ரித்விக்கும் ஆதர்ஷும் வேறு வேறு கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்தனர். நித்யாவை முதல் முறை கண்ட அன்றிரவே இருவருக்கும் அழைத்து தெரியப் படுத்தியிருந்தான். ஒரு பெண் தன்னைக் கவர்ந்துவிட்டதாக மட்டும் தெரிவித்திருந்தான். அவர்களிருவருக்கும் மிகுந்த ஆச்சரியம். ரித்விக்கோ, "மச்சான் நாந்தான் டா நம்ம கேங்க்ல முதல்ல ஆளோட வரனும்னு ஒரு குறிக்கோளோட வாழ்ந்துட்டு இருந்தேன் டா. இப்படி என் கனவுல மண்ணள்ளி போட்டுட்டியே டா? உண்மைய சொல்லு நீ பொய் தான சொல்ற?" என்றான். சுதாகரோ "பொய்யா இருக்கனும்னு தான் டா நானும் நெனைக்குறேன் எனக்கு பொண்ணு பின்னாடி போறதுலலாம் விருப்பம் இல்ல. ஆனா இவ என்ன அலையவிட்டுடுவானு தோனுது டா. பாத்த உடனே எப்படி பிடிக்குதுனு தெரியல டா. ஆனா என்ன நெனைச்சா எனக்கே கடுப்பா வருது. அவ அழகா இருக்கதால ஒரு ஈர்ப்புனு என்ன நானே சமாதனபடுத்திக்க ட்ரை பன்னிட்டு இருக்கேன். இன்னும் என்ன டிப்பார்ட்மென்ட்னு கூட தெரியல. அவள பாக்காம அப்டியே நாட்கள் ஓடிரனும் அப்டியே காலேஜ் முடிச்சிட்டு வெளிய வந்திரனும். என்ன செய்யப்போறேனோ கடவுளேனு இருக்கு" என்றதும், ஆதர்ஷ் "மச்சான் வீடியோ கால்ல வா டா" என்று அழைப்பைத் துண்டித்தான். இப்பொழுது மூவரும் வீடியோ காலில். ஆதர்ஷுக்கு சுதாகர் கூறுவதை நம்பவும் முடியவில்லை நம்பாமல் இருக்கவும் முடியவில்லை. நேரில் பார்த்தால் தன் நண்பர்களின் உள்ளத்தை அறிந்துகொள்ளுவதில் வல்லவன் ஆதர்ஷ். ஆனாலும் வாடிப்போயிருந்த சுதாகரின் முகத்தைப் பார்த்த ஆதர்ஷ்க்கு தன் கண்களையே நம்ப முடியவில்லை. நண்பன் கூறும் அணைத்தும் மெய் என்பது நொடியில் விளங்கியது. ரித்விக்கோ "மச்சான் தங்கச்சிய ஒரு ஃபோட்டோ எடுத்து அனுப்பு டா?" என்றான். ஆதர்ஷ் அவனை வெட்டவா குத்தவா ரீதியில் முறைக்க, ரித்விக்கோ "இல்ல மச்சான், எப்பட்டியும் சுதா அந்த பொண்ண லவ் பண்ணிட்டான். இவன் தான் விடாகண்டனாச்சே. அப்ப அந்த பொண்ணு நம்ம தங்கச்சி தான டா?" என்று தன் ஆக பெரும் சந்தேகத்தை முன் வைத்தான். ஆதர்ஷோ, "டேய் அவனே இன்ஃபாக்சுவேசன்னு கடந்து போனாலும் நீ இழுத்துவிட்டு வேடிக்கைப் பாக்க ரெடியா இருக்கனு தெரியுது. கொஞ்சம் மூடிக்கிட்டு உக்காரு" என்றான். சுதாகர் இதில் எதுவும் கலந்து கொள்ளாமல், அமைதியாக யோசித்தவண்ணம் இருந்தான். ஆதர்ஷோ "மச்சி ரொம்ப கொழப்பிக்காத டா.  இப்போவே நீ இவளோ டீப்பா யோசிக்க தேவையில்ல டா. திரும்ப அந்த பொண்ண காலேஜ்ல பாத்தா அப்பவும் இதேபோல உனக்கு தோனினா பாத்துக்கலாம். மூஞ்சிய இப்படி வச்சிருக்காத. போ போய் சாப்பிடு. எவனாவது அடிமை சிக்குறானா பாரு" என்றான். சுதாகருக்கும் அவன் சொல்வது சரியெனத் தோன்ற எழுந்து இரவுணவு சாப்பிட்ட சென்றான். நிம்மதியான உறக்கத்தில் ஆழ்ந்தான் சுதாகர், அந்த நிம்மதிக்கு காலவரையறை மறுநாள் காலை வரையென்பதை அறியாமலே. முதல் நாள் இரவு இவன் உறங்கசெல்லும் வறையிலும் கூட இவன் அறையைப்பகிர்ந்துகொள்ள யாரும் வரவில்லை. காலை எழுந்து பார்க்கும்பொழுது இவனுக்கு பக்கத்து படுக்கையில் ஒரு நெடிய உருவம் காலைக் குறுக்கிக்கொண்டு படுத்திருந்தது. புதிதாக வந்திருக்கும் ரூம்மேட் என்று நினைத்துக்கொண்டே குளிக்கச்சென்றான். அவன் குளித்து முடித்து திரும்பி வரும்பொழுது அந்த நெடியவனிடம் ஒரு அசைவை உணர்ந்தான். ஆனாலும் எழுந்திரிக்கவில்லை. சுதாகருக்குப் புரிந்தது தன்னிடம் பேச அந்நெடியவன் தயக்கம் கொள்கிறான் என்பது. மெதுவாக அருகே சென்று பார்த்தான். அவனிடம் அசைவில்லை, ஆனால் அவனுடைய கண்மணிகள் உருளுவது சுதாகருக்கு தெரிந்தது. சிரித்துக்கொண்டே சுதாகர் ஓங்கி ஒரு உதை விட்டான். அந்நெடியவன் அடித்து பிடித்து எழுந்து கொண்டான். சுதாகரோ சிர்க்காமல், "சாரி ப்ரோ. நான் நீ செதுட்டனு நெனைச்சு லைட்டா டெஸ்ட் பன்னி பார்த்தேன் ப்ரோ. நீ இன்னும் சாகலையா ப்ரோ?"  என்றான். அந்நெடியவனோ சுதாகரை முறைத்துக்கொண்டே "அத இப்படி உதைச்சுதான் உங்க ஊர்ல டெஸ்ட் பன்னுவீங்களா?" என்று கேட்டுக்கொண்டே எழுந்து நின்றான். சுதாகரே ஆறடி உயரம், இவன் அவனைக்காட்டிலும் உயரமாக இருந்தான். உயரத்திற்கேற்ற உடல் வாகுடன் பார்க்கவே பீம் பாய் தோற்றத்தில் இருந்தான். சுதாகர் அவனிடம் "பீம் நீ எந்த டிபார்ட்மென்ட்?" என்று கேட்டான். அதற்கு அவன் சுதாகரை முறைத்துக்கொண்டே, "என் பேரு நந்தன், நான் கணினி அறிவியல்" என்றான். அதற்கு சுதாகரோ, "நானும் சேம் டிபார்ட்மென்ட் தான். உன் பேரு என்னவா வேனா இருக்கட்டும் எனக்கு நீ பீம் தான், நீயும் உனக்கு பிடிச்ச போல என்ன கூப்பிடலாம் நோ அப்ஜெக்சன். என் பேரு சுதாகர்" என்றான். பீமுக்கு சுதாகரைப் பிடித்தது. "நான் ஸ்கூல்ல படிக்கிறப்ப என்ன பாத்து பயந்து யாருமே என் கூட சேர மாட்டாங்க. நீ தான் எங்கிட்ட இவ்வளவு சாதாரணமா பேசுர முதல் ஆள் தெரியுமா? உனக்கு என்னைப்பாத்தா பயமா இல்லயா?" என்றான். அதற்கு சிரித்துக்கொண்ட சுதாகரோ, "உன்ன பாத்தாலே தெரியுது டம்மி பீஸ்னு, இதுல பயம் வேற வரும். போ மச்சி போய் கிளம்பு. ராகிங்க்லாம் இருக்காம் வா போய் எஞ்ஜாய் பன்னலாம்" என்றான்.  அஜயும் கிளம்ப சென்றான். இருவரும் காலை உணவை விடுதியிலே முடித்துவிட்டு கல்லூரிக்குள் நுழைந்தனர். "டெய்லி இவ்ளோ தூரம் நடக்கனுமா டா? பேசாம பைக் வாங்கிரலாமா?" என்றான் சுதாகர். பீமோ "அதுக்கு பதினெட்டு வயசு ஆகனும் மச்சி, இல்லைனா நம்ம காலேஜ்ல அனுமதி இல்லயாம். லைசென்ஸ் இருந்தாதான் பைக் ஓட்ட முடியுமாம்" என்றான். "பேசாம ஸ்கூட்டி வாங்கிரலமா? எலக்ட்ரிக் ஸ்கூட்டி?" என்று கேட்டுக்கொண்டே, பீமை ஒருதரம் திரும்பி பார்த்து விட்டு "உன்ன வச்சிக்கிட்டு ஸ்கூட்டிலாம் வாய்ப்பில்ல. நீ அதுல உக்கார ரொம்ப கஷ்டம், வேற வழியே இல்ல. ஒரு வருசம் நடராஜா வண்டி தான்" என்று அலுத்துக்கொண்டான். அதற்கு சிரித்துக்கொண்ட நந்தனோ, "அது நீ ஓட்டுனா தான, நான்லாம் இன்னும் ரெண்டே மாசத்துல லைசென்ஸ் எடுத்துருவேன் டா" என்றான் சிரித்துக்கொண்டே. "நிஜமாவா டா? அப்ப நமக்கு ஜாலி தான். நல்ல ஊர் சுத்துவோம்" என்று பேசிய சுதாகர் தற்செயலாக திரும்பும் பொழுது சீனியர் மாணவர்கள் மொத்தமாக நின்று ஜூனியர் மாணவர்களை ராகிங்க் செய்து கொண்டிருந்தனர். சுதாகரும் நந்தனும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டு அந்த வழியாக நடக்க ஆரம்பித்தனர். சீனியர் மாணவர்கள் ஒரு மாணவியை பாட்டு பாட சொல்லிக் கொண்டிருந்தனர். அங்கு வந்த சுதாகரையும் அவன் நண்பனையும் கண்ட பின்பு இருவரையும் சொடக்கிட்டு அழைத்து நிறுத்திக்கொண்டனர். அவர்களில் ஆளுமையாக தெரிந்த மாணவி ரக்ஷாவோ, "இவளுக்கு அடுத்து நீங்க. என்ன பண்ணனும்னு பிறகு சொல்றேன் இப்போ அப்படி போய் ஓரமா நில்லுங்க என்று அருகிலிருந்த மரப்பலகையைக் கைகாட்டினாள். இவர்களும் சுவாரஸ்யம் தேடித்தானே அந்த வழியாக வந்தார்கள், நன்றாக மர நிழலில் நின்றுகொண்டு வேடிக்கைப்பார்க்க தொடங்கினர். அங்கு அந்த மாணவியிடம் பாடல் பாட சொல்லி கேட்கப்பட்டது. அவளும் சீனியர்களின் புறம் திரும்பி நின்றவாறே பாட தொடங்கினாள். ஒளியிலே தெரிவது நீயில்லையா உயிரிலே கலந்தது நீயில்லையா இது நெசமா நெசமில்லையா நெனவுக்கு தெரியலயா கனவிலே நடக்குதா கண்களும் காண்கிறதா காண்கிறதா என்று பாடினாள். அணைவரும் கரவோசைகளை எழுப்பினர். வேடிக்கைப்பார்த்துக் கொண்டிருந்த சுதாகரும் நந்தனும் கூட கைதட்டினர். "ஓகே வா பாடுறா. என்னடா?" என்றான் சுதாகர். நந்தனுக்கும் அதுதான் தோன்றியது. அவனும் தலையசைத்துக்கொண்டான். இவர்கள் தங்களுக்குள் பேசிக்கொண்டிருப்பதைக்கண்ட ரக்சாவோ, "இங்க வாங்கடா. அங்க என்ன பேச்சு உங்களுக்கு? உங்க பேர சொல்லுங்க டா?" என்றாள். இருவரும் அவர்கள் பெயரைக்கூறிய பின்னர், ரக்ஷாவோ சற்று நேரம் யோசித்துவிட்டு, "சுதாகர், நீ இப்போ என்ன பன்ற இவளைப்பார்த்து அழகா ஒரு கவிதை சொல்லி ப்ரபோஸ் பன்ற" என்றாள். அந்த பெண்ணோ "சீனியர் நாந்தான் நீங்க கொடுத்த டாஸ்க் பன்னிட்டேன் ல, திரும்பவும் ஏன் என்னை பிடிச்சி வசிருக்கிங்க. ப்ளீஸ் நான் போறேன்" என்று சொல்லிக்கொண்டே நகர முட்பட்டாள். அப்பொழுது தான் சுதாகர் அந்த பெண்ணைக் கவனித்தான். வேறு யாராக இருக்க முடியும்? நித்யாவே தான். சீனியர் பெண் நித்யாவை நிக்க வைத்து விட்டாள். சுதாகர் ஒரு கணம் கண்ணை மூடி திறந்துவிட்டு,   அலைகளில்லா ஆழ்கடலும் ஆர்ப்பரித்து விண்ணில் எழும் முழுமதியை முத்தமிட... பேரழகே, உன் முகம் கண்ட மறுநொடி, நீ நிலவாக நான் கடலானேன்   என்றான். நித்யாவிற்கு இருந்த பதட்டத்தில் கவிதையின் உட்பொருளை எல்லாம் ஆராய முடியவில்லை. சீனியர்களுடன் சேர்ந்து அவளும் கைத்தட்டி விட்டு அங்கிருந்து ஓடியேவிட்டாள். தன்  மனதையும் சேர்த்து எடுத்துக்கொண்டு ஓடும் பெண்ணைப்பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே நின்ற சுதாகரின் முன்பு காலி பாட்டிலை நீட்டினான் நந்தன். அதைக்கண்டு குழம்பிய பாவத்துடன் சுதாகர், "என்னடா?" என்றான். "இல்ல மச்சி இந்த வாயில இருந்து வர வாட்டர் ஃபால்ஸ பிடிச்சி உன் தலைல ஊத்தி உன்ன தெளிய வைக்கதான்" என்றான். சிரித்துக்கொண்ட சுதாகரோ "அவ்வளவு அப்பட்டமாகவா தெரிகிறது?" என்று வடிவேல் பாணியில் கேக்க, "ஆம் மன்னா" என்றான் நந்தன். இவர்கள் தங்களுக்குள் பேசி சிரித்துக்கொண்ட்ருப்பதைக்கண்ட சீனியர் கூட்டம், "டேய் அங்க என்னடா சிரிப்பு? வளர்ந்து கெட்டவனே இங்க வா டா? என்ன டிப்பார்ட்மென்ட் நீ?" என்றனர். அவனும் தனது துறையை சொல்ல, அவனைக் கூப்பிட்டு நடனம் ஆட சொன்னார்கள். நந்தன் பரதநாட்டியம் முறையாக பயின்றவன், அவனும் அழகாக ஆட அவர்கள் இருவரையும் விடுவித்தனர். இருவரும் பேசிக்கொண்டே வகுப்பறைக்குள் சென்றனர். சுதாகரும் "இனி நித்யாவைப் பார்க்கவே கூடாது என்ற முடிவுடன் வகுப்பறைக்குள் நுழைந்தான். அந்தோ பரிதாபம், அவனுக்கு முன்னால் அவனுடைய வகுப்பறையிலேயே அமர்ந்திருந்தது அவனது வெள்ளை மயில். நந்தனுக்கும் நித்யாவை அடையாளம் தெரிந்தது. "மச்சி உன் நிலா டா" என்றான். "தெரியுது நீ மூடிக்கிட்டு உக்காரு. வா போய் லாஸ்ட் பென்ச்ல உக்காருவோம் என்று இழுத்துச்சென்றான். நித்யாவும் கடைசி பென்ச்சில் தான் அமர்ந்திருந்தாள். அவளுக்கு நேராக இருந்த இருக்கையில் சென்று அமர்ந்தனர் இருவரும்.  சுதாகர் தன்னுடைய மொபைலை எடுத்து அவசரமாக ஆதர்ஷுக்கும் ரித்விக்கும் "மச்சான் அவ என் வகுப்பு தான் டா" என்று ஒரு குறுஞ்செய்தியைத் தட்டிவிட்டான். ஒரு வழியாக மற்ற மாணவர்களும் வந்து அமர வகுப்பு ஆரம்பமாகியது. சுதாகர் அவனுடைய நிலாவின் பெயரைத் தெரிந்துகொள்வதற்காக ஆவலுடன் காத்துக்கொண்டிருந்தான். அவள் பெயரைக்கேட்டதும் குறித்துக்கொண்டு அதையும் அவன் நண்பர்களுக்கு தெரியப்படுத்தினான்.   அதற்கு மேல் சுதாகர் தான் நித்யாவைப் பார்ப்பது யாருடைய கவனத்தையும் ஈர்க்காத வண்ணம் பார்த்துக்கொண்டான். அன்றைய வகுப்பு முடிந்து விடுதிக்கு வந்ததும் ஆதர்ஷிடம் இருந்து கான்ஃபெரன்ஸ் கால் அழைப்பு வந்தது. நித்யாவைப்பற்றி கேட்டுக்கொண்டிருந்தனர். சுதாகரும் தனக்குத் தெரிந்த வரையில் கூறினான். "வாய்ஸ் நல்லா இருக்கு மச்சி ஆனா கேவலமா பாடுறா. கிட்ட பாக்கும்போது இன்னும் கொஞ்சம் அழகா இருந்தா. நாகர்கோயில் பக்கம் போல. எல்லாரும் சைட் அடிக்கிறானுங்க, எத்தன பேர் போட்டிக்கு வருவானுங்கனு தெரியல. வீடியோ கால்ல வாங்க உங்களுக்கு ஒருத்தர அறிமுகபடுத்துறேன் என்று கூறி நந்தனை பீம் என்று அறிமுகப்படுத்தி இருந்தான். நித்யாவோ தனக்கு புதிதாக கிடைத்த தனது அறைத்தோழி மிதிலாவுடன் வகுப்பில் உள்ள அனைவரையும் பற்றி விவாதித்துக் கொண்டிருந்தாள். இவர்கள் இருவர் மட்டுமல்லாது இன்று அவர்களுக்கு கிடைத்த புதிய நட்பான ரேகா மற்றும் ராகவியும் அவர்களுடன் இருந்தனர். "எந்த பீஸாவது தேறுமாடி?" என்று துவங்கி வைத்தாள் மிதிலா. "சுதாகர் என் ஆளு மச்சி" என்றாள் ரேகா. "அப்ப நாந்தான் உனக்கு போட்டி" என்றாள் ராகவி, மிதிலாவோ "நந்தன் எனக்கு" என்றாள். நித்யாவோ "வேற டாப்பிக்கே இல்லல்ல பேச? என்னத்தையோ பன்னித் தொலைங்க ஆனா அவனுங்களுக்கு தெரியாம பாத்துக்கோங்க இல்லனா ஒவரா சீன் போடுவானுங்க" என்று முடித்து வைத்தாள். மிதிலாவோ உனக்கு யாரும் வேண்டாமா? என்றாள். நித்யாவோ இப்போ வர யாரும் தோணலடி. தோணினா சொல்றேன் என்று முடித்துக்கொண்டாள். உன்மையில் அவளுக்கு இந்த சைட் அதிலெல்லாம் விருப்பம் இருந்தது இல்லை. ஆனால் அதைக் கூறினால் பூமர் என்று சொல்லக்கூடும் என்று சமாளித்துவிட்டிருந்தாள். நாட்கள் அதன் போக்கில் நகர ஆரம்பித்து ஆறு மாதங்கள் முடிவடைந்திருந்தது. இடையில் சுதாகர் நித்யாவிடம் பேசுவதற்காக எந்த ஒரு முயற்சியும் எடுக்கவில்லை. தினமும் அவளைப்பார்த்துக் கொள்வான், நந்தன், ஆதர்ஷ், ரித்வி தவிர யாரிடமும் தெரியப்படுத்தவும் இல்லை. இத்தனைக்கும் நந்தனும் நித்யாவும் ஒரே குரூப்பில் தான் செய்முறை செய்தனர். சுதாகரைப்பொறுத்த வரையில் எந்த ஒரு புறத்தூண்டுதலும் இல்லாமல் தனக்கு நித்யாவைப் பிடித்தது போல் நித்யாவுக்கும் தன்னைப் பிடிக்க வேண்டும் என்று விரும்பினான். ஆரம்பத்தில் வேறு யாரையும் விரும்ப ஆரம்பித்துவிட்டால் என்ன ஆவது என்ற பயம் இருந்தது. நாளடைவில் அவளுடைய குணாதிசயங்கள் பழக ஆரம்பித்தவுடன் அதுவும் காணாமல் போய்விட்டது. சுதாகர் நித்யா இருவருமே இரண்டாவது செமஸ்டரில் அடி எடுத்து வைத்திருந்தனர். கல்லூரியின் நடைமுறைகளுக்கும் அங்கு உள்ள வாழ்க்கைக்கும் பழக்கப்படுத்திக் கொண்டிருந்தனர். நித்யாவிற்கும் சுதாகருக்கும் இது இரண்டாவது செமஸ்டர். இடையில் ஊருக்கும் சென்று வந்திருந்தனர்.

நித்யா கதை சொல்லி முடித்த பின்னும் ஜெனி அக்கதையிலிருந்து வெளிவரவில்லை. நித்யாவைப்பற்றியே யோசித்துக்கொண்டிருந்தாள். நித்யாவின் பெற்றோர் காதலித்து மணம் முடித்தவர்கள். அவர்கள் இருவரும் ஒரே சாதியைச் சேர்ந்தவர்களாக இருந்தாலும், வசதிக்குறைவாக இருந்தபடியால் நித்யாவின் தந்தையான வாசுதேவனை, நித்யாவின் தாயார் வசந்தியின் வீட்டில் ஒத்துக்கொள்ளவில்லை. வசந்தியின் வீட்டில் வேறு வரன் தேட ஆரம்பிக்க வசந்தி, வாசுதேவனைக் கைப்பிடித்து வீட்டை விட்டு வெளியேறிவிட்டாள். வசந்தியின் பெற்றோரும் வசந்தியின் மீதிருந்த கோபத்தில் அவளைத்தேட அனுமதிக்கவில்லை. இதில் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டது வசந்தியின் அண்ணனான அறிவழகன் குடும்பம் தான். வசந்திக்கும் அறிவழகனுக்கும் பதினோரு வயது வித்தியாசம். அறிவு பிறக்கும்பொழுது ஏற்பட்ட உடல்நலக் குறைவின் காரணமாக அறிவின் தந்தை மற்றொரு குழந்தைப்பேறுக்கு சம்மதிக்கவில்லை. அறிவின் தாயார் பெண் குழந்தைக்கு ஆசைப்பட்டு கோவில் கோவிலாக ஏறி இறங்கி கடுமையான விரதங்களை மேற்கொள்ள,  அறிவின் தந்தை மனமிறங்கி அவர் பிறந்த பத்து வருடம் கழித்து அவர் மீண்டும் கருத்தரித்தார். அவர் ஆசைப்பட்டபடியே பெண் குழந்தையும் பிறந்தது, ஆனால் மீண்டும் உடல்நலம் குன்றினார். விளைவு அறிவு அங்கு தாயுமானவனானான். தாயின் அழகுடன் இருந்த அறிவின் தங்கை அறிவின் முதல் மகளானாள். நாட்கள் கடந்தது, அறிவிற்கு இருபத்தியேழு வயதானதும் அவனுக்குத் திருமணத்திற்கு வரன் தேடினர். அழகும், ஆண்மையும், வசதியும் கொண்ட அறிவழகனுக்கு பெண் கிடைப்பது அத்துனை கடினமாக இல்லை.  வசந்தி பதினோராம் வகுப்பில் படித்துக் கொண்டிருந்த போது அவரது அண்ணி ஜெயந்தி வீட்டிற்குள் வந்தார். ஜெயந்திக்கு இருபத்தி மூன்று வயது, அழகு பதுமைபோல் இருந்த வசந்தியைப் பார்த்தவுடன் ஜெயந்திக்குப் பிடித்துவிட்டது. அவளது வெகுளி தனமான குணம் அவர்களது பிணைப்பை இன்னும் வலுப்படுத்தியது. நாட்கள் மகிழ்ச்சியுடன் சென்றது. ஒரு வருடம் கழித்து ஜெயந்திக் கருத்தரித்தார். வசந்தியின் பதினேழாவது வயதில் ஜெயந்தி ஒரு ஆண் மகனைப் பெற்றெடுத்தார். அறிவு வசந்திக்கு செய்த எல்லவற்றையும் வசந்தி அறிவின் குழந்தைக்குச் செய்தாள். மனோகர் என குழந்தைக்கு பெயர் வைத்து மற்றொரு தாயாய் வளர்த்தாள். இந்த நிலையில் வசந்தி கல்லூரி இறுதியாண்டில் படித்துக்கொண்டிருந்த போது அவர்களது டிராவல்ஸில் டிரைவராக பணிபுரிந்த வாசுதேவனைக் காதலித்தார். இதை முதலில் கண்டுபிடித்தது அறிவு தான். வசந்தி தனது முடிவில் உறுதியாக இருந்தபடியால், வீட்டில் வசந்தியின் சார்பாக பேசினார். பழமைவாதியான அறிவின் தந்தைக்கு ஆண் மகன் அவருடைய சொல்லைக்கேட்டு மணம் முடித்திருக்க, பெண் சுயமாக வரன் தேடிக்கொண்டது வாசு தேவனை நிராகரிப்பதர்க்கான முதல் காரணமானது. அடுத்தது வாசுதேவனின் நிதி நிலைமை. வாசுதேவன் அவரது வீட்டிற்கு ஒரே குழந்தை. அவருடைய தந்தை சாலை விபத்தில் மரணமடைந்த போது, வாசுதேவனுக்கு வயது வெறும் இரண்டே மாதங்கள். வாசுதேவனின் தாயார், வசந்தியின் வீட்டு வயல்களில் வேலை செய்து தான் வாசுதேவனை வளர்த்தார். தாங்கள் கூப்பிட்ட குரலுக்கு ஓடிவரும் வேலைக்கரரின் வீட்டில் மகளை மருமகளாக அனுப்புவதில் அறிவின் தந்தைக்கு உடன்பாடில்லை. விளைவு வசந்தி வீட்டை விட்டு வெளியேறினார். வசந்தி வாசுதேவனுடன் சென்றபின் மிகவும் ஒடிந்தது வசந்தியின் அண்ணன் குடும்பம் தான். ஜெயந்தியும் அறிவும் மட்டுமல்லாது அவரது மகன் மூண்றறை வயது மனோகரும் மிகவும் துன்புற்றான். தாய்க்குத்தாயாக இருந்த அத்தையை தேடி தேடி சோர்ந்து போனான். இருப்பினும் ஒன்றும் செய்ய இயலாத கையறு நிலையில் அறிவால் வருந்த மட்டுமே முடிந்தது. நாட்கள் நகர்ந்தது, ஜெயந்தி இரண்டு வருடம் கழித்து மீண்டும் கருத்தரித்தார். இரண்டாவதும் ஒரு ஆண் மகவு. ஜெயந்தியின் இரண்டாவது குழந்தைப்பிறந்த அதே நாளில் வசந்திக்கும் முதல் குழந்தைப்பிறந்தது. அறிவு தனது குழந்தைக்கு சுதாகர் என்று பெயர் வைக்க, வசந்தி தனது பெண் குழந்தைக்கு நித்யா என்று பெயர் சூட்டினார். நித்யாவின் தாயார் பிறந்த இடம் மதுரை, அதாவது சுதாகரின் ஊர். நித்யாவின் தாய் தந்தையர், திருமணம் முடித்துக் குடியேறிய இடம் கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் உள்ள செண்பகராமன் புதூர். இயற்கை எழில் கொஞ்சும் ஊர். சிற்றாறுகளும், பச்சைப்பசேல் என்ற புல்வெளியும், கற்றாடிகளும், மலைகளும் முதல் முறைக் காண்பவர்கள் கண்ணிமைக்க மறந்துதான் போய் விடுவர். நித்யாவிற்கும் அவர்கள் ஊர் மிகப்பிடித்தம். அந்த ஊர் மக்களின் தொழில் செங்கல் சூளையில் செங்கல் செய்வது தான். ஆரம்பத்தில் நித்யாவின் தந்தை வேலைக்குச் சென்றார். மதுரையில் அத்தனை பெரிய வீட்டில் ராணி போல வாழ்ந்தவளை வாடகை வீட்டில் குடியமர்த்தியதில் நித்யாவின் தந்தைக்கு மிகுந்த வருத்தம். மாடு போல உழைத்து நித்யாவின் முதல் வயது பிறந்தநாளன்று அவரது சொந்த வீட்டைக் கட்டி முடித்துப் பால் காய்ச்சினார். அதில் நித்யாவின் தாயார்க்கு மிகுந்த பெருமை. நித்யா அவளது தந்தையின் இளவரசி. சிறுவயதிலிருந்தே நல்ல அழகும் துறுதுறுப்பும் மிகுந்த பெண். அக்கம் பக்கம் உள்ள அணைவருக்குமே நித்யாவை அத்தனைப் பிடிக்கும். தன்னுடைய பதின் வயது வரை அக்கம் பக்கத்தாரைத் தன்னுடைய இரத்த சொந்தம் என்றே கருதி வந்தாள். விவரம் புரியாத வயதிலிருந்து அத்தை மாமா சித்தி சித்தப்பா என்று உறவு முறை சொல்லி அழைத்து வந்தது மட்டுமல்லாமல் அவர்களும் நெருங்கிப் பழகியமையால் நித்யாவிற்கு அதில் எந்த சந்தேகமும் வரவில்லை. ஆனால் பக்கத்து வீட்டு அத்தை மகளின் திருமணத்திற்காக திருநெல்வேலி சென்று வந்த வசந்தி, வாசு தேவனிடம் என் அண்ணாவ பாத்தப்ப அடையாளமே தெரியல, என்ன மறந்தே போயிட்டாங்க  அண்ணனும் அண்ணியும். மனோகூட அவ்ளோ பெரிய பையனா இருக்கான். அப்படியே எங்க அப்பா ஜாடை, என்று அழுதுகொண்டே பேசிக்கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தபோது தான் சந்தேகம் வந்தது. பள்ளியில் படித்துக்கொண்டிருந்த நித்யா, தாயிடம் சென்று கேட்க அவர்கள் காதலும் அதைத்த்டர்ந்து நடந்த சம்பவங்களும் தெரிய வந்தது, அவளது பெற்றோர் வழி மட்டுமே கதையைக் கேட்டதால், காசில்லாத ஒரே காரணத்திற்காக தங்களை ஒதுக்கி வைத்த தாய்வழி சொந்தத்தின் மீது பிடித்தம் இல்லாமல் போனது. தொடர்ந்து அதைப்பற்றி சிந்திக்கவும் நித்யாவிற்கு நேரம் இருக்கவில்லை. அவளுக்கு தோழியருடன் சேர்ந்து பகல் பொழுது முழுவதும் ஆற்றில் நீந்துவதும் இரவில் படிப்பதும் பள்ளி வேலைகளைப்பார்ப்பதுமாய் நேரம் பறந்து விடும். சிறு வயதில் இருந்தே நித்யா நன்றாகப் படிக்கும் குழந்தை தான். பள்ளிப்படிப்பை முடித்துவிட்டு கோவையில் உள்ள புகழ்ப்பெற்ற பொறியியல் கல்லூரியில் சேர வேண்டுமென்பது அவளது கனவு. இடைப்பட்ட காலத்தில் நித்யாவின் தந்தையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக முன்னேறி தனக்கென ஒரு செங்கல் சூளையை வாங்கி தொழில் செய்யவும் ஆரம்பித்திருந்தார். நித்யா நினைக்கும் கல்லூரியில் சீட் வாங்கவும் நித்யா வீட்டினருக்கு வழி இருந்தது, இருப்பினும் நித்யா கவுன்கிலிங்க் மூலமாக மட்டுமே செல்ல வேண்டும் என்று உறுதியுடன் படித்து தனது பன்னிரண்டாம் வகுப்பு பொதுத்தேர்வையும் எழுதி விட்டிருந்தாள். விடுமுறை நாட்களில் மகள் ஆற்றில் விளாயாடச் செல்லாமல் இருக்க வாசுதேவன் மகளை தன்னுடன் சூளைக்கு அழைத்துச்சென்று தொழில் கற்றுக்கொடுத்தார். "நித்யா என்னா அழகா இருக்கு, அந்த புள்ளய போய் எதுக்குல இந்த வெயில்ல போட்டு கரிக்க. வீட்டுல இருக்கச்சொன்னா என்னவே?" என்ற ஊராரிடம், "எனக்கு பின்னாடி என் பொண்ணு எப்படி இந்த தொழில நடத்துவா? இப்பவே பழகிக்கிட்டா ஈசியா இருக்குமில்லத்தான்" என்று சிரிப்பார் வாசு. நித்யாவும் ஆர்வமுடன் தொழிலைக் கற்றுக்கொண்டாள். களிமண்ணை நன்றாக குழைத்து அதை சரியான அளவுகளில் செய்யப்பட்ட ஃபிரேம்களில் வைத்து தேய்த்து, அதனை வெய்யிலில் காய வைத்து பின்னர் சூளையில் வைத்து சுடுவது வரை ஒரே நாளில் கற்றுக்கொண்டாள். அதன் பிறகு விற்பனையும் கற்றுக்கொண்டாள். இடப்பட்ட காலத்தில் அவளது தேர்வு முடிவுகளும் அவள் எதிர்ப்பார்த்த அளவில் வெளியாகி அவள் விரும்பிய கல்லூரியிலேயே கந்தாய்வு மூலம் இடமும் கிடைத்தது. வீட்டில் இருந்த நான்கு மாதங்களும் தொழிலையும் நன்றாக கற்றுத்தேறியிருந்தாள். தகப்பன் இல்லாமல் தனியாக வந்து சூளையை நிர்வகிக்கும் அளவுக்கு வளர்ந்துமிருந்தாள். மகளுடைய இந்த கெட்டிகாரத்தனம் தனது தாய்வழி வந்ததாக வசந்தி தம்பட்டம் அடித்துக்கொண்டிருந்தார். அங்கே சுற்றி இங்கே சுற்றி நித்யா கல்லூரி செல்லும் நாளும் வந்தது. வசந்தியும் வாசுதேவனும் பேருந்தில் கோவை வந்திறங்கி அங்கிருந்து கல்லூரியையும் வந்தடைந்தனர். முதல் நாள் தங்கள் பிள்ளைகளைக் கல்லூரியில் சேர்க்க வந்திருந்தக் கூட்டத்தைக்கண்டு வசந்தி தான் மிரண்டது மட்டுமல்லாமல் நித்யாவையும் பயமுறுத்திக் கொண்டிருந்தார். "பாரு பாப்பா, எல்லாரும் கார்லதான் வந்து இறங்குறாங்க. நம்ம மட்டும்தான் பஸ்ல வந்திருக்கோம். அப்ப அவங்களுக்கெல்லாம் படிப்பு அவ்வளோ முக்கியமானதா இருக்காது. ஆனா நமக்கு அப்படியில்ல, படிப்புதான் மக்கா சோறு போடும். பிள்ளைங்க கூட பேசு ஆனா படிப்ப கெடுத்துகிட்டு பேசாதம்மா. ஸ்கூல்ல மாதிரி இங்கயும் நல்லா படிச்சி நல்ல பேரா எடுக்கனும். எங்க போனாலும் அம்மா அப்பாகிட்ட சொல்லுமா" என்று அவளை பயமுறுத்தியதோடல்லாமல், தூரத்தில் சென்று கொண்டிருந்த அக்கல்லூரியின் விரிவுரையாளரை அழைத்து "உங்கள நம்பி தான் என் பொண்ண விட்டு போறேன் மேடம், நல்லா பாத்துக்கோங்க" என்று கண்ணீர் வடித்தார். இதைக்கண்ட நித்யா தனது தந்தையிடம் "அப்பா நிஜம்மாவே அம்மா டிகிரி படிசிருக்காங்களா? இவங்க பன்றத பாத்தா காலேஜ் கருப்பா சிவப்பானு தெரியாத போல இருக்கு" என்றாள். வசுதேவனோ "இப்போ அவ காலேஜ்ல போய் படிச்ச வசந்தியா பேசல, நித்யாவோட அம்மா வசந்தியா பேசுறா. உனக்கு ஒரு குழந்தை வரும்போது தான் அது உனக்கு புரியும்" என்று சிரித்துக்கொண்டே சொன்னார். சுதாகருக்கும் அன்று தான் கல்லூரியில் முதல் நாள் என்பதால், அவனும் அந்தக்கூட்டத்தில் தான் இருந்தான். அவனுடன் அவன் பள்ளித் தோழனும் சேர்ந்து வந்திருந்தபடியால் இருவரது பெற்றோர்க்ளும் வரவில்லை. சுதாகர் முதலில் கண்டது தனது அப்பத்தா ஜாடையில் இருந்த நித்யாவின் அம்மாவைத்தான். அவர்களது உருவ ஒற்றுமையை அவன் உணராது போனாலும் அவர்களைப் பிடித்தது. உடன் நின்றிருந்த நித்யாவையும். முதல் பார்வையிலேயே காதல் தான். ஆனால் அதை ஒத்துக்கொண்டால் அவன் சுதாகர் அல்லவே.

ஆனா அப்படியெல்லாம் ஒருத்தர் பாதி சொல்லிட்டுவிட்ட உன்மைய நம்மளால ஈசியா விட முடியாதுல்ல. கதிருக்கும் அதே தான் பிரச்சனை. "டேய் ஒரு அண்ணனா நினைச்சு சொல்லுடா? ஒரு ஃப்ரெண்டா நினைச்சு சொல்லு டா இல்லனா ஒரு கல்லு மண்ணா நெனைச்சி கூட சொல்லுடா. என்ன நடந்ததுனு தெரியலனா எனக்கு தலை வெடிச்சிடும்டா " என்று எத்தனையோ கெஞ்சியும் சுதாகர் வாய் திறக்கவில்லை. "கொஞ்ச நாள் என்ன பத்தியே நெனைங்கனா. சொல்றேன் சீக்கிரமே" என்று முடித்துக்கொண்டான். கதிரோ "இதுக்கு இவங்கிட்ட லைஃப் மேட்டர் கேக்காமலே இருந்திருக்கலாம்" என்று தன்னயே நொந்து கொண்டான். இன்றுடன் இவர்கள் கொடைக்கானலில் இருந்து வந்து ஒரு மாதம் ஆகிவிட்டது. சுதாகர் எந்த வழியிலும் நித்யாவைத் தொடர்புகொள்ள முயற்ச்சிக்கவேயில்லை. நித்யாவும் தன்னுடைய இயல்பு வாழ்க்கையில் போய்க்கொண்டிருந்த நேரம், செபஸ்டினா கதிர் குழுவினரை அழைத்து "நாளைக்கு நம்ம டீம்க்கு புது உறுப்பினர் வரப்போறாங்க. நித்யா நீ நம்ம வொர்க் பத்தின எல்லாம் சொல்லி குடு. எதாவது சந்தேகம் இருந்தா கதிர்க்கிட்ட கேட்டுக்கோ" என்று கூறி அனுப்பி வைத்தார். ஆர்வம் தாங்காத தினேஷ் "யாரு ப்ரோ புது ரிசோர்ஸ் (உறுப்பினர்), நமக்கு தெரிஞ்சவங்களா?" என்றான். கதிரோ "நாளைக்கு வரும்போது பாத்துக்கோடா பாடிசோடா" என்று வெறுப்பேற்றிவிட்டுச் சென்றான். "விடுறா விடுறா இவங்க குடுக்குற சம்பளத்துக்கு ஆனந்த் அம்பானியா வருவாரு? நம்மள போல எதாவது அரவேக்காடு தான் வரும். ஒத்து வந்தா சேத்துப்போம் இல்லனா கழண்டுக்குவோம்" என்றாள் மங்கை. அனைவரும் ஒன்றுபோல ஆமோதித்துவிட்டு அவரவர் வேலையைப் பார்க்க சென்றனர். நித்யா எப்பொழுதுமே முதல் ஆளாக வரும் வழக்கமுடையவள் ஆதலால் தான் அவளை பணிகளை விளக்க செபஸ்டினா கூரியதும், அவளுடைய தொலைபேசி எண்ணை புது உறுப்பினருக்கு கொடுத்ததும். ஒன்பது மணி அளவில் நித்யாவின் கைப்பேசி ஒலியெழுப்ப, அலைபேசி எண்ணாய்க்கண்ட நித்யா ஒரு நிமிடம் ஸ்தம்பித்து மீண்டும் எடுத்து காதில் வைக்குமுன் அழைப்பு துண்டிக்கப்பட்டிருந்தது. நித்யா கைப்பேசியை கையில் வைத்துப்பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே அடுத்த அழைப்பு மீண்டும் வர, இம்முறை தன்னை தயார்ப்படுத்திக்கொண்டு அழைப்பை ஏற்றிருந்தாள். சுதாகர், "நித்யா, நான் சுதா பேசுறேன். உங்க டீம்ல புதுசா ஜாய்ன் பண்ணியிருக்கேன். உங்க ஆஃபிஸ் வெளிய வெயிட் பன்றேன். வந்து அக்ஸஸ் குடு" என்று கூறிவிட்டு அவள் பதிலை எதிர்பாராமல் வைத்துவிட்டான். இங்கு நித்யாவோ "திமிர் பிடிச்சவன், இவன்லாம் திருந்தவே மாட்டான். நம்மள போய் இவங்கிட்ட மாட்டிவிட்டுடிச்சி இந்த தாய்க்கிழவி" என்று திட்டிக்கொண்டே சென்று கதவைத்திறந்து விட்டாள். சுதாகரோ, "சே, காலேஜ்லலாம் இவள லெஃப்ட் ஹாண்ட்ல டீல் பண்ணியிருக்கேன். இப்ப இவளுக்கு கால் பன்னவே பதறுது. இதுல இவ கூட எப்படி வேலை பாக்கபோறேனோ தெரியலயே. கெத்த மெயின்டைன் பண்ணிக்கோடா சுதாஆஆஆஆ. அவள பாத்து நீ பயப்படுற கடுகளவுகூட வெளிய தெரிஞ்சிற கூடாது" என்று நினைத்துக்கொண்டான். நித்யா வந்து கதவைத்திறக்க அவளுக்கு சிரித்த முகமாக காலை வணக்கத்தைத் தெரிவித்துக்கொண்டு அவளைப்பின் தொடர்ந்தான். நித்யாவோ "என்ன இவ்வளோ கூலா இருக்கான். அது சரி அவன் எப்பயுமே அப்படி தான" என்று நினைத்துக்கொண்டாள். சுதாகரோ "நம்ம மொகரகட்ட நம்ம மைண்ட் வாய்ஸ காட்டிக்கொடுத்திருக்குமோ? சே சே இருக்காது. ஒரு வேள இருக்குமோ? அதுக்கு அவ எங்க நம்ம மூஞ்சிய பாத்தா?" என்று தானே கேள்வியும் கேட்டு பதிலும் சொல்லிக்கொண்டு அவளைத் தொடர்ந்திருந்தான். நித்யாவின் பக்கத்து இருக்கையை சுதாகருக்காக தயார் செய்திருந்தனர். சுதாகர் சுத்தி இருப்பவர்களின் இருக்கையை நோட்டமிட்டு விட்டு நித்யாவின் இருக்கையையும் ஒரு முறைப் பார்த்துவிட்டு தனது இருக்கையில் அமர்ந்தான். சுதாகருக்கு சில சிறிய வேலைகளைப் பற்றிக்கூறிவிட்டு நித்யா தனது வேலையைப்பார்க்க சென்றுவிட்டாள். சுதாகர் மீண்டும் ஒருமுறை சுற்றி நோட்டமிட்டுவிட்டு யாரும் இல்லை என்பதை உறுதி செய்துவிட்டு "எப்படி இருக்க நித்தி?" என்றான். அசைவற்று இருந்த ஒரு நொடிக்குப்பின் சுதாகர் புறம் திரும்பி, "என் சொந்த விஷயங்களைபற்றி பேச வேண்டாம் சுதாகர், நானும் உங்கிட்ட பேச மாட்டேன். நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் முன்னடியே தெரியும்ங்கிறத டூர்ல எப்படி காட்டிக்காம இருந்தோமோ அதேபோல இங்கயும் இருந்துக்கலாம். தனியா இருந்தாலும் உங்கிட்ட எதுவும் எனக்கு பேசவேண்டாம். நீ எனக்கு நான் எதையெல்லாம் கடந்து வெளிய வரனும்னு நெனைக்கிறேனோ அதையெல்லாம் நியாபகம் வர வைக்கிற. உண்மைய சொல்லனும்னா உன் முகத்த பாக்ககூட வேண்டாம் எனக்கு. ஆனா வேற வழியில்ல. ரெண்டு பேரும் ஒரே டீம்ல வேல பாக்குறதால வேல சம்பந்தமா மட்டும் பேசிக்கலாம். கொஞ்சநாள்ல அதுக்கு நான் பழகிடுவேன்" என்று முடித்தாள். பழைய சுதாகராய் இருந்திருந்தால் "சரி தான் போடி" என்று சென்றிருப்பான். ஆனால் இப்பொழுது அவன் நித்யாவிற்காக மட்டுமே வந்திருப்பதால், இந்த வார்த்தைகள் அவனைக் காயப்படுத்தியது. "சாரி" என்று நித்யாவிடம் பதில் மொழிந்துவிட்டு எழுந்து சென்றுவிட்டான். நித்யாவிற்கும் தன்னை நிதானப்படுத்திக்கொள்ள கொஞ்சம் நேரம் தேவைப்பட்டது. ஒவ்வொருவராக வர ஆரம்பிக்க, சுதாகரும் உள்ளே நுழைந்தான். அவனைப்பார்த்த ஜாஹிரின் கண்கள் ஆச்சரியத்தைக் காட்டிப்பின் மெச்சுதலாக ஒரு பார்வைப்பார்த்தது. சுதாகரும் அதைக் கவனித்துக்கொண்டான். அனைவருக்கும் சுதாகர் அறிமுகப்படுத்தப்பட, பெரும்பாலோனோருக்கு அவனைப்பற்றிய அறிமுகம் தேவையிருக்கவில்லை. ஒரு பிரபல பாடல் நிகழ்ச்சியில் முதல் பரிசு வாங்கிய போட்டியாளர் அல்லவா? இதில் அதிகமாக சந்தோசப்பட்டது, செபஸ்டினாவின் கீழ் வேலை செய்யும் மற்றொரு அணியைச்சேர்ந்த பிரதீபா தான். அவளும் கொடைக்கானலில் இருந்தே சுதாகரைக் கவனித்துக்கொண்டு தானிருக்கிறாள். இது கடவுள் தனக்காக ஏற்படுத்திக்கொடுத்த வாய்ப்பாகவே கருதிக்கொண்டாள். சுதாகரிடம் சென்று "ஹாய் சுதாகர், நான் பிரதீபா. உங்க வாய்ஸ் எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். உங்க வாய்ஸ நான் ரொம்பவே காதலிக்கிறேன்" என்றாள். சுதாகரும் சிர்த்துக்கொண்டே "நன்றி" கூறி விடைபெற்றான். அப்போது அங்கு வந்த தினேஷ், "என்ன பிரதீபா? சுதாகருக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சாம் தெரியுமா?" என்றான். அதற்கு பதிலளித்த பிரதீபாவோ "எந்த ஊர்லயாவது இருபத்தியோரு வயசுல பையனுக்கு கல்யாணம் பன்னி வைப்பங்களா? அவன் சும்மா அடிச்சிவிடுறான். நீயும் நம்பிட்டுத்திரி. போடா லூசு" என்று திட்டிவிட்டுச் சென்று விட்டாள். மங்கை தினேஷைப்பார்த்து சிரிக்க தினேஷ் வராத போனை எடுத்துக் காதில் வைத்துக்கொண்டு நகர்ந்து சென்றான். நித்யாவிற்கு என்ன மனநிலையில் இருக்கிறாள் என்றே புரியவில்லை. "இதுக்கு நாம கவல படனுமா வேண்டாமா?" என்று தீவிர சிந்தனையில் இருந்தவளை "காஃபி" என்று ஒரு குரல் கலைத்தது. வேறு யாராக இருக்க முடியும்? ஜாஹிர் தான். நித்யாவும் ஆமோதித்து அவனுடன் செல்ல, இவர்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த ஜெனி எழுந்து அவர்களைப் பிந்தொடர்ந்து சென்றாள். நித்யாவைப் பொறுத்தவரை ஜெனிக்கு மறைத்து ஜாஹிரிடம் மட்டும் தனியாக பேச வேண்டிய ரகசியம் ஒன்றுமில்லை. அதனால் கூப்பிடாமலே ஜெனி சென்றதில் எந்த ஒரு பிரச்சனையும் இல்லை. ஆளுக்கு ஒரு காஃபியை வாங்கிக்கொண்டு அலுவலகத்தை விட்டு வெளியே வந்து அருகில் இருந்த கார்டனில் சென்று அமர்ந்தனர். ஜாஹிர் தொடங்கினான். "அன்னிக்கு கேட்டப்ப தற்செயலா நடந்தது அதனால சொல்ல ஒன்னுமில்லனு சொன்ன? ஆனா இப்ப சுதாகர் திரும்ப வந்தது கண்டிப்பா உனக்காக தான்னு தோனுது நித்யா. உங்க ரெண்டுபேருக்கும் என்ன பிரச்சனைனு இப்போவாவது சொல்லலாமா உனக்கு?" என்றான். ஜெனியும் ஏற்கனவே அந்த மூவரில் ஒருவர் நித்யாவின் கடந்தகால வாழ்க்கையோடு சம்மந்தப்பட்டவர்கள் என்ற ஊகம் இருந்தபடியால், ஒன்றும் பேசாது நித்யாவின் பதிலுக்காக காத்திருந்தாள். சிறிது நேர அமைதிக்குப்பின் நித்யா, "நான் மிஸஸ்.சுதாகர்" என்றாள். அதற்கு ஜெனியோ "உன் லைஃப்ல சம்பந்தப்பட்டது சுதாகர்னா நீதான் மிஸஸ்.சுதாகர்னு ஏற்கனவே தெரிஞ்சிட்டுச்சி. மேல சொல்லு" என்றாள். ஜெனியைத்திரும்பி முறைத்த நித்யா, "இப்படியே பேசிட்டு இருந்த எந்திரிச்சி உள்ள போயிடுவேன். நான் பேசி முடிக்கிற வரைக்கும் நீ வாயே திறக்கக்கூடாது" என்று கத்திவிட்டு தனது கதையை சொல்ல ஆரம்பித்தாள். இதே சமயம் மதனுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த சுதாகரிடம், "நீங்க ஏன் ப்ரோ ரித்விக் ஆஃபிஸ்ல சேராம இங்க வந்தீங்க?" என்றான் மதன். அதற்கு சுதாகரோ, "அவன் டீம் இவ்ளோ ஃபன் இல்லனு சொல்லி இருக்கான், உங்க டீம் பாத்தப்ப எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சது அதான் கதிர் ப்ரோட்டக்கேட்டேன்" என்றான். "நீ இங்க வந்தது பிரதீபாக்கு ரொம்ப வசதியாயிடுச்சி, அப்டியே லைட்டா திரும்புங்க. உங்கள தான் பாத்துக்கிட்டு இருக்கா" என்றான். "பாத்தா பாத்துட்டு போகட்டும் ப்ரோ. அம் டேக்கன், அதோட நீ என்னை நீங்க நீ னு குழப்பாம ஒழுங்கா நீ வா போ னு பேசிப்பழகு" என்றான். அதற்கு மதனோ "சரி டா மச்சி, நீ அந்த பொய்ய இன்னும் எத்தன நாளைக்குடா கண்டினியூ பன்னுவ?" என்றான். அவனை முறைத்த சுதாகரோ "டேய் நிஜமாவே நான் குடும்பஸ்தன் டா. எனக்கு கல்யாணமாகி ரெண்டு வருசமாக போகுது" என்றான். "அப்போ ஃபைனலியர்ல படிக்கிறப்போ உனக்கு மேரேஜாயிடுச்சி அப்படித்தான? அப்போ உன் மனைவி போட்டோக்காட்டு" என்றான். சுதாகரோ "ஃபோட்டோ என்னடா? நேர்லயே காட்டுறேன். ஆனா இப்போ இல்ல. எங்க ரெண்டுபேருக்கும் நடுவுல ஒரு பெரிய மிஸ் அண்டர்ஸ்டாண்டிங்க். அது சரியாகட்டும் அவ சம்மதத்தோட காட்டுறேன்" என்றான். "என்ன கதவிடுறியா? ஒரு ஆளக்கண்டுபிடிச்சி கூட்டிட்டு வரனும் அதுக்குத்தான டைம் கேக்குற? என்ன பாத்தா உனக்கு கேனையன் மாதிரி தெரியுதுல்ல?" என்றான். சிரித்துக்கொண்டே சுதாகர் "என் அம்மா மேல சத்தியமா எனக்கு மேரேஜ் ஆயிடுச்சி. ஆனா அது யாருகூடனு சொல்லமுடியாது இப்போதைக்கு. ஒரு வேளை என் வைஃப்பால எங்கிட்ட இருந்து நிரந்தரமா பிரிஞ்சு, நான் அவங்க லைஃப்ல இருந்ததயே மறந்து வேற லைஃப்க்குள்ள போயிட முடியும்னா அன்னிக்கு இது அவங்களுக்கு ஒரு பிரச்சனையா இருக்கக்கூடாதுனு நெனைக்குறேன்டா. ஹோப் யு அண்டர்ஸ்டாண்ட்" என்று முடித்தான். "உன் வைஃப் ரொம்ப குடுத்துவச்சவங்க தான் உன்ன போல ஒரு ஹஸ்பண்ட் கிடைக்க" என்று சிலாகித்தான் மதன். அதற்கு சுதாகரோ "இல்ல ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுட்டா என்னால. இதுக்கு மேலயும் அவள கஷ்டப்படுத்த விரும்பல. அதே சமயம் அவள தவிர வேற யார்கூடவும் வாழமுடியும்னும் தோணல. கடவுள்க்கிட்ட நான் வேண்டிக்கிறதுலாம் ஒன்னே ஒன்னு தான். அவளுக்கு என்ன தவிற வேற யார் மேலயும் விருப்பம் வந்திறகூடாது. ஆனா அது கடவுள் காதுக்குப்போய் சேரும்போது தப்பா போயிடுது போல. அவளுக்கு என்னயுமே பிடிக்கல. இப்படி பேசி பேசியே நான் மென்டல் ஆகுறதுக்கு முன்னாடி நான் அவகூட சேர்ந்திரனும். ஹ்ம்ம்ம்" என்று பெருமூச்சுடன் முடித்தான். இது ஒரு புறமிருக்க நித்யாவின் கதையைக்கேட்டுக் கொண்டிருந்த ஜெனிக்கும் ஜாஹிருக்கும் என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. ஜெனி நித்யாவின் புறமிருந்து யோசிக்க ஜெனிக்கு சுதாகர் செய்தது மன்னிக்க முடியாததாக தோன்றியது. ஆனால் ஜாஹிர் சுதாகரின் புறமிருந்து யோசிக்க, அவனுக்கு சுதாகரின் செயல்கள் மன்னிக்கக்கூடிய தவறாகத்தான் தோன்றியது. இருப்பினும் சுதாகரின் புறமிருந்தும் ஒருமுறைக் கேக்க விரும்பினான். அதற்கான நாளை எதிர்பார்த்துக் காத்துக் கொண்டிருந்தான்.