாம்னு முடிவு பண்ணிட்டேன்… எம்.எஸ்சி  என்ட்ட்ரென்ஸ் எக்ஸாம்லாம்  எழுதி வரமுடியுமான்லாம் தெரியல… அதே நேரம்… அட்லீஸ்ட் பேமெண்ட் கோட்டாவது கிடைக்குமான்னு பார்க்கிறேன்… சப்போஸ் அதுலயும் கோட்டை விட்டுட்டேன்னா… அதுக்குத்தான் இந்த கம்பூட்டர் கோர்ஸ்… உன்கூட படிக்க முடியலேன்னா… அட்லீஸ்ட் உன்கூட சென்னை வர்றதுக்காகவது இது யூஸ் ஆகும்ல…”   செல்வி  நம்பமுடியாத பாவனையுடன்… பார்த்தவளாக…   “சப்போஸ் மேரேஜ் ஆகியிருந்தா… அப்போ கூட என்னைப் பற்றி யோசிச்சியா என்ன” பொய்க் கோபத்துடன் தோழியுடன் சண்டை போட   “யோசிச்சேன்தான்… ஆனால் இப்படி யோசிச்சேன்…. உன்னோட ஃப்ரெண்ட்ஷிப் ரொம்ப நாள் கிடைக்காதுன்னு… எவ்ளோ நாள் அழுதிருப்பேன் தெரியுமா… எப்படியும் உன்கூடலாம் சென்னை வர்றது… எம் எஸ்சி இதெல்லாம் நடக்காத காரியம்னு தெரியும்… ஒண்ணு என்னோட மேரேஜ்… இன்னொன்னு என்னோட ஸ்டடிஸ் கேபபிலிட்டி…”   என்று செல்வியைப் பார்த்தவள்   “நான்லாம் டென்த் பாசானதே அதிகம் செல்வி… ஆனா இன்னைக்கு  காலேஜ் வந்துருக்கேன்னா…  நீ தான் அதுக்கு முழு காரணம். ஆனால் அதைவிட ஏதோ ஒரு  ஃபோர்ஸ் இவ்ளோ தூரம் என்னை இழுத்துட்டு வந்துருக்குன்றதும் உண்மை… இதுவரை எப்படியோ… படிக்கனும்… இலட்சியம் அது இதுன்னு நான் படிச்சதில்லை… போற போக்குல படிச்சேன்… ஆனால் இனிமேல என்னோட எஃபர்ட்ட போடப் போறேன்… எனக்குத் தெரியும்…. இன்னும் ஒரு வருசம் தான் இருக்கு…. என்னோட பெர்சண்டேஜ் க்ரேட்லாம் இன்க்ரீஸ்  பண்ணனும்… அப்போதான் என்ட்ரென்ஸ் எக்ஸாம்க்கே எலிஜிபிள் ஆவேன்… அதுக்காகத்தான் மனோகரி மேம்கிட்ட கிளாஸ் போறேன்… கண்டிப்பா அடுத்த மூணு செமஸ்ட்ரலயும் என்னோட க்ரேட ஹையர் ஆக்குவேன்… என்ட்ரென்ஸும் ட்ரை பண்ணுவேன்… உனக்கே புரியும் இது எனக்கு எவ்ளோ பெரிய விசயம்னு… ஆனாலும் ட்ரை பண்ணப் போறேன்  செல்வி… வாழ்க்கைல நம்மளால முடியும்னு நினைக்கிற விசயத்தை பண்றதைக் காட்டிலும்… முடியவே முடியாது… நடக்கவே நடக்காதுன்னு நினைக்கிற விசயத்தைப் பண்றதுதான் இலட்சியம்னு நான் நினைக்கிறேன்”   செல்வி இப்போதும் கவலையுடன் ஆராதனாவைப் பார்த்தாள்…  ஒரு திருமணம்…  அது நடக்காதது இந்த அளவு தன் தோழியை மாற்றி விட்டதா… அவள் பேசுவதெல்லாம் சரிதான்….  அவள் எடுத்திருப்பதும் நல்ல முடிவுதான் ஆனாலும்… இது எல்லாம் ஏன்… ஒரு வேளை அந்த ஷண்முகத்தை அவன் தான் இனி அவளுக்கு எல்லாமே என முடிவு செய்து அந்த முடிவில் நம்பிக்கையில் ஏற்பட்ட திடீர் மாற்றம் ஆராதனாவை இப்படி மாற்றி விட்டதா?….   தன் எண்ணத்தை தோழியிடமே கேட்டும் விட…  ஆராதனாவும் அதற்கு பதில் சொன்னாள்…   ”இதுதான் உன் பாதை…. உன் வாழ்க்கைக்கான மீதித் தூரத்துக்கான இதில்தான் பயணம்னு எல்லோரும் சொல்லும் போது… அந்தப் பாதையை நோக்கிதானே நம்ம பயணம்… நம்மோட கவனம் இருக்கும்… அந்த மாதிரிதான் அந்தப் பையன் ஷண்முகமும்…  எல்லோரும் இவன் தான் மாப்பிளைனு சொல்லும் போது நானும் அவனை நினைக்க ஆரம்பிச்சேன்… அதுதானே இயல்பு… அவ்ளோதானே தவிர அது காதல்லாம் இல்லை…  இவன் தான் உன் வருங்காலக் கணவன்னு சொல்லும் போது அவனை நோக்கி என் கவனம் எண்ணம் எல்லாம் திரும்புச்சு…. அது தொடர்ந்திருந்தா அது வேற மாதிரி ஆகியிருக்கும்… ஆனால் நல்லதுக்கோ கெட்டதுக்கோ…. என்னோட சித்தப்பாவால வேற மாதிரி நடந்துருச்சு… யாரோ ஒருத்தனோட நான் சேர்ந்து நிற்கிற மாதிரி என் சித்தப்பா காட்டின போட்டோ எல்லாத்தையும் மாத்திருச்சு…  ஜஸ்ட் போட்டோ மார்ஃபிங்க்னு அந்த ஷண்முகத்தால என்னை ஏத்துக்க முடியல… அவனுக்கு ராமன்னு நெனப்பு… ராமனின் மனைவி சந்தேகத்துக்கு அப்பாற்பட்டவளா சுத்தமானவளா இருக்கனும்னு அவனோட எண்ணம்… அது என்கிட்ட கிடைக்கல… மேரேஜ் வேண்டாம்னு போயிட்டான்… அதே நேரம் என் மேலயும் பழி போடல… அந்த வகையில நல்லவன் தான் அதுனால அவன்  எங்க ஃபேமிலிகிட்ட இருந்து தப்பிச்சான்… சித்தப்பா மாட்டினா என்ன பண்ணுவாங்களோ அதுதான் கவலையா இருக்கு… ஏன் பண்ணினார்னும் தெரியல…” ஆராதனாவின் முகத்தில் மெல்லிய கவலை வரிகள் ஓட ஆரம்பித்திருக்க   செல்வி இப்போது வேகவேகமாக   “விடு தனா… நான் வேற… ஏதேதோ பேசி தேவையில்லாத விசயம்லாம் நீ மறக்க… இல்லல்ல உன்னைப் பொறுத்த வரைக்கும் அது பெருசா இம்பார்ட்டண்டட் இல்லாத விசயம்…. அதைப் பேச வச்சுட்டேன்” செல்வி தன் தோழியிடம் மன்னிப்புக் கேட்க   “இப்போ எதுக்குடி நீ மன்னிப்புலாம் கேட்கிற…. இந்த மேரேஜ் நடக்கலைன்றதைப் பற்றி எனக்கு எந்த வருத்தமும்… கவலையும் இல்லை… ஆனால் இந்த மேரேஜுக்கு எதுக்காக ஓகே சொன்னேன்… அது நடந்துச்சுனு நான் சந்தோசத்துல இருக்கேன்… என்ன பார்க்கிற… என் அண்ணன் பழையா மாதிரி ஆகனும்… என் அப்பாக்கு அண்ணா மேல இருக்கிற கோபம் தீரனும்… அண்ணாகிட்ட பழையபடி பேசனும்… இது நடந்துச்சா இல்லையா… அப்புறம் என்ன.. அது நடக்கலைனாதான் வருத்தப்பட்ருப்பேன்… சோ இப்போ நான் ஹேப்பிதான்” சந்தோசமாக ஆராதனா சொல்ல…. செல்வியும் புன்னகைக்க…   “இன்னொன்னு தெரியுமா… எங்க அண்ணன் என்கிட்ட வந்து அதுவே பேசுச்சு…. கமலி வேறொரு மேரேஜ் பண்ணிட்டான்னு என்னென்னவோ பண்ணி… நான் இந்தக் குடும்பத்தையே கவலைல தள்ளினேன்… ஆனால் நீ எவ்ளோ ஈஸியா போல்டா இந்த விசயத்தை எடுத்துகிட்ட… உன்னோட மெச்சூரிட்டி… தைரியம் எனக்கு ஏன் இல்லாம போச்சுனு சொல்லி வருத்தப்பட்டாங்க… இனி அந்தக் கமலினால எனக்கு அவமானம் ஆகிருச்சுனு ஒரு துளி கூட என் வாழ்க்கைய வேஸ்ட் பண்ண மாட்டேன்ன்னு சொன்னாங்க தெரியுமா…. எனக்கு எவ்ளோ சந்தோசமா இருந்துச்சு தெரியுமா… சொல்லப் போனால் எங்க குடும்பம் மறுபடியும் பழைய மாதிரி மாறிருச்சு செல்வி… என்ன!! அத்தை வீட்டோட பேசலை… அவ்ளோதான் வித்தியாசம்… ஆனால் மெல்ல எல்லாம் மாறும்னு நம்புறேன்… பாவம் தானே எங்க திலகா அத்தை… “  கார்த்திக் பற்றி ஆராதனா பேச ஆரம்பித்த போதே செல்வியின் மனம் அங்கு இல்லை… எங்கோ சென்றிருக்க… ஆராதனா  பேசிக் கொண்டே இருக்க…. செல்வியும் பாதி கேட்டும் கேட்காமலும் தன் நினைவில் இருக்க…   அதே நேரம் கார்த்திக்கும் வந்தவனாக காரில் ஏறி அமர்ந்து….  “கிளம்பலாமா தனா…” என்றபடி காரை ஸ்டார்ட் செய்யப் போன போதே…   “ஹையோ அண்ணா… ” ஆராதனா திடிரென்று கத்தினாள்…   செல்வி கார்த்திக் இருவரும் பதறி ஆராதனாவைப் பார்க்க….   ”என்னோட மொபைல் காணோம்… ஒருவேளை அங்கேயே வச்சுட்டு வந்துட்டேன் போல…. ஒரு நிமிடம்…” கார்த்திக்கின் பதிலைக் கூட எதிர்பாராமல்   “செல்வி… வெயிட் பண்ணு” என்றபடி… ஆராதனா வேகமாக மீண்டும் கம்ப்யூட்டர் செண்டருக்குள் மீண்டும் சென்று விட…   செல்வியும் கார்த்திக்கும் மட்டுமே  காரில்… ஆராதனா போன நிமிடத்தில் இருந்து அங்கு அமைதி நிலவ ஆரம்பித்திருக்க… அதைக் கலைக்கும் வண்ணம்… கார்த்திக்கின் அலைபேசி அடிக்க… அழைத்தவள் ஆராதனாதான்…   “அண்ணா போன் கெடச்சுருச்சு… ஒரு ஃபைவ் மினிட்ஸ்…. ’புக்ஸ் கிட்’ உங்ககிட்ட இல்லைனு சொன்னாங்களாமே…. ஆனா நான் சாரோட புக்  ஏதாவது இருந்தா சாம்பிளுக்கு தரச் சொன்னேன்…. இன்னைக்கு ஒருநாள் எடுத்துட்டு போய் படிச்சுட்டு வந்து தர்றேன்னு சொன்னேன்…  ’சரி’ன்னு புக்கை எடுத்துட்டு வரப் போயிருக்காரு… அவர் கொண்டு வந்து தந்ததும் வாங்கிட்டு நான் வந்துறேன்” என்று நீட்டி முழங்கியவளிடம்… தலை ஆட்டி விட்டு…. பின்னால் திரும்பி… செல்வியிடம் விசயத்தைச் சொன்னவன்… மீண்டும் சாலையில் தன் கவனத்தை வைக்க…. 10 வினாடிகள் செல்வி அமைதியாக இருந்திருப்பாள். இருந்திருப்பாள் என்பதை விட இருக்க முயற்சித்தாள்… ஆனாலும் அவளால் முடியுமா என்ன?…   “சரி ஏதாவது பாட்டு போடுங்க… அதையாவது கேட்கிறேன்…. இப்டிலாம் உம்முனு ரோட்டைப் பார்த்துட்டு இஞ்சி தின்ன குரங்கு மாதிரி இருக்க முடியாது”   “என்னது… என்ன சொன்ன” கார்த்திக் பின்னால் திரும்பி முறைக்க   “ஹான்… அதாவது பாட்டு போடுங்கன்னு சொன்னேன்… கேட்கலையா…. பாட்டு… ஏதாவது பாட்டு போடுங்கன்னு சொன்னேன்… ஏதாவது பாட்டு இல்லை ரொமாண்டிக்கா பாட்டு போட்டாலும் ஓகே…”   “என்ன திமிரா” வேகமாக கார்த்திக் கேட்க   “லவ் சாங்க்ஸ் கேட்டா திமிரா இருக்கேன்னு அர்த்தமா… எந்த ஊர் லாஜிக்  இது… “ஓட்டுனர் இருக்கைக்கு பின்னால் அமர்ந்திருந்த செல்வி முன்னால் சென்று அவன் சீட்டின் அருகே முன் வந்து கேட்க…   “இவள் வேண்டுமென்றே தன்னிடம் வம்பு வளர்க்கிறாள்”  உணர்ந்த கார்த்திக் இப்போது சுதாரித்தபடி   “ஹ்ம்ம்ம்… என் கார்ல செட்டெல்லாம் இல்ல… இருந்தாலும் அது பாடாது… அதுவும் செல்வின்ற பேர்ல யாராவது காருக்குள்ள இருந்தா பாடவே பாடாது….” கார்த்திக் சொல்லி விட்டு வெளியே அலட்சியமாகப் பார்வையை வைக்க   ”ஓ…. இந்த காருக்கு ’செல்வி’ கார்ல இருந்தால் பாட்டு  பாட பிடிக்காதாமா… ஒரு வேளை இந்தக் காருக்கு செல்வி குரலை மட்டும் தான் கேட்கப் பிடிக்கும் போல… அதான் மத்த வாய்செல்லாம் காருக்குள்ள அளோ பண்ணாது போல… அவ்ளோ பாசம் என் மேல போல” செல்வியும் விடாமல் அவனிடம் வம்பு வளர்க்க… கார்த்திக்கின் பொறுமை பறந்திருந்தது இப்போது   ”ஏய்… என்ன பேச்சுலாம் ஒரு மாதிரி போகுது… நீ நரேன் தங்கச்சினு மட்டுமில்ல…  நான் பார்த்து வளர்ந்த புள்ள… உனக்கும் எனக்கும் எவ்ளோ வயசு வித்தியாசம் தெரியுமா… என்னைப் பொறுத்த வரைக்கும் நீ சின்னப் பொண்ணு… அவ்ளோதான் உன்கிட்டலாம் சரிக்கு சமமா நான் பேசுனா எனக்குத்தான் அசிங்கம்… “ என்று சரிக்கு சமமாக அவளிடம் மல்லுக்கட்ட ஆரம்பித்த போதே… ஆராதனாவும் வந்திருக்க… கார்த்திக் சட்டென்று செல்வியுடனான வாக்குவாதத்தை நிறுத்தியவனாக   “’தனா’ பாப்பா… புக் வாங்கிட்டியாடா….. போலாமாடா… ஏறுடா பாப்பா” என்று ஆராதனாவை காருக்குள் அமரச் சொன்னவன்… அது மட்டுமல்லாமல்… மீண்டும் அவர்கள் கல்லூரி வந்து சேரும் வரை ஆயிரம் பாப்பா போட்டு  அழைத்திருந்தான் தன் தங்கையை…. செல்விக்கும் புரியாமல் இல்லை… நீயும் என் தங்கையைப் போல பாப்பாதான்… என்று சொல்லாமல் சொல்கிறான் என்று… தெரிந்தும் கேட்டும் கண்டு கொள்ளவில்லை செல்வி…   ---   செல்வி மாலையில் கல்லூரியில் இருந்து வீடு திரும்பிய போதே…. நரேன் வந்திருக்க…  ஏதோ காரசாரமான விவாதமும் போய்க் கொண்டிருந்தது… செல்வியின் வீட்டில்   “அம்மா… எனக்கு மேரேஜ் வேண்டாம்னா வேண்டாம் தான்………..  அது மாதிரி நான் யாரையும் லவ் பண்ணவும் இல்லை… எனக்கு என்னோட பிஸ்னஸ்லதான் இப்போ ஃபுல் கான்செண்ட்ரேஷனும்…. எல்லோரும் ஏஐ.. அது இதுன்னு போயிட்டு இருக்காங்க நான் இன்னும் அந்த லெவலுக்கு போகலை… என்னோட ஃபோகஸ்… அதுலதான் இருக்கு… இன்னும் 5 வருசம் ஆகும் என்னோட கம்பெனிய இம்ப்ரூவ் பண்ண… இதுல மேரேஜாம்…  வயசாகுதாம்” என்ற கோபத்துடன் அறைக்குள் சென்றிருக்க… தான் வந்ததைக் கண்டும் கூட கூட தன்னைப் பார்க்காமல் தன் அண்ணன் அறைக்குள் சென்ற விதமே  அவனின் கடுங்கோபத்தை அவளுக்கு பறைசாற்றி இருக்க… தன் பெற்றோரை முறைத்தபடியே தன் அறைக்குள் சென்றாள் செல்வியும்…   யோசனை யோசனை மட்டுமே அவளுக்குள்… தன் அண்ணனைப் பற்றி அல்ல… தன்னைப் பற்றியும் தன் எண்ணங்களைப் பற்றியும்…  அதாவது “கார்த்திக்…” பற்றி மட்டுமே…   அவன் மட்டுமே அவள் எண்ணமுமே   “உன்னுடைய வயது… உனக்கும் எனக்கும் உள்ள வயது வித்தியாசம்… நீ இன்னுமே எனக்கு சிறுபிள்ளைதான்… “ இப்போதெல்லாம் கார்த்திக் அவளிடம் மறைமுகமாக உணர்த்திக் கொண்டிருப்பது…   இது எல்லாவற்றையும் விட…   “நீ வேறு பிரிவு… நான் வேறு பிரிவு…. “ இதையும் அவளிடம் காட்டிக் கொண்டிருக்கின்றான் தான்….   இது எல்லாமே இப்போதுதான் அவன் சுட்டிக் காட்டிக் கொண்டிருக்கின்றான்…. கமலி திருமணத்திற்கு முன்னால் எல்லாம் இப்படி அவன் பேசியதே இல்லை… கோபம் மட்டுமே படுவான்…   ”நான் அவனைக் காதலிக்கவே இல்லையே…. சும்மா பார்வை தானே…” இப்படித்தான் தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்… ஆனால் இப்போதெல்லாம் தனக்குள்ளே கூட அப்படி சொல்லிக்கொள்ள முடியவில்லை…  அப்படி என்றால் இதற்கு பெயர் ’காதல்’ தானா… தன் விளையாட்டுத்தனத்தை எல்லாம் மூட்டை கட்டி வைத்து விட்டு தீவிரமாக யோசிக்க ஆரம்பித்திருந்தாள் செல்வி   ஆனால் காதல் என்றால் தன் காதல் நிறைவேறாத ஒரு தலைக் காதலாக மட்டுமே இருக்குமே… கார்த்திக்கை நன்றாகப் புரிந்து வைத்திருந்தவளுக்கு அதுவும் நன்றாகவே புரிந்தது     கண்டிப்பாக கார்த்திக் இவளை ஒருபோதும் காதலிக்கவே மாட்டான்… அது சர்வ நிச்சயம்… கண்கள் கலங்கிய போதே…. ஆராதனாவின் வார்த்தைகள் அவள் காதுக்குள் ஒலித்தன…   “இலட்சியம்னா நமக்கு கிடைக்கும்… நாம ஜெயிச்சிறலாம்னு நினைக்கிற ஒரு விசயத்தை நோக்கிப் போறது இல்லை செல்வி… சாரி சாரி உன்னைக் குறை சொல்றேன்னு நினைக்காத… நீ இலட்சியம்னு நினைக்கிற ஃபார்மஸிஸ்ட் உனக்கு கண்டிப்பா சுலபமா நடக்கும்… ஏன்னா உன் அறிவு அப்படி… ஆனா அது இலட்சியம்னு நீ சொல்ற… என்னைப் பொறுத்தவரை உனக்கான இலட்சியம் அது இல்ல…. உன்னால முடியாத ஒண்ணை செஞ்சு காட்றதுதானே… அதை நீ இன்னும் கண்டுபிடிக்கலைனு நினைக்கிறேன்… யோசி… உனக்கும் என்னன்னு தெரியலாம்… சரி உன்னை விடு… உனக்கு எப்படியோ எனக்கு என்னால முடியாதது இந்த  என்ட்ரென்ஸ் எக்ஸாம்தான்… உன்கூட வந்து உன்னோட சேர்ந்து படிக்கிறது…. அதை நான் இலட்சியமா எடுத்துகிட்டு அதை நோக்கி போகப் போறேன்”   ஆராதனாவின் வார்த்தைகள் இன்னுமே காதில் விழுந்தபடி இருக்க   “என்னால முடியாதது நடக்கவே வாய்ப்பில்லைன்றது எது… கார்த்திக் மேல காதல் இருந்தும்… அது நடக்க வாய்ப்பே இல்லைனு… சைட் அடிக்கிறேன்… மத்தபடி வேறெந்த ஆசையும் இல்லைனு மேலோட்ட வார்த்தைகள் சொல்லிட்டு இருக்கிறது… அது பொய்… ஆனால் உண்மையிலேயே நான் கார்த்திக்கை லவ் பண்றேன்… அது எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும்…  அவர் இந்த ஒரு மாதமா அனுபவிக்கிற வேதனையை விட வெளிய காட்டிக்காமல் நான் அனுபவிக்கிற வேதனை அதிகம்” செல்வியின் கண்கள் அவளையுமறியாமல்  கண்ணீரை உகுக்க…   “நான் ஏன் அழனும்… ஆராதனா சொன்ன மாதிரி… என்னோட இலட்சியம் ஏன் என் கார்த்திக்கோட காதலை நோக்கி இருக்கக் கூடாது…” எழுந்து அமர்ந்தவள் தன் கண்ணீரைத் துடைத்திருக்க… அவள் கண்ணீரைத் துடைத்த அந்த நொடி… கார்த்திக் மீதான காதலோ அழியாத உணர்வுகளாக அவளுக்குள் ஆர்பரிக்க ஆரம்பித்திருந்தது   ஆக ஆராதனாவின் இலட்சியம் கல்வியை!!!???? நோக்கி செல்ல ஆரம்பித்திருக்க…. செல்வியின் இலட்சியமோ கார்த்திக்கின் காதலை நோக்கிச் செல்ல ஆரம்பித்திருந்தது

ஹலோ ஃப்ரெண்ட்ஸ் அடுத்த அத்தியாயம் போட்டுட்டேன்… படிச்சுட்டு உங்க கருத்தைச் சொல்லுங்க… கமெண்ட்ஸ் அண்ட் லைக்ஸ் போட்ட எல்லோருக்கும் நன்றிகள் அடுத்த அத்தியாயத்தில் என்னவாக இருக்கும்... எனி கெஸ்... ஆராதனா திருமணம் நடக்குமா?... செழியன் வருவானா....? நன்றி உங்கள் பிரவீணா… அத்தியாயம் 11 நாயகன்  நான் நாயகன் ஆனால் என் நாயகி நீதானே நான் ராவணன் ஆனால் என் ஈழமே நீதானே ஊ நாலும் ஊ சொல்லு ஊஊ நாலும் ஊ சொல்லு ஓகே கண்மணியே ஆரா உன் பேரா வேறேதோ ஊரா என் நெஞ்சுக்குள்ளே ஏதோ கோளாறா நாயகி நான் பெண்ணானது கல்யாணம் தேடவா ஓ கண்ணாளன் வந்து பூமாலை போடவா ஏன் அம்மாடியோ பெண் பார்க்கும் நாடகம் யார் வந்தாலுமென்ன திரும்பாது ஞாபகம் பூவிலங்கு தேவையில்லையே இரவு 11.30 மணி… ஊர்ப்பக்கத்தைப் பொறுத்தவரை நடுஜாமம் என்பதற்கு உண்டான மரியாதையைக் கொடுக்கத்தவறாதவர்கள்… அதே போல் ஆராதனா வீட்டில் அனைவரும் நல்ல உறக்கத்தில் இருக்க… ஆராதனா மட்டுமே உறங்கவில்லை…   இரண்டு  முறை வெளியே வந்து அனைவரையும்  பார்த்து விட்டு தான்… அவளைத் தவிர அனைவரும் தூங்கி விட்டார்கள் என்பதை உறுதி செய்தவளாக இப்போது படுக்கையில் உறங்காமல் படுத்திருந்தாள்…  புரண்டு புரண்டு படுத்திருந்தவள்… எப்போதடா 11.50 ஆகும் என அலைபேசியினையே பார்த்தபடி இருந்தவள்… ஒரு வழியாக 11.50ம் ஆகி இருக்க.. யாரும் அறியாமல் வெளியே வந்து கொல்லைப்புற கதவைச் சத்தம் வராமல் திறந்து மறுபடியும் மூடி… கிணற்றடிக்கும் வந்து சேர்ந்தாள்… “ஹப்பா… வந்துட்டோம்…” தான் கொண்டு வந்திருந்த பொருட்களோடு… நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டவளாக “அந்த லைட் வேண்டாம்… இந்த லைட்டைப் போடுவோம்…  நாம  பின்பக்கம் வந்தது கூடத் தெரியாது…” என்று எப்போதும் போடும் விளக்கைப் போடாமல்… கிணற்றுக்கு அந்தப்பக்கம் உள்ள விளக்கைப் போட்டவள்…  கையோடு கொண்டு வந்திருந்த ஷண்முகம் அன்று கொடுத்திருந்த வைர மோதிரப் பெட்டியையும்… கூடவே இன்று அவன் கொடுத்த அலைபேசியையும் கிணற்றின் கைப்பிடி சுவற்றின் மேல் வைத்தவள்…. தன் தாவணியை இடுப்பில் சரியாகச் சொருகியபடி… செல்வியிடம் பேசி இருந்தபடி தன் அலைபேசியில் செல்வியை அழைத்திருந்தாள் முதலில்… ஆராதனா செல்விக்கு அழைத்த அதே நேரம் நன்றாகத் தூங்கிக் கொண்டிருந்த கார்த்திக்கின் முகத்தில் பட்டென்று மின்னலாக ஏதோ ஒரு வெளிச்சம்… கொல்லைப்புறம் யாராவது போனால் கூட அங்கிருக்கும் விளக்கைப் போட்டால் கூட அவனது அறைக்கு விளக்கு வெளிச்சம் வராது…  கிணற்றடியின் பின்னால் உள்ள விளக்கை போட்டால் தான் அவனது அறைக்கு வெளிச்சம் வரும்… அப்படி இருக்க… யார் இந்த விளக்கை போட்டிருப்பார்கள்… இந்தப் பக்க விளக்கை போட யாருக்கும் அவசியம் இல்லையே… அப்படியிருக்க… ”எப்படி இந்த வெளிச்சம்” கார்த்திக் உள்ளுணர்வு சொல்லிக் கொண்டிருந்தாலும்…. அவன் தூக்கம் கலையவில்லை… புரண்டு படுத்தவன் வெளிச்சம் படாமல் வெளிச்சம் வந்த திசைக்கு மறுபுறம் முகத்தை வைத்தபடி மீண்டும் தூங்க ஆரம்பித்திருக்க… “ஏய் செல்வி…  *********** ****** ****************” யாரோ பேசிக் கொண்டிருந்த அந்த வாக்கியத்தில் ’செல்வி’ என்ற பெயர்தான் அவனுக்கு காதில் விழுந்ததே தவிர… மற்றபடி வேறு எந்த வார்த்தைகளும் அவன் காதில் விழவில்லை… ஏன் பேசிக் கொண்டிருந்த தங்கையின் குரல் கூட அடையாளம் தெரியவில்லை… ’செல்வி’ என்ற பெயர் மட்டுமே மீண்டும் மீண்டும் அவன் காதில் விழ… திடுக்கிட்டு எழுந்தவன்… வேகமாகச்சன்னல் வழியே பார்க்க… பின்புறம் விளக்கெரிந்து கொண்டிருந்தது… “நைட் பாத்ரூம் போறதுனா கூட… இந்த லைட்  போட மாட்டாங்களே.. வேற யாரும்???…திருடனா இருக்குமோ..” கார்த்திக்கின் உள்ளுணர்வு எச்சரிக்கை கொடுக்க… அடுத்த நொடியே தூக்கமெல்லாம் கலைந்து போனவனக…  வேகமாக எழுந்து அறையை விட்டு  வெளியே வந்து… கொல்லைப்பக்கம் வர… இப்போது அங்கு ஒரே நிசப்தம்… முதலில் விழுந்த பேச்சுக் குரல் கூட வரவில்லை… அப்போது… கிணற்றின்  சுவரில் அந்தப் பக்கம்… யாரோ உட்கார்ந்திருக்க… இப்போது உஷாராக மெல்ல அடி எடுத்து வைத்து நடந்தவன்… அருகில் செல்லச் செல்ல…  அது தன் தங்கை ஆராதனா என்று உணர்ந்த அடுத்த நிமிடமே “ஏய்… தனா… இங்க பண்ற..” சத்தம் போட்டு  அழைக்க.. அவன் அழைத்த சத்தத்தில் அங்கு அவனை எதிர்பாராத பதற்றத்தில் காலை நீட்டி கிணற்றுச் சுவரில் அமர்ந்திருந்த ஆராதனா திடுக்கிட்டு எழ… பதட்டத்தில் அவள் எழும் போதே… அவள் கால்கள் பட்டு… எதிரில் அவள் முன்னால் வைத்திருந்த ஷண்முகம் கொடுத்த மோதிரப் பெட்டி கிணற்றுக்குள் விழ… ஐயோ என்று பதறியவளின் கைகளில் இருந்த அலைபேசியும் இப்போது தண்ணிருக்குள் விழுந்திருக்க… அதற்குள் கார்த்திக்கும் அவளருகில் வந்திருந்தான்… --- மணி 12.30 ஐத் தாண்டியிருக்க… ஆராதனாவின் அழுகை இன்னமுமே ஓயவில்லை… மொத்தக் குடும்பமுமே அவளைக் கெஞ்சியும் கொஞ்சியும் ஆற்றியும் தேற்றியும் கொண்டிருக்க… இருந்தும், தன் தாயின் மடியில் படுத்திருந்தவளின் உடம்பின் நடுக்கத்தில் அவள்  மெலிதான் விசும்பல்  நன்றாகவேத் தெரிந்தது… “எனக்கென்ன தெரியும்மா…. இந்த நேரத்துல ’தனா ’ அங்க இருப்பான்னு….  ஏதோ திருடன்னு நெனச்சேன்… எப்போதும் இந்தப்பக்கம் லைட் தானே எரியும்… இன்னைக்கு அந்தப்பக்க லைட் ஏன் எரியனும்… அதை எல்லாம் விட நான் வந்தா இவ ஏன் பதட்டப்படனும்… “செஞ்சது தப்புதான்னு அவளுக்கே தெரிஞ்சிருக்கு அதுனாலதான் அழுகிற… “ கார்த்திக் கவலை பாதி… கடுப்பு பாதி எனத் தங்கையைத் திட்டிக் கொண்டிருக்க “டேய் அவளே இப்போதான் அழுகையை நிறுத்தி… படுத்திருக்கா… ஏண்டா நீ வேற அவளை அதட்ற… மறுபடி ஆரம்பிக்காத” நீலவேணி பேரனை அடக்கியவராக ”மேகலா… பூஜை ரூம்ல போய் சாமி முன்னால போய் நின்னு…. இந்தக் கல்யாணம் எந்தத் தடங்கலும் இல்லாமல் நல்லபடியா நடக்கனும்னு…  காசை முடிஞ்சு வைம்மா… எல்லாம் நல்லதே நடக்கும்” என்க…  மேகலாவும் தன் மாமியார் சொன்னவுடன் எழ முயற்சிக்க… சட்டென்று ஆராதனா அழுகையை நிறுத்தி தன் தாயைத் தடுத்தவளாக… “அம்மா… அப்புறமா பண்ணிக்கலாம்…” தாயை விடாதவள் போல இறுக்கமாகக் கட்டிக் கொள்ள… மேகலாவும் விட்டு விட…  நீலவேணியும் அதற்கு மேல் வற்புறுத்தவில்லை…  அனைவரும் ஒரு வித சமாதானத்திற்கு வந்தது போல் இருக்க… இப்போது… ”ஏம்மா மாப்பிள்ளை பேசச் சொன்னார்னா… எங்ககிட்ட சொல்லிட்டு பேச வேண்டியதுதானே…” ராஜசேகர் மகளிடம் நிதானமானக் குரலில் கேட்க “உங்ககிட்ட சொன்னா என்ன சொல்வீங்க… அன்னைக்கு அவர் ரிங் கொடுத்தப்போ… போட விட்டிங்களா…   தனியா நாங்க பேசிட்டு இருக்கும் போது அவர் என்கிட்ட நீட்டின ரிங்கை நான் தான் சபைல கொடுங்கன்னு உங்க எல்லாரையும் நம்பி சொன்னேன்… ஆனால் போட விட்டீங்களா…. பழக்கம் இல்லை… நிச்சயம் முடியும் வரை பொண்ணு கையை தொடக் கூடாதுன்னு ஏதேதோ சொல்லி ரிங் போட வேண்டாம்னு சொன்னவங்கதானே நீங்க எல்லோரும்… இப்ப மட்டும் பேச விட்ருவீங்களா என்ன… இதுல உங்ககிட்ட சொல்லிட்டு வேற பேசனுமா… முதன் முதலா அவர் வாங்கிக் கொடுத்த மோதிரமும் போச்சு… செல்போனும் அதுவுமா கிணத்துக்குள்ள விழுந்திருச்சு…” மீண்டும் பொங்க ஆரம்பித்தவளிடம் இப்போது  தேம்பல் அதிகரித்திருக்க இப்போது கார்த்திக் தங்கையின் அருகில் வந்து அமர்ந்தவன் “சரிம்மா… இப்போ அழுது என்ன பிரயோசனம்… இப்போ என்ன… ஷண்முகம் மாப்பிள்ளைகிட்ட பேசு… பொறந்த நாள் வாழ்த்துதானே கேட்டாரு… சொல்லிட்டு படு” அவ்வளவுதான் அவன் சொல்லி முடிக்கவில்லை… மூக்கை உறிஞ்சியவளாக எழுந்து அமர்ந்தவளாக… அடுத்த அழுகை மழையை ஆரம்பித்திருந்தாள் ஆராதனா… “எப்படி அப்படி பேசுவேன் நான்… அவர் கொடுத்த போன்லதான் முதன் முதலா பேசச் சொன்னாரு… இப்போ எதுல நான் பேசுவேன்…  அப்படியே பேசினாலும் என்ன ஆகப் போகுது… எனக்கென்னமோ செண்டிமெண்டா அவர் தப்பா எடுத்துகிட்டு ஃபீல் பண்ணுவாரோன்னு தோணுது…. திட்டிருவாரோன்னு தோணுது…. முதன் முதலா பேசும் போதே இப்படி நெகட்டிவா திங்கிங் வருது… இல்லை… நான் அவர்கிட்ட பேச மாட்டேன்… பேசவே மாட்டேன்…” அரை மணி நேரமாக ஆராதனா இப்படித்தான் அடம்பிடித்திருக்க… “சரி நானாச்சும் பேசுறேன் கண்ணு” ராஜசேகர் மகளிடம்  சொல்ல “வேண்டாம்…  நானும் பேச மாட்டேன்… நீங்களும் யாரும் பேசக் கூடாது…” ஆராதனா பிடிவாதமாகச் சொல்ல.. “ஏங்க அவ பிடிவாதம் தெரியும் தானே… விடுங்க….” மேகலா முடித்திருக்க…. கார்த்திக் தங்கையின் கண்ணீரைத் துடைத்தவனாக…. “ரிங் பாக்ஸை  மட்டும் திறந்து வைக்காமல் மூடி வச்சிருந்திருந்த… நாளைக்கே கிணத்தை தூர் வாறிருப்பேன்… எப்படியும் எடுத்துக் கொடுத்திருப்பேன்… ஆனால் பாக்ஸ் ஓபன்ல இருந்ததுனால ரிங் தனியாத்தான் விழுந்திருக்கும்…  ஹ்ம்ம்ம்ம்… கிடைக்கிறது ரொம்ப கஷ்டம்…” இப்போது ஆராதனாவின் அழுகை அதிகரித்திருக்க…. “சரி அழாத…. இந்த பாரு தனா… அந்த வைர மோதிரம்… செல்போனு இதை நினச்சு… அதோட விலையை எல்லாம் நினச்சு அழுதுட்டு இருக்காத… நாளைக்கே அண்ணன் அதே மாதிரி வாங்கிட்டு வந்துறேன்… போன் மாடல் என்னனு சொல்லு… மோதிரம் போட்டோ என்கிட்ட இருக்கு… மாப்பிள்ளைக்குத் எதுவும் தெரியாமல் நான் பார்த்துக்கிறேன்… அதுக்கப்புறம் நீ பேசு… சிம்  நம்பர் அதுகூட அவர் கொடுத்தது என்னனு அவர்கிட்ட எப்படியாவது கேட்டு வாங்கித் தர்றேன்… சரியா… அதுவரை அவர் திட்டாமல் நான் பார்த்துக்கிறேன்… உன் நம்பர் இன்னும் அவருக்குத் தெரியாதுதானே…” “ஆமாம்” என தலையாட்டிய ஆராதனா  கண்ணில் அழுகை குறைந்து அண்ணனை நம்ப முடியாத பாவனையோடு பார்த்தபடி இருந்தவள் பின்… ”உடனே கூட வேண்டாம்… ரெண்டு நாள் இல்ல மூணு நாள்னா கூடப் பரவாயில்லை… ஆனா வாங்கித் தருவதானே… நான் அந்த நம்பர்ல இருந்துதான் அவர்கிட்ட பேசனும்… அதுவரை அவர்கிட்ட பேச மாட்டேன்…” விசும்பல் போயிருந்தது என்றாலும்… மெல்லிய குரலில்  ஆராதனா சொல்ல… “அதென்ன ரெண்டு நாள் மூணு நாள் தவணை மேடம்… அதுக்கு மேல போனா என்ன பண்ணுவீங்க மேடம்… லேட்டா ஆனா வாங்கிக்க மாட்டீங்களா… உங்க அவர்கிட்ட பேச மாட்டீங்களா…” கார்த்திக்கும்  தன் தங்கையை ஓட்ட இப்போது மொத்த குடும்பமும் சிரித்திருக்க வெட்கப்பட வேண்டியவளோ…. ஏதும் பேசாமல் இப்போது  தாயின் மடியில்  மீண்டும் தலை வைத்திருந்தாள் …   ”ஏன் தனா… ஆனால் நீ இவ்ளோ அஜாக்கிரதையா இருக்க மாட்டியே…  ஒவ்வொண்ணும் பார்த்து பார்த்து செய்வியே… இன்னைக்கு என்னாச்சு… ஒரு குண்டூசியைக் கூட  வெளில விடாமல் பத்திரம் பண்ணுவ… “ மேகலா அவள் உச்சந்தலையை ஆறுதலாகத் தடவியபடியே கேட்க… ஆராதனா கண்களை மூடியிருந்தாள்… அவள் அமைதியை உணர்ந்தவகள்… அதற்கு மேல் பேச்சை வளர்க்கவில்லை… “சரி தூங்கப் போகலாமா… மேகலா, நீ புள்ள கூட இங்கயே பாயை விரிச்சுப் படுத்துரு… அது பயந்து போயிருக்கு… கார்த்தி, ராஜா  நீங்க ரெண்டு பேரும் போய்ப்படுங்க… கவலைப்பட்றதுக்கு ஒண்ணும் இல்லை… அந்தப் பொருள்ளாம் போனது… கண்ணேறு போன மாதிரி… இனி எல்லாம் நல்லதே நடக்கும் பாருங்க” நீலவேணி சொன்னபோதே… அந்த நள்ளிரவில் மேகலாவின் அலைபேசி அடித்திருக்க… அதுவும் பூர்ணியிடமிருந்து வந்திருக்க… மொத்த குடும்பத்தின் பார்வையும் மேகலாவின் அலைபேசியில் குவிந்திருந்தது… அதே நேரம்… முகிலனும்  அவர்கள் வீட்டுக் கதவைத் தட்டியிருந்தான்…. --- ”தை மாதம் ஆரம்பிச்சதுலருந்தே என் குடும்பத்துக்கு நேரம் சரியில்லையே… அப்போ ஆரம்பிச்சது… ” நல்ல நேரம் ஆரம்பித்து விட்டது சற்று முன் சொன்ன நீலவேணி பாட்டியேதான் இப்போது பிதற்றிக் கொண்டிருந்தது…. “அடேய் கார்த்திக்… உன்கிட்ட ஆரம்பிச்சு… என் மகன் அப்புறம்…  இப்போ என் பேரன்கிட்ட வந்து நிக்குதே” மூக்கைச் சிந்தி …. உரத்த குரலில் நீலவேணி அழ ஆரம்பித்திருந்தாள்… யார் யாரைச் சமாதானப்படுத்துவது என்று தெரியாமல் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி அமர்ந்திருக்க…மேகலா மட்டும் தன் மாமியார் மாமானாரைத் தேற்றிக் கொண்டிருக்க… இராஜசேகர் ஒரு புறம் கல்லாக அமர்ந்திருந்தார்…. செழியனின் விபத்தைக் கேள்விப்பட்டு… பூர்ணிமா ஒருபுறம்… முகிலன் ஒருபுறம் விசயத்தை அங்கு சொல்லியிருந்தனர்… “ஏண்டா செழியனுக்கு பெருசாவாடா அடிபட்ருக்கு…  பேச்சு மூச்சுலாம் இல்லைனு பூர்ணி சொல்லுதேடா…   ” முகிலனிடம் கேட்ட போதே அவர் குரல்  கம்மியிருக்க… கார்த்திக் இப்போது… “அதெல்லாம் ஒண்ணும் ஆகி இருக்காதுப்பா…  அடிபட்டதுல கான்ஷியஸ் போயிருக்கும்…. நீங்க உடம்பை அலட்டிக்காதிங்க… நீங்க கவலைப்படாதீங்க… நீங்கலே இப்போதான் ஹாஸ்பிட்டல்ல இருந்து வந்திருக்கீங்க…” கார்த்திக் தன் தந்தையைத் தேற்ற…  முகிலன் அங்கிருந்தவர்களிடம் நண்பனின் விபத்தைப் பற்றி சொல்லிக் கொண்டிருந்தாலும்… அவனின் பார்வை… கவனம் முழுக்க  ஆராதனாவிடம் மட்டுமே இருந்தது… அவள் அவளின் அப்பத்தாவை தேற்றிக் கொண்டிருந்தாளே தவிர… அவள் முகத்தில் கொஞ்சம் கூட சோகமோ.. கவலையோ இல்லை… இவனிடம் ஒரு வார்த்தை கூட செழியனைப் பற்றி விசாரிக்கவில்லை… யோசித்துக் கொண்டிருந்த போதே… ஆராதனா இப்போது பூஜை அறைக்குள் நுழைந்திருந்தாள்… அடுத்த சில நிமிடங்களிலேயே வெளியே வந்தவள்… “பாட்டி… இங்க பாருங்க… உங்க பேரனுக்கு ஒண்ணும் ஆகாது… அவர் வாழ்க்கைல அவர் பார்க்கிறதுக்கு இன்னும் எவ்வளவோ  இருக்கு… அனுபவிக்கிறதுக்கு இருக்கு… கவலைப்படாதீங்க…  அவர் உயிரோட இருக்கனும்னு…. நான் நல்லா வேண்டிகிட்டு… நம்ம குலசாமிக்கு ரூபாய் முடிஞ்சு வச்சிருக்கேன் பாருங்க…  “ தன் பாட்டியிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்த ஆராதனாவைப் பார்த்த முகிலனின் முகத்தில்  கவலையையும் மீறி மெல்லிய மகிழ்ச்சி… நம்பிக்கை வந்திருக்க…  கார்த்திக்கிடம் பேச ஆரம்பித்தான் “கார்த்தியண்ணா…  செழியனுக்கு ரொம்ப அடிபட்ருக்காம்… 24 மணி நேரம் கழிச்சுதான் எதுவுமே சொல்ல முடியும்னு சொல்லிருக்காங்க… பூர்ணி அத்தைகிட்ட கூட யாரும் பெருசா சொல்லல போல… அவங்க பயந்துருவாங்கன்னு அவங்க கிட்ட பெருசா அடி எல்லாம் இல்லைனும் சொல்லியிருக்காங்க…  திலகா அத்தையும்…. முத்துராம் மாமாவும் அங்க போக கெளம்பிட்டு இருக்காங்க…” சொல்லி முடித்த முகிலனின் குரல் மொத்தமாக உடைந்திருக்க… கார்த்திக் இப்போது… “அதெல்லாம் அவனுக்கு ஒண்ணும் ஆகாது… அவங்கள்ளாம் ரொம்ப நல்லவங்க ஆச்சே… அவங்களுக்கு ஒண்ணும் ஆகாது…”  கார்த்திக்   விரக்தியோடு சொல்ல…   இந்தச் சூழ்நிலையிலும் இப்படி பேச வேண்டுமா இவன் என்ற வேதனையில் முகிலன் அதிர்ச்சியோடு கார்த்திக்கைப் பார்க்க… முகிலனின் முகத்தைப் பார்த்த கார்த்திக் “டேய் நான் கோபத்துல சொல்லல…” “என்னதான் உன் ஃப்ரெண்டு மேல கோபம் இருந்தாலும்… அவனுக்கு ஒண்ணும் ஆகக் கூடாதுனுதான் நான் வேண்டிட்டு இருக்கேன்” முகிலன் இப்போது ஆராதனாவைப் பார்த்து பின் கார்த்திக்கிடம் தயக்கத்தோடு … “இந்த நிலைமைல ’தனா’ மேரேஜ் ஏற்பாடெல்லாம் பண்ணனுமா… கொஞ்சம் தள்ளிப் போடலாம்ல… அப்பத்தா தாத்தாக்கு மனசு தாங்குமா… பேரன் அப்படி இருக்க பேத்திக்கு விசேஷம்னு” சொல்லி முடிக்கவில்லை… கார்த்திக் இப்போது  எகிறி இருந்தான்…. சற்று முன் முகிலனுக்கு ஆறுதல் சொன்ன கார்த்திக்கின் முகத்தில் இப்போது அப்படி ஒரு ஆவேசம் “என்ன… என்ன… உன் ஃப்ரெண்டுக்கு சப்போர்ட்டா என்ன…  இங்க பாரு உன் ஃப்ரெண்டு நல்லாகிருவான்… அவ்ளோதான்… அவனுக்காக கவலைபட்றோம்தான்…. அதுக்காக அவனோட உறவு கொண்டாடப் போறதுல்ல… “ “என்ன என்ன சொன்ன… என் தங்கச்சி கல்யாண ஏற்பாடை நான் ஏன் நிறுத்தனும்…  உன் ஃப்ரென்ய் அவன் அக்கா கல்யாணத்தை நிறுத்தினானா… என்னையை நெனச்சுப் பார்த்தானா… இல்லை எங்க அப்பாவை… அவனுக்கு தாய்மாமா தானே…  நெனச்சுப் பார்த்தானா… இதை எல்லாம் விட… உனக்கு ஒண்ணு தெரியுமா… நான் இன்னேரம்” எனும் போதே… ஆராதனா வேகமாக இடையில் வந்தவளாக… “அண்ணன்… ப்ச்ச்…  அமைதியா இரு…. ஏன் இவ்ளோ கோபப்பட்ற… “ ஆராதனா தன் அண்ணனை முறைத்தவளாக… அடக்கியிருக்க…. கார்த்திக்கும் சூழ்நிலை  புரிந்தவனாக… தன் முகத்தை அழுந்த துடைத்தவனாக… “தனா… நான் உன் அண்ணன் சொல்றேன்… உன் மேரேஜ் இதுக்காகவெல்லாம் யாரோ ஒரு செழியனுக்காகவெல்லாம்… ஏன் அவன் செத்தா கூட எனக்கு கவலை இல்லை… நான் நிப்பாட்ட மாட்டேன்மா… கண்டிப்பா நடக்கும்… நடக்கனும்… யாராச்சும் ஏதாச்சும் சொன்னீங்க… எங் தங்கச்சி கல்யாண விசயத்துல… நான் மனுஷனா இருக்க மாட்டேன்… தனா இது உனக்கும் தான் “ ஆராதனா கலவரமான முகத்தோடு தன் அண்ணனைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க…  முகிலன் ஆராதனாவிடம்  திரும்பியவனாக “தனா… நீ சொல்லும்மா… செழியன் இந்த நிலைமைல இருக்கும் போது நீ எப்படிம்மா… இந்த மேரேஜ் வேண்டாம்னு சொல்லு” முகிலனும் தன் தைரியத்தை எல்லாம் திரட்டி ஆராதனாவிடம் பேச ஆரம்பிக்கும் போதே…. இராஜசேகர் முகிலன் பேசுவதை தடுத்து நிறுத்தினார் ’முகிலா… உன் ஃப்ரெண்டப் பற்றி… அவன் ஆக்ஸிடெண்ட் பற்றி சொல்லி வருத்தப்பட்ட… அது எங்களுக்கும் வருத்தம் தான்… இல்லைனு சொல்லல… ஆனால் நாங்க இதை விட வருத்தமெல்லாம் கடந்து வந்திருக்கோம்… அதெல்லாம் உனக்குத் தெரியுமா… போப்பா… ஆனா  தனா மேரேஜப் பற்றியெல்லாம் நீ பேசக் கூடாது… இதுக்கு மேல அதைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை பேசுன…”  ராஜசேகர் கண்டிப்பான தோரணையோடு சொல்ல…  முகிலனுக்கு அப்போது அந்த இடத்தில் ஆராதனாவோடு பேச முடியாத இக்கட்டான நிலை… அந்த வருத்தத்தில் மெதுவாக அங்கிருந்து கவலையோடு வெளியே வர… சரியாக அதேநேரம் பூஜாவும் அவனுக்கு அழைப்பு விடுக்க… வேக வேகமாக எடுத்தான் முகிலன் “பூஜா செழியனுக்கு நினைவு திரும்பிருச்சா… ப்ளீஸ் நல்லா இருக்கான்னு சொல்லு… கண்ணு முழிச்சுட்டான்னு சொல்லு பூஜா…” முகிலன் அழுதிருக்க… பூஜாவின் குரலும் தயங்கித்தான் வந்தது… ”இல்ல முகிலா… இன்னும் நிலைமை சீரியஸாத்தான் போயிட்டு இருக்கு… இவன் ஏன் இன்னைக்கு கெளம்புனான்… என்கிட்ட கூட நேரில சொல்லாமல்… எனக்கு கஷ்டமா இருக்கு அவனை இப்படி பார்க்கிறதுக்கு…  இன்னும் கான்ஷியஸே வரலைடா…   ஆன்டியும் அங்கிளும் கூட போன்ல பேசினாங்க… அவங்க பேசிக் கூட அவன் உடம்பு நிலைல இம்ப்ரூவ்மெண்ட் வரலை.. அனுதான் செழியன் கூட பேசிட்டே இருக்கா… அவனுக்கு அவளை ரொம்பப் பிடிக்குமாமே” கேட்ட போதே முகிலனுக்குள் ஒன்று தோன்ற… வேகமாக மீண்டும் இராஜசேகர் வீட்டுக்குள் சென்றான்… அங்கு அனைவரும் இருக்க…   “என்ன முகிலா… என்னாச்சு… போன்ல யாரு… ” நீலவேணி பதறியபடி கேட்க… “அப்பத்தா… நீங்க கொஞ்சம் செழியன் கிட்ட பேசுங்களேன்…  அவனுக்கு உங்க குரல் கேட்டா கான்ஷியஸ் வருதான்னு பார்க்கலாம்…” என்றவன் “நீ… நீங்க மட்டும் இல்லை… வீட்ல எல்லோருமே…. கண்ணாத்தாள் பாட்டி கூட பேசட்டும்” ஆராதனாவை நேரடியாகச் சொல்லாமல் முகிலன் அனைவரையும் பேசச் சொல்ல… கார்த்திக்கின் மனமோ சில மணி நேரங்களுக்கு முன்  அவன் உறக்கத்திலும் அவன் காதில் விழுந்த ’செல்வி’ என்ற பெயரில் ஆழ்ந்திருக்க… அந்த எண்ணம் தோன்றிய காரணத்தால் கார்த்திக்குமே முகிலனைத் தடுக்கவில்லை… ஆனால்  ஆராதனா  வேகமாக… “முகிலண்ணா… நான் ஒண்ணு சொல்லட்டுமா… தப்பா எடுத்துகாதீங்க… உங்க ஃப்ரெண்டுக்கு எங்க குடும்பம்னா வேப்பங்காயா கசக்கும்… ஒருவேளை நாங்க பேசி… எங்க குரல் கேட்டு இன்னும்  அவர் நிலை மோசமானாலும் ஆகுமே தவிர… நீங்க நினைக்கிற மாதிரி முன்னேற்றம்லாம் ஆகாது…  புரிஞ்சுக்கங்க…” “ஆமாமா என் பேத்தி சொல்றதுதான் சரி முகிலா… வேண்டாம் வேண்டாம்… அவனுக்கும் எங்க மேல கோபம் தானே… கடைசியா சண்டை தானே போட்டுட்டு போனான்” நீலவேணி சொல்ல…  கார்த்திக்…. மேகலா… ஏன் இராஜ சேகர் கூட ஆராதனா சொன்னதில் உள்ள நிதர்சனம் உணர்ந்து அதன் காரணமாக பயந்து பேச மறுத்துவிட… முகிலன் மனம் பரிதவித்தது…. “தனா… ப்ளீஸ்… அட்லீஸ்ட் நீயாவது பேசு தனா… அவனுக்கு உங்க எல்லாரையும் ரொம்ப பிடிக்கும்” அவன் குரல் நண்பனுக்காக தவிக்க ஆரம்பித்திருக்க… ஆராதனா அப்போதும் மறுத்து விட்டாள்… முகிலனாலும் அவளை பேசச் சொல்லி…  கட்டாயப் படுத்த முடியவில்லை… ஆராதனாவின் கவனம் எல்லாம் இப்போது தன் தந்தையிடக் மாறி இருந்தது…. “அம்மா… அப்பாவைப் பாருங்க… முகமெல்லா சரியா இல்லை…அப்பாக்கு டையர்டா ஆகப் போகுது…. ஏற்கனவே மாத்திரை  போட்ட தூக்கத்தில இருந்தவர் நான் பண்ணின கலாட்டால… எழுந்துட்டாரு… அதுவே எனக்கு பயமா இருக்கு… படுக்கச் சொல்லுங்கம்மா” “அப்பத்தா நீங்களும் படுங்க… காலையில நல்ல சேதிதான் வரும்… முகிலண்ணா நீங்களும் போய்ப் படுங்க… இந்தியா டாக்டர்ஸை விட அமெரிக்கா டாக்டர்ஸ்லாம் அறிவாளிங்க… அதெல்லாம் உங்க ஃப்ரெண்டைக் காப்பாத்திருவாங்க… பாருங்க உங்க ஃப்ரெண்ட் நூறு ஆயுசோட இருப்பாரு” முகிலன் இப்போது என்ன நினைத்தானோ… அதன் பிறகு அவளிடம் கெஞ்ச வில்லை… மாறாக “நீ சொல்றேல்ல அவன் நூறு வருசம் இருப்பான்னு இது போதும்மா… இது போதும்… கண்டிப்பா நல்லா வருவான்… அவன் நல்லபடியா வந்தா அது போதும்மா எனக்கு” என்ற முகிலன் வேறெதுவும் பேசாமல் தன் வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தான்… ஒரு பக்கம் நண்பன்… அவன் நிலை… இன்னொரு பக்கம்… ஆராதனா அவள் திருமண ஏற்பாடு… இப்போதைக்கு போய் ஆராதனாவிடம் என் நண்பன் உன் மேல் உயிரை வைத்திருப்பவன்… உனக்காகத்தான் உன்னைப் பார்க்கத்தான் ஓடி வந்தான்… அதனால்தான் இப்போது உயிருக்காகப் போராடிக் கொண்டிருக்கின்றான் என்று சொன்னால்… ஆராதனா என்ன சொல்லுவாள்?… நம்புவாளா????… செழியன் வந்து அவனே அவன் வாய் திறந்து சொன்னால் ஒழிய  அதுவரை யாரும் நம்ப மாட்டார்களே… அப்படி இருக்க எப்படி இந்த திருமணத்தை நிறுத்துவது… ஆனால் தன் நண்பன் செழியனுக்காக இவன் இந்த திருமணத்தை நிறுத்தியே  ஆகவேண்டும்… செழியன் அவன் காதலை அன்று ஆராதனாவிடம் சொல்லாமல் நிறுத்தியவன் இவன் தானே… இவனேதான் இன்று செழியனின் ஆராதனா மீதான கொண்டிருந்த காதலையும் சொல்ல வேண்டும்… இந்தத் திருமணத்தையும் நிறுத்த வேண்டும்… மனதில் உறுதி தோன்றிய போதே செழியனின் காதலைச் சொல்லலாம்…. ஒருவேளை… ஆனால் அதன் செழியனுக்கு ஏதாவது ஆகிவிட்டால்… அதன் பின் என்ன சொல்லி என்ன பிரயோஜனம்… “ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையை அடமானம் வைப்பது போல் ஆகிவிடுமே…” “இல்ல… இல்ல… என் ஃப்ரெண்டுக்கு அப்டிலாம் ஒண்ணும் ஆகாது…. அவன் நல்லா இருப்பான்…” “அவன் நல்லா ஆகனும் முதல்ல… அதுக்கப்புறம் ஆராதனாகிட்ட சொல்லலாமா… இல்லை..” ஐயோ…. தலையில் பிரளயமே வெடித்துக் கொண்டிருந்தது முகிலனுக்கு… “செழியா… நீ சொல்வியே என் ’ஆரா’… எனக்காக பிறந்தவன்னு… ஆனால் அவகிட்ட அப்படி ஒரு சின்ன சலனம் கூட இல்லையேடா…. நான் என்னடா பண்றது இப்போ… இப்படி என்னை இக்கட்ல… உன் வாழ்க்கையை என் கைல விட்டுட்டு… நீ கண்ண மூடி படுத்துட்டியேடா…” முகிலன் வேதனையில் பிதற்ற ஆரம்பித்திருந்தான்… “நான் உன் காதலை எப்படிடா காப்பாத்துவேன்” அந்த விபரமறியாத இரண்டுங்கிட்டானான 13 வயதில் காதல்வயப்பட்ட நண்பனை அதிலிருந்து மாற்ற… “இதெல்லாம் இன்ஃபேக்சுவேஷன்டா…. அதாவது மணல் வீடு கட்ற மாதிரிடா… சீக்கிரமா கலஞ்சுரும்….”  முகிலன் அறிவுரை சொல்ல “பரவாயில்ல மணல் வீடாவே இருந்துட்டுப் போகட்டும்… அதை எப்படி காப்பாத்தி கொண்டு வர்றதுன்னு எனக்குத் தெரியும்” பிடிவாதமான குரலில் சொன்ன அன்றைய நண்பனின் குரல் ஞாபகத்துக்கு வந்திருக்க… “நீ இதுநாள் வரை அதைக் காப்பாத்தி கொண்டுவந்ததான்… எனக்குத்தான் அதை எப்படிக் காப்பாத்தி… உன் கைல மறுபடியும் ஒப்படைக்கப் போறதுன்னு தெரியலடா… கடைசியில உன் காதல் மணல்ல கட்டின கோட்டை மாதிரியே இருக்கிற இடம் தெரியாமல் போகப் போகுதாடா…” ஏதேதோ  நினைத்து முகிலன் ஒரு புறம் வருத்ததோடு இருக்க…. ஆராதனாவின் வீட்டிலும் அதே நிலைமைதான்… வருத்ததோடுதான் இருந்தனர்.. ஆனால் அது எல்லாமே திலகாவின் அலைபேசி அழைப்பு வராதவரைதான் --- உறங்க ஆயத்தமாக அவரவர் அறைக்கு போக முடிவு செய்து கொண்டிருந்த போதே… ராஜசேகர் அலைபேசி அடித்துக் கொண்டே இருக்க… ராஜசேகர் யார் என்று தெரிந்தே… எடுக்காமல் இருக்க… ”அப்பா… அத்தை போன் அடிச்சுட்டே இருக்காங்க… பேசுங்கப்பா…” ஆராதனா தன் அத்தையின் அழைப்பைக் காட்டி தன் தந்தையிடம்  பேச… மேகலாவும் தன் கணவனிடம் பேசினாள்…. “பேசுங்க… திலகாக்கு ஆறுதல் சொல்லுங்க… கோபம் சண்டைலாம் காட்றதுக்கு இதுவா நேரம்” “பாவம்பா அத்தை… அவங்களுக்கு நீங்க… அப்பத்தா பேசுனா ஆறுதலா இருக்கும்னு நினைப்பாங்க போல… அவங்களுக்கும் கொஞ்சம் நம்பிக்கை கிடைக்கும்” ஆராதனா தந்தையிடம் அவர் அலைபேசியைக் கொடுத்த போதே… அலைபேசியை கோபத்தோடு வாங்கியவர்… அதை  ஸ்விட்ச் ஆஃப் செய்தவராக…. இராஜசேகர் தன் மனைவியையேப் பார்த்தபடி இருந்தவர்…. பின் தன் அன்னையைப் பார்த்தவர்…. ”என் பொண்டாட்டிக்கு அன்னைக்கு யார்மா ஆறுதலா இருந்தாங்க… புருசன் மகன் ரெண்டு பேருமே உயிருக்குப் போராடுனாங்களே அப்போ யார் அவளுக்கு நம்பிக்கை கொடுத்தாங்க… ஒத்த ஆளா என் மகனை யாருக்கும் தெரியாமல்… வீட்லயே வச்சு காப்பாத்துனாளே… ஒரு பக்கம் புருசன் நான் ஹாஸ்பிட்டல்ல… இன்னொரு பக்கம் இதோ இன்னைக்கு முழுமனுசனா உயிரோட நிற்கிறானே அவ மகன்… அன்னைக்கு என்ன பண்ணி வச்சான்… விசத்தைக் குடிச்சுட்டு வந்து கிடந்தானே…. என் பொண்டாட்டி என் மகனை காப்பாத்தலையா… எமண்ட்ட இருந்து காப்பாத்தலையா… நான் கூட அவளுக்கு துணையா நிக்கலையே…”  கார்த்திக் குற்ற உணர்வில் தலை குனிந்து நிற்க…  ஆராதனாவின் கண்களிலோ கண்ணிர் கரை புரண்டிருக்க… வேகமாக உதட்டைக் கடித்து தன் அழுகையை அடக்க நினைத்தாள் தான் ஆனால் முடியவில்லை அன்றைய இரவின் நினைவில்… ”நான் யாருக்கும் ஆறுதல் சொல்லலாம் முடியாதும்மா… அவன் அவ மகன்… அவங்க கவலை அது…” என்றபடியே ராஜசேகர் எழுந்து போக… “அத்தை நான் பேசினா அவர் கோபப்படுவாரு… நீங்களாவது திலகாகிட்ட பேசுங்க அத்தை… “ மேகலா தன் மாமியாரிடம் சொல்ல  …. ”என் மகன் சொல்றதுல என்ன தப்பு இருக்கு மேகலா… கார்த்திக் அன்னைக்கு இருந்த நிலையில… உயிரோட வந்திருப்பான்னு நெனச்சுப் பார்த்தோமா… நீ ஒரு பக்கம் நான் ஒரு பக்கம்னு பெத்த மனசு பரிதவிச்சு கிடந்தோமே… அந்தப் பாவம்லாம் சும்மா விடுமா…  ஆனால் என் பேரன் செழியன்ல இப்போ எல்லா பாவத்தையும்  தாங்கிட்டு கிடக்கறான்” மகளிடம் பேசாமல் பேரனை நினைத்து அழுது கொண்டிருக்க… மேகலா ராஜசேகரிடம் சென்று எவ்வளோ எடுத்துச் சொல்லியும் அவர் பேச வில்லை… மேகலா  செழியனை நினைத்துப் பார்த்தார்… “அவ்வளவாக இவளிடம் பேச மாட்டான்… இவளாகப் பேசினால்… எங்கோ பார்த்தபடி பதில் கூறிவிட்டுச் சென்றுவிடுவான்…” இதுதான் செழியனுக்கும் மேகலாவுக்கும் உள்ள உறவு… “நீங்க என்ன என் சொந்த அத்தையா… எங்க மாமாவோட பொண்டாட்டி… அவ்ளோதான் சரியா…  சும்மா என்கிட்டலாம் வந்து மத்தவங்ககிட்டலாம் போட்ற மாதிரி ஆர்டர் போடாதீங்க…” ஒருநாள் அவன் இப்படி பேசியவுடன் மேகலாவும் பெரிதாக அவனிடம் பேச்சு வைத்துக் கொண்டதில்லை… பெரியவனாகி விட்டபின் சுத்தமாக பேச்சு வார்த்தை  இல்லை என்றே சொல்லலாம்… மேகலா படுத்தபடி யோசித்துக் கொண்டிருக்க… அந்தப் படுக்கையின் இன்னொரு புறமோ… இராஜசேகர் மனம் அவர் மருமகனை நினைத்து துடித்துக் கொண்டிருந்தது…..  செழியன்… பிறந்ததில் இருந்தே அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்றார்… அவனின் அறிவு… தெளிவான குணம்… மற்றவர்களின் குணம் அறிந்து இயல்பறிந்து நடக்கும் பாங்கு…  அப்பா அம்மா அக்கா என குடும்பம் மட்டுமல்லாது மாமா என்றால் அவன் கொண்டிருக்கும் மரியாதை… பாசம்… விளையாட்டு… படிப்பு… மட்டுமல்லாது… மற்ற திறன்களிலும் அவன் சிறப்பு… அதுமட்டுமல்லாது இப்போது தொழில்…  என அவனை கவனித்துக் கொண்டிருந்தவர்தான்… “கார்த்திக்க்கும் கமலிக்கும் பெரியவர்கள் பேசி வைத்தது” ஆனால் இராஜசேகருக்கு ஒரு எண்ணம்… செழியன் தன் மருமகனாக வரவேண்டுமென்று… அவருக்கு ஒரு எண்ணம் இருந்தது…. எண்ணம் என்பதை விட ஆசை…  ஒரு கட்டத்தில் செழியன் படிப்பு தொழில் வசதி என மேலே செல்லச் செல்ல… அவனது வளர்ச்சியைக் கண்டு… அவரது எண்ணத்தில்… ஆசையில் ஒரு வித தயக்கமும் வந்திருந்தது…. தாழ்வு மனப்பான்மை என்று கூடச் சொல்லலாம் ”செழியன்… தன் மகளைத் திருமணம் செய்ய சம்மதிப்பானா” சஞ்சலம் இருந்தாலும் “நான் கேட்டு நான் தூக்கி வளர்த்த என் மருமகன் மாட்டேனென்று சொல்லி விடுவானா…”  நம்பிக்கை இருந்தது… அத்தனையும்… கார்த்திக் விசயத்தில் அவன் நடந்து கொண்ட முறையில்… கமலியின் திருமணத்தை நடத்திய விதத்தில்… அதிலும் தன் மனைவியை நேருக்கு நேராக எதிர்த்துப் பேசியதில் மொத்தமாக நொறுங்கி இருக்க… இன்று இப்படி ஒரு செய்தி…  என்னதான் இன்று தன் மருமகன் மேல் கோபம் இருந்தாலும்… தன் வீட்டுக்கு மருமகனாக வரப்போவதில்லை என்று தெரிந்த போதிலும்… செழியனுக்காக… அது மட்டுமல்லாமல் தன் தங்கைக்காகவும் துடிக்க ஆரம்பித்திருந்தார்…. --- மணி இரண்டைத் தாண்டி இருக்க கார்த்திக் தன் அறைக்கு இன்னும் உறங்கப் போகவில்லை…. முற்றத்திலேயே… நிலா வெளிச்சத்தைப் பார்த்தபடி படுத்திருந்தான்… அவன் நினைவுகளிலும்… செழியன் மட்டுமே… “கார்த்தி… நான் சொல்றதைக் கேளு… படிக்காம விட்றாத… நான் உனக்குச் சொல்லித் தர்றேன்… நானும் நீயும் ஒண்ணா ஒரே க்ளாஸ்ல படிக்கிறதுல என்ன அவமானம்… வேணும்னா நான் நீ இருக்கிற செக்‌ஷன் இல்லாம வேற செக்‌ஷன் கேட்டுப் போறேன்…” செழியன் அவனிடம் கெஞ்சியது இன்றும் அவன் முகத்தில் நிழலாடியது… ”அம்மா… நான் இந்த வருசம் ஸ்கூலுக்குப் போக மாட்டேன்… செழியனும் நானும் ஒரே க்ளாஸா… எனக்கு அசிங்கமா இருக்குமா… எல்லோரும் அவனைச் சும்மாவே பாராட்டுவாங்க…  என்னைக் கம்பேர் பண்ணுவாங்க…  என்னால முடியாதும்மா… “ “நரேனும் நல்லா படிக்கிறவன் தானே… அவன் கூட நீ படிக்கல… அவன் உன் ஃப்ரெண்டுதானடா…” மேகலா எடுத்துச் சொல்ல… “ஆனால் அவனுக்கும் எனக்கும் ஒரே வயசுதானே… “  வேகமாக கார்த்திக் அதற்கு பதில் கொடுக்க… மேகலாவும் எப்படி எப்படியோ பேசி அவனைப் பள்ளிக்கு அனுப்ப முயற்சித்தாள்… “போன வருசமும் ஃபெயில் ஆகி உன்னை விட சின்னப்பசங்க கூடத்தானே படிச்ச… அப்போ தெரியலையா இந்த அசிங்கம்” “ஆனால் அவங்களாம் செழியன் இல்லையே… நான் அவன் கூட படிக்க மாட்டேன்… ” இப்படி வட்டத்துக்குள் சதுரமும்… சதுரத்துக்குள் வட்டமுமாக கார்த்திக் சுற்றி சுற்றி வந்து கொண்டிருக்க… ”நீங்கதான் அப்பாகிட்ட சொல்லனும்… ஆனால் செழியனைப் பற்றியெல்லாம் சொல்லாமல் என் படிப்பை நிறுத்தனும்” கார்த்திக் கறாராக முடித்திருக்க.. ஒருகட்டத்தில் வேறு வழியின்றி மேகலாவே குடும்பத்தினருடன் பேசி மகனின் பள்ளிப் படிப்பை நிறுத்தியிருந்தார்… அதன்பிறகு செழியனுடன் நேரடியாக போட்டி இல்லை…  சண்டை இல்லை… அன்றையை கமலி விசயத்தில் நடந்த கலவரத்துக்கு முன்வரை… ஆனாலும் மனதுக்குள் செழியனை விட தான் தாழ்ந்து போய் விடக் கூடாது என்ற எண்ணம் எப்போதும் கார்த்திக்கு இருக்கும்… அதே நேரம்… மாமன் மச்சான்… என்ற தங்கள் உறவையும் விட்டுக் கொடுத்ததும் இல்லை…. பொறாமையும் பட்டதில்லை அவன் வளர்ச்சியில்…   எல்லாமே நன்றாகத்தான் போய்க் கொண்டிருந்தது… இதோ இன்று செழியனுக்கு ஏற்பட்ட விபத்தை நினைத்து சந்தோசப்பட முடியவில்லை…. மாறாக மனம் ஒரு மாதிரி பாரமாகத்தான் இருந்தது கார்த்திக்குக்கு… யோசனையில் சுழன்று கொண்டிருந்த போதே… யாருடைய அலைபேசியோ ஒலி எழுப்ப… இன்றைய சூழலுக்கு யாருடைய அலைபேசி அடித்தாலும் எடுத்துப் பார்க்க வேண்டிய சூழ்நிலை… எழுந்து போய்ப் பார்க்க… ஆராதனாவின் அலைபேசிதான் அது… “ஒரு வேளை ஷண்முகம் மாப்பிள்ளையா இருக்குமோ…” வேகமாக அருகில் போக… அதுவோ ‘செல்வி’ என்று காட்ட ”மணி என்னாகுது… இவ எதுக்கு இப்போ கால் பண்றா” நினைத்தவன் அழைப்பை கட் செய்தான்… அவள் மேல் இருந்த கோபத்தை அவள் காலைக் கட்செய்த விதத்திலேயே காட்டியிருந்தான்…  அவன் கோபத்தை அலட்சியம் செய்யும் விதமாம… மீண்டும் அலைபேசி அடிக்க… இவன் கடுப்புடன் மீண்டும் கட் செய்ய… செல்வி… அடுத்தடுத்து அடித்துக் கொண்டே இருக்க… பொறுமை இழந்தவனாக வேறு வழியும் இல்லாமல் செல்வியின் அழைப்பை எடுக்க… எதிர்முனையோ படபடவென பேச ஆரம்பித்திருந்தது… “ஹலோ அம்மணி… 2 மணி நேரம் பத்தலையோ… சங்கீத ஸ்வரங்கள் வாசிசிட்டு இருக்கீங்களோ… ஒரு பத்து… இல்லல்ல ஐஞ்சு நிமிசம் எங்க கூட பேசிட்டு போயிருங்களேன்… நானும் சிவபூஜைக் கரடி மாதிரி தொந்தரவு பண்ணாமல் போறேன்” “ஏய்…” இங்கு கார்த்திக் உறுமியிருக்க… எடுத்தது தன் தோழி ‘தனா’ என்று எதிர்முனையில் பேசிக்கொண்டிருந்த செல்விக்கோ ஒரு நொடி பதட்டம் வந்து பின் சமாளித்தவளாக “த… தனா இல்லையா…”  பட்டென்று பதவிசாகப் பேச… “அவ தூங்கிட்டா… வை…” வெறெதுவும் பேசாமல் கார்த்திக் போனை வைக்கப் போக “ஹலோ.. ஹலோ… நான் அவகிட்ட பேசனுமே…” ”காலையில பேசுங்க… இப்போ வைங்க…” “நீங்க யாரு அதைச் சொல்ல…  தனாகிட்ட எனக்கு  இப்போ பேசனும்.. இல்லைனா எனக்குத் தூக்கமே வராது…” செல்வி கார்த்திக்கை கொஞ்சம் கூட இலட்சியம் செய்யாமல் பேச… ”சரி …. ரொம்ப சந்தோசம்… முழிச்சுட்டே இரு… 5 மணிக்கு அவளே பேசுவா…” பட்டென்று இவன் போனை வைக்க… அவளோ மறுபடியும் அழைப்பு விடுத்திருக்க… இவன் கட் செய்ய… அவள் மறுபடியும் அழைக்க.. இவன் மறுபடியும் கட் செய்ய… இந்த விளையாட்டு போய்க் கொண்டே இருக்க… கார்த்திகே ஒரு கட்டத்தில்  இந்த விளையாட்டை நிறுத்த நினைத்தவனாக…  வேகமாக அலைபேசியை எடுத்தவன்… “ஏய் உனக்கு… அறிவில்லையா… கட் பண்ண கட் பண்ண போட்டுட்டே இருந்தா என்ன அர்த்தம்…” “என் ஃப்ரெண்டு… அவ மொபைல்… நான் போன் போடுவேன்… அதைக் கட் பண்ண உங்களுக்கு எந்த ரைட்ஸும் இல்லைனு அர்த்தம்” “ஏய்” கார்த்திக் உறும ”என் ஃப்ரெண்ட் என் காலைக் கட் பண்ணட்டும்… நானும் பேசாமல்  தூங்கப் போறேன்… நீங்க யாரு எங்களுக்கு இடையில வற...” “என் தங்கச்சி கட் பண்ணனும் அவ்ளோதானே… இப்போ பண்ணுவா பாரு… “ என்றவன் செல்வியிடம் அதற்கு மேல் பேசாமல்…. ஆராதனாவை எழுப்ப… அவளோ… நல்ல உறக்கத்தில் இருக்க… “உன் ஃப்ரெண்ட் பேசனுமாம்…. காலையில பேசுறேன்னு சொல்லிட்டு வை…” அலைபேசியை ஆராதனாவிடம் கொடுக்க… “ஹ்ம்ம்… சரிண்ணா…” தலை ஆட்டியபடி…  அலைபேசியை வாங்க…  நல்ல தூக்க கலக்கத்தில் இருந்தாள் ஆராதனா அலைபேசியை வாங்கும் வரையில்… ”ஏய் என்னடி தூங்குறியா… உனக்குலாம் தூக்கம்லாம் வருதாடி… என்ன நடந்துச்சுனு ஒண்ணுமே சொல்லாம நீ மட்டும் நல்லா தூங்கிட்டு இருக்கியா…  உன்னை என்ன சொல்லி திட்றதுன்னே தெரியலையே… இங்க ஒருத்தி உன்னையே நெனச்சுட்டு தூங்காமல் இருக்கான்ற ஒரு சின்ன எண்ணமாவது இருந்துச்சாடி… உன்னலாம்ம்…” செல்வி மூச்சு விடாமல் பேசிக் கொண்டே போய்க் கொண்டிருக்க… ஆராதனாக்கும் இப்போது தூக்ககலக்கம் போய் விழிப்பு வந்திருந்தது  தோழியின் கொஞ்சல் வார்த்தைகளிலில்… தயங்கி அண்ணனைப் பார்த்தவள்… “அண்ணா… கொஞ்ச நேரம்… ஜஸ்ட் பத்து நிமிசம் மட்டும்ண்ணா… ப்ளீஸ்னா…” ஆராதனா கெஞ்சலாக அண்ணனிடம் வேண்டிக் கேட்க… “சீக்கிரம் பேசிட்டு படு… காலையில வந்து வச்சுக்கிறேன் உங்க ரெண்டு பேருக்கும் இருக்கு…” என்றபடி கார்த்திக் கடுப்போடு கடக்க… ஆராதனாவும் எழுந்து வெளியே வந்தாள்… “செல்வி… சாரிடி… இங்க நடந்த கலவரத்துல உன்கிட்ட பேச மறந்துட்டு தூங்கப் போயிட்டேன்…” சுரத்தே இல்லாமல் ஆராதனா பேச ஆரம்பிக்க “என்னடி… வீட்ல திட்டிட்டாங்களா ஷாம் அண்ணாகூட பேசினதுக்கு” என்று செல்வி ஆரம்பித்த போதே… “இரு இரு… நான் சொல்றதைக் கேளு…” என்ற ஆராதனா… உடனடியாக விசயத்தை உடைத்தாள்… “சென்னைல திலகாத்தை பையன் இருக்காங்கள்ள… அவங்களுக்கு ஆகிஸிடெண்ட் ஆகிருச்சு செல்வி.. நைட் தான் பூர்ணி அத்தைகிட்ட இருந்து போன் வந்துச்சு… யூ எஸ் போனப்ப… அங்க ஆக்சிடெண்டாம்…  வீட்ல எல்லோரும் கவலையா இருக்காங்க… “ செல்வி மற்றதெல்லாம் மறந்தவளாக… ஆராதனாவின் வார்த்தைகளில் ஒரு நிமிடம் திகைத்து பின் யாருக்கு விபத்து என்பதை யூகித்த போதே அவள் குரலில் நடுக்கம் வந்திருந்தது… “செழியன் அண்ணனுக்கா… ” “ஹ்ம்ம்…  சீரியஸ் கண்டிஷனாம்” “என்னடி சொல்ற… உண்மையாவா” கேட்ட போதே செல்வி அழ ஆரம்பித்திருந்திருக்க… “ஏய்… இப்போ எதுக்குடி அழற… அதெல்லாம் அவங்களுக்கு ஒண்ணும் ஆகாது… பாரு நீ என்கிட்ட எதுக்காக பேசுனியோ அதைச் சொல்ல மறந்துட்டேன் பாரு” என்று ஷண்முகத்துடன் தான் பேச வில்லை என்பதையும் அதன் காரணத்தையும் சொல்லியிருக்க பேசிவிட்டு உடனே ஆராதனாவும் வைத்துவிட…. செல்விக்கு  மற்ற எதையும் விவரமாக கேட்கும் மனநிலையும் இல்லை… ”தன் அண்ணன் மேல் வைத்திருக்கும் அதே அளவு பாசம் செழியனிடம் வைத்திருந்தாள்… நரேனுக்கும்… செழியனுக்கும் ஒரு சில மனஸ்தாபங்கள்… பேச மாட்டார்கள் என்பது தெரியும்… செழியன் ஒரு நாளும் அவளை நரேனின் தங்கையாகப் பார்க்க மாட்டன்… தன் கூடப்பிறக்காத தங்கைப் போலத்தான் நடத்துவான்… பழகுவான்…” “தனாவை நல்ல படிக்கவை…  அவளுக்குனு ஒரு இலட்சியம் வேணும்னு உன்னைப் பார்த்து கத்துக்க வை…”  அடிக்கடி ஆராதனாவைப் பற்றி… அவள் படிப்பைப் பற்றிதான் அவன் அவளிடம் பேசுவான்… அதேநேரம் “நீ ஏன் டாக்டர் சீட் வேண்டாம்னு சொன்ன… ஃப்ரெண்ட்ஷிப்  முக்கியம்தான்… அதுக்காக அவ எங்க படிக்கிறாளோ அங்கதான்… அவளோடதான் படிக்கிறேன்னு சொல்றதுலாம் தப்பு செல்வி” செழியனின் கண்டிப்பு கலந்த அக்கறை… இப்போது நினைவில் ஆட… செல்விக்கு அவளையுமறியாமல் கண் கலங்கி இருக்க கமலி… செழியன்… திலகா… முத்துராம் என அவர்கள் குடும்பத்தினருக்கும்  தங்கள் குடும்பத்தினருக்கும் இருந்த நெருக்கம்… அனைத்தும் நினைவுகளில் வட்டம் அடிக்க ஆரம்பித்திருக்க… ஒரு கட்டத்தில்… ஆராதனா சொன்ன ’திலகா அத்தை பையன்’… என்ற வார்த்தையில் நின்றிருந்தது அவள் எண்ணம் செழியன் இவளிடம் பேசும் போதெல்லாம் எந்த அளவுக்கு ஆராதனா பற்றி பேசுவானோ… அதற்கு மாறாக… ஆராதனா செழியனைப் பற்றியே இவளிடம் பேச மாட்டாள்… இவளாகத்தான் செழியனைப் பற்றி ஆராதனாவிடம் பேசி இருக்கின்றாள்… “இந்த தடவை செழியண்ணே வந்தப்போ… நீ எப்படி படிக்கிற… உன் மார்க்ஸ்லாம் என்னன்னு கேட்டாங்க …” ”என்கிட்டயும் கேட்டாங்க…” இவ்வளவுதான் ஆராதனாவின் பதிலாக இருக்கும்…  அதற்கு மேல் அவனைப் பற்றி அதிகமாகவும் பேச மாட்டாள்… குறைவாகவும் பேச மாட்டாள் ஆராதனா… கமலியக்கா… திலாகாத்தை… முத்துராம் மாமா என்றெல்லாம் பேசுபவள்…   செழியனைப் பற்றி பேசுவதை தவிர்த்து விடுவாள்…  “செழியன் என்ற பெயரைக் கூட அவள் அவ்வளவாக உச்சரிக்க மாட்டாள்… அவனைப் பற்றி அவள் பேசினால் தானே… பெயரைச் சொல்வதற்கு…” கேட்டாலும்… “ஏதாவது இருந்தால் அவங்களப் பற்றி பேசலாம்… பேசுறதுக்கு ஒண்ணுமே இல்லையே…”  என்று முடித்து விடுவாள் ஆராதனா ஆனாலும் ’திலகாத்தைப் பையன்’ என்று சொன்னது முதலில் வித்தியாசமாகத் தெரிந்தாலும்… ஆராதனா செழியனிடம் ஆரம்பத்தில் இருந்தே ஒதுங்கியிருந்தாள் என்பதை உணர்ந்தவளாக  ஆராதனா அப்படி சொன்னதில் தவறேதும் இல்லை என்று தன் தோழியையும் புரிந்து கொண்டாள்… ஆக ’ஆரா” என்ற ஒற்றைப் புள்ளியில் செழியன் தன் மொத்த உலகத்தையும் அடக்கியிருக்க… அவனின் ’ஆரா’ என்ற ஒற்றைப் புள்ளியோ… அவனிடமிருந்து நழுவி… அவனில்லாத வேறொரு உலகம் நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தாளா…????

ஹலோ ஃப்ரெண்ட்ஸ்   அடுத்த அத்தியாயம் போட்டுட்டேன்… படிச்சுட்டு உங்க கருத்தைச் சொல்லுங்க… கமெண்ட்ஸ் அண்ட் லைக்ஸ் போட்ட எல்லோருக்கும் நன்றிகள்…   நன்றி உங்கள் பிரவீணா… நாயகன் : அன்றாடம் நூறுவகை பூப்பூக்கும் ஆனாலும் காயாகும் சில பூக்கள் தான் எல்லோா்க்கும் காதல் வரும் என்றாலும் கல்யாண வைபோகம் சில போ்க்கு தான் நாயகி : பூவிழியில் ஏற்றி வைத்த தீபம் இது புயல் காற்று அடித்தாலும் அணையாதது புன்னகையில் போட்டு வைத்த கோலம் இது மழை மேகம் பொழிந்தாலும் அழியாதது நாயகன் ஆடிடும் நாடகம் தான் யாருக்கு யாா் என்று எழுதி வைத்தாா் அத்தியாயம் 10   அதிகாலை சூரிய வெயில் சுள்ளென்று அறைச் சன்னலின் வழியே… முகிலனுக்கும் இப்போது விழிப்பு வந்திருந்தது…   கடந்த ஒரு வாரமாக அவன் ஊரில் இல்லை… வியாபார விசயமாக வெளியூர் சென்றிருந்தவன்… நேற்று நள்ளிரவு தான் ஊர் திரும்பியிருந்தான்… வந்தவன்… சாப்பிடக்கூட இல்லை… அப்படியே உறங்கியும் விட்டவன் இப்போதுதான்  எழுந்தான்…  இவன் எழுந்தது எப்படி அவன் தங்கை வனிதாவுக்குத் தெரிந்ததோ சரியாக அவளும் வந்தவளாக…   “அண்ணா… டிபன்.. மதிய சாப்பாடு எல்லாம் இருக்கு… நீங்களே எடுத்துப் போட்டுக்கங்க… நானும் அம்மா அப்பா எல்லோரும் கிளம்புறோம்” வனிதா சொல்ல… முகிலனோ பாதித் தூக்க கலக்கமும்… கொஞ்சம் கேள்வியாகவும் தங்கையை நோக்கியபடி….    “என்ன விசயம்… அதுவும் எல்லோரும்… இவ்ளோ சீக்கிரமா…  என்ன” எழுந்து அமர்ந்தவன் சோம்பல் முறித்தபடியே கேட்க   ”அண்ணே… நம்ம தனாவுக்கு  மேரேஜ் ஃபிக்ஸ் பண்ணியிருக்காங்கன்னா… அதுக்குத்தான் கல்யாணப் புடவை எடுக்கப் போறோம்… ” இதுவரை ஆராதனா வீட்டில் நடந்த   நிகழ்ச்சிகளை எல்லாம் சொல்லியபடி இருக்க…   “ஆராதனாவுக்கு மேரேஜ்…” அந்த ஒரு வார்த்தையிலேயே முகிலன் அதிர்ச்சியின் உச்சத்தில் இருக்க….  அடுத்து ஏதும் பெரிதாக அவன் காதில் விழவில்லை..   “ஒரு மூன்று நாட்கள் ஊரில் இல்லை… அதற்குள் இப்படியெல்லாம் நடக்கும் என்று கனவிலும் யோசிக்க வில்லையே…” தலையிலடித்துக் கொண்டவனுக்கு..   “பெரியப்பாவுக்கு இப்போதானே  உடம்பு சரியாச்சு… ஹாஸ்பிட்டல்…வீடுனு… அலஞ்சு முடிச்சோம்… அதுக்குள்ள விசேஷம்… எப்படி…” வாய் ஏதேதோ தங்கையிடம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாலும்…   “செழியனுக்கு எப்படி இந்த விசயத்தைச் சொல்வது… முதலில் அவன் தாங்குவானா…”    அதை எல்லாம் விட  அவன் என்ன செய்வான் என்று நினைக்கும் போது அவன் கோபம்… அதை விட ஆராதானா மேல் வைத்திருக்கும் காதல்… காதல் என்பதை விட பைத்தியம் இதையெல்லாம் நினைக்கும் போதே முகிலனுக்கே அடிமனம் நடுங்கியது…   “அவ்வளவு சுலபமாகவெல்லாம் செழியன் ஆராதனாவை விட மாட்டான்… இவர்களது ஒன்பதாம் வகுப்பில் காதல் என்றறியாமலேயே ஆரம்பித்தது தன் நண்பனின்  காதல்… இந்த நாள் வரை அவளை மனதில் சுமப்பவன்… அவனது காதலை அன்றிலிருந்து இன்று வரை அவன் நண்பனாகிய முகிலனான தான்  மட்டுமே உணர்ந்திருப்பது…” முகிலனுக்கு முகமெங்கும் வேர்க்க…. அதே நேரம்…  வெளியே பெண்களின் சிரிப்புச் சத்தம் கேட்க… வேகமாக வெளியே வந்தான் முகிலன்…   ஆராதனா… செல்வி… வனிதா… ஆராதனா குடும்பம்…. இவன் குடும்பம்… இன்னும் சில பேர் எனக் கும்பலாக இரண்டு வேன்களில் ஏற…   முகிலனைப் பார்த்த ராஜசேகர்…   “யப்பா முகிலா! உன் தங்கச்சிக்கு கல்யாணம் பேசி இருக்கோம்… நீ ஊர்ல இல்ல… அதான் உன்கிட்ட சொல்லமுடியல… கோச்சுக்காத… நீதான் கார்த்திக்கு எல்லா வேலையிலயும் ஊடமாட ஒத்தாசையா இருக்கனும்… ”   முகிலன் வேறு வழியில்லாமல்… தலையே ஏதோ பேருக்கு அசைத்து வைக்க….  இராஜசேகரும் புன்னகையுடன் அவனுக்குட் தலை அசைத்துவிட்டு….  வாகனத்தில் ஏறி அமர்ந்திருக்க…. வேனும் கிளம்பியது….   வாகன்ம் எப்போதடா புறப்பட்டுச் செல்லும் என காத்திருந்தவனாக வேகமாக அலைபேசி இருந்த இடத்தை நோக்கிச் சென்றான்… செழியனுக்கு விசயத்தைச் சொல்ல…   ----   இங்கு செழியன் அப்போதுதான் வீடு திரும்பியிருந்தான்…  “ஓரளவு எல்லா வேலையும் முடித்தாகி விட்டது… பூஜாவும் திறமையுடன் பணி ஆற்றுகிறாள்…  அவளை நம்பி இனி இந்தியாவிலேயே இருக்கலாம்… “ ஒரு மாதிரியான மனநிறைவு அவனுக்குள் வந்திருக்க…   வீட்டுக்குள் நுழைந்தவுடனேயே…. நேராக அவன் சித்தப்பாவிடம் தான் சென்றான்   “சித்தப்பா… ஊருக்கு கெளம்பலாம்னு இருக்கேன்… பூஜா இனி இங்க பார்த்துப்பா… சீக்கிரமே அவ ஃபேமிலியும் வந்துருவாங்க… அவளும் இங்க இருந்து கிளம்பியிருவா… “ என்றவன்   “அப்புறம் நான்  இனிமேல முதல்ல மாதிரி அடிக்கடி இங்க வர மாட்டேன்னு நினைக்கிறேன்…” என்றவன் மதிவாணனின் முகம் மாறிப் போனதில்… அதில் இருந்த வருத்தத்தைக் கவனித்தவனாக   “யோவ் சித்தப்பா.. கரடித் தொல்லை விட்டுச்சுனு  சந்தோசப்படுவீங்கன்னு பார்த்தா என்ன முகம் சோகமாகுது…” சூழ்நிலை உணர்ந்து செழியனின் கிண்டல் மதிவாணன் உணர்ந்தான் தான்…. ஆனாலும் மதிவாணனின் முகம் மாறவில்லை…   “விளையாடாத செழியா…  திடீர்னு இங்க அந்தப் பொண்ணு பூஜாவை கூட்டிட்டு வந்தது… அவளுக்கு ட்ரெயின் பண்ணினது… இப்போ இனி இங்க அடிக்கடி வரமாட்டேன்னு சொல்றது… நீ ஏதோ ப்ளான் பண்ணி பண்ணிட்டு இருக்கேன்னு நினைக்கிறேன்… ஏதாவது பிரச்சனைனா என்கிட்ட சொல்லுடா… ஆனால் இப்பலாம் நீ பெரிய மனுசன் ஆகிட்ட… அதான் கமலி கல்யாணத்தையே நாங்க இல்லாமல் முடிச்சவன் ஆச்சே… அதுக்கே உன் மேல எனக்கு அவ்வளவு கோபம்…” மதிவாணன் பேசிக் கொண்டு இருக்கும் போதே…   “அப்படிச் நல்லா கேளுங்க… ஏண்டா கமலி மேரேஜ் இப்படியாடா நடக்கனும்… நாங்க யாருமே இல்லாம… அக்கா மனசு நொந்து போய்க் கிடக்காடா… உங்களுக்கெல்லாம் எங்கக்காவைப் பற்றி என்ன கவலை…” பூர்ணிமாவும் இப்போது செழியனிடம் தன் மனவருத்தத்தைக் கொட்ட ஆரம்பிக்க… செழியனுக்கு எப்படி சொல்வது என்றே தெரியவில்லை…   தன் தந்தையைத் தவிர உறவினர் அனைவருக்குமே செழியன் மேல் கோபம் தான் …  என்ன இவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கின்றனர்… அவ்வளவுதான்…   அவனால் யாருக்குமே தங்கள் பக்க நியாயத்தை புரியவைக்க முடியவில்லை என்பதே உண்மை… கமலியின் நியாயத்தை அவன் அண்ணனாக இவன் புரிந்து கொண்டதை வேறு யாரும் புரிந்து கொள்ளத் தயாராகவில்லை…   செழியனுக்குமே…. கமலியா… மற்றவர்களா என வந்த போது கமலியின் பக்கம் நின்றுவிட்டான்… அவனுக்கும் தெரியும்… இந்தத் திருமணம்…. அவன் ஆராதனா மேல் கொண்ட காதலுக்கு எவ்வளவு பெரிய பிரச்சனையாக வந்து நிற்கும் என்று… அதற்காகவெல்லாம் அவன்  தன் அக்கா கமலியை விட்டு விட முடியுமா… என் காதல்… அது உண்மையானது…  ஆழமானது… எவ்வளவு பிரச்சனை…  யார் மூலம் வந்தாலும் அதை எல்லாம் தகர்த்தெரிந்து விட்டு…. ஆராதனாவோடு தான் சேர்வோம் என்ற நம்பிக்கை அவனுக்குள் இருக்க… கமலியின் திருமணத்தை அத்தனை பேரின் எதிர்ப்பிலும் நடத்தினான்…    செழியன் அமைதியாக அமர்ந்திருக்க…   “உன்னை அத்தனை பேருக்கும் பிடிக்கும்… கார்த்திக் கூட பாசக்காரனா இருந்தாலும்  கொஞ்சம் முன்கோபக் காரன்… ஆனால் நீ புத்திசாலி… குடும்பத்துக்கு எது  நல்லது கெட்டது… சின்ன வயசுலேயே அவ்வளவு அனுபவசாலியா நடந்துக்கிறது… கண்டிப்பும்… அக்கறையும்… இப்படி உன்னை அவ்வளவு பிடிக்கும்… ஆனா கமலி மேரேஜ்ல அவசரப்பட்டுட்டதான்…”   இப்போது செழியன் மௌனமாக இருக்கவில்லை… அதே நேரம் ஆக்ரோஷமாகவும் பேசவில்லை…   “சித்தி எனக்கு மட்டும் ஆசை பாருங்க…  கமலிக்கு இப்படி ஒரு மேரேஜ் நடத்தனும்னு… யார் யாருக்கு என்ன எப்படி நடக்கனுமோ அப்படித்தான் நடக்கும்… கமலிக்கு அப்படி நடந்ததை இனி மாத்த முடியாது…. என்ன பண்ண… எத்தனை தடவைதான் எத்தனை பேர்கிட்டதான் என்னை புரியவைக்க பேசுறது…  மாமா… தாத்தா… பாட்டி   என்னை  கெட்டவனாத்தான் நினைக்கிறாங்க… ஏன் என் அம்மா கூட அவங்க பிறந்த வீட்டுக் குடும்ப மானம் மரியாதை எல்லாவற்றையும் குழிப்பறிச்சு மூடிட்டேன்ற கோபம் …  அந்த ஒரு வாரம் நான் பட்ட பாடு எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும் சித்தி… “   “இதுல எனக்கு எந்த ஒரு சேதாரம் வந்தாலும் நான் பார்த்துக்கிறேன்… ஆனால் எங்கக்கா நல்லாருக்கனும்… அது மட்டும் தான் அன்னைக்கு நான் யோசிச்சேன்… அவ பாவம் சித்தி…  சத்தியமா சொல்றேன்… கார்த்திக்…  குடும்ப மானம் அது இதுன்னு நாம கமலியைக் கட்டாயக் கல்யாணம் பண்ணி வச்சிருந்தோம்…. அதை விட ஒரு நரக வேதனை அவளுக்கு கிடையவே கிடையாது… கார்த்திக் எங்க மாமா பையந்தான்… இரத்த சொந்தம் தான் அதுக்காக சொந்தக்காரன்… குடும்பமானம்னு சொல்லிட்டு… காதலிச்சவனோட வாழாம… மனசுக்குப் பிடிக்காத ஒருத்தவனோட ஒரு நரக வாழ்க்கையை என் அக்கா வாழனுமா… சொல்லுங்க… ”   “அப்படி ஒரு வாழ்க்கையை அவ வாழ எப்படி சித்தப்பா நான் விடுவேன்… அவ தம்பி நான் இருக்கிற வரை அது நடக்கவே நடக்காது.. விடவும் மாட்டேன்… உங்களுக்கு எப்படி உங்க அக்கா… உங்க அண்ணா முக்கியம்மோ அப்படித்தான்… எனக்கு என் அக்கா முக்கியம்” செழியன் ஒரு மாதிரி களைத்துப் போயிருந்தான்… விளக்கம் சொல்லிச் சொல்லியே….   “என்னமோடா… இந்தப் பக்கம் எங்க அண்ணன்… அந்தப் பக்கம் என் அக்கான்னு நான்தான் ஊசலாடிட்டு இருக்கேன்…” பூர்ணிமா இப்போ கண்கள் கலங்கி இருக்க… சித்தப்பாவின் முகவாடலையே பொறுக்க முடியாதவன்… தன் சித்தியின் கண்ணீரைப் பொறுப்பானா… சட்டென்று தன் முகத்தை மாற்றி கலகலப்பானவனாக…   ”அட விடுங்க சித்தி… என் மேரேஜ்ல எல்லாத்தையும் சமாய்ச்சுரலாம்… உங்க அக்கா உங்க அண்ணன்… எல்லோரையும் சேர்த்துறலாம்” சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே அவனின் அலைபேசி அடிக்க…   அவனே எதிர்பார்க்காமல் அந்த அலைபேசி அழைப்பு ஒலி ஒரு நல்ல சகுனமாகவே பட… அந்த மகிழ்ச்சியில் வேகமாக செழியன் சொன்னான்…    “பார்த்தீங்களா… எப்படி… சொல்லும் போதே மணி அடிக்குதுன்னு…” செழியன் சிரித்தபடி கண் சிமிட்டியவனாக… அலைபேசியைப் பார்க்க… அது முகிலனாக இருக்க…   “ஒகே… நான் டிக்கெட் இருக்கான்னு பார்க்கிறேன்…” என்றபடியே அவர்களிடமிருந்து நழுவியவன்… தன் அறைக்கு வந்து முகிலனின் அலைபேசி அழைப்பை ஏற்றான் ஒரு வித குஷியான மனநிலையில்… கூடவே ஹம்மிங்கும் அவனிடமிருந்து வந்திருந்தது…   ”ஹ்ம்ம்ஹ்ம்ம்ம்…ஹ்ம்ம்ம் வினோதம்காதல் கவிதா விலாசம்படித்துப் படித்து ஹ்ம்ம்ம்ம்”   பாடியபடியே ஓய்வாக படுக்கையில் சாய்ந்தபடியே…   ”சொல்லுடா  மச்சான்…. வேல முடிஞ்சிருச்சா… நம்ம ஊருக்குப் போயிட்டியா என்ன…. வழக்கம் போல அவ காலேஜ் கிளம்புற நேரத்துக்கு கால் பண்ற… தேவதை தரிசனம் கிடைக்குமா… வீடியோ கால் போட்றியா…”  நிலைமை அறியாமல் உற்சாகக் குரலில் கேட்டபடியே… எதிர் முனையில் இருந்து பதிலை எதிர்ப்பார்க்காமலேயே பேசிக் கொண்டிருந்தவன்… ஒரு கட்டத்தில் தானாகவே நிதானத்துக்கு வந்தவன்…   “காலேஜ்க்கெல்லாம் மறுபடி போக ஆரம்பிச்சுட்டாளா… மாமாக்கு உடம்பு சரியில்லைனு லாஸ்ட் வீக் ஃபுல்லா போகாமா இருந்தாளே…”  யோசனையோடு நிறுத்தியிருந்தான் செழியன் இப்போது   “டேய் செழியா…” செழியனிடம் பேச ஆரம்பித்த போதே முகிலனின் குரலில் நடுங்கியது…   செழியன் சட்டென்று எழுந்து அமர்ந்திருந்தான் இப்போது… நண்பனின் குரல் மாறுபாடுகள் அனைத்தும் அத்துபடி அவனுக்கு தன் விளையாட்டு பேச்செல்லாம் விட்டுவிட்டு   “டேய்… முகிலா… என்னடா ஆச்சு… மாமா… அம்மாச்சி… தாத்தா… எல்லோரும் நல்லா இருக்காங்களா..” படபடவென விசாரித்தவன்   “கார்த்தி… கார்த்திக்னால ஏதாவது பிரச்சனையா…”     “இல்லடா…. டேய் செழியா… ” முகிலன் அவனிடம் பேச முடியாமல் அவன் பேரை மட்டுமே சொல்லிக் கொண்டிருக்க   “ஆராக்கு ஏதாவது…” ஆரம்பித்தவன்… அடுத்த நொடியே   “என்னடா… அவளுக்கு ஏதும் மாப்பிள்ளை பார்க்கிறாங்களா…” சட்டென்று நிலவரத்தை உணர்ந்து கேட்க   “டேய் மச்சான்”   “சொல்லுடா… கேட்கிறேன்ல… சொல்றியா இல்லையா இப்போ… ஏண்டா பேசமா இருக்க சொல்லுடா” செழியனின் குரல் உச்சஸ்தாயில் சென்றிருக்க… அவன் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு கேட்ட விதமே… முகிலனுக்கு குளிர் விட்டிருக்க…   “செழியா கோபப்படாம நான் சொல்றதைக் கேளு…  நிலைமை மோசமாகலை… அதே நேரம் ஒண்ணும் சொல்றதுக்கும் இல்லை…” முகிலன் நடந்து கொண்டிருந்த விசயங்களை எல்லாம் சொல்ல…செழியன் பொறுமையாக அவனிடம் கேட்டும் முடித்திருந்தான்… ஆனால் பதில் ஏதும் பேசவில்லை…   “டேய் செழியா… செழியா… செழியா..”  முகிலன் கத்தி குரல் கொடுக்க   “லைன்லதாண்டா இருக்கேன்…” என்ற போது செழியன் இயல்பாகி இருந்தான்   “தை கடைசி முகூர்த்தமா… இன்னும் ஒரு வாரம் இருக்குதானே… நான் பார்த்துக்கிறேன்… நீ ஏதும் பதட்டப்பட்டு சொல்லிறாத… நான் வந்த பின்னால பேசலாம்” இப்போது முகிலனுக்கு அறிவுரை வழங்க ஆரம்பிக்க   “டேய் நீ தனாகிட்ட பேசுடா…  பாவம்டா அந்தப் பொண்ணு… பெரியப்பா பெரியம்மா கை காட்டின பையனை கல்யாணம் பண்றதைத் தவிர வேற வழி இல்லையே அவளுக்கும்… அவ மேல கோபப்படாதடா”   “ஹ்ம்ம்… புரியுதுடா… அவ சின்னப் பொண்ணுடா… அவ மேல நான் ஏன் கோபப்படப் போறேன்…”   “என்னடா பண்ணப் போற… நீ வேற அங்க இருக்க… நான் என்ன பண்ண…. சொல்லு…”   “நீ ஒண்ணும் பண்ண வெண்டாம்… நீ அமைதியா இரு… அது போதும் எனக்கு… இன்னைக்கே இங்கயிருந்து கிளம்பறேன்… நேரா மாமாகிட்ட  வந்து பேசுறேன்… இந்த மேரேஜ் ஏற்பாடெல்லாம்  நிறுத்திருங்கன்னு எனக்கு அவளைப் பிடிச்சுருக்குனு… மேரேஜ் கூட இப்போ வேண்டாம்… ஆனா அவ எனக்கு வேணும்னு… எனக்கு மட்டும் தான் அவ வேணும்னு… நேரே அவர்கிட்டயே கேட்கப் போறேன்…”  செழியன் தீர்மானமான குரலில் பொறுமையுடன் சொல்ல   “உனக்குத் தருவாராடா… “ என முகிலன் முடிக்கவில்லை…   “பொண்ணை பெத்தவரு அந்த மரியாதையை அவருக்கு கொடுக்க நினைக்கிறேன்… அதே நேரம் அவர் பொண்ணுனாலும் ஆராதனாகிட்ட எனக்குத்தான் முதல் உரிமை… அப்புறம் தான் மத்தவங்கள்ளாம்… “ என்றவன்…   “என்கிட்ட… எங்க அம்மாகிட்ட…. தாய்மாமனா அவர் கேட்ருக்கனும்லடா… என் பொண்ணுக்கு நாங்க கல்யாண ஏற்பாடு பண்ணப் போறோம்னு… உங்களுக்குலாம் இதுல சம்மதமான்னு… நாங்க சரின்னு சொன்னாதானே அவர் மாப்பிள்ளையே பார்த்திருக்கனும்…. ஏன் ஜாதகக் கட்டையே தொட்டிருக்கனும்  “ இப்போது செழியன் உணர்ச்சி வசப்ப்பட்டிருக்க   முகிலன் இப்போது   “இதேதானடா கார்த்திக் கேட்டான்”  சட்டென்று கேட்க   “டேய் நீயும் மத்தவங்க மாதிரி முட்டாள்தனமா பேசாத…. கமலிக்கு நாங்க மாப்பிள்ளை பார்க்கலை… அவளே பார்த்துகிட்டா… அவளுக்கு நடந்தது லவ் மேரேஜ்… அவ மனசுக்கு பிடிச்ச பையன்…” செழியனும் பதிலடி கொடுக்க   “சரி நானும் உன் பாயிண்டுக்கே வர்றேன்… வீட்ல பார்த்த பையன்னாலும் ஆராதனாவுக்கும் இந்தப் பையன பிடிச்சுருக்கும் தானே… பிடிச்சதுனாலதானே கல்யாணம் வரைக்கும் போயிருக்கு”   நண்பனின் வார்த்தைகளைக் கேட்டபோதே செழியனின் இரத்தம் சூடாகத்தான் செய்தது… இருந்தும் தன்னை அடக்க முயற்சித்தவனாக   “யாரா இருந்தாலும்… இவனைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறேன்னு சொன்னா…  வீட்டுல கையைக் காட்டினா… வேறென்ன செய்வாங்க… தலையாட்டத்தான் செய்வாங்க… அதுக்காக அது காதல் ஆகிருமா” அவனின் தொண்டைக்குழி பேச முடியாமல் தவித்ததுதான்…   “இதெல்லாம் காதல் இல்லடா… நான் பார்த்துக்கிறேன்… மாமாகிட்ட பேசுவேன்.” சமாளித்து பேசினான் செழியன்   “சப்போஸ் பெரியப்பா பிரச்சனை பண்ணினாங்கன்னா என்னடா பண்ணுவ… பயமா இருக்குடா எனக்கு…”   “வேற வழியே இல்லை….  அவர் பொண்ணா இருக்கிற வரைக்கும் தானே பிரச்சனை பண்ணுவார்… செழியனோட பொண்டாட்டிகிட்ட பிரச்சனை பண்ண மாட்டார்தானே…” செழியன் அதிரடியாகச் சொல்ல… நண்பனின் அதிரடி வார்த்தைகளைக் கேட்ட முகிலனுக்கு இதயம் வெளியே வருவது போலத்தான் இருந்தது…   “சாரிடா மச்சான்… நான் ஊர்ல இல்லாத மூணு நாள்ல இவ்ளோ நடந்திருக்கு… பூர்ணி சித்திக்கு கூட இன்னும் சொல்லலையாம்… இன்னைக்கு புடவை எடுத்துட்டு வந்துதான் சொல்வாங்கன்னு நினைக்கிறேன்…” என்றவன்…   ”டேய் எல்லாம் ஓகேடா…  தனா என்ன சொல்வாடா…” முகிலன் தன் சந்தேகத்தைக் கேட்க   “அதுதாண்டா எனக்கும் கவலையே… என் லவ்வைச் சொன்னா அவ மறுக்க மாட்டான்னு ஒரு நம்பிக்கைடா எனக்கு… ஆனால் இப்போ சொன்னா அப்பாவா நானானு பார்ப்பாதானே… என்னதான் இருந்தாலும் அவ அப்பாதானே அவளுக்கு முக்கியமா இருக்கும்… பரவாயில்லை… எப்படியாவது என்னைப் புரிய வைக்க ட்ரை பண்ணுவேன்… இல்லைனா”   “இல்லைனா… “ முகிலனுக்கு நா வறண்டிருக்க   “லவ்வரா லவ்வை புரிய வைக்க முடியலேன்னா… ஹஸ்பண்டா என் அன்பை என் பொண்டாட்டிக்கு புரிய வைக்க முயற்சிப்பேன்… எவ்ளோ காலம் இருக்கு… என்னைக்காவது புரிஞ்சுக்க மாட்டா…” மனக்கண்ணில் செழியன் – ஆராதனா கணவன் மனைவியாக ஒரே அறையில் இருப்பது போல நிழலாட ஆரம்பித்திருக்க… அதே மனநிலையில் செழியன் இப்போது மறுபடியும் கட்டில் சாய்ந்தான்…   மீண்டும் அவன் இலகுவான மனநிலைக்கு மாறியவனாக…   ”சரிடா… இன்னைக்கு நைட்டே நான் கிளம்பறேன்… ஓகேடா… வைக்கவா “ என்ற போதே   “டேய் பதட்டப்படாம வா… நான் இருக்கேன்… பார்த்துக்கலாம்” முகிலன் நண்பனை தேற்றும் விதத்தில் பேச…   “ப்ச்ச்… மச்சான் எனக்கு ஒரு பதட்டமும் இல்லை… வரும் போதே… தாலியோடத்தான் வருவேன்… சமாதானமா போனா யாருக்கும்  சேதாரம் இல்லை…. அவங்க பொண்ணும் அவங்களுக்குத்தான்…  இல்லைனா… செழியன் பொண்டாட்டி மட்டும் தான் அவ…”   “சோ எனக்கு ஒரு நஷ்டமும் இல்லை… அவங்களுக்குத்தான் அவங்க பொண்ணு அவங்களுக்கு வேணுமா வேண்டாமான்னு பயம் வரனும்…”  அலைபேசியை வைத்தவன்… அடுத்த நொடியே…  தன் பொருட்களை எல்லாம் எடுத்து அடுக்க ஆரம்பித்தவன்…. தன் சித்தப்பா… சித்தியிடம் சென்றவன்   ”சித்தி… இன்னைக்கே டிக்கெட் இருக்கு… நான் கிளம்புறேன்… பூஜாகிட்ட போன்ல பேசிட்டேன்… அவ இன்னைக்கு லேட்டா வருவா… பை ..” சாதாரணமாகச் சொல்ல   “டேய்… என்னடா இவ்ளோ அவசரம்…” மதிவாணன் கேட்க…   “ப்ச்ச்… அவசரம்லாம் இல்லை…. இன்னைக்கு விட்டா நெக்ஸ்ட் வீக் தான் டிக்கெட் இருக்கு…  எனக்கு வேலை இருக்கு சித்தப்பா…. அதுனாலதான்…”   ”சரி வா நான் ட்ராப் பண்றேன்” மதிவாணன் கார்ச் சாவியை எடுக்க…   “இல்ல வேண்டாம்… கேப்  புக் பண்ணிட்டேன்…  நியூயார்க் போய்த்தான் போகனும்… உங்களுக்கு தேவையில்லாத அலைச்சல்… “ செழியன் அவர்களிடமிருந்து விடைபெற்றிருந்தான்…   ---   மதுரையில் மிகப்பெரிய ஜவுளிக்கடையில் இருந்தனர்…  ஆராதனா வீட்டினர்…   “அந்தப் புடவை.. அதைப் பாரும்மா… நல்லா இருக்கு… உன் கலருக்கு எடுப்பா இருக்கும்… “ ஷண்முகத்தின் பெரிய அக்கா சொல்ல…   “இல்ல எனக்கு… அந்தப் புடவை பிடிச்சிருக்கு… அதைப் பார்க்கலாமா” வேறொரு புடவையைக் காட்டி ஆராதனா மெல்லியக் குரலில் கேட்க…. ஆராதனா காட்டிய புடவையை விற்பனையாளரும் எடுத்துப் போட…   போட்ட அடுத்த நிமிடமே ஷண்முகத்தின் குடும்பத்தான் முகம் சுருக்கினர்   “தனா…. ரொம்ம ரொம்ப சீப்பா இருக்குமா… இது வேண்டாம்…” அவர்கள் சொல்ல   “ஆனால் எனக்கு அதுதான் பிடிச்சிருக்கும்… பரவாயில்லை… விலை குறஞ்சிருந்தா என்ன அண்ணி… நீங்க எடுத்துக்கொடுத்தா அதுவே போதும்” ஆராதனாவும் பிடிவாதம் பிடிக்க   மேகலா இப்போது இடையிட்டவராக   “தனா.. இதை நாம எடுத்துப்போம்... அவங்க எடுக்கிறதை எடுக்கட்டும்…” சொல்ல   ஆராதனா முகத்தில் மெல்லிய கவலை இழையோட தலையாட்ட…. “அக்கா… அந்தப் புடவையை எடுங்க… தனாவுக்கு அதுதான் பிடிச்சிருக்குனு சொல்றாள்ள.. அதையே முகூர்த்தப் புடவையா எடுத்துக்கலாம் “ ஷண்முகம் சட்டென்று சொல்ல… ஆராதனா அவளையுமறியாமல் ஷண்முகத்தைப் பார்க்க… ஷண்முகம் அவளிடம் புன்னகையை வீச… சட்டென்று குனிந்தாள் ஆராதனா…   ”பார்றா… அதுக்குள்ள  வரப்போற பொண்டாட்டிக்கு சப்போர்ட்டா… நீங்களும் தான் இருக்கீங்களே… உங்க தம்பி ஷாம்கிட்ட பார்த்து கத்துக்கங்க…” அடுத்த நிமிடம் அங்கு குபீர் சிரிப்பு வந்திருக்க… சந்தோசமாகவே புடவை எடுக்கும் நிகழ்ச்சி நடந்து கொண்டிருக்க..   செல்வியும் தோழியுடன் இதையெல்லாம் பார்த்து ரசித்துக் கொண்டிருந்தாள்… அப்போது திடிரென்று செல்வியின் அருகில்… அதுவும் மிக அருகில் யாரோ நிற்பது இருக்க… திரும்பிப் பார்க்க ஷண்முகம் தான்…   “செல்வி… சாரிம்மா…” என்ற ஷண்முகம்…    “தனாகிட்ட பேசனும்… கீழ கார்ப்பார்க்கிங்கு கூட்டிட்டு வர முடியுமா… உன் அண்ணாக்கு இந்த ஹெல்ப் பண்ண முடியுமா… ப்ளீஸ்…”  யாரும் அறியாதவாறு சொல்லிவிட்டு வேகமாக ஷண்முகம் அங்கிருந்து சென்று விட… செல்விதான் இப்போது இக்கட்டில் மாட்டியிருந்தாள்…   சுற்றி முற்றி பார்க்க… வந்திருந்த அனைவரும் புடவை எடுக்கும் மும்முறத்தில் இருக்க… ஆண்களும் இப்போது இல்லை…. அவர்கள் அனைவரும் வேஷ்டி எடுக்கும் பிரிவிற்கு சென்றிருக்க… இதுதான் நல்ல சமயம் என முடிவெடுத்தவளாக…. ஆராதனாவிடம் கிசுகிசுத்தாள்…   “தனா… ஷாம் அண்ணா உன்கிட்ட பேசனுமாம்… கீழ கார்பார்க்கிங்கு கூட்டிட்டு வரச் சொன்னாங்க…”   ஆராதனா திடுக்கிட்டு விழித்தவளாக   “எப்படிடி போறது… யாராவது பார்த்துட்டா என்ன பண்றது…” ஆராதனா படபடப்புடன் கேட்க..   “அடேங்கப்பா… நீயும் பயந்தவதான்..” ஆராதனா தோழியை முறைக்க   “ஷாம் அண்ணாகூட நீ பேசனுமா வேண்டாமா”   “முடியுமா…” கண்களில் நிராசையுடன் ஆராதனா கேட்ட வார்த்தையிலேயே ஆராதனாவுக்கும் அவனிடம் பேச விருப்பம் இருக்கிறது என்பதை செல்வி உணர்ந்தவளாக…   “வாஷ் ரூம் போறோம்னு சொல்லிட்டு எஸ்ஸாகிறலாம் வா” செல்வி சொல்ல… தோழியர் இருவரும் மற்றவர்களிடம் சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து நகன்றிருந்தனர்   ---   “என்னடி… உங்க ஷாம் மாம்ஸைப் பார்க்க அவ்ளோ ஆசையா” தோழியை ஓட்டியபடி வந்த செல்வி…  இப்போது கிண்டலை எல்லாம் விட்டு விட்டு…   “எனக்கு கூட முதல்ல இந்த மேரேஜ்ல கோபம் இருந்துச்சு… ஷாம் அண்ணனைப் பார்த்துட்டு… அதுவும் அவர் உன் மேல வச்சிருக்கிற காதலைப் பார்த்துட்டு… வருத்தம்லாம் இல்லை இப்போ… சொல்லப் போனா உனக்கும் ஷாம் அண்ணாக்கும் அவ்ளோ பொருத்தம்டி…”   மனதாற செல்வியும் தோழியிடம் சொல்ல… ஆராதனாவும் புன்னகைத்தபடியே   “அன்னைக்கு அவர் கொடுத்த ரிங் வேற போடலைடி… அதுவே அவருக்கு வருத்தம்… இன்னைக்கும் அவர் கூப்பிட்டு போகலைனா டென்ஷன் ஆகப் போறாரு… அதுனாலதான் வர்றேன்னு சொன்னேன்” ஆராதனா தன் வரும் காரணத்தைச் சொல்ல   “ஆமாடி…. அன்னைக்கு நீ கையை நீட்டினவுடனே… அவரைப் போடச் சொல்லிருவியோன்னு உங்க  அண்ணன் ஓடி வந்தாரு… நல்ல வேளை… எல்லோர் முன்னாடியும் சபையில போட்டு விடுங்கன்னு சொல்லிட்ட… இல்லை உங்க அண்ணன் அங்கேயே தகிட தத்தம்னு டான்ஸ் ஆடிருப்பாரு…” “கண்டிப்பாடி… அண்ணாவைப் பார்த்தவுடனே தான் நானுமே நிலைமையை உணர்ந்தேன்… ஆனால் பாவம்… சபையில இவர்தான்… அவர் சபைல கேட்டப்போ என்ன சொன்னாங்கன்னு பார்த்தேல்ல… நிச்சயம்  ஆகிறதுக்கு முன்னாடி நகையெல்லாம் போடக் கூடாதுன்னு பெரியவங்க சொல்லிட்டாங்கதானே…”’   “ஹ்ம்ம்… அட்லீஸ்ட் உன்கிட்ட கைல கொடுக்கவாவது விட்டாங்களே… பாவம்டி ஷாம் அண்ணன்…” செல்வியும் அன்று நடந்ததை நினைத்துப் பார்த்தபடி சொல்ல   “எனக்குத் தெரியும்…இப்படித்தான் ஆகும்னு… யோசிச்சுப் பாரு.. சபைலயே அப்படின்னா… நான் மட்டும் கை நீட்டி ரிங்க வாங்கியிருந்தா என்ன ஆகியிருக்கும்னு…. ரிங் கிஃப்ட்டா கொடுத்ததுக்கே இன்னும் திட்டிட்டு இருக்காங்க…”    “பாவம் அவங்க… இன்னைக்கு எனக்கு பிடிச்ச புடவையை எடுக்கச் சொன்னாங்களே… அதுக்கு அவங்க வீட்லயும் கிண்டலை வாங்கிக் கட்டிக்கிடாங்களே…” ஆராதனா கவலையாகச் சொல்ல… வேகமாக செல்வி ஆராதனாவைப் பார்த்தாள்…   “என்ன…” ஆராதனா கேட்க…   “உனக்கும் ஷாம் அண்ணாவைப் பிடிச்சிருக்கு தானே” செல்வி தோழியின் முகத்தை ஆராந்தபடியே கேட்க…  ஆராதனா பதில் சொல்லாமல் நேரத்தைக் கடத்த   “நீ சொன்னாத்தான் தெரியுமா… அதெல்லாம் நாங்க கண்டுபிடிச்சுட்டோம்” செல்வி ஓட்ட… அதே நேரம் கார்ப்பார்க்கிங்கும் வந்து சேர்ந்திருக்க…   “அண்ணா அங்க நிக்கிறாரு பாரு…. போய்ப் பேசிட்டு வா… சீக்கிரமா தனா”   “சரி சரி… யாராச்சும் வந்தா மட்டும் எனக்கு போன் பண்ணிரு” ஆராதனா செல்வியைப் பார்க்காமல்… ஷண்முகத்தைப் பார்த்தபடியே அவனை நோக்கி நடந்தாள்…   ---------   விமான நிலையம் செல்வதற்காக காரில் ஏறி அமர்ந்த பின் தான் செழியனால்  நிம்மதிப் பெருமூச்சே விட முடிந்தது… ஆராதனாவுக்குத் திருமண ஏற்பாடு என்ற தகவலைக் கேட்ட போது அவன் பெரிதாக பதட்டப்படவெல்லாம் இல்லை…  அவனை மீறி அவன் மாமன் மகளை அவ்வளவு சுலபமாக எவனாலும் கூட்டிக் கொண்டு போக முடியாது…  அந்த ஒரு எண்ணம் தான் அவனை இயல்பாக இருக்க வைத்துக் கொண்டிருந்தது…. இருக்கையில் சாய்வாக அமர்ந்தவன் மனக்கண்ணில் ஆராதனா மட்டுமே இப்போது…   “இந்த ‘ஆரா’ ‘மீரா’னுலாம் கூப்பிட்டீங்க… அதுலயும் நீங்க ஆரான்னு கூப்பிடாதீங்க… நான் ’அத்தான்’னு கூப்பிட்டப்போ பிடிக்கலேன்னு திட்டினீங்கதானே… அதே மாதிரிதான் நீங்க ‘ஆரான்னு’ கூப்பிடறதும் எனக்குப் பிடிக்கலை…”    “நான் எங்க ‘மீரா’ன்னு கூப்பிட்டேன்… ’ஆரா’ ன்னுதானே கூப்பிட்டேன்… ஏன் முகிலா… நீயே சொல்லுடா…” அருகில் அவர்களோடு நின்றிருந்த முகிலனையும் இவர்கள் வாக்குவாதத்தில் இழுத்து விட்டான் செழியான்    ”ஆராதனாவை ’ஆராதனா’ன்னு சொல்லலாம்… ’ஆரா’ ன்னு சொல்லலாம்… அப்புறம் நீங்க எல்லாரும் சொல்ற மாதிரி ’தனா’ன்னு சொல்லலாம்தானே… எப்படி கூப்பிட்டா என்னடா” நண்பனை இடையில் வைத்துக் கொண்டு… செழியன் சந்தோஷமாக தன்னவளிடம் வம்பிழுத்துக் கொண்டிருக்க   ஆராதனா பல்லைக் கடித்து செழியனை முறைக்க முடியாமல் முகிலனை முறைத்தாள்…   “அண்ணா… ஊர்த் திருவிழாவுக்கு விருந்தாளியா வந்திருக்காங்கன்னு பார்க்கிறேன்… இப்படி கடுப்பேத்துனா… நானும் ஒரு எல்லை வரைக்கும்தான் பொறுப்பேன்… அப்புறம் கடுப்பாகிருவேன்… சொல்லி வைங்க” செழியனிடம் பேச முடியாமல் முகிலனிடம் சொல்ல   “பரவாயில்லை கடுப்பாகிக்கோ… அத்தான்னு நீ கூப்பிட்டது எனக்கு பிடிக்கலைதான் ஆனாலும் நீ கூப்பிட்டுக்கோ… நான் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கிறேன்… அதே மாதிரி உனக்கு நான் ’ஆரா’ன்னு கூப்பிடறது பிடிக்கலைனாலும் நான் ஆரான்னே கூப்பிட்டுக்கிறேன்… நீயும் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோ… எனக்குப் பிடிக்காத ’அத்தான்’ நீ கூப்பிடலாம்… உனக்குப் பிடிக்காத ’ஆரா’ நான் கூப்பிடலாம்…  டீல் ஓகேவா ஆகிருச்சு பாரு…”   அன்று ஆராதனா ஒரு புறம் கடுப்பும் கோபமும் குழப்பமுகமாக நின்றதும்… இன்னொரு புறம் முகிலன் முறைத்ததும்  ஞாபகத்துக்கு வர…  செழியனின் இதழ் விரிந்தது…   ’முகிலன்’ செழியனைப் பொறுத்தவரை… நண்பன்… உறவினன்… இதையெல்லாம் விட இன்னும் ஒரு படி மேலேயே நெருக்கமானவன்…   காதல் என்ற பெயரில் தடுமாறி தவறான வழியில் தடுமாறி சென்றிருந்திருப்பான் செழியன்… முகிலன் தான் அவன் தவறுகளைச் சுட்டிக் காட்டி நேர் வழிப்படுத்தியவன்…  முகிலன் எப்போதுமே அவன் நன்மைக்காகவே பாடுபட்டவன்… என்றுமே அவன் மேல் தனக்கு நன்றிக் கடன் இருக்கும்…  நண்பனைப் பற்றி யோசித்தபோதே இராஜ சேகர் மனதில் வந்தார்   ”எப்படி மாமாவைச் சமாதானப்படுத்துவது... நான் கேட்டால் என் மாமா ஆராதனாவை எனக்கு திருமணம் செய்து வைக்கமாட்டாரா… தூக்கி வளர்த்த என்னை விட யாரோ ஒரு மூன்றாம் நபர் அவருக்கு முக்கியமாகப் போய்விடுவானா… கண்டிப்பாக என் மாமா என்னை விட்டுக் கொடுக்க மாட்டார்” மனதில் செழியனுக்கு மிகப்பெரிய நம்பிக்கை இருந்தது அவன் தாய் மாமன் மேல்…   செழியன் தைரியமாகத்தான்… நம்பிக்கையாகத்தான் இருந்தான்… அந்த நொடியில்…  வாகனும் அவன் எண்ணத்தைப் போல சீராகச் சென்று கொண்டிருந்ததுதான்… ஆனால் நொடியில் அனைத்தும்  தலை கீழாக மாறியிருந்தது….   திடிரென… அவன் சென்ற வாகனம் நிலைதடுமாறி இருக்க   “ஏய்.. என்னாச்சு…” என்ன ஏதென்று உணரும் முன்னரே… செழியன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மயக்க நிலைக்கு சென்று கொண்டிருந்தான்…   ----------- திருமணப் புடவை எல்லாம் எடுத்து வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்த அந்த வேனின் சன்னல் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த ஆராதனாவின் முகம் கவலையுடனும்… குழப்பத்துடனும்… யோசனையுடனும் இருக்க… வெளியிலேயே வேடிக்கை பார்த்தபடி வந்து கொண்டிருக்க…   “ஏய் என்னடி ஆச்சு… ’ஷாம்’ அண்ணாகிட்ட பேசிட்டு பின்னால உன் முகமே சரி இல்லையே… ஏதாவது பிரச்சனையா… உன் மூஞ்சியே சரி இல்லையே… சொல்லித் தொலையேன்… உர்ருனு வந்துட்டு இருக்க… சொன்னாத்தானே என்ன ஏதுன்னு தெரியும் எனக்கு ” செல்வி கேட்க   ஆராதனா இப்போது அவள் கைப்பையைத் திறந்து யாருக்கும் தெரியாமல்… அந்த பார்சலை செல்வியிடம் காட்டிவிட்டு… மீண்டும் மூட… செல்வியோ  கண்களை ஆச்சரியத்தில் விரித்திருந்தாள்……   “ஏய் என்னடி…  ஒரே பரிசு மழையா கொட்றாரேடி… அன்னைக்கு வைர மோதிரம்… இன்னைக்கு ஐ போன்…”   “ப்ச்ச்… நீ வேறடி… நான் வேற பதறிப் போய் வர்றேன்..”   “ஏன் என்னாச்சு… ”   “நாளைக்கு அவருக்கு பிறந்த நாளாம்… இன்னைக்கு நைட் பனிரெண்டு மணிக்கு போன் பண்ணி விஷ் பண்ணனுமாம்… அதுவும் இந்த போன்ல இருந்துதான் பண்ணனுமா… இதெல்லாம் நடக்கிற காரியமா… அதுவும் எங்க வீட்ல… 10 மணிக்கு மேல நான் என் போனை வைச்சிருந்தாலே எங்கம்மா என்னை டின்னு கட்டிருவாங்க…”   தோழியர் இருவரும் கிசுகிசுத்தபடி வந்து கொண்டிருந்தனர்…   “சரி விடு… நாளைக்கு காலைல பேசு… இல்லை இன்னைக்கு பத்து மணிக்கு முன்னால பேசிரு,,,” தோழியின் குடும்ப நிலை உணர்ந்தவளாக செல்வியும் யோசனை சொல்ல… “ப்ச்ச்… நைட் 12’0 கிளாக் தான் பேசனுமாம்… முடியாதுனு சொன்னாலும்  பிடிவாதமா இருக்காரு” ஆராதனா போலியான பாவனையில் அலுத்துக் கொண்டவளாக சொல்ல   “ஏனாம்… அதென்ன இன்னைக்கே 12 மணிக்கே சொல்லனுமாம்” செல்வியும் தோழி போலவே கேட்க   “அவர் மேல லவ் இருந்தா அதை புரூவ் பண்றதுன்னா இன்னைக்கு கண்டிப்பா 12 மணிக்கு நான் பேசியே ஆகனுமாம்…”   “இருக்கா இல்லையா…” செல்வி கண்சிமிட்டிக் கேட்க…   ஆராதனா நேரடியாகப் பதில் சொல்லவில்லை   “எப்படி பேசுறதுன்னு யோசிச்சுட்டு இருக்கேன்… குழப்பமா இருக்கேன்” ஆராதனா தன் தோழியைப் பார்த்து சொல்ல…   “ஹ்ம்ம்… ஒரே லவ்ஸ் தான் போல…” செல்வி தோழியை ஓட்ட… ஆராதனா புன்னகைத்து வைத்தாள்… அதே நேரம் அவளாகவே பேசவும் ஆரம்பித்தாள்   “அவருக்கு நான் இன்னொரு சர்ப்ரைஸும் பண்ணப் போறேன்… அன்னைக்கு அந்த ரிங்க் போடலைல… இன்னைக்கு அதை அவர் கண் முன்னால நானே போட்டுக்கப் போறேன்… இதான் அவருக்கான என்னோட பிறந்த நாள் பரிசு” ஆராதனா சொன்னவளாக   “ஆனா அது எப்படினுதான் தெரியலை செல்வி…”   “இப்படிலாம் நான் பேசுறது தெரிந்தால்… அம்மா… அப்பா… அண்ணா என்ன சொல்வாங்கன்னு தெரியலை… ஆனால் அவரும் பாவம் தானே… இதான் இதைத்தான் நினச்சுட்டு வர்றேன்…கொஞ்சம் பதட்டமா இருக்குடி”   இருவருமாகப் பேசியபடி வந்து கொண்டிருக்க… வீடும் வந்து  சேர்ந்திருந்தனர்…   செல்வி அங்கிருந்து தன் வீட்டுக்கு கிளம்பும் போது ஆராதனாவிடம்   “சரி நாளைக்கு என்ன நடந்ததுன்னு சொல்லு… எப்படியாவது பேசிரு…” செல்வி விடைபெற்று திரும்பியபோதே…   “ஹேய்… செல்வி….  நான் ஒரு சூப்பர் ஐடியா வச்சுருக்கேன்… உனக்கு நான் என் போன்ல இருந்து 11.50க்கு கால் பண்றேன்… உன்னை லைன்ல வச்சுகிட்டே… இந்த போன்ல அவர்கிட்ட பேசுறேன்… சப்போஸ் நான் மாட்டிகிட்டா கூட உனக்குத்தான் போன் பண்ணேன்னு சொல்லி தப்பிச்சுக்கிறலாம்ல… ”   செல்வியும் சரியென்று தலை ஆட்டி விட்டு… தன் வீட்டை நோக்கி சென்றாள்…